Τσούλες

Απάντηση: Re: Τσούλες

Δεν περιμένω να σου αλλάξω γνώμη και η οικοδομή δε μας παει. Αναρωτήσου μόνο γιατί τόσοι αξιόμαχοι άντρες στα μόνα που τα βρήκαν σκούρα είναι εκεί. Εγώ, ομολογώ, είμαι εις εξ αυτών.

 

Απάντηση: Τσούλες

Πώς διαγιγνώσκει τις τα 'κίνητρα';
Προφανώς, έχει ήδη αποφασίσει για το φύσει ανεξομοίωτον ανδρών και γυναικών.
Όπως ακριβώς και οι άνδρες 'καταπιεστές' των θηλέων, ανά τους αιώνας.

 

Απλοί "κυνηγοί" και μπήχτες -- για το συμφέρον τους δουλεύουν και καλά κάνουν, τα παιδιά.

Όντως, είναι ζόρικο πράγμα το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί...


​

 

Διπλό ντισκουαλιφιέ, μα έξυπνα αμφότερα.

 

Απάντηση: Re: Τσούλες

To γιαπί το ξεπερνάς γινόμενος γιάπης Τις τσούλες οχι οντας άντρας.

 

Απάντηση: Τσούλες

Παίκτης σε γιαπί; Σαν να λέμε Τσούλα σε παρεκκλησιαστική οργάνωση.
Απλοί ή σύνθετοι οι 'κυνηγοί', φτάνει που ψάχνουν ακόμη για θηράματα - και δεν σκιάζονται από τον πολιτικό ευπρεπισμό της μεταφεμινιστικής παρωδίας. Τα αυτά ισχύουν για τις Τσούλες.
Οι υπόλοιποι, ας ερωτεύονται την Κοντολίζα Ράϊς.

 

Re: Απάντηση: Τσούλες

Καραμανλής ή τανκς δηλαΔΙΣ; Καταγγέλω το επίπλαστο δίλημμα και αποκαλύπτω:
Κόντρα στη μανιχαϊστική ανωτέρω θεώρηση προβάλεται ο τρίτος δρόμος, η μαέστρα του μπουμπούκου.

 

Απάντηση: Τσούλες

πως λένε +1000; - δηλ. σε παω με 1000!

 

Απάντηση: Τσούλες

Να κάνω και εγώ μια αφελέστατη ερώτηση? Αυτοί οι Παίκτες υπάρχουν πραγματικά ή φαντασιακά? Γιατί αν υπάρχουν πραγματικά, δεν έχω συναπαντήσει κανέναν μέχρι σήμερα ούτε έστω για ένα λεπτό για μια φευγαλέα ματιά, έστω να ανταλλάξω μια κουβέντα.. κάτι τέλος πάντων... Τόσο άτυχη είμαι γμτ?? 

 

Απάντηση: Τσούλες

Κάνοντας την τσούλα παίκτη, μπορει κ να το πιστεψει κ να μαμίσουμε κ πιο ευκολα..

Στρατηγική παιδια στρατηγική.. να οργανωθούμε όμως γιατι προβλέπω να ξεχυθουν μιλιουνια γυναικών τσουλο-παικτριών και ποιος θα πρωτομαμίσει δεν ξέρω..





υγ: το νου σας θα σας πάρω και πολλές και τις καλύτερες τσούλες   !






Μετα τιμής
Mια πτωχή πλην τίμια νυμφομανής..  
(προσοχή   όχι τσουλα..)

 

Απάντηση: Τσούλες

Καπετάνιε, για να μη λάβεις τον τίτλο του 'adolescentulus carnifex' ως ο Πομπήιος ο Μέγας, υποχρεούσαι ηθικώς να εισαγάγεις παρ' ημίν την μαέστρα, άνευ του περιπτύστου 'μπουμπούκου'.
Είπον και ελάλησα.

