Τρυφερότητα και σκληράδα στο BDSM: θέμα ρόλου ή ανθρώπου?

Συγνώμη για τον εκτροχιασμό...ενίοτε η τρυφερότητα συνοδεύεται και από μία δόση βλακείας...Κι αυτό το λέω σαν άνθρωπος κι όχι σαν ρόλος....
Γιατί δεν διαχωρίζονται με τίποτα αυτά τα δύο...

 

Ελευθερία είναι η θέληση να είναι κανείς υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του.
Νίτσε

 

Θεωρώ ότι τα πάντα θα ήταν πιο καλά, και πιο εύκολα διαχειρίσιμα, αν είχαν επικρατήσει (στην ουσία, όχι στη θεωρία) οι αξίες του Διαφωτισμού και του Ορθολογισμού. Θα είχαμε ένα πρόβλημα, βέβαια: πως θα γέμιζαν κάποια νήματα (όχι to music challenge)

 

Μέχρι τη στιγμή που θα εθιστείτε στην ηρωίνη, ναι βεβαίως, κατά τη γνώμη μου. Η επιλογή είναι ελεύθερη.

Η τρυφερότητα και η σκληράδα συνδέονται με ρόλους αλλά αντιστρόφως από ό,τι θα ήταν το ευρέως αναμενόμενο βάσει στερεοτύπων.
Είναι λογικά εξηγήσιμο γιατί οι υποτακτικοί είναι πιο σκληροί από τους Κυριαρχικούς και οι Κυριαρχικοί πιο ουσιωδώς τρυφεροί από τους υποτακτικούς.

Η άμυνα μας κάνει πάντα πιο σκληρούς. Θεωρώ ότι οι υποτακτικοί είναι σαφώς πιο αμυντικοί από τους Κυριαρχικούς.
Η σκληράδα σχετίζεται με διαχείριση και θεωρώ ότι οι Κυριαρχικοί έχουν καλύτερη αυτοδιαχείριση από τους υποτακτικούς ως εκ τούτου δεν υπερβάλλουν ως προς την σκληρότητα.
Η σκληρότητα είναι συνήθως ένα κέλυφος για ένα πολύ πονεμένο πυρήνα, έναν άνθρωπο που υποφέρει βαθύτατα.  

 

*************αυτό*************
 

 

Πόσο ευχάριστη ευχαρίστηση προσφέρει η μη αποδοχή της πράξης..
Αλλά και πόσο βράσιμο εσωτερικά του αίματος προκαλεί..
Δύσκολο να το καταλάβει ακόμη, ίσως..
Θα μάθει..

 

Τρυφερότητα σε κάποιον/α που δεν την αξίζει λογω της συμπεριφοράς του/της συγκαταλέγεται στο "ενίοτε" προφανώς
(αλλιως δε βγαίνει νόημα)

 

Προφανώς, πρώτα απ' όλα η σκληράδα - τρυφερότητα έχει να κάνει με τον ρόλο που επωμίζεται ο καθείς στο συνάφι μας. Αρνούμαι να φανταστώ έναν σαδιστή να "κλαίει" με το άκουσμα του cane στο σώμα της υ, όπως επίσης και στο αντίστοιχο ήχο που κάνει το κερί την ώρα της "προσγείωσής" του στο δέρμα της υ.

Από εκεί και πέρα, επειδή τα ράσα δεν κάνουν τον παπά αλλά και ο παπάς δεν μπορεί να τελέσει το λειτούργημά του χωρίς αυτά, πιστεύω ότι στο τέλος το μείγμα αποτελείται από 65% του ρόλου και 35% του χαρακτήρα του ανθρώπου που παίζει τον εκάστοτε ρόλο. Δυο Κ ή δύο υ ακόμα και αν έχουν γαλουχηθεί πάνω σε συγκεκριμένα πρότυπα φέρουν τεράστιες διαφορές.

