Υγιές και αρρωστημένο

Πολύ άρρωστο ψυχικά άτομο προφανώς θα εννοεί την περίπτωση ατόμου που δεν έχει πλήρη συναίσθηση του χώρου και του χρόνου και ανά πάσα στιγμή μπορεί η συμπεριφορά του να ξεφύγει αρνητικά.

 

Η ερωτηση σου rolfo απαιτει πολυ περιπλοκη απαντηση, η οποια δεν αφορα το forum αυτο. Σχετικη με αυτο το forum ειναι η περιγραφη της ψυχικης ασθενειας σχετικα με το να εχει πληγει η δυνατοτητα διαφοροποιησης εξωτερικης και εσωτερικης πραγματικοτητας.

 

rolfo σε καποιον βαθμο αυτο (το να ζει καποιος στον κοσμο του) συμβαινει σε ολους μας. Σε ποιον απο εμας για παραδειγμα δεν εχει συμβει να ακουμε εναν φιλο μας να περιγραφει καποιον και να νοιωθουμε οτι η δικη μας εμπειρια του ατομου αυτου ειναι εντελως διαφορετικη; Η να περιγραφουμε ενα περιστατικο και ενας αλλος παρισταμενος να μην διαμαρτυρεται οτι η περιγραφη μας ειναι ανακριβης. Ολοι μας εχουμε τα φιλτρα μας μεσα απο τα οποια φιλτραρεται η πραγματικοτητα (η οποια το αν καν υπαρχει ανεξαρτητα με τις αντιληψεις μας ειναι ενα θεμα φιλοσοφικο που εχει συζητηθει επι μακραν και το οποιο μαλλον ταιριαζει σε αλλο, off-topic thread.)
Αυτο που εννοουσα ομως διαφερει απ αυτο: ως εξωτερικη πραγματικοτητα, νοειται αυτο που στην καθημερινη μας ζωη σκεφτομαστε ως ¨πραγματικοτητα¨, ενω ως εσωτερικη οι αντιληψεις του εν λογω ατομου. Αν καποιο ατομο πιστευει πχ οτι ειναι ο Μεγας Ναπολεωντας, υπαρχει μια σημαντικη διαφορα μεταξυ εσωτερικης και εξωτερικης πραγματικοτητας. Στον βαθμο που η διαφορα αυτη επηρεαζει αρνητικα την λειτουργικοτητα του ατομου μιλαμε για ψυχικη ασθενεια. Το παραδειγμα που εφερα αφορα σε σοβαρη ασθενεια αλλα παρομοιο παραδειγμα και πιο σχετικο με τον χωρο ειναι ατομα που δεν εχουνε επιγνωση της επικυνδινοτητας καποιων πραξεων τους οχι λογω ελλειψης εκπαιδευσης η αφελειας κλπ, αλλα επειδη εχουνε αγνοια του ποσο βλητοι και subject to error ειναι ως ατομα.
Οταν ανεφερα σε προηγουμενο post οτι υπαρχει μεγαλυτερος αριθμος ασθενων ατομων στο BDSM, δεν αναφερομουνα σε σοβαρες ψυχικες ασθενειες μονο, αλλα σε πιο δυσδιακριτες παθησεις που σε καποιον χωρις ειδικες γνωσεις φαινονται ανυπαρκτες. Συνηθως τα ατομα με πιο βαριες ασθενειες ειναι υπο φαρμακευτικη αγωγη και οταν ακολουθουν την αγωγη και εχουνε σταθεροποιηθει δεν ειναι περισσοτερο επικινδυνα απ οτι οποιοσδηποτε αλλος.

Φυσικα εννοειται οτι διαγνωσεις μπορουνε να κανουνε μονο οι ειδικοι.

 

RE: RE: Igies ke arrostimeno

Έτσι όπως το αντιλήφθηκα το post της Lady Phaedra μου φάνηκε ως μία βασική περιγραφή της παράνοιας ή της παρανοϊκής νεύρωσης.

Συμβαίνει όταν ο πάσχων έχει κτίσει μία δική του πραγματικότητα, ζει τις δικές του αλήθειες και έξω από αυτήν την πραγματικότητα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον κόσμο. Οι παρανοϊκοί μπορεί να έχουν ισχυρή προσωπικότητα, αντοχές, εξυπνάδα και όχι ευκαταφρόνητη γοητεία. Με κάποια εμπειρία, γίνονται αντιληπτοί από την οργή που λίγο λίγο διαφαίνεται ότι σιγοβράζει μέσα τους.

Επειδή πολύ συχνά είναι ιδιαίτερα ανεύθυνα άτομα, παρόλο που μπορεί να αυτοπροσδιορίζονται ως Κυρίαρχοι (συνήθως αυτόν τον ρολο προτιμούν δεδομένου ότι έχουν ανάγκη από "θύματα" στην καθημερινότητά τους), δύσκολα εξελίσσονται στο χώρο, αν λάβει κανείς υπόψη την προετοιμασία και την επεξεργασία που απαιτούνται σε προσωπικό επίπεδο προκειμένου κάποιος να έχει r/l εμπειρίες είτε ως Κυρίαρχος είτε ως υποτακτικός.

 

Το παρών άρθρο είναι παρμένο από το http://www.obrela.gr/articles/ βασισμένο εξ΄ όσων κατάλαβα σε Φροϋδικές θεωρίες με τις οποίες πολλοί άλλοι ειδικοί διαφωνούν. Το παραθέτω για σκοπούς ανάγνωσης και δηλωνω πως δεν εκφράζει τις δικές μου απόψεις.


ΠΑΡΑΦΙΛΙΚΗ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ
Ορέστης Γιωτάκος
Ψυχίατρος
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Οι παραφιλίες, καταστάσεις που χαρακτηρίζονται από παθολογική ερωτική προτίμηση, μπορούν να χωριστούν σε δύο μεγάλες κατηγορίες : αυτές με προτίμηση παθολογικού ερωτικού στόχου, και αυτές με παθολογική ερωτική δραστηριότητα (διαδικασία). Ο διαχωρισμός αυτός, μη παραβλέποντας το γεγονός ότι οι καταστάσεις αυτές μπορεί να συνυπάρχουν στο ίδιο άτομο, βοηθά στη διερεύνηση των σχέσεων ανάμεσα στις παραφιλίες. Στην ομάδα της παθολογικής προτίμησης σε ερωτική δραστηριότητα ανήκουν η ηδονοβλεψία, η επιδειξιμανία, η εφαψιμανία, και μία κατηγορία βιασμού που χαρακτηρίζεται από μη-σαδιστικού τύπου βιασμούς. Οι τρεις πρώτες καταστάσεις κατατάσσονται σαν ξεχωριστές παραφιλίες στο DSM-IV και θεωρούνται από πολλούς ότι έχουν κοινό υπόβαθρο παθολογίας (1). Αρκετές μελέτες έδειξαν την υψηλή συνύπαρξη αυτών των παραφιλιών (2).

