Το M/D-s τελείωσε. Και τώρα τι;

Nα τα πώς την πατάω πάνταααααααααααααααααααααα....  

 

Όπως όλα τα πράγματα σε μια σχέση, έτσι και τα πρωτόκολλα είναι αλληλεπίδραση και το τι θα γίνει με αυτά μετά τη σχέση προκύπτει από αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο αυτών ανθρώπων.

Αναφερόμενη πάντα στα λιγότερο προσωπικά πρωτόκολλα... εξαρτάται  

Μια φορά είχα ρωτήσει τον Κυρίαρχο που με αποδέσμευε τι ήθελε, άλλοτε ήταν αυτονόητο ότι θα έμεναν αλλά καλύτερα, εφεξής, ούτε καλημέρα, αν πάντως έσπαγε ο διάολος το ποδάρι του και συναπαντιόμασταν η καλημέρα θα ήταν με πρωτόκολλο, σε μια άλλη περίπτωση ήταν σαφώς επιθυμητά μεν, αλλά η πρόθεσή μου, αν παρ´ελπίδα βρισκόμασταν, θα ήταν της δημιουργικής ασάφειας και τέλος, αν δεν είχαμε πρωτόκολλα στη σχέση, προφανώς, ούτε μετά θα είχαμε.

Μπορεί να διατηρηθεί εν είδη σεβασμού σε αυτά που υπήρξαν και αναγνώρισης της καλής σχέσης που προϋπήρξε και όλων των πραγμάτων που έδωσε αυτός ο Κυρίαρχος στην υποτακτική. Ή επειδή έτσι το νιώθει. Ή, κυρίως, επειδή τον αναγνωρίζει ως Κυρίαρχο, άσχετο αν πια δεν υπάρχει επιθυμία.

Κανένα

Κανένα

Την ηθική υποχρέωση στον εαυτό τους να μην προσβάλλουν, να μην εκθέσουν και να μην βλάψουν τον άλλο.

 

Ο καθένας με την ζωή του όπως και να είχε τελειώσει η σχέση. Κανένα πρωτόκολλο, κανείς πληθυντικός, καμία απολύτως σχέση, καμία απολύτως επαφή.
Αν ποτέ τύχει να πέσει ο ένας πάνω στον άλλο, ένας τυπικός χαιρετισμός όπως εκείνον που θα δίναμε σε κάποιον άγνωστο ή σε κάποιον που πρωτογνωρίζουμε, είναι υπέρ αρκετός.
Αν η σχέση τελείωσε άσχημα, σημαίνει ότι υπήρξαν σοβαροί λόγοι, ανάμεσα στους οποίους για μένα ο πιο σοβαρός, θα ήταν το άλλο μέρος, να είχε προσπαθήσει να υποτιμήσει την νοημοσύνη μου.
Σ' αυτή την τελευταία περίπτωση καθώς και στην περίπτωση που θα προσπαθούσε άμεσα ή έμμεσα να ξαναβάλει πόδι στην ζωή μου/μ' ενοχλήσει με οποιονδήποτε τρόπο.
Αν δεν καταλάβαινε με την καλή, δηλαδή ότι δεν θα ήθελα πλέον καμία απολύτως επαφή/σχέση, θα το καταλάβαινε με την κακή.
Η μοναδική υποχρέωση που θα υπήρχε για μένα, θα ήταν αυτή, να μην προσπαθήσει να μπλεχτεί στα πόδια του άλλου κανείς από τους δυο.
Ως προς την αποφυγή προσβολών, τσακωμών και λοιπών "ωραίων", εγώ τ' ομολογώ ότι αν με φτάσουν στο αμήν ή με τσιγκλήσουν αρκετά, δεν είμαι καθόλου Κύριος.
Και με το Κύριος δεν εννοώ τον BDSMικό Κύριο.

Τεσπα, με την μοναδική καθαρά BDSMική πρώην που έχω κρατήσει ένα είδος φιλικής επαφής.
Είναι εκείνη που πριν χρόνια, έριξε φως σ' αυτή μου την φύση.
Και με βοήθησε αρκετά στα πρώτα συνειδητά μου βήματα. Της οφείλω πολλά και τον σεβασμό, την στοργή και την εκτίμηση μου, τα κέρδισε με το παραπάνω.
Κι ας είχαμε τελειώσει υπό "περίεργες" συνθήκες. Κανένα πρωτόκολλο, κανείς πληθυντικός, καμία υποχρέωση.
Αν την άφηνα, να μου μιλάει ακόμη στον πληθυντικό, θα ήταν τρομερό φάουλ από μέρους μου.