Ο τρόπος παραδείγματος χάριν που εκτελουν οι Κ τα σαδιστικά τους καθήκοντα ποικίλει, παρότι βασίζονται πάντα πάνω στους ίδιους κανόνες. Στην τελική, όμως, αυτό δεν είναι η μαγεία των σχέσεων αλλά του BDSM; Αν όλοι ήταν ίδιοι/ίδιες ποιος θα ήταν ο λόγος μετά την πρώτη σχέση να υπάρξει και μία δεύτερη και μια τρίτη κτλ, κτλ;

 

Για να βγει νόημα λοιπόν...
Κανόνες, πολύ το αμφισβητώ ότι υπάρχουν...
Μπαίνουμε στις σχέσεις με τα συναισθηματικά μας μπαγκάζια και επαναπροσδιορίζουμε...
Ο ίδιος άνθρωπος για παράδειγμα...
Μπορεί στην μία του σχέση να είναι απίστευτα τρυφερός, γιατί αυτό του έχει εμπνεύσει ο/η σύντροφός του ή σε άλλη περίπτωση απίστευτα σκληρός, γιατί η αλληλεπίδραση μ´έναν άλλον άνθρωπο έχει διαμορφώσει ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο σχέσης...
Συνήθως βέβαια, τα δομικά μας χαρακτηριστικά δεν αλλοιώνονται σε δραματικό βαθμό, απλά δοσολογούνται διαφορετικά...
Για μένα, η τρυφερότητα έγκειται στο τι μου βγάζει ο άλλος, είμαι ταυτόχρονα πολύ τρυφερός, αλλά και πολύ σκληρός άνθρωπος...
Το στάτους σιγά και να μην παίζει ρόλο, απλά παρατηρώ κονσερβοποιημένες-καρμικές συμπεριφορές...
Οι υποτακτικοί θεωρώ, ότι εκτός από άκρως χειριστικοί, είναι και κατά συνθήκη αρκετά σκληραγωγημένοι, εξαιρετικά διεκδικητικοί ως προς τα θέλω τους, ακόμη και με πλάγιο τρόπο...
Προσαρμόζονται καλύτερα στην αλήθεια του εκάστοτε κυρίαρχου, με σκοπό να αντλήσουν μεγαλύτερη ικανοποίηση...
Δεν είναι υποκριτικό αυτό, απλά ρεαλιστικό και λιγουλάκι εγωιστικό...
Αυτό σημαίνει ότι δοσολογούν ακόμη και τα συναισθήματα που τους κατακλύζουν σύμφωνα με την αρέσκεια του έχοντα το -υποτιθέμενο- γενικό πρόσταγμα...
Λέω εγώ, διαφωνήστε εσείς...
Σε καμία των περιπτώσεων, παρόλα τα γούτσου-γουτσουνίσματα δεν αποδίδω μεγαλύτερη τρυφερότητα στα από κάτω στάτους, απο ότι στα από πάνω, τουλάχιστον όχι a priori...
Οι κυρίαρχοι τώρα, ή οι σαδιστές πχ, είναι από την φύση ή την θέση τους σκληροί με έλλειψη τρυφερότητας;
Εγώ πιστεύω το αντίθετο...
Ότι δηλαδή δύνανται να είναι πολύ τρυφεροί και στοργικοί άνθρωποι, που εκφράζουν απλά τα συναισθήματα αυτά με εναλλακτικό τρόπο...
Πόση γλυκιά τρυφερότητα μπορεί να κρύβεται στο χαστούκι, το τρύπημα της βελόνας ή το μαστίγωμα, το γνωρίζουν θαρρώ πολλοί από αυτούς που το έχουν γευτεί...αμφίδρομα...
Και πόσοι ανάλγητα υποτακτικά μαζοχάκια είναι παντελώς ανάλγητα ΚΑΙ ψυχικά;
Είναι τόσο υποκειμενικά όλα, τόσο ρευστά, που η κατακερματισμένη πραγματικότητα του καθενός δεν μπορεί να συστήσει κανέναν κανόνα...
Το βέβαιο για μένα είναι ότι η τρυφερότητα με την σκληράδα εναλλάσσονται και μέσα στην ίδια σχέση, με τους ίδιους ανθρώπους, κι ότι αυτό δεν εχει καθόλου να κάνει με το στάτους, αλλά με τις εκάστοτε ισορροπίες και τα συναισθήματα που γεννιούνται, απορρίπτω πλήρως όμως τις γενικές ταμπέλες, γιατί αυτά που κάποτε άκουγα ως "κανόνες" επί του πρακτέου, τα είδα να ανατρέπονται πλήρως...

 

Τραβα μου το μουσι και φωναζε με παλιοκοριτσο.