ΕΠΙΔΕΙΞΙΜΑΝΙΑ (EXHIBITIONISM)
Διαγνωστικά κριτήρια
Οι έρευνες για την επιδειξιμανία παρουσιάζουν τάση μείωσης σε σχέση με τις άλλες παραφιλίες τα τελευταία χρόνια. Υπήρξε κάποια έξαρση από περιγραφικές μελέτες ανάμεσα στο 1940-1960 και με ερευνητικές μελέτες αμέσως μετά. Ο κύριος όγκος όμως της έρευνας φαίνεται να έχει στραφεί στη βίαιη σεξουαλική παραπτωματικότητα, κυρίως την παιδοφιλία και το βιασμό. Τα κριτήρια του όρου “exhibitionism” (επιδειξιμανία) που προτάθηκε από τον Lasgue το 1877 (3) φαίνεται να μην διαφέρουν πολύ από τα κριτήρια της τελευταίας (1994) ταξινόμησης της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας που αναφέρεται ως DSM-IV (4).
Σύμφωνα με το DSM-IV, τα κριτήρια για τη διάγνωση της επιδειξιμανίας απαιτούν:
Α. Την ύπαρξη για τουλάχιστον έξι μήνες επαναλαμβανόμενων σεξουαλικών τάσεων, φαντασιώσεων ή συμπεριφορών έκθεσης των γεννητικών οργάνων σε έναν ανυποψίαστο άγνωστο.
Β. Αυτές οι φαντασιώσεις, τάσεις και συμπεριφορές προκαλούν σημαντική κλινική δυσφορία ή διαταραχή στη κοινωνική, εργασιακή ή άλλη σημαντική περιοχή της λειτουργικότητας.
Ηλικία έναρξης
Η επιδειξιμανία, όπως όλες οι παραφιλίες, έχουν πρώιμο χρόνο έναρξης. Οι Abel και Rouleau (1990) (5) σε μελέτη 142 επιδειξιών βρήκαν ότι στο 50% η έναρξη αυτού του τύπου σεξουαλικού ενδιαφέροντος ήταν πριν τα 18. Παρόλα αυτά, η έναρξη της δραστηριότητας γίνεται γύρω στα 25 (6), ενώ υπάρχει σαφής πτώση στην έναρξη μετά τα 40. Μετά την ηλικία αυτή η έναρξη της δραστηριότητας κυμαίνεται από 6% (7) έως 27% (8). H επιδειξιμανία είναι βασικά μια διαταραχή των ανδρών με θύματα τις γυναίκες. Ένα μεγάλο ποσοστό των θυμάτων είναι παιδιά ή έφηβοι. Κοινωνιολογικά δεδομένα των δραστών δείχνουν ότι οι μισοί περίπου είναι έγγαμοι, ενώ δεν διαφέρουν από τον γενικό πληθυσμό στην εκπαίδευση και το επάγγελμα (9).
Επιδημιολογία
Η συχνότητα και ο επιπολασμός της επιδειξιμανίας είναι άγνωστη. Κάποιες πρώιμες έρευνες έδειξαν ότι οι επιδειξιμανείς αποτελούν το ένα τρίτο των σεξουαλικών παραπτωματιών (7). Οι Abel και Rouleau (1990) (5), βρήκαν ότι το 25% των 565 σεξουαλικών παραπτωματιών που παρακολουθούσαν είχαν κάποιο ιστορικό επιδειξιμανίας, αν και οι περισσότεροι από αυτούς είχαν εμπλακεί και σε κάποια άλλη παραφιλική συμπεριφορά. Όπως σε όλες τις παραφιλικές διαταραχές, αυτοί που αναφέρονται επίσημα αναπαριστάνουν ένα μικρό ποσοστό των πραγματικών περιστατικών. Οι Cox και Maletzky (1980) (10), βρήκαν ότι μόνο 17% των περιστατικών αναφέρονται. Οι Gittleson et al, (1978) (11), μελετώντας ένα δείγμα νοσοκόμων μέσης ηλικίας 37 ετών, βρήκαν ότι το 44% είχε πέσει θύμα επιδειξιμανίας, ενώ οι Cox και MacMahon (1978) (12), μελετώντας 405 φοιτήτριες στις ΗΠΑ, βρήκαν ότι 32% είχαν πέσει θύμα επιδειξιομανίας.
Στοιχεία της Προσωπικότητας
Αρκετές πρώιμες έρευνες ανέφεραν ποικίλες ψυχιατρικές διαταραχές που σχετίζονταν με την επιδειξιμανία και περιέγραφαν τους δράστες σαν “ντροπαλούς” , “συνεσταλμένους” και “ψυχονευρωτικούς” (9). Γενικότερα φαίνεται να μην υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο προφίλ ψυχολογικής δυσλειτουργίας ή κάποια χαρακτηριστική ψυχοπαθολογία που να οδηγεί στην ανάπτυξη επιδειξιμανίας.
Σχέση με άλλες παραφιλίες
Ο Freund (1990) (13), βρήκε σε δείγμα 241 επιδειξιών ότι, το 32% επιδιδόταν συγχρόνως σε ηδονοβλεπτικές δραστηριότητες, το 30% σε εφαψιμανικές, και το 15% είχε διαπράξει βιασμό. Οι Abel και Osborn (1992) (14), σε δείγμα 118 επιδειξιών, βρήκαν ότι στο 27% συνυπήρχε ηδονοβλεψία, στο 39% παιδοφιλία, στο 17% εφαψιμανία, ενώ το 14% είχε διαπράξει βιασμό. Έχει βρεθεί επίσης ότι το 93% των επιδειξιμανών έχει πάνω από μία παραφιλική διάγνωση, ενώ το 73% έχει πάνω από τρεις παραφιλικές διαγνώσεις.
Ψυχοϊατροδικαστικά θέματα
Ερωτήματα που ενδεχόμενα θα μπορούσαν να τεθούν στον κλινικό όπως, “Το έκανε πράγματι;”, “Είναι επιδειξίας;”, “Είναι επικίνδυνος;” δυστυχώς φαίνεται ότι δεν θα μπορούσαν εύκολα να απαντηθούν. Σύμφωνα με τη νομοθεσία για να καταδικαστεί κάποιος σαν επιδειξιμανής θα πρέπει να έχει πραγματοποιήσει έκθεση των γεννητικών του οργάνων και συγχρόνως να υπάρχει πρόθεση γι’ αυτό. Συχνά πραγματοποιείται αυνανισμός στη διάρκεια της έκθεσης. Από την καθημερινή πρακτική γνωρίζουμε ότι οι δράστες αρνούνται το γεγονός, και συνήθως προβάλλουν σαν δικαιολογία το γεγονός ότι ουρούσαν και κάποιος τους αντελήφθη τυχαία.
ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ
Ψυχαναλυτικές θεωρίες
Πυρηνικό συστατικό πολλών ψυχαναλυτικών θεωριών είναι το οιδιπόδειο σύμπλεγμα και το άγχος ευνουχισμού, ενώ η σχέση του παιδιού με τη μητέρα έχει πάντα βαρύνουσα σημασία. Ο Allen (1980) (15), συνοψίζοντας την αναλυτική βιβλιογραφία, περιγράφει την προδιάθεση για επιδειξιμανία σαν προερχόμενη από την αλληλεπίδραση του παιδιού με μια μητέρα που θέλει να επιβάλλει τον έλεγχο. Παράλληλα, ο πατέρας των επιδειξιών περιγράφεται σαν συναισθηματικά απών και ανίκανος να επιβάλλει όρια. Σ’ αυτό το απλό σχήμα η επιδειξιμανία προβάλλει σαν άμυνα απέναντι στο άγχος ευνουχισμού. Η αντίδραση έκπληξης της γυναίκας-θύματος στη διάρκεια της διάπραξης της επιδειξιομανίας λειτουργεί σαν απόδειξη στον επιδειξιμανή ότι το πέος υπάρχει.
Συμπεριφορικά-Γνωσιακά Μοντέλα
Οι πρώιμες συμπεριφορικές θεωρίες για την ανάπτυξη παρεκκλινόντων σεξουαλικών προτύπων εστιάστηκαν αρχικά στη θεωρία της ενεργητικής ή κλασσικής μάθησης. Οι Rachman & Hodgson (1968) (16), δείχνοντας σε δείγμα φυσιολογικών ατόμων εικόνες με γυναικείες μπότες και εικόνες με γυμνές γυναίκες οδήγησαν σε αυξημένη σεξουαλική διέγερση όταν αργότερα σαν ερέθισμα ήταν μόνο οι μπότες, δημιουργώντας έτσι έμμεσα ένα φετιχιστικό αντικείμενο. Άλλοι ερευνητές απέτυχαν να επαναλάβουν το πείραμα αυτό, εστίασαν όμως στη σπουδαιότητα του αυνανισμού στην ανάπτυξη παραφιλικού προτύπου, θεωρώντας ότι ο επαναλαμβανόμενος συνδυασμός οργασμού μέσω αυνανισμού με ένα παραφιλικό ερέθισμα μπορεί να οδηγήσει σε εξαρτημένη διέγερση.
Νευρολογικά ευρήματα
Έγιναν αρκετές προσπάθειες να συνδεθεί η αποκλίνουσα σεξουαλική συμπεριφορά με εγκεφαλική δυσλειτουργία, και ιδιαίτερα με δυσλειτουργία του κροταφικού λοβού. Παλαιότερες έρευνες έδειξαν ότι περισσότερα από τα μισά των ατόμων με διαταραχές στο κροταφικό λοβό παρουσίαζαν υποσεξουαλικότητα, αν και σε μερικές περιπτώσεις επιχειρήθηκε συσχέτιση μεταξύ δυσλειτουργίας κροταφικού λοβού και παραφιλίας (17). O Flor-Henry (1987) (18), με τη βοήθεια νευροψυχολογικών ψυχολογικών δοκιμασιών, βρήκε σημαντικές διαφορές στην αριστερή μετωποκροταφική λειτουργικότητα των παραφιλικών γενικά, αλλά και των επιδειξιμανών ειδικότερα. Παρόμοια, αναλυμένο σε υπολογιστή ηλεκτροεγκεφαλογράφημα επιδειξιών, έδειξαν αριστερή ημισφαιρική δυσλειτουργία. Γεγονός πάντως είναι ότι η πλειονότητα των ατόμων με κροταφική επιληψία δεν παρουσιάζουν επιδειξιμανία.
Ορμονολογικά ευρήματα
Παρ’ όλες τις ισχυρές ενδείξεις ότι τα επίπεδα τεστοστερόνης στους άνδρες σχετίζονται με τη σεξουαλική επιθετικότητα, δεν υπάρχουν σαφείς ενδείξεις για ισχυρή συσχέτιση σε σεξουαλικούς παραπτωματίες (19). Στη βιβλιογραφία υπάρχουν σπάνιες αναφορές σε επιδειξίες που αφορούν σεξουαλικές ορμόνες. Εξάλλου, τα επίπεδα ορμονών όπως η τεστοστερόνη, η LH, και η FSH, αποτελούν μόνο την μία όψη της πραγματικής εικόνας, αφού η πυκνότητα και η ευαισθησία των υποδοχέων ίσως έχουν τελικά μεγαλύτερη σημασία.

