Τυχαίες σκέψεις

Μου αρέσει πολύ να περπατάω στο Μοναστηρακι, στην Πλάκα, στο Θησείο Ψυρρή. Ειδικά τα πρωινά έχει ένα διαφορετικό άρωμα εκεί όμορφες εικόνες που τις χαζεύω στα τυχαία καφεδάκια που πίνω παρέα με μερικά τσιγάρα. Ακόμα τα πρωινά ο κόσμος χαμογελάει, μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό..τα πρωινά τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Το βράδυ όμως όλα μπερδεύονται στα μέρη αυτά. Βλέπω παρέας ζευγαρακια να απολαμβάνουν τη μπύρα τους στο Ψυρρή και όπως και εγώ άλλωστε ξεχνώντας τι συνάντησα στο δρόμο γι'αυτό το τυχαίο τραπεζάκι του τυχαίου μαγαζιού..
Συνάντησα ανθρώπους να κοιμούνται πάνω σε χαρτοκουτες, ανθρώπους να περιφέρονται ζητώντας βοήθεια έστω δέκα λεπτά, έστω ένα χαμογελο, έστω ένα βλέμμα,..και οι σκέψεις ξεπηδάνε αυτόματα από το μυαλό: " Δε μπορεί κάτι θα έκαναν και προκάλεσαν την τύχη τους, τι ζητάνε; Επάγγελμα το έχουν κάνει κοροϊδεύουν τον κόσμο"..άλλες πάλι φορές προσπερνάω ατάραχος έχοντας στο μυαλό μου τα χαμόγελα που συνάντησα το πρωί, τους φίλους μου που τόσο πρόθυμα μου προσφέρουν την αγκαλιά τους..Ξαφνικά το βλέμμα ενός ανθρώπου καρφώνεται πάνω μου: -σε παρακαλώ μια τυρόπιτα πάρε μου πεινάω έχω τρεις μέρες να φαω..
-Λυπαμαι ειλικρινά δεν έχω ούτε ευρώ επάνω μου..τι νομίζεις κάνεις δεν έχει να φάει..Ανοίγω βήμα να γλυτώσω από αυτό το βλέμμα..στρίβω δεξιά στο πρώτο στενάκι καρφί για Ψυρρή στην τυχαία μπυριτσα μου..το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε ένα αδέσποτο που με παρακολουθεί λυπημένο
- πως βρέθηκες στο δρόμο εσύ;; Το πλησιαζω..κουνάει την ουρά του..
- ποιος ξέρει πόσες μέρες έχεις να φας δε σε φροντίζει κάνεις..ψάχνω στην τσέπη βρίσκω ένα 2ευρω κατευθύνομαι στο πλησιέστερο σουβλατζίδικο..
-4 σκέτα σουβλάκια παρακαλώ..
-Οριστε μικρέ άντε την έβγαλες και σήμερα σκυλάκο..
Επιτέλους το τραπεζάκι μου και η μπύρα μου..
Σκέφτομαι ότι έχω περάσει αυτά τα χρόνια..τα προβλήματα υγείας την ανεργία τα αγαπημένα μου άτομα που άδικα έχασα..πόσο πόνεσα αληθεια, τα δάκρυα τρέχουν ακόμα και τώρα..
Αλήθεια τι έκανα για να αξίζω τόσες απώλειες;
Τι έκανα για να αξίζω αυτή την αδικία; Γιατί Θεέ μου μου τα πήρες; Γιατί δε μου εδωσες τίποτα;
.......Τι δεν έκανα για να μην αξίζω αυτή τη ζωη;;....

 

Τυχαίες σκέψεις βραδιού Πέμπτης

I've become comfortably numb...

...στο repeat

 

Σάββατο βράδυ μόνο αυτό μου έρχεται στο μυαλό: Δε μετανιώνω αν έκαμα δε μετανιώνω αν κάμω
Και δε μου καίγεται καρφί απόψε κι'αν πωθανω

 

Απο τους γονεις σου, δεν υπαρχρι ποτε περιπτωση να σε αγαπησει κανενας περισσοτερο, ποτέ.