 

Εχεις μιά χελώνα στον κήπο σου. Την αγαπάς, τη φροντίζεις. Για κάποιο λόγο αποδημεί εις Κύριον (όχι αυτόν, τον Αλλο). Θα κρατήσεις το καύκαλο σε μιά γωνιά του κήπου, ή θα τη θάψεις δόξα και τιμή?

Είναι ανθρωπίνως επιθυμητό να παραμένει ο αμοιβαίος σεβασμός των εμπλεκομένων στη D/s σχέση και μετά το πέρας της.
Ο πληθυντικός και τα πρωτόκολα δεν είναι σεβασμός, είναι η κωδικοποιημένη έκφραση του σεβασμού εντός της σχέσης. Εφ' όσον λοιπόν αναφέρονται στη σχέση και η σχέση τελειώνει, χάνουν και αυτά το νόημά τους, όπως το κέλυφος της χελώνας.

 

Τελικά μέσα από αυτή τη κουβέντα συνειδητοποιώ ότι μπαίνω σε μια σχέση bdsmμε την επιθυμία να αλλάξω. Και μάλιστα να αλλάξω όχι συμπεριφορικά αλλά δομικά.

Το bdsmδεν είναι για μένα βίαιο σεξ και πρωτόκολλα που δεν σημαίνουν τίποτα.

Και από την ανάποδη, postmortem, αναγνωρίζω μια σχέση μου ως πράγματι bdsmική αν διακρίνω σημαντικές και μόνιμες αλλαγές μέσα μου μετά τη λήξη της. Και αυτό συνήθως δεν είναι αποκλειστικά δική μου διαπίστωση, το βλέπουν και οι άλλοι γύρω μου.

Με αυτό τον τρόπο, καλώς ή κακώς, τη σχέση τη κουβαλάω. Δεν πεθαίνει, δεν τελειώνει. Και το τυπικό μου είναι να διατηρώ επαφές και καλές σχέσεις με τους πρώην Κυρίους της ζωής μου. Τυπικό επίσης μου είναι να τελειώνουν οι bdsm σχέσεις μου για non bdsm λόγους.

Οι αλλαγές που πήρα, είναι αυτές που ήθελα, τις σέβομαι, τις αγαπώ, όπως σέβομαι και αγαπώ αυτόν που μου τις πρόσφερε.

Δεν είναι κουφάρι χελώνας επομένως για μένα η έκφραση του σεβασμού μου, έστω και κωδικοποιημένα, με την κωδικοποίηση του χώρου που ανήκω έτσι κι αλλιώς. Είναι…
(για να αστειευτώ λίγο) …είναι ένα μόνιμο τατού που γράφει Τάκης και το πολύ που μπορείς να κάνεις είναι να το μετατρέψεις σε Χρηστάκης  

Χωρίς αστεία, αυτή η σκέψη και συνειδητοποίηση του πόσο κουβαλάω μέσα μου τις παλιές μου bdsmσχέσεις, που έχουν γράψει βαθιά, έδωσε και το nick με το οποίο κυκλοφορώ στα άλλα forum: Παλίμψηστο. Που δήλωνε και την επιθυμία να σβηστεί και κάτι από τα προηγούμενα, για να αφήσει χώρο στα καινούργια. Γνωρίζοντας και δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο, ότι δεν μπορώ πια να είμαι tabula rasa.

 

Kαλό μου, είμαστε όλοι φορείς των παλιών μας σχέσεων. Εχουν γραφτεί στα κύτταρά μας, είναι μέρος της εξέλιξής μας.
Αλλο όμως να είσαι φορέας, άλλο αμφορέας.
Ο πρώτος ενσωματώνει τη σχέση, ο δεύτερος κουβαλά τις στάχτες της.
Ο πρώτος σέβεται, ο δεύτερος λατρεύει.
Ο πρώτος είναι η ουσία, ο δεύτερος η τελετουργία.

Αν έχεις κατακτήσει την ουσία και η τελετουργία είναι για σένα αναγνώριση και έκφραση ευγνωμοσύνης, έχει καλώς...

 

Αυτό είπα νομίζω, πιο tenebrοειδώς   με περισσότερα λόγια δλδ.        