 

Οι περισσότεροι άνδρες μαθαίνουν από νωρίς το μάντρα: "πουτάνα είναι αυτή που πάει με όλους, τσούλα είναι αυτή που πάει με όλους εκτός από μένα"

Πέραν τούτου του χρηστικού ορισμού, φρονώ πως η έννοια της Τσούλας, όπως φιλοτεχνείται από τον G_E via MasteR_PieR και τον Dolmance, αντιπροσωπεύει χαρακτηριστική περίπτωση Μύθου.

Είναι τούτος ένας μύθος με Μ κεφαλαίο, δλδ. όχι μια τεχνητή, χρηστική και πιθανώς γλωσσική κατασκευή, σα να λέμε "καμπουρογαμόσαυρος ο αμμώδους", αλλά ανήκει στην τάξη του Μύθου στην οποία ανήκει φερ΄ειπείν ο Μονόκερως (συνοπτικά: όστις πιστεύει πως του φορέσαν κέρατο μόνον άπαξ εις τη ζωή του).

Και είναι μύθος και μύθευμα η ύπαρξη της γυναίκας που το κάνει ασταμάτητα για τη χαρά τού να το κάνει, που το κάνει πανταχόθεν, εν παντί χρόνω, τόπω και τρόπω, όχι μόνο επειδή θα έπρεπε να ξαναγυρίσουμε σε μια προ-καπιταλιστική (ακριβέστερα: προ-ανταλλακτική) κοινωνία για να βρούμε κάτι τέτοιο, αλλά γιατί σε ακριβώς εκείνη την "κοινωνία" η βιολογική υπέρβαση που θα απαιτούσε η ύπαρξη της τσούλας είναι πρωτίστως αδύνατη.

Παρόλο που επικρέμεται η αιώνια (αυτ)απάτη περί αχαλίνωτου σεξ ως επιστροφή στη Φύση, όποιος ξενυχτάει Γενάρη που γαμιούνται οι προδήλως ανήθικοι γάτοι θα έχει διαπιστώσει ότι το βάτευμα από τυχαίο περαστικό κεραμιδόγατο, οσοδήποτε ασφυκτικά επιθυμητό και αν είναι από τη γάτα, αντιμετωπίζεται με μάχες και νυχιές που φέρει ο τροπαιούχος πίσω στα κεραμίδια του όπου γλείφει τις πληγές του. Για άλλες εποχές, ούτε λόγος ευκολίας - πιθανότερη είναι η ανεύρεση παρά του γάτου ολόκληρης τρίκιλης σφυρίδας στα σκουπίδια, παρά τουρλωμένου κώλου κεραμιδόγατας.

Ετσι, η Τσούλα που περιγράφεται (-ε) δεν μπορεί παρά να είναι συνειδητή και αποφασισμένη. Μολυσμένη δλδ. από τη γνώση του αδύνατου.

Το τραύμα του αδύνατου, που μας ωθεί σε μυθικές δημιουργίες όπως η Τσούλα και ο Μονόκερως, μας προσφέρει και ένα άλλο, μικρότερης τάξης αλλά όχι ασήμαντο, επίπεδο ανακούφισης μέσα από το περιορισμένο και περιχαρακωμένο make-believe. Αυτή, ελπίζω, πως είναι και η κινητήρια δύναμη σε όσους ασκούν το σπορ της εκ-τσούλευσης στο πλαίσιο του BDSM.

Δεν είναι ασύνηθες να περιχαρακώνει κανείς χωροχρονικά το αδύνατο ώστε να το καταστήσει δυνατό (καλή κι η Παναγιώταινα...) και είμαι σίγουρος πως πολλοί το σκέφτονται, γι αυτό και καταθέτω:

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, προ πολυετίας, ένα ζευγάρι, 50κάτι - 40κάτι, που από το πρώτο μας τριγωνικό βράδυ, πριν στεγνώσουν καλά-καλά τα σεντόνια, μου παρουσίασε ένα επεξεργασμένο σχέδιο "εγκιβωτισμένης τσουλότητας" σύμφωνα με το οποίο θα υπήρχε ένας χώρος (πέσανε στα σεντόνια ακριβείς οργανωτικές περιγραφές, μέχρι τριγωνικής κατανομής κόστους ενοικίου και λογαριασμών κοινής ωφέλειας) και μέσα σε αυτόν τον χώρο θα ίσχυαν όλοι οι (μη)κανόνες της τσουλότητας για την (ευειδέστατη, καλή της ώρα..) κυρία.