ΦΕΤΙΧΙΣΜΟΣ (FETISHISM)
Ιστορικά στοιχεία
Η λέξη “fetish” προέρχεται από την Πορτογαλική fetico. Οι γλωσσολόγοι πιστεύουν ότι η λέξη δημιουργήθηκε μετά την ανακάλυψη από τους Πορτογάλους εξερευνητές του 15ου αιώνα κάποιων ξύλινων ή πέτρινων ομοιωμάτων λατρείας ιθαγενών της Δ. Αφρικής. Αργότερα ο όρος fetishism χρησιμοποιήθηκε για το χαρακτηρισμό ειδικών σεξουαλικών συμπεριφορών από τους Binet (1887) (20) και Krafft-Ebing (1886/1965) (21).
Διαγνωστικά κριτήρια
Τόσο το ICD-10 της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (1988) (22), όσο και το DSM-IV της Αμερικάνικης Ψυχιατρικής Εταιρίας (1994) (4), περιλαμβάνουν τον φετιχισμό σαν ξεχωριστή κατηγορία. Και τα δύο ταξινομητικά συστήματα ορίζουν τον φετιχισμό σαν τη διαταραχή που χαρακτηρίζεται από τη χρήση ή εμμονή σε αντικείμενα που χρησιμοποιούνται σαν ερεθίσματα με σκοπό τη σεξουαλική διέγερση και την ευχαρίστηση.
Τα διαγνωστικά κριτήρια του DSM-IV για το φετιχισμό είναι:
Α. Για πάνω από 6 μήνες, επαναλαμβανόμενες και επίμονες σεξουαλικές φαντασιώσεις, επιθυμίες, ή συμπεριφορές που περιλαμβάνουν τη χρήση αντικειμένων (πχ. γυναικεία εσώρουχα).
Β. Οι σεξουαλικές αυτές φαντασιώσεις, επιθυμίες και συμπεριφορές προκαλούν σημαντική κλινική δυσφορία ή διαταραχή στην κοινωνική, εργασιακή, ή άλλη σημαντική περιοχή της λειτουργικότητας.
Γ. Τα φετιχιστικά αντικείμενα δεν περιορίζονται μόνο σε είδη γυναικείων ρούχων (όπως στον παρενδυσιακό φετιχισμό) ή σε αντικείμενα σχεδιασμένα με σκοπό τη γεννητική ευχαρίστηση (π χ. δονητής).
Επιδημιολογία
Όπως με όλες τις σεξουαλικές διαταραχές δεν υπάρχουν σαφή επιδημιολογικά στοιχεία για τον φετιχισμό. Είναι ευρέως γνωστό όμως, ότι, ο παθολογικός φετιχισμός είναι σπάνιος. Ο φετιχισμός είναι σημαντικά πιο συχνός στους άνδρες.
Κλινικά χαρακτηριστικά
Οι Chalkley και Powell (1983) (23), μελέτησαν 48 φετιχιστές και βρήκαν ότι χρησιμοποιούσαν ποικίλα αντικείμενα, όπως, ρούχα, μαλακά υλικά, παπούτσια, δερμάτινα ή λαστιχένια εξαρτήματα, με ποικίλους τρόπους, όπως, χαϊδεύοντας, γλύφοντας, τρίβοντας, καίγοντας, κόβοντας, κοιτάζοντας ή παρακολουθώντας κάποιον άλλον να τα χρησιμοποιεί. Συγκεκριμένα βρήκαν ότι το 58% χρησιμοποιούσε σαν φετίχ ρούχα, το 23% λαστιχένια ή πλαστικά εξαρτήματα, το 15% υποδήματα, και το 15% μέρη του σώματος, με κύρια προτίμηση το πόδι. Επίσης, το 35% είχαν ένα φετίχ, και το 45% τρία ή περισσότερα φετίχ. Πέραν του φετιχισμού, οι 16 είχαν μία επιπλέον, και οι 13, δύο επιπλέον ψυχιατρικές διαγνώσεις.
Συχνά παρατηρείται το φαινόμενο ο φετιχιστής να κλέβει το φετίχ που προτιμά. Βρέθηκε ότι, το 25% των φετιχιστών προβαίνει σ’ αυτή τη (23). Υπάρχουν όμως και περιστατικά βιαιότερων εγκλημάτων. Παρατηρήθηκαν φόνοι με κεντρικό σημείο το φετιχιστικό αντικείμενο.
ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ
Ψυχαναλυτικές θεωρίες
Στις ψυχαναλυτικές υποθέσεις η αναπαράσταση του φετίχ έχει έναν κεντρικό ρόλο. Ο Freud (1905/1962) (24), δήλωσε ότι η επιλογή του φετίχ προσδιορίζεται από τραυματικές εμπειρίες της παιδικής περιόδου. Ανέπτυξε την έννοια του “άγχους ευνουχισμού”, υποθέτοντας ότι το φετιχιστικό αντικείμενο αναπαριστά το πέος που προστατεύει τον άνδρα από το φόβο του ευνουχισμού. Ο Nagler (1957) (25), συνοψίζοντας τις ψυχαναλυτικές απόψεις σχετικά με τον φετιχισμό, τόνισε ότι ο φετιχιστής είναι ένα άτομο που προσπαθεί να ξεπεράσει τη χαμηλή αυτοπεποίθηση και τα αισθήματα ανικανότητας μέσα από τη χρήση ενός άψυχου αντικειμένου, του φετίχ.
Συμπεριφορικές θεωρίες
Οι θεωρίες αυτές προτείνουν ότι το σύστημα κλασσικής εξαρτημένης μάθησης μπορεί να επηρεαστεί από ποικίλα ερεθίσματα τα οποία μοιάζουν συνήθως με κάποια χαρακτηριστικά του δυνητικού συντρόφου. Στην περίπτωση του φετιχιστή η σεξουαλική απάντηση είναι εξαρτημένη με ένα ασυνήθιστο ερέθισμα, όπως, παπούτσι, τσάντα, ή πόδι. Η σεξουαλική αυτή έλξη καταλήγει να γίνει ισχυρότερη από την έλξη για τη σύντροφο. Κάποιοι ερευνητές έχουν κατορθώσει, μέσω της κλασσικής εξαρτημένης μάθησης, να αναπτύξουν την ικανότητα σε φυσιολογικούς άνδρες να έχουν στύση, σαν απάντηση σε ένα ασυνήθιστο αντικείμενο. Η απάντηση όμως αυτή έδειξε ότι ελαττώνεται σύντομα με το χρόνο, γεγονός που υποδεικνύει ότι το μοντέλο αυτό δεν είναι σε θέση να δικαιολογήσει την δια βίου πορεία του φετιχισμού.

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΣ ΣΑΔΙΣΜΟΣ (SEXUAL SADISM)
Ιστορία
Ο όρος “σαδισμός” χρησιμοποιήθηκε αρχικά στη Γαλλική ιατρική βιβλιογραφία των αρχών του 19ου αιώνα σε συνδυασμό με τα γραπτά του Μαρκήσιου ντε Σαντ, τα οποία περιείχαν σκηνές βίας με σκοπό τον ερωτισμό. Αναφέρεται ότι η αίσθηση σεξουαλικής ευχαρίστησης παράγεται με πράξεις κακοποίησης ή τιμωρίας του ερωτικού αντικειμένου από ζώα ή ανθρώπους και συνίσταται από μία αρχική επιθυμία να πονέσει, να πληγώσει ή ακόμα και να καταστρέψει το σεξουαλικό αντικείμενο, ώστε να επιτευχθεί η σεξουαλική ευχαρίστηση.
Διαγνωστικά κριτήρια
Τα πρόσφατα επίσημα διαγνωστικά συστήματα προτείνουν ευρύτερη αντίληψη της έννοιας του σαδισμού. Το ICD-10 (WHO, 1992) (22), ορίζει το σαδισμό σαν “προτίμηση για σεξουαλική δραστηριότητα που περιλαμβάνει δέσιμο, πόνο ή κακοποίηση”.
Το DSM-IV (4) απαιτεί τα ακόλουθα κριτήρια:
Α. Για περίοδο τουλάχιστον 6 μηνών, το άτομο έχει επίμονες σεξουαλικές φαντασιώσεις, τάσεις ή συμπεριφορές που περιλαμβάνουν πράξεις (πραγματικές ή προσομοιωτικές), στις οποίες ο ψυχικός ή σωματικός πόνος του θύματος το διεγείρει σεξουαλικά.
Β. Οι σεξουαλικές φαντασιώσεις, τάσεις ή συμπεριφορές προκαλούν σημαντική κλινική δυσφορία ή διαταραχή στη κοινωνική, εργασιακή ή άλλη σημαντική περιοχή της λειτουργικότητας.
Επιδημιολογία
Δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία για τη επικράτηση του σεξουαλικού σαδισμού. Οι Kinsey et al (1953) (39), βρήκαν ότι το 3-12% των γυναικών και το 10-20% των ανδρών δείχνουν να διεγείρονται σε σαδομαζοχιστικού τύπου διηγήσεις. Οι Crepault & Couture (1980) (40), μελετώντας άνδρες γενικού πληθυσμού βρήκαν ότι το 15% είχαν φαντασιώσεις κακοποίησης γυναίκας και το 10,7% φαντασιώσεις να χτυπούν γυναίκα. Οι Arndt et al (1985) (41), βρήκαν ότι το ένα τρίτο των γυναικών και το ήμισυ των ανδρών είχαν σεξουαλικές φαντασιώσεις να δένουν τον/την σύντροφό τους, χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν αυτές οι συμπεριφορές αφορούν προτίμηση ή απλώς είναι μέρος ενός σεξουαλικού ρεπερτορίου δραστηριοτήτων που συμβαίνουν ενίοτε. Επιπλέον, βρέθηκε ότι το 5% των ανδρών και το 2% των γυναικών ανέφεραν ότι έπαιρναν σεξουαλική ικανοποίηση προκαλώντας πόνο (42).
Συνοδά ευρήματα
Πολλοί κλινικοί θεωρούν το σαδισμό και το μαζοχισμό συμπληρωματικές διαταραχές. Η παρατήρηση ότι τα άτομα με μαζοχιστικές φαντασιώσεις έχουν συγχρόνως και σαδιστικές φαντασιώσεις, ενισχύει την άποψη αυτή (41).
ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ
Ψυχοδυναμικές θεωρίες
Οι απόψεις του S.Freud (Freud, 1920/1961) (24) για το σαδισμό και το μαζοχισμό άλλαξαν στη πορεία της μακράς επαγγελματικής του ζωής κάνοντας δύσκολη την ανίχνευση της εξέλιξης της σκέψης του πάνω στο θέμα αυτό. Αρχικά θεώρησε τη σχέση επιθετικότητας και σεξουαλικότητας σαν συνδυασμό ψυχικών ενορμήσεων. Αργότερα υπέθεσε σαν πιο πιθανή εξήγηση την παρουσία του παιδιού σαν μάρτυρας στην “πρωταρχική σκηνή” (“primal scene”), ενώ παρακολουθούσε τους γονείς του να κάνουν έρωτα. Αυτό όμως δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί κάποιοι αναπτύσσουν σαδισμό και κάποιοι άλλοι όχι, ούτε γιατί σε κάποιους η επιθετικότητα κατευθύνεται προς τα έξω, όπως στον σαδισμό, ενώ σε κάποιους άλλους προς τα μέσα, όπως στο μαζοχισμό.
Συμπεριφορικές απόψεις
Ο Raymond (1956) (46), υποστήριξε ότι το άτομο αναπτύσσει μία ταχεία συσχέτιση στη διάρκεια κάποιων πρώιμων σεξουαλικών εμπειριών. Με τον τρόπο αυτό εξήγησε την ανάπτυξη του καλτσόν σαν φετιχιστικό αντικείμενο όταν το άτομο έβλεπε κρεμασμένο το καλτσόν της μητέρας του στο μπάνιο, ενώ αυνανιζόταν. Υποστήριξε ότι κάποια άτομα έχουν την προδιάθεση για ταχείες συσχετίσεις και εξαρτήσεις. Όπως με ολόκληρη τη σεξουαλική συμπεριφορά, ο σαδισμός είναι μια περίπλοκη συμπεριφορά η οποία είναι δύσκολο να τροποποιηθεί με συμπεριφορικές θεραπείες (47).
Βιολογικά ευρήματα και απόψεις
Κάποια άτομα παρουσιάζουν ενδοκρινικές ή και χρωμοσωματικές ανωμαλίες, όπως άτομα με σεξουαλική σαδιστική δραστηριότητα και σύνδρομο Klinefelter (48). Υπήρχε η άποψη ότι ο σεξουαλικός σαδισμός, όπως όλες οι παραφιλίες, οφείλονται σε εγκεφαλικές διαταραχές (48), αλλά τα μέχρι στιγμής δεδομένα δείχνουν ότι δεν υπάρχει κάποια εμφανής εγκεφαλική βλάβη (49). Έχουν αναφερθεί ευρήματα δυσλειτουργίας του δεξιού κροταφικού λοβού, με τη χρησιμοποίηση αξονικής τομογραφίας και νευροψυχολογικών δοκιμασιών (19). Παρόμοια, οι Gratzer & Bredford (1995) (45), βρήκαν νευρολογικές ανωμαλίες, κυρίως στον κροταφικό λοβό, στο 55% των σαδιστών. Τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίου (ΡΕΤ) σε έναν σαδιστή δεν έδειξε κάποια ανωμαλία (50).

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΣ ΜΑΖΟΧΙΣΜΟΣ (SEXUAL MASOCHISM)
Ιστορία
Ανάμεσα στις ποικίλες σεξουαλικές παραφιλίες, ο μαζοχισμός συγκεντρώνει ειδικό ενδιαφέρον για πολλούς λόγους. Για παράδειγμα, πως μπορεί να εξηγηθεί το παράδοξο γεγονός η πρόκληση πόνου να εκλύει ευχαρίστηση; Η πολιτισμική και ιστορική κατανομή του μαζοχισμού παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον. Μπορεί κανείς να βρει κατά την αρχαιότητα, καθώς και σε αρκετούς πολιτισμούς, σχεδόν όλες τις σεξουαλικές πρακτικές. Ο μαζοχισμός όμως φαίνεται να αποτελεί φαινόμενο των σύγχρονων Δυτικών πολιτισμών. Υπάρχει τέλεια έλλειψη αναφορών πριν το 1500, οπότε και εμφανίζονται τα πρώτα στοιχεία, ενώ φαίνεται αρκετά διαδεδομένος στην Ευρώπη και στην Αμερική από τον 18ο αιώνα.
Διάγνωση.
Τα διαγνωστικά κριτήρια σύμφωνα με το DSM-IV (4) φαίνονται στο παρακάτω πίνακα.
Α. Για περίοδο άνω των 6 μηνών, επαναλαμβανόμενες, έντονες σεξουαλικά διεγερτικές φαντασιώσεις, σεξουαλικές παρορμήσεις ή συμπεριφορές που
περιλαμβάνουν την χρήση διαφόρων αντικειμένων (π.χ. γυναικεία εσώρουχα).
Β. Οι φαντασιώσεις, παρορμήσεις ή συμπεριφορές προκαλούν σημαντική δυσφορία ή μείωση της κοινωνικής, επαγγελματικής ή άλλης περιοχής της λειτουργικότητας του ατόμου.
Γ. Τα φετιχιστικά αντικείμενα δεν είναι μέρος των γυναικείων ενδυμάτων που χρησιμοποιούνται στην παρενδυσία (όπως στη φετιχιστική παρενδυσία) ή συσκευές κατασκευασμένες για ερεθισμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων (π.χ. δονητές).
Είναι ο μαζοχισμός ψυχική διαταραχή;
Μελέτες σε δείγματα μαζοχιστών έδειξαν ότι πρόκειται για άτομα σε γενικές γραμμές υγιή, επιτυχημένα, και με καλές δυνατότητες προσαρμογής. Τείνουν να είναι αξιόπιστα και να έχουν υψηλές προσδοκίες για τον εαυτό τους αλλά και για τους άλλους (51). Επιπλέον, η πρακτική του μαζοχισμού φαίνεται να γίνεται σχεδόν πάντα σε πλαίσια ασφάλειας (52). Μερικά άτομα μπορεί όμως να επιδοθούν σε επικίνδυνες συμπεριφορές στη διάρκεια μαζοχιστικών πρακτικών. Οι συμπεριφορές αυτές πιθανόν να υποκρύπτουν κάποια βαθιά παθολογία ή απλώς κακή κρίση. Εκτός από ακραίες περιπτώσεις ο μαζοχισμός συνήθως δεν προκαλεί ζημιά στο άτομο. Αντίθετα, δείχνει να είναι επιθυμητός σε αρκετούς ανθρώπους που δείχνουν φυσιολογικοί και καλά προσαρμοσμένοι στους περισσότερους τομείς.
Μαζοχισμός και ψυχοπαθολογία
Οι McCollaum & Lester (1994) (53), σε μελέτη φυσιολογικών φοιτητών βρήκε σημαντική συσχέτιση μεταξύ σεξουαλικών μαζοχιστικών ενδιαφερόντων και σεξουαλικής επιθετικότητας. Παρόμοια, οι Thornton et al (1996α) (54), βρήκαν ότι κάποιου βαθμού σεξουαλικό μαζοχιστικό ενδιαφέρον ήταν συχνό ανάμεσα σε σεξουαλικούς παραπτωματίες. Τα αποτελέσματα των ερευνών αυτών υποδεικνύουν κάποια σύνδεση μεταξύ μαζοχισμού και σεξουαλικής παραπτωματικότητας.
Eπιδημιολογία
Υπάρχουν αρκετά προβλήματα στον υπολογισμό του επιπολασμού του μαζοχισμού. Εκτός του ότι υπάρχει δυσκολία των ατόμων στο να αναφερθούν σ’ αυτόν, παρατηρείται επιπλέον μεγάλη διάσταση μεταξύ φαντασίωσης και πρακτικής, ίσως επειδή σε αρκετούς υπάρχει δυσκολία στην ανεύρεση συντρόφου για το μοίρασμα των εμπειριών. Μετά από ανασκόπηση αρκετών ερευνών πάνω στο μαζοχισμό, ο Baumeister (1989) (55) υπολόγισε ότι 5-10% του πληθυσμού έχει εμπλακεί σε κάποια μορφή μαζοχιστικού σεξουαλικού παιγνιδιού, και τουλάχιστον διπλάσιοι έχουν παρόμοιες φαντασιώσεις. Υπολογίζεται όμως ότι το ποσοστό των ατόμων που χρησιμοποιεί τον μαζοχισμό σαν αποκλειστική πηγή σεξουαλικής ευχαρίστησης δεν ξεπερνά το 1%. Έχει αναφερθεί ότι οι άνδρες αναπτύσσουν συχνότερα μαζοχιστική δραστηριότητα σε σχέση με τις γυναίκες (52), αλλά αυτό πιθανόν να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και να αντανακλά μάλλον την μεγαλύτερη τάση των ανδρών να αναζητούν σεξουαλική δραστηριότητα (57).
Αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζει η κοινωνικοοικονομική κατανομή του μαζοχισμού, αφού φαίνεται ότι είναι επικρατέστερος στα ανώτερα στρώματα (52). Αρκετό θεωρητικό ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι ο μαζοχισμός είναι πολύ πιο συχνός από τον, κατά τα φαινόμενα συμπληρωματικό του, σαδισμό. Ο Friday (1980) (57), μελετώντας όλων των ειδών σεξουαλικές φαντασιώσεις βρήκε ότι οι υποτακτικές, σε σχέση με τις κυριαρχικές φαντασιώσεις, βρίσκονται σε αναλογία 4:1.
Τα τρία πυρηνικά στοιχεία φαίνεται να κυριαρχούν τη μαζοχιστική σεξουαλική συμπεριφορά, ο πόνος, η απώλεια ελέγχου και η ταπείνωση.
ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ
Ψυχαναλυτικές θεωρίες
Η παράδοξη φύση του μαζοχισμού έχει από καιρό αποτελέσει πρόκληση για ανάπτυξη ψυχολογικών θεωριών. Η αναζήτηση εμπειριών πόνου, παράλληλα με την απώλεια ελέγχου, δείχνει να έρχεται σε αντίθεση με την ανθρώπινη φύση. Για δεκαετίες, οι πλέον περιεκτικές θεωρίες περί μαζοχισμού προήλθαν από τον χώρο της ψυχανάλυσης. Ο Freud (1924/1961) (24), πρότεινε ότι ο μαζοχισμός προέρχεται από το σαδισμό. Συγκεκριμένα, το άτομο επιθυμεί να κυριαρχεί και να πληγώνει τους άλλους. Η επιθυμία αυτή δίνει γένεση σε ενοχές οι οποίες τελικά μετατρέπονται σε επιθυμία να κυριαρχείται από τους άλλους. Η άποψη αυτή δεν φαίνεται να επιβεβαιώνεται από πρόσφατες ενδείξεις.
Θεωρίες μάθησης
Η θεωρία της μάθησης υποστηρίζει ότι ο μαζοχισμός κατανοείται με το μηχανισμό της εξαρτημένης μάθησης, τονίζοντας ότι, πρώιμες εμπειρίες δημιουργούν ισχυρή σύνδεση της σεξουαλικής ευχαρίστησης και του πόνου. Για παράδειγμα, ένα παιδί μπορεί να τιμωρήθηκε με ξυλιές στο πισινό, να αισθάνθηκε τη γυμνότητα και την επαφή αυτή διεγερτική, και να σχημάτισε έτσι μία σύνδεση η οποία θα αναπτύξει μαζοχιστική επιθυμία στη μετέπειτα ζωή (58).

ΠΑΡΕΝΔΥΣΙΑΚΟΣ ΦΕΤΙΧΙΣΜΟΣ (TRANSVESTIC FETISHISM)
Ορολογία
Η παλιά έννοια του όρου “transvestism” ήταν το να φοράει κάποιος ρούχα του αντίθετου φύλου (59). Το DSM-IV (1994) χρησιμοποιεί τον όρο “transvestism” για να περιγράψει άνδρες που ντύνονται με γυναικεία ρούχα και συγχρόνως, νοιώθουν σεξουαλική διέγερση από το γεγονός αυτό. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που συμβαίνει αποκλειστικά σε άνδρες. Ο όρος “transexual” εννοεί το άτομο εκείνο που βιώνει τον εαυτό του σαν μέλος του αντίθετου φύλου και αναζητά ορμονικές ή χειρουργικές μεθόδους με σκοπό την αναστροφή του φύλου (Housden, 1965) (60). Ο όρος “drag queen” εννοεί το άτομο που ντύνεται γυναικεία στα πλαίσια της ομοφυλοφιλίας, αλλά δεν δημιουργείται σεξουαλική διέγερση εξαιτίας αυτής της δραστηριότητας (61).
Διαγνωστικά κριτήρια
Ο όρος Παρενδυσιακός Φετιχισμός (Μ.Φ.) έχει μακρά ιστορία στο DSM, αφού έχει περιληφθεί σε όλες τις εκδόσεις του (30,31,4,62,63). Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις άλλες σεξουαλικού τύπου διαγνώσεις.
Διαγνωστικά κριτήρια για τον Μ.Φ. κατά το DSM-IV (4):
Α. Επαναλαμβανόμενες και έντονες σεξουαλικά διεγείρουσες φαντασιώσεις, τάσεις και συμπεριφορές, σε άνδρες, που περιλαμβάνουν ένδυση με γυναικεία ρούχα, για μία περίοδο τουλάχιστον έξι μηνών.
Β. Οι φαντασιώσεις, σεξουαλικές τάσεις και συμπεριφορές προκαλούν σημαντική κλινική δυσφορία ή διαταραχή στην κοινωνική, εργασιακή ή άλλη σημαντική πλευρά της λειτουργικότητας.
Προσδιόρισε εάν: Με δυσφορία που αφορά το φύλο: Εάν το άτομο έχει επίμονη δυσφορία με το ρόλο ή τη ταυτότητα φύλου.
Επιδημιολογία
Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει κάποια μελέτη η οποία να υπολογίζει την επικράτηση ή την συχνότητα του Μ.Φ. Οι Bullough & Bullough (1993) (64) αναφέρουν ότι η επικράτηση 1% που είχε υποτεθεί συμβαδίζει με τα δικά τους συμπεράσματα, αλλά τονίζουν την ανάγκη καλύτερης εκτίμησης.
ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ
Παρ’ όλη την έξαρση της έρευνας στο πεδίο της ετερο- και ομοσεξουαλικότητας, ελάχιστες μελέτες έχουν γίνει σε άνδρες με Μ.Φ. Μερικοί κλινικοί έχουν υποθέσει ότι η Μ.Φ. αναπτύσσεται μετά από εξαναγκαστική ένδυση με γυναικεία ρούχα, σαν μορφή τιμωρίας, στη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, ιδιαίτερα από τη μητέρα ή άλλες γυναικείες φιγούρες (65). Άλλοι έχουν αντίθετη άποψη, τονίζοντας ότι η ανάπτυξη του Μ.Φ. γίνεται μετά από τυχαία έκθεση σε γυναικεία ρούχα (66). Ούτως ή άλλως, όταν η έκθεση συνοδεύεται από σεξουαλική διέγερση, αυνανισμό και οργασμό, αυξάνονται οι πιθανότητες εγκατάστασης της παραφιλίας.

ΠΑΡΑΦΙΛΙΑ ΜΗ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΜΕΝΗ ΑΛΛΟΥ (ΜΠΑ),
(paraphilia not otherwise specified (NOS).
Η κατηγορία παραφιλία μη προσδιοριζόμενη αλλού (ΜΠΑ) εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο DSM-III-R (1987) (31). Το DSM-IV δίνει γενικά κριτήρια για όλες τις παραφιλίες μη προσδιοριζόμενες αλλού που αναγράφονται παρακάτω :
Διαγνωστικά κριτήρια
Το DSM-IV (1994) (4), δεν προτείνει κριτήρια για την κάθε μία παραφιλία ΜΠΑ ξεχωριστά, γεγονός που υποδεικνύει ότι η διάγνωση παραφιλία ΜΠΑ χρησιμοποιείται όταν δεν ισχύουν τα κριτήρια για τις άλλες παραφιλίες. Το DSM-IV ορίζει την παραφιλία ΜΠΑ ως εξής:
Α. Για περίοδο τουλάχιστον 6 μηνών, επαναλαμβανόμενες και επίμονες σεξουαλικά διεγείρουσες φαντασιώσεις, τάσεις ή συμπεριφορές που περιλαμβάνουν: (1) μη-ανθρώπινα αντικείμενα, (2) τον βασανισμό ή ταπείνωση κάποιου ή του συντρόφου του, ή (3) παιδιά ή μη συναινούντα άτομα.
Β. Οι σεξουαλικές φαντασιώσεις, τάσεις ή συμπεριφορές προκαλούν σημαντική κλινική δυσφορία ή διαταραχή στην κοινωνική, εργασιακή, ή άλλη σημαντική περιοχή της λειτουργικότητας.
Προβληματισμοί σχετικά με τα διαγνωστικά κριτήρια των παραφιλιών μη προσδιοριζόμενων αλλού
Μια πρόσφατη αλλαγή του ορισμού της παραφιλίας είναι ότι το κριτήριο Α έχει επεκταθεί περιλαμβάνοντας και τις σεξουαλικές τάσεις και φαντασιώσεις. Είναι όμως γνωστό ότι πολλοί άνθρωποι έχουν φαντασιώσεις χωρίς να δρουν τελικά με βάση αυτές, και ότι οι σεξουαλικές φαντασιώσεις είναι αρκετά διαδεδομένες στο γενικό πληθυσμό. Το ερώτημα που προκύπτει είναι εάν οι φαντασιώσεις αυτές, όταν δεν συνδυάζονται με συμπεριφορές, είναι σε θέση να στοιχειοθετήσουν διάγνωση ψυχικής διαταραχής. Ένα ακόμα πρόβλημα ορισμού στο DSM-IV είναι ότι πολλές από τις διαγνώσεις της παραφιλίας ΜΠΑ περιγράφονται ήδη σαν υποκατηγορίες των οκτώ κύριων διαγνώσεων παραφιλίας, γεγονός που υποδεικνύει τον αποκλεισμό τους σαν παραφιλία ΜΠΑ. Για παράδειγμα, η υποξυφιλία στο DSM-IV αναφέρεται σαν παράδειγμα του σεξουαλικού σαδισμού.

ΚΛΥΣΜΑΦΙΛΙΑ (KLISMAPHILIA)
Ψυχοπαθολογία: Ο όρος προέρχεται από τις Ελληνικές λέξεις κλύσμα και φιλία, και το παραφιλικό ενδιαφέρον εντοπίζεται στη λήψη κλύσματος. Συναντάται και στα δύο φύλα, αν και οι Kinsey et al (71), αναφέρουν ότι συναντάται κυρίως σε γυναίκες κατά τη διάρκεια αυνανιστικής δραστηριότητας. Πολλά άτομα χρησιμοποιούν ζεστό νερό για να καθαρίσουν το κατώτερο κόλον, ενώ άλλοι χρησιμοποιούν καφέ, γιαούρτι, αέρα, ουίσκι, μπύρα, κρασί και κοκαίνη (73). Η απορρόφηση των ουσιών από το βλεννογόνο του ορθού φαίνεται να είναι ταχύτατη, έχοντας τις επιδράσεις μιας ενδοφλέβιας ένεσης (74). H χρησιμοποίηση όμως κλυσμάτων δε φαίνεται να είναι χωρίς κίνδυνο. Έχουν αναφερθεί τραύματα του ορθού ή ενσφήνωση ξένων σωμάτων, για την οποία απαιτήθηκε ιατρική συνδρομή (75).

ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΗ ΣΚΑΤΟΦΙΛΙΑ (TELEPHONE SCATOPHILIA)
Κλινική περιγραφή: Περιλαμβάνει τηλεφωνήματα σε γνωστό/ή ή άγνωστο/η με περιεχόμενο ξεκάθαρα ερωτικό (76). Στη βιβλιογραφία αναφέρεται ότι οι περισσότεροι δράστες είναι άνδρες (77). Βρέθηκε ότι, το 26% μαθητριών και το 11% μαθητών κολεγίου δέχτηκε τέτοιου τύπου τηλεφωνήματα (78,79). Δεν είναι όμως καθόλου ξεκάθαρο εάν τα δεδομένα αυτά αναπαριστούν την πραγματική διάσταση της διαταραχής, δεδομένου ότι, δεν υπάρχουν πληροφορίες για το πόσα τηλεφωνήματα έκανε ο ίδιος δράστης ή ακόμα εάν οι δράστες πληρούσαν τα κριτήρια για παραφιλία ΜΠΑ.
Τα περισσότερο συχνά ευρήματα στα άτομα αυτά είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση και ο θυμός απέναντι στις γυναίκες. Νοητική υστέρηση, ψύχωση, και τοξίκωση από ουσίες δεν φαίνεται να σχετίζονται με τη διαταραχή (77).

ΥΠΟΞΥΦΙΛΙΑ (HYPOXYPHILIA)
Ορισμός: Αναφέρεται επίσης και σαν ασφυξιοφιλία (asphyxiophilia), σεξουαλική ασφυξία (sexual asphyxia), αυτοερωτική ασφυξία. H παραφιλία αυτή χαρακτηρίζεται από επίτευξη ή αύξηση της σεξουαλικής διέγερσης λόγω της μειωμένης παροχής αρτηριακού αίματος, η οποία προκαλεί έλλειψη οξυγόνου και αύξηση διοξειδίου του άνθρακος.
Διαγνωστικά κριτήρια: Στο DSM-IV η υποξυφιλία περιγράφεται σαν μορφή του σεξουαλικού μαζοχισμού. Σε αρκετά περιστατικά ασφυξιοφιλίας όμως δεν φαίνεται να υπάρχει ενδιαφέρον στο να υποφέρουν, αλλά μόνο στο να αυξάνουν τη σεξουαλική ευχαρίστηση. Επίσης, δεν φαίνεται να πληρούν τα κριτήρια για σεξουαλικό μαζοχισμό, ούτε να έχουν κάποια συσχέτιση με το σεξουαλικό μαζοχισμό, δεδομένου ότι τα άτομα παίρνουν ενεργά μέτρα για αποφυγή πόνου ή τραυματισμού (80).
Επιδημιολογία: Δεν υπάρχουν αρκετά δεδομένα σχετικά με την επικράτηση της ασφυξιοφιλίας. Υπάρχουν όμως δεδομένα θανάτων από ασφυξιοφιλική πρακτική, και αυτά δείχνουν αυξητική τάση τις τελευταίες δεκαετίες. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ, το 1972 υπολογίστηκε ότι υπήρχαν περίπου 50 θάνατοι ανά έτος, και το 1979 περίπου 250 θάνατοι ανά έτος (81,82) Το 1983 οι Hazelwood et al (83), υπολόγισαν ότι στις ΗΠΑ συνέβαιναν 500-1000 θάνατοι ανά έτος, λόγω ασφυξιοφιλικής πρακτικής, οι περισσότεροι εκ των οποίων αφορούσαν νέους ενήλικες ή εφήβους.
Αρχικές εκτιμήσεις ήθελαν τη γυναίκα να μην εμπλέκεται σε ασφυξιοφιλικές πρακτικές (84), αν και υπήρξαν κάποιες αναφορές περιστατικών (85). Σε δείγμα 132 θανάτων από ασφυξιοφιλία βρέθηκε ότι μόνο το 4% συντελέστηκαν από γυναίκα (80).

 

Πάρα πολύ καλό και χρήσιμο τόσο το post όσο και το link με επιστημονι-
κά τεκμηριωμένες απόψεις.Διαφωνίες πάντα μπορεί να υπάρχουν γι' αυτό
δεν υπάρχουν δόγματα.

 

RE: RE: Igies ke arrostimeno

Θα συμφωνήσω απόλυτα eros hermes, και η προσπάθεια από πολλούς να δογματοποιήσουν και να επιβάλουν τις απόψεις τους σαν παγκόσμια αλήθεια, πάντοτε μου ξυπνά έντονες αντίδρασεις.
Βέβαια αυτό έχει να κάνει και με τα βιώματα και τις φοβίες που κουβαλά ο καθένας και πολλές φορές με την ανάγκη να αποδείξει στον εαυτό του και τους γύρω του πόσο αξιόλογος και ξεχωριστός είναι.

Έχω διαπιστώσει πως όσο περισσότερες γνώσεις έχει κάποιος και όσο μεγαλύτερη αίσθηση αυτοπεποίθησης και αυτοσεβασμού, τόσο μειώνεται η ανάγκη του να "αποδείξει" και να προσπαθήσει να επιβάλει τις απόψεις σαν δόγμα και αντίστοιχα όσες περισσότερες ανασφάλειες και συμπλέγματα έχει και μειωμένη αυτοεκτίμηση, τόσο η ανάγκη για κάτι τέτοιο μεγαλώνει.

Αν δε σ΄έναν τέτοιο άνθρωπο δοθεί κάποιο είδος εξουσίας - όπως είναι π.χ το επάγγελμά του ή κάποιο ξεχωριστό status που τον διαφοροποιεί από τους πολλούς- και θεωρεί τον εαυτό του ειδήμονα επί κάποιων θεμάτων, τότε οι προσπάθειες επιβολής και έλλειψη σεβασμού προς τις απόψεις άλλων μεγαλώνει, χωρίς πολλές φορές ό ίδιος να το συνειδητοποιεί, πράγμα που είναι βέβαια λυπηρό.

Χαίρομαι που συμφωνούν μαζί μου κι άλλοι, πως υπάρχουν διαφωνίες αναμφισβήτητα, αλλά δόγματα δεν υπάρχουν.  

 

Το αν κάτι είναι υγιές ή αρρωστημένο έχει να κάνει κυρίως με Μ/μας τους ίδιους. Με τα προσωπικά Μ/μας κίνητρα, με τις ψυχικές Μ/μας προδιαθέσεις.

Αυτά που αναφέρεις στο προηγουμενο post lara[E-p], όπως η προσπάθεια επιβολής σε σαθρές βάσεις, η μικρή αυτοπεποίθηση και πώς εκδηλώνεται κλπ. είναι προβλήματα κοινωνικού χαρακτήρα πιό πολύ, δεν έχουν να κάνουν με το υγιές και αρρωστημένο.

Κι εμένα με ενοχλεί ο υπερβολικός διδακτισμός ή το να παριστάνει κάποιος τον ποντίφικα, αλλά εξίσου με προβληματίζει και η ταύτιση με την αντίδραση που τη θεωρώ μία μορφή ανωριμότητας, η αμφισβήτηση για την αμφισβήτηση και η προσπάθεια ιδεολογικοποίησης θεμάτων που δεν ειναι ιδεολογικά - μου θυμίζουν στρίβειν δια του αρραβώνος  . Ανάλογο πρόβλημα θα ήταν το να συμφωνεί κάποιος με όλα για να είναι πιό "συμπαθής" σε κάποιους που πιστεύουν ότι βάζουν τους κανόνες.

Θεωρητικά μιλώντας πάντα.

Αλλά αυτά είναι θέματα κοινωνικά κατά τη γνώμη μου, δεν έχουν σχέση με το τι είναι υγιές και αρρωστημένο.

 

Αναφερόμουν κατακρίβια στο ποστ του ψυχιάτρου και σε κάποιες συζητήσεις που είχα προσωπικά με κάποιους ψυχολόγους, επί του θέματος, οι οποίοι κατέτασσαν το Sm στις πνευματικές αρρώστιες,
θεωρόντας πως έχουν το αδιαμφισβήτητο της αλήθειας λόγω επαγγέλματος. Έτσι μάλλον δένει με τα προηγούμενα ποστ.

Από κει και πέρα έχω την εντύπωση πως αυτά που γράφεις, σεβαστά πάντα, όντως είναι θέματα κοινωνικού περιοχομένου άσχετα με το εδώ θέμα και χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί, μια προσπάθεια σου να ανάγεις τη φράση που έγραψα σχετικά με την αντίδραση μου στην προσπάθεια δογματοποίησης, σε ανωριμότητα, που είναι επίσης σεβαστή αν και κάπως προσβλητική.

 

Καταλαβαίνω τι εννοείς ότι δένει lara[E-p].

Η αλήθεια είναι ότι αν και μου άρεσε το post με απόψεις δρος Γιωτάκου και σ ευχαριστώ κι εγώ γι αυτό, προβληματίστηκα για μία ακόμα φορά για τις απόψεις των ψυχιάτρων που νομίζω ότι όλο και περισσότερο απειχούν τις απόψεις των μεσαιων κοινωνικών στρωμάτων με κάποια επιστημονικοφάνεια και τίποτα παραπάνω.

Γι αυτό είπα ότι το πρόβλημα του καλού γιατρού και του κλάδου εν γένει είναι ότι ιδεολογικοποιούν προβλήματα που δεν είναι ιδεολογικά.

Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι έχουν άδικο σε όλα και ότι δεν πρέπει να ασχοληθεί κανείς με τα λεγόμενά τους. Αυτό θεωρώ ταύτιση με την αντίδραση και αμφισβήτηση χωρίς ουσιαστικό λόγο, αν ξεκινώντας από τη σκέψη ότι ο ψυχίατρος δεν έχει να προσφέρει και τίποτα πολύ ουσιαστικό, τον παραβλέψω και τον αγνοήσω.