 

Θεωρώ ότι δεν μπορεί να υπάρχει πρωτόκολλο λύσης, επ´ουδενί...
Οι βαθιές και ουσιαστικές σχέσεις θα βρουν τον τρόπο να επιβιώσουν μετασχηματιζόμενες, κάποιες λιγότερο ουσιαστικές ή πιο συγκρουσιακές πάλι, όχι...
Το κομβικό σημείο για την εξέλιξη των πραγμάτων και των σχέσεων είναι το timing και η φόρτιση κατ´εμέ...
Μία φορά μόνο μου έχει τύχει λύση με κοινή συναίνεση και το σωστό timing και για τους δύο...
Κατά τα λοιπά, η λύση δεν ήρθε ποτέ απόλυτα πολιτισμένα, πάντα κάποιος ήθελε να την "κάνει" πριν από τον άλλον, δεν τελειώνουν τα συναισθήματα με τελετή λήξης, ευτυχώς ή δυστυχώς...
Το βασικό είναι η συναισθηματική επίγευση που θα μείνει, μαζί με όποια εκτίμηση καταφέρει να διασωθεί, εντός, εκτός και επί τα αυτά των πρωτοκόλλων...
Για μένα προσωπικά, η αγάπη που έχω νιώσει, αν έχω νιώσει, η ερωτική, δύναται να μετασχηματιστεί ή να εμπεριέχει και την ανθρώπινή της διάσταση...
Σε μία τέτοια περίσταση λοιπόν, θέλω το καλύτερο για τον άλλον, με ή χωρίς επικοινωνία...
Με τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου, έχουμε γλυκές και αγαπησιάρικες σχέσεις, πλην μίας εξαίρεσης, δεν αντέχω τα συγκρουσιακά, στην ψυχή μου κατασταλλάζουν τα όμορφα, τα άσχημα τα ξεπερνάω, καταφέρνω να τα ξεχνάω ηθελημένα...
Αν μοιράστηκε αγάπη, δεν εξανεμίζεται έτσι απλά...
Μέσα μου, πάντα στέλνω θετική ενέργεια, όταν σκέφτομαι τους ανθρώπους που με τίμησαν με την σχέση μας, ακόμη και σ´αυτούς που θεωρώ ότι με πλήγωσαν ή δεν μου φέρθηκαν όπως μου άξιζε και το αντίστροφο...
Να είναι όλοι τους καλά...
Κι όπως λέει κι ο ποιητής, είμαι και insomniac, πράττω το εξής...
"Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.
Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους.
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,
αλλά εκείνη αρνείται." 

 

Της χελώνας το κουφάρι χάσκει σε αρκετούς κήπους, άθαφτο.
Μέχρι να περάσει κάποια νέα χελώνα, ζωντανή.
Αν μείνει που και που καμία ξεραμένη σκλήθρα απ' το καβούκι της παλιάς νεκρής, καλώς.

Για μένα είχε δίκιο ο ποιητής. Μόνο που μου πήρε 40 χρόνια κι όχι 30.  

---------------------------------------------------------------

θυμάσαι που μου χες πει χαρακτηριστικά
οι λέξεις τελικά αποδεικνύονται
μια κλανιά στο σκοτάδι;
Mου πήρε σχεδόν τριάντα χρόνια να το καταλάβω.

( Ν. Σφαμμένος )

 

είναι στον άνθρωπο και στην παιδεία του ανεξάρτητα στάτους το πως θα φέρεται στον συνάνθρωπό του.

Αλλά αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι πώς οι Κ έχουν την ψευδαίσθηση ότι μετά μπορούν να επιβάλλουν ή όχι το πώς θα τους μιλάει ο υ.
πχ. Δεν επιτρέπω να μου μιλάει πληθυντικό!! Σιγά χαλβά!!

 

Δεν νομίζω οτι κανένας σοβαρός Κ θα ασχολιόταν ή θα έμπαινε σε διαδικασία να περιμένει πόσο μάλλον να απαιτεί πράγματα απο πρώην υ του χωρίς αυτό να έχει δώσει δικαιώματα για κάτι τέτοιο ή ( γιατι όχι ) να έχει ζητήσει να συνεχιστεί η ασυμμετρία με διαφορετική μόρφη απο αυτή που είχαν εως τότε ( σχέση ή όπως αλλιως).

Τώρα αν ( ως συνήθως) οι ανθρωποι άλλα λέμε, άλλα κάνουμε και άλλα αφήνουμε στον αέρα..ε εκει μετά σκάει η βόμβα και μένουν κάτι απορίες του τύπου '' μα καλά τι εκάνα..''