Τύψεις υποτακτικών .

Εύα τον τιμώρησες κάνοντας παροδικά να νιώθει τύψεις . Μετά τον έφερες αντιμέτωπο με το εικόνα του στο "καθρέπτη" . Αλλά είμαι σίγουρος ότι από την στιγμή που πείστηκες ότι συνειδητοποίησε το λάθος του , δεν συνέχισες να του τροφοδοτείς τις ενοχές του . Ή κάνω λάθος ;
Τι νόημα θα είχε να συνεχίσει να νιώθει ενοχές αν και μετά από καιρό δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί σε απογοήτευσε και τι έπρεπε να πράξει ;

 

Ένας κυρίαρχος που ξέρει που βαδίζει ξέρει και τι μπορεί να πετύχει . Αν υπάρχει κάτι που δε μπορεί και όχι δε θέλει να πράξει η/ο υπό του , θα πρέπει να το έχει καταλάβει έγκαιρα ο ίδιος . Από εκεί και πέρα να συνεχίσει να ζητάει το ανέφικτο μου φαίνεται παράξενο . Αν δεν τον ικανοποιεί το ότι δε το έχει , υπάρχουν και άλλοι δρόμοι . Αν όμως συνεχίζει να το ζητάει με απώτερο σκοπό να τον κάνει να νιώθει ενοχές και έτσι να τον ελέγχει , κατά την προσωπική μου άποψη , το βρίσκω λάθος για τους λόγους που ορθά ανέφερε ο Μάριος πιο πάνω.

 

  αυτή την απάντηση ήθελα να ακούσω.
Σ'ευχαριστώ Ηλία  

 

Παρακαλώ χαμογελάκι μου .

 

Οι ενοχές (guilt feelings) είναι ανασταλτικός, μακροπρόθεσμος παράγοντας. Αναστέλλουν πράξεις και έκφραση γενικά, και βιώνονται ως μόνιμη τροχοπέδη. Διαφέρουν από την επίγνωση λάθους, από τις τύψεις, τη μεταμέλεια (remorse).
Η επίγνωση λάθους είναι βραχυπρόθεσμη, και ανασταλτική κατά περίσταση και όχι γενικά.

Θα τολμούσα να υποθέσω οτι η εκχώρηση αποφάσεων σε υπέρ, λειτουργεί ως προσπέρασμα ενοχών, και άρα ως δυνατότητα ύπαρξης και πράξης χωρίς πνιγηρές αναστολές. Αυτό θα πρέπει να δημιουργεί συναισθήματα απελευθέρωσης.
​

 

Φυσικα οι τυψεις ηταν κατι που επρεπε να νιωσει παροδικα!
Αλιμονο αν συντηρουσα τυψεις και ενοχες για καιρο μετα.
Απο την στιγμη που αντιλαμβανομαι οτι συνηδηττοποιει το λαθος....
εκει και τελειωνει το θεμα, με οποιο τροπο!
Οχι δεν συνεχιζω να τροφοδοτω ενοχες....
Οχι για τον ιδιο λογο!!!!  

 

Οι ενοχές δε νομίζω να βοηθούν μία υποτακτική να καταλάβει το λάθος της. Το αντίθετο κάνουν, την απομακραίνουν από τα σημεία ισορροπίας της. Οι ενοχές είναι ένα είδος μεροληψίας που μπαίνει στην ψυχή της υποτακτικής, συσκοτίζει την όρασή της και την αποπροσανατολίζει. Είναι ένα είδος ψυχολογικού βάρους, εισάγουν ένα στοιχείο έντονου άγχους στη διάθεση της υποτακτικής και με το άγχος δεν μπορεί να νιώσει ευχαρίστηση με τίποτα. Ως γνωστό, το άγχος - κορτιζόλη καταστέλει κάθε μορφής ευχαρίστηση από μία ερωτική επαφή/επικοινωνία - ενδορφίνες.

Όταν ηρεμήσει η υποτακτική, όταν φύγει από πάνω της το άγχος ότι Τον απογοήτευσε, τότε βλέπει αμέσως και πολύ ξεκάθαρα ποιό ήταν το λάθος της και πώς θα το διορθώσει.

Η τιμωρία, αν υπάρξει τιμωρία και στο παράδειγμα της Εύας ήταν σαφής και άμεση, είναι για λόγους κάθαρσης και λειτουργεί έτσι.

 

Αυτή είναι και η άποψη μου , αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι λειτουργεί σε όλους τους υποτακτικούς με τον ίδιο τρόπο . Έχω εντύπωση ότι κάποιοι υποτακτικοί κυνηγούν τις ενοχές . Βάσιμες ή μη .

 

...Kαι έτσι είναι Ηλία...
Κάποιοι Α/άνθρωποι, λειτουργούν διαφορετικά από τους Υ/υπόλοιπους σε πολλά από τα θέματα που γράφουμε εδω εκθέτοντας τις προσωπικές Μ/μας απόψεις.
Αυτοί οι διαφορετικά σκεπτόμενοι και διαφορετικά πράττοντες από Ε/εμάς επιβεβαιώνουν αυτό που λέμε ότι "τίποτε δεν αποτελεί κανόνα". Αυτό όσο αναφορά τους χαρακτήρες.
Κάποια μέθοδος που εφαρμόζετε σε ένα υποτακτικό/η από τον Κυρίαρχο/η του μπορεί να έχει μεγάλη επιτυχία.
Μπορεί αυτή η ίδια μέθοδος να αποβεί μοιραία για την σχέση Κυριάρχου/ης υποτακτικού/ης λόγο ιδιοσυγκρασίας του δεύτερου.
Όλα λοιπόν εξαρτώνται από πολλούς παράγοντες που σαφώς και πρέπει να τους λαμβάνουμε υπόψιν.
Αναφέρομαι σε σχέσεις D/s που ο ένας γνωρίζει τον άλλο πολύ καλά και όχι απλά καλά.
Θεωρώ ότι το "γνωρίζω καλά" είναι λίγο για την άσκηση τεχνικών και την εφαρμογη "μεθοδων" του BDSM.

 

Κάπως έτσι...

 

"Δημιουργία τύψεων"... εδώ μπερδεύομαι. Μιλάς για δημιουργία τύψεων, βασισμένες σε πραγματικά σφάλματα ή σε πράξεις που ο Κυρίαρχος παρουσιάζει ως εσφαλμένες (χωρίς να είναι); Η μεν πρώτη μπορεί να επιφέρει ποιοτικό αποτέλεσμα, ενώ η δεύτερη θα παρουσιάσει τον Κυρίαρχο ως κοντόφθαλμο και ευερέθιστο.
Προσωπικά μιλώντας, δεν θεωρώ πως ο όρος "δημιουργία" αρμόζει στην περίσταση. Την στιγμή του σφάλματος ή και την στιγμή που θα αισθανθεί η υποτακτική ότι παρεκκλίνει από τις εντολές ή τις επιθυμίες Εκείνου θα εμφανιστούν άμεσα οι τύψεις. Για τον λόγο αυτό και δεν θα μπορέσει να κρατήσει κρυφό το σφάλμα ή το οτιδήποτε την έκανε να νιώσει κατ' αυτόν τον τρόπο. Έχοντας υπ' όψιν την θεωρία πως το μεγαλύτερο ποσοστό υποτακτικών έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, μόνες τους μπαίνουν στην διαδικασία της αυστηρής αυτοκριτικής, μέχρι του επιπέδου του ψυχολογικού μαζοχισμού. Άσκοπη, λοιπόν, κατά την κρίση μου η όποια ενεργητική κίνηση του Κυρίαρχου στο ερώτημα αυτό. Όλα αυτά ισχύουν για αυθεντικά άτομα υποτακτικής ψυχολογίας, όχι για kinky ενεργειορουφήχτρες.

Αν κάτι είναι θεμιτό ή όχι θα το κρίνει ο Κυρίαρχος. Κανείς δεν αποκλείει την πιθανότητα να είναι ο ψυχολογικός πειθαναγκασμός η ενδεδειγμένη μέθοδος για την χαλιναγώγηση κάποιας υποτακτικής. Κατά περίπτωση και η επιλογή. Όσον αφορά τις εναλλακτικές ασφαλιστικές δικλείδες, η επιλογή είτε της αυστηρής εποπτείας, είτε του φόβου της Τιμωρίας, είναι πάλι στην κρίση του Κυρίαρχου. Σε αυτό το σημείο η λέξη-κλειδί είναι “μεταδοτικότητα”. Άρα, όποια μέθοδο επιλέξει Εκείνος ως δικλείδα ασφαλείας θα είναι εκείνη που ο Ίδιος θα εκφραστεί καλύτερα και θα πετύχει την αποτροπή της υποτακτικής. Είναι αυταπόδεικτο πως ο έλεγχος του σώματος διαφέρει κατά πολύ από αυτόν του πνεύματος και, κατά την προσωπική μου άποψη, ο δεύτερος μπορεί και υπερκαλύπτει τον πρώτο. Κατά συνέπεια θεωρώ πως είναι σκόπιμη η εστίαση στο πνεύμα και όχι “στεγνά” στο σώμα.

Ελκυστική; Ίσως… ανάλογα την αισθητική του Κυρίαρχου.

Σαφώς. Όχι απλά βραχυπρόθεσμης, αλλά και μακροπρόθεσμης. Σε πρώτο επίπεδο η ψύχραιμη συζήτηση, η ικανότητά Του να μπορεί να αποσυμφορήσει την ένταση και η δυνατότητά του να χειριστεί τα συναισθήματά της θα μιλήσουν τότε. Εν συνεχεία, η διαχείριση των ενοχών έχει άμεση σχέση με το αν Εκείνος επιθυμεί να διατηρήσει το αίσθημα ενοχής, παγιώνοντας με τον τρόπο αυτό ένα status quo φόβου ή να την απαλλάξει από αυτή, αν κρίνει πως η ιδιοκτησία Του θα βελτιωθεί με τον τρόπο αυτό.

Αρκεί να παρασυρόμαστε όμορφα… σωστά καλέ μου Χαοτικέ;  

 

Σωστά όμορφε