Κοντοστάθηκα, είναι η αλήθεια, καθώς υπολόγισα (τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, πέντε το λαδόξυδο) ότι η αυτή η part-time τσουλότητα θα είχε υψηλό κόστος (όχι δραχμικό, αυτό θα το κουτσοβόλευα, με κανά δυό μηνοκάμματα), αλλά κόστος όσον αφορά τις ψυχικές δυνάμεις της κυρίας.

Αν για μένα (και τον άλλο κύριο) ο διακόπτης ήταν από χρόνια ανατροφής λαδωμένος, και μπορούσε να γυρνά στιγμιαία στο γύρισμα του κλειδιού μπροστά στην πόρτα οξιάς σε ένα απρόσωπο διαμέρισμα πολυκατοικίας που νοικιάστηκε επί τούτου, δεν ήταν αυτονόητο πως μπορούσε να συμβαίνει το ίδιο για κείνην. Δυστυχώς, σύντομα δικαιώθηκαν οι φόβοι μου, όσο κι αν γρασσάραμε αμφότεροι τους διακόπτες της κυρίας. Δεν πάθαμε και τίποτα, απλώς μικρύνανε (εισέτι) τα καλάθια μας.

Οπως και να 'χει, θα ήθελα να επισημάνω και κάτι ακόμη. Στις μέρες μας -ακούω να λέγεται ότι - οι νεαρές δεσποσύνες "το δίνουν" ευκόλως, εννοώντας την αρχική ηλικία του σεξ και την προσβασιμότητα που δίνουν στον ταχύτατα εναλασσόμενο "γκόμενο" ή τον ευειδή νεαρό του Σαββατιάτικου κλαμπ, ιδίως τις νύχτες που δεν έχουν να ξυπνήσουν πρωί. Τούτο είναι καλό καθώς έρχεται σε αντιπαραβολή με την πανταχόθεν "δυσκοίλια" δεκαετία του '90, όπου οι νέοι γαμιόσαντε αναλόγως προαστείου στο οποίο κατοικούσαν, μετατρέποντας -ταξικά- την Αθήνα σε Λονδίνο.

Αλλά όσοι από μας ευτυχήσαμε να προλάβουμε τη δεκαετία του '80 όπου οι απονιφάδες των ξενόφερτων σίξτις και σέβεντις μας έραναν με την "γκόμενα της παρέας", την εκλεκτή εκείνην εναλλασσόμενη νεαρά που πάντα ήταν πρόσφορη, μεταξύ φίλων και γνωστών, θυμόμαστε την ωραία ατμόσφαιρα τσουλότητας που ξεκινούσε από τα Εξάρχεια και έφτανε ως την Χιλιαδού. Φυσικά, βλακωδώς, επενδύσαμε το σκηνικό με συναισθηματικές μπαρούφες με τα γνωστά αποτελέσματα: φτάσαμε στη Ρεβάνς του Βεργίτση - τι ντεκαντάντσα!

Τέλος πάντων: η Ιστορία γράφεται από παρέες, και σε αυτές επενδύστε τις ελπίδες σας, όχι στην άμεση ανατροπή της καθεστηκυίας. Μην ξεχνάτε όμως ότι οι Μύθοι (αλλά και οι μύθοι) είναι δικές μας προβολές και όχι ιδιότητες των άλλων.

Και φυσικά, live your Myth - wherever!

Dream