Ελπίζω να μη νιώθεις πλέον προσβεβλημένη, έστω και λίγο  

 

RE: RE: Igies ke arrostimeno

Πιστεύω στην ψυχιατρική και κατακρίβεια ήταν ο τομέας τον οποίο φλέρταρα πολύ όταν αποφάσιζα τι θα σπουδάσω. Θαυμάζω απεριόριστα την συγκεκριμένη επιστήμη και είναι αναμφισβήτητη η βοήθεια που έχει χαρίσει σε πολλούς τομείς της ψυχικής υγείας σώζοντας και καλυτερέυοντας ζωές.

Το λυπηρό είναι πως πολύ λίγοι ψυχίατροι και ψυχολόγοι απ΄αυτούς που γνωρίζω, ανήκουν στην κατηγορία που αναφέρεις

Έχω φίλη μου που είναι π.χ bi και ο ψυχίατρος στην οποία την πήγαν της είπε πως η ομοφυλοφυλία είναι ασθένεια!!! Τόσο πίσω είχε μείνει ο κύριος.

Και με την ίδια λογική αντιμετωπίζουν και το bdsm. Ευτυχώς όχι όλοι!

Όταν πήγα πρόσφατα σε ψυχολόγο, με αντιμετώπισε σαν αδύναμο γυναικούλι που το κακοποιεί ο σύντροφός της. Βέβαια πολύ σύντομα αντιλήφθηκε το λάθος της, λολ γιατί την φλόμωσα με επιστημονικά δοκίμια και έρευνες, σχετικές με το χώρο, όπως και με την πρόταση που είχε γίνει σε συνέδριο ψυχιατρικής να αφαιρεθεί το Sm από τη λίστα των παθολογικών παραφυλικών σχέσεων.

Και βέβαια στην επιμονή της με δογματικό τρόπο, να μου λέει και να προσπαθεί μέσα από τις συνεδρίες μας να μου επιβάλει το δικό της τρόπο ζωής βάση των αντιλήψεων της, απεχώρησα ευγενικά.

Και κοντά της είχα πάει, σχετικά με πρόβλημα διατροφικής διαταραχής παρεπιπτόντως, στο οποίο ποτέ δεν αναφέρθηκε. lol

Και ναι, νιώθω λιγότερο προσβεβλημένη σ΄ευχαριστώ για τη διευκρίνηση.  

 

Προβληματισμενος για τα τελευταια post που διαβασα θα ηθελα να πω χωρις να αναφερομαι προσωπικα σε κανενα πως το BDSM lifestyle και οι πρακτικες του μπορουν να αποτελουν ενα καλο αλλοθι με επιστημονικοφανη επιχειρηματολογια για ατομα που βιωνουν εντονα συναισθηματικα προβληματα και δεν θελουν η δεν μπορουν να τα αντιμετωπισουν. Μεσα απο τον κλασικο μηχανισμο αμυνας του Εγω που ονομαζεται αρνηση(και οχι μονο) μπορουν ατομα που δεν μπορουν να διαχειριστουν την πραγματικοτητα και ειναι ανημπορα να ειναι συναισθηματικα ισορροπημενα χωρις εξωτερικες πηγες στηριξης και αποδοχης να βρουν μια οαση στο BDSM. Η αρνηση σημαινει με απλα λογια οτι αρνουμαι να αποδεχτω το οτι δεν μπορω να ισορροπησω συναισθηματικα και να διαχειριστω την πραγματικοτητα χωρις βοηθεια και βρισκω δεκαδες "βολικες" δικαιολογιες για να αμυνθω στις "κατηγοριες" των αλλων. Το BDSM μπορει ανετα να αποτελεσει μια δικαιολογια πλασαροντας την ταση για κακοποιηση ( Abusive Master-Dom) σαν μια απελευθερωμενη ελευθεριακη σεξουαλικη συμπεριφορα και ενα γενικοτερο "cool" image εναλλακτικης σεξουαλικοτητας. Ναι το bdsm ειναι ολα αυτα αλλα το αν χρησιμοποιειται απο καποιους για να καλυψουν την κτηνωδια τους και τον μισανθρωπισμο τους τοτε αυτο ειναι μια εκμεταλλευση χειριστου ειδους του ιδιου του Bdsm.
Στον αντιποδα θα αποτολμησω μια αναλυση για τις υποτακτικες/ους αν και απτεται της υποτακτικης ψυχοσυνθεσης. Δεν μπορω να αποκλεισω ατομα που εχουν υποστει κακοποιηση σεξουαλικου η αλλου τυπου (πχ συναισθηματικου) να ταυτιζονται με το ατομο που τις κακοποιει ωραιοποιωντας την προσωπικοτητα τους και αναλαμβανοντας την ευθυνη ολοκληρωτικα για οτι τις συμβαινει οπως συχνα συμβαινει σε βιασμενες γυναικες οι οποιες συχνα θεωρουν οτι εκεινες "φταινε" γιατι προκαλεσαν τον βιαστη τους.Ο παραλογισμος των σκεψεων αυτων των δυστυχων γυναικων πιστευω πως ειναι προφανης. Ομοιως ενας κοινος σαδιστης μπορει να απολαμβανει την αποδοχη, το θαυμασμο η την αποδοχη μιας τετοιας σκλαβας η υποτακτικης αφου μπορει να θεωρει την κακοποιηση της ως "δικαιη τιμωρια" για οποιοδηποτε προφαση και ετσι η ευθυνη για την κακοποιηση μετατοπιζεται εξολοκληρου στην σκλαβα/υποτακτικη. Τι βολικο αυτο για αυτον που κακοποιει.Δεν δινω ορισμο για την λεξη κακοποιηση επιτηδες μια και αυτο ειναι κατι σχετικο και διαφερει αναλογα με το ατομο και τα ορια του. Ως αναλογο παραδειγμα μου ερχεται το συνδρομο Στοκχολμης οπου οι ομηροι αναπτυσουν ισχυρο συναισθηματικο δεσμο και δικαιολογουν αυτους που τους κρατουν παραβλεποντας συνειδητα το οτι αυτοι για τους δικους τους εγωιστικους λογους τους κρατουν ως ανθρωπινη ασπιδα και δεν θα διστασουν να τους εκτελεσουν για να παρουν αυτο που θελουν. Στο χωρο του BDSM πιστευω πως ευαλωτα ατομα πολυ αδυναμα για να αντιδρασουν σε καποιον σαδιστη με μασκα Κυριαρχικοτητας μπορουν να εχουν συμπεριφορα σαν αυτη του συνδρομου της Στοκχολμης δικαιολογωντας τα αδικαιολογητα ,αρνουμενοι να δουν ρελιστικα την πραγματικοτητα και εξιδανεικευοντας τον βασανιστη τους.Η ακομα και ατομα με πολυ χαμηλη αυτοεκτιμηση (δεν αξιζω - ειμαι κακος ανθρωπος) που ειναι γεματα ενοχες και αυτολυπηση να θεωρουν οτι τους αξιζει να τιμωρηθουν σκληρα επιτρεποντας σε καθε επιδοξο "Τιμωρο" να τις κακοποιησει.Ετσι λοιπον πιστευω πως ενας Κυριαρχος που σεβεται τον εαυτο του την ιδιοτητα του και τον ανθρωπο που εχει απενταντι του θα ειναι παντα alert για να εντοπισει τετοιες αντιληψεις και συμπεριφορες και θα βοηθησει την υποτακτικη του να σταθει στα ποδια της και να πιστεψει στον εαυτο της ακομα και με την βοηθεια ενος ειδικου ψυχολογου η ψυχιατρου γιατι κατα την γνωμη μου Κυριαρχος δεν ειναι αυτος που μονο χειριζεται με μαεστρια μια βιτσα η ενα μαστιγιο αλλα καποιος που νοιαζεται και ειναι attentive στην προσωπικοτητα της υποτακτικης του. Ειναι μερος της ευθυνης του να νοιαστει και να αλλαξει τετοιες πεποιθησεις. Καθε σχεση θα επρεπε να ειναι φορεας αυτοβελτιωσης και εξελιξης.
Σε περιπτωση abusive Master-Dom μια λυση μπορω να σκεφτω: την φυγη της υποτακτικης . Αν ομως η υποτακτικη εχει αγκυλωθει σε πεποιθησεις σαν αυτες που προανεφερα που την εμποδιζουν να αντιδρασει τοτε η κατασταση ειναι δυσκολη.