Νόμος απαραβατος. Δυστυχως το καταλαβαινουμε οταν ειναι ηδη αργα...

 

Τυχαίες σκέψεις, ξημερώματα Κυριακής

Δεν παίζει να είναι αλήθεια όλο αυτό, είμαι σχεδόν πεπεισμένη ότι βρισκόμαστε μέσα στο μάτριξ.

 

Τι κάνεις όταν βρίσκεσαι σε ένα σταυροδρόμι της ζωής; Πώς αποφασίζεις όταν οι επιλογές σου θα επηρεάσουν και άλλους ανθρώπους;
Ρισκάρεις ή μένεις στα σίγουρα;
Δεν με βλέπω να κλείνω μάτι αυτές τις μέρες.

 

Αχ, τέτοια ερωτήματα... Συγκινήθηκα. Εγώ ρισκάρω, RAIN, δεν έχω χρόνο ούτε για αποφάσεις ούτε για πολλές σκέψεις.

 

Αν μείνεις στα σίγουρα, όπως λες, είσαι σίγουρη πως δεν θα επηρεάσεις και άλλους ανθρώπους;  

 

Όταν διακυβεβονται πολλά, και ιδίως όταν το σαρκιο σου δεν είναι το μόνο που κουβαλάς, η σκέψη όσο και οδυνηρή, είναι απαραίτητη. Σκέψη, ζυγι, καθαρό μυαλό (όσο γίνεται).
Παρόλα αυτά είμαι φύση αναποφάσιστος άνθρωπος και τόσο σημαντικές αποφάσεις για μένα είναι σκληρό βασανιστήριο.

 

Όποια απόφαση και να πάρω θα τους επηρεάσει. Το θέμα είναι να είναι η καλύτερη και για μένα και για αυτούς. Να μην επιδεινώσει κάτι από τα ως τώρα κεκτημένα. Αλλά αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Και για αυτό και βασανίζομαι.
Άστα.
 

 

Είναι Σεπτέμβρης κι έπιασε να βρέχει.
Έβγαλα επιτέλους εκείνο το μπουφανάκι που είχα στο αυτοκίνητο κι άρχισα να το φοράω.
Κι όμως, χθες ακόμη πλατσούριζα στην θάλασσα.
Μια ευχή για την ψυχή του Μαχαιρίτσα. Ας πάει στο φως.
Και να φυλαχτώ από κείνη την παλιά ψύξη που παραφυλάει.
Να πιω καφέ.
Ελληνικό, μοσχομυριστό, φτιαγμένο με μεράκι.
Να κάνω ένα τσιγάρο και να σηκώσω τα πόδια μου ψηλά, απολαμβάνοντας.
Την δροσιά, την σιωπή.
Φύγανε οι πολλοί, τελείωσε το καλοκαίρι γι αυτούς.
Άλλος ένας χάρτινος Σεπτέμβρης.
Να προλάβω να πάω σε συναυλίες.
Είναι τόσες πολλές αυτό το μήνα που δεν τις προλαβαίνουμε.
Αλλά την Τετάρτη ας μην βρέχει, να πάμε στον Σωκράτη, να αποτίσουμε τον πατροπαράδοτο φόρο τιμής στις μελωδίες που συντρόφευαν την ζωή μας και στον ίδιο τον μάγο.
Και να φάω καλαμπόκια. Είναι τόσο νόστιμα. Κι ας μπαίνουν ανάμεσα στα δόντια. Είναι μια γεύση παιδικών χρόνων.
Να φτιάξω το ακουστικό της μαμάς. Να έχει επαφή με τον έξω κόσμο, να μην παγιδεύεται στο κεφάλι της.
Να δω τα μέιλ.
Βαριέμαι φρικτά.
Θα κάτσω εδώ, να πίνω καφέ και να γράφω τα δικά μου....