Υπάρχει απόλυτη ισότητα σε μια σχέση;

Δεν θέλεις να το αναλύσω, πίστεψέ με, είναι αποκρυσταλλωμένο συμπέρασμά μου όμως, ότι η επιθυμία, ειδικά αν ανισοκατανέμεται εμφανώς, διαμορφώνει ισορροπίες και ανισορροπίες σε μία σχέση. Και το εμπειρικό αν θέλεις αποτέλεσμα, είναι πάντα το ίδιο.
Ο κυριούλης απλά το παρατήρησε, το διατύπωσε, κάτι θα είχαν δει και τα δικά του τα ματάκια μέσα από την ψυχανάλυση/ψυχιατρική.(το εντιτάρισα, ουφ, δεν έβαζα ψυ σκέτο να τελειώνω?)
Αυτά... 

 

Δεν τον γνωρίζω μα αν είναι σωστές οι πληροφορίες που εν τάχει διάβασα, είναι ψυχίατρος και όχι ψυχαναλυτής.

Το ενδιαφέρον στερείται όποιου συναισθήματος πέραν της συμπάθειας, όχι; Και ποιός αποφασίζει για το λίγο ή λιγότερο, το πολύ ή το περισσότερο;

 

Επειδή έχω στο παρελθόν αναφέρει κι εγώ το εν λόγω τσιτάτο, θα σου πω πώς το αντιλαμβάνομαι.
Το λιγότερο ή περισσότερο δεν είναι πάντα ποσοτικό. Ας πάρουμε την περίπτωση που εσύ είσαι ερωτευμένη μαζί μου -με όλες τις ανασφάλειες που κουβαλά ο έρωτας- κι εγώ σε θεωρώ μια καλή περίπτωση για να περνώ την ώρα μου, αλλά έχω και τις "καβάντζες" μου. Έχω, επομένως, την άνεση να το παίζω πιο ζόρικος και να μη σηκώνω μύγα στο σπαθί μου, ενώ εσύ καίγεσαι για την πάρτη μου.
Ποιος είναι σε πλεονεκτική θέση και μπορεί να έχει τον έλεγχο?

Ας υποθέσουμε ότι είμαστε και οι δυό ερωτευμένοι, αλλά εσύ μπορείς να διαχειρίζεσαι πιο αποτελεσματικά τη ζήλεια σου, ενώ εγώ με το παραμικρό χάνω την ψυχραιμία μου και πέφτω στα πόδια σου "μη φύγεις, θα φαρμακωθώ". Εσύ βάζεις μπροστά τον εγωισμό σου, εγώ τον έχω στα πατώματα.
Ποιος είναι σε πλεονεκτική θέση και μπορεί να έχει τον έλεγχο?

Πιστεύω ότι ο κυριούλης συμπεριλαμβάνει στο "όποιος ενδιαφέρεται λιγότερο" και το "όποιος ελέγχει καλύτερα τα συναισθήματά του"

 

Πόσο μα πόσο θλιβερή αυτή η πρόταση   ...Και πόσο αλήθεια.

 

Απαιτείται να έχεις αυτοεκτίμηση, αγάπη και σεβασμό για τους ανθρώπους για να έχεις στο δάχτυλο το μέλι και όχι μόνο να μην το γλύφεις, αλλά να προσφέρεις και στον άλλο. Τα όρια ανάμεσα στο "έχω τον έλεγχό σου επειδή σε χειρίστηκα" και στο "έχω τον έλεγχό σου επειδή μου τον εμπιστεύτηκες" είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα και επαφίονται στις καλές προθέσεις του ασκούντος την εξουσία...

 

Λαβ, στην πρώτη περίπτωση,
σε πλεονεκτική θέση -πράγμστι κακή φράση @Mauve - βρίσκομαι εγώ: είμαι αληθινή, παραμένω καθαρή, είμαι ερωτευμένη ας ελπίσουμε να ξεστραβωθώ κιόλας  

Στην δεύτερη περίπτωση, η διαχείριση των συναισθημάτων δεν μου δίνει έλεγχο ούτε υποδηλώνει ενδιαφέρον.
Γιατί μεταφράζεις ως "εγωϊσμό" την απομάκρυνση από το δράμα και την αντιμετώπιση του γεγονότος - ζηλεύω - ως γεγονός και μόνον;

Αυτό το "ενδιαφέρον για την σχέση" είναι τόσο ....δεν βρίσκω λέξη...άνοστο είναι. Δεν έχω ενδιαφέρον για την σχέση. Έχω ενδιαφέρον για τον άνθρωπο.

 

Εγώ βλέπω ότι πάμε να συγκρίνουμε πράγματα ασύγκριτα και να ανυψώσουμε τεχνηέντως το ένα εις βάρος του άλλου.
Κι όμως με τ' ασύγκριτα πράγματα δεν αναφέρομαι στις bdsmικές σχέσεις "ενάντια" στις βανιλλιάρικες.
Αλλά στο γεγονός ότι θα ήταν "άκυρο" ( για μένα "άκυρο" ), να συγκρίνουμε καν δυο οποιεσδήποτε σχέσεις κι ας ανήκαν φαινομενικά στο ίδιο πλαίσιο.
Ισότητα δεν υπάρχει σε τίποτε, υπάρχει λειτουργικότητα και κατανομή. Υπάρχει ταίριασμα των θέλω ( δεν λέω των αναγκών ) και συμπληρωματικότητα.
Για μένα δεν υπάρχουν βουδουσουμιάρικες ή βανιλλιάρικες σχέσεις, αλλά σχέσεις που κάνουν βανίλλα ή βουδουσουμιάρηδες.
Και που είναι γραμμένο ότι οι μεν είναι πιο βαθιές ή πλήρης απ' τις δε?
Πλέον είναι πασιφανές, ότι τουλάχιστον εδώ που γράφουμε τώρα στις 10 απόψεις επί του ίδιου θέματος.
Θα πέσουμε τουλάχιστον σε 8 διαφορετικές γνώμες, που θεωρητικά όλες θα ήταν φορείς μιας κάποιας αλήθειας.
Και όλες θα έχαιραν - ξανά θεωρητικά - του ιδίου σεβασμού.

Γιατί να υπάρχει ισότητα σε μια σχέση?
Και ειλικρινά, τουλάχιστον αναφορικά με τις σχέσεις ( βουδουσουμιάρικες ή όχι ) εγώ δεν βλέπω έναν κοινό τόπο περί του τι θα σήμαινε ισότητα.
Μάλλον επειδή δεν υπάρχει, μάλλον επειδή δεν θα είχε καν νόημα, να βρεθεί.

Είναι κάποιοι ιοί ( που και που τους ονομάζουν συναισθήματα ), που δεν καταλαβαίνουν απ' ετικέτες κανενός είδους.
Τα όποια πλαίσια τα έχουν γραμμένα εκεί που δεν χτυπάει ο ήλιος. Και μπορούν να "μολύνουν" τους πάντες, βουδουσουμιάρηδες ή βανιλλιάρηδες.
Κάποιες σκέψεις, που θα πήγαζαν από κείνους θα ήταν πάνω κάτω κοινές, κάποιες αντιδράσεις ίσως και να εκφράζονταν με διαφορετικό τρόπο.
Αλλά ο πυρήνας τους θα ήταν ο ίδιος ( η καρδιά, το μυαλό, το συκώτι, οι κνήμες, όπου κάποιος/α πιστεύει,
ότι θα είχε το κέντρο του το "εργοστάσιο" των συναισθημάτων του/της ).

Και σας παρακαλώ, όταν γράφετε γι' αποδέσμευση και λοιπά βαρύγδουπα. Να ξέρετε ότι σε κάποιους/ες προκαλούν εν' αχνό μειδίαμα.
Όχι γιατί έχουν διάθεση να περιπαίξουν. Αλλά γιατί έχουν δει, ότι κάποια πράγματα είναι ωραία να τα σκεφτόμαστε στην καύλα/ενθουσιασμό της στιγμής.
Αλλά, ότι επί του πρακτέου είναι από σπάνια έως κι απίθανα.
Σε κάθε περίπτωση συνυπογράφω τα λόγια των συμφορουμμιτών, οι οποίοι/ες διατείνονται, ότι τον αληθινό έλεγχο σε μια σχέση τον έχει εκείνος/η που νιώθει λιγότερα. Δίχως να δώσω ποσόστωση ούτε κι εγώ. Ούτε να μιλήσω για τον πιθανό ή πιθανολογούμενο έλεγχο της έκφρασης των όποιων συναισθημάτων.

Αυτά, εύχομαι να μην βγήκα τελείως εκτός θέματος.  

 

Αμόρ, όταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε μια συμπεριφορά, απλά διαπιστώνουμε και παραθέτουμε τις διαπιστώσεις χωρίς αξιολογική κρίση και ηθικολογίες.
Αν ρωτάς τη γνώμη μου, κι εγώ θεωρώ θλιβερή την πραγματικότητα που περιγράφει ο κυριούλης, δεν παύει όμως να ισχύει σε κάποιο βαθμό -αρκετά μεγάλο, θα έλεγα- στις ανθρώπινες σχέσεις γύρω μας.

Στη δεύτερη περίπτωση η ψυχραιμία μου απέναντι στην "υστερία" του άλλου μου δίνει πλεονέκτημα ελέγχου, όχι ο εγωισμός. Απλά ο εγωισμός είναι ο λάθος τρόπος να διαχειριστώ τη ζήλεια μου. Ο σωστός είναι να πάρω απόσταση, να την παρατηρήσω και να μοιραστώ τις σκέψεις μου με τον έτερο.

Η σχέση είναι η λεγόμενη "τρίτη οντότητα" σε μια ομάδα, ένα ζευγάρι, μία οικογένεια. Είναι αυτό που λέμε "το κάτι παραπάνω από το άθροισμα των μερών". Έχει δική της δυναμική, αντοχές και παθολογίες. Το ενδιαφέρον για τη σχέση είναι απόλυτα υγιές. Μπορεί να χάσεις την εμπιστοσύνη σου πρόσκαιρα στον έτερο, αλλά να εμπιστεύεσαι τη σχέση, ή το αντίστροφο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα...

 

Καθόλου εκτός θέματος δεν βγήκες, καιρό είχα να συμφωνήσω τόσο απόλυτα μαζί σου, να προσθέσω μόνο κάτι θα ήθελα.
Δεν υπάρχει ισότητα, γιατί δεν είμαστε ίσοι, δεν είμαστε ίσοι, γιατί δεν είμαστε ίδιοι, συνεπώς δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα.
Ο σεβασμός του άλλου είναι προϋπόθεση για να σχετιστείς.
Μερικές φορές δική μας ανάγκη εξυπηρετεί να θέλουμε να βλέπουμε τον άλλον ανώτερο από μας.
Αν ισχύει και δεν είναι προβολή, τόσο το καλύτερο.
Ο καθένας βρίσκει στον άλλον αυτό ακριβώς που ψάχνει.
Δεν επιθυμούν όλοι οι άνθρωποι να σχετίζονται με τον ίδιο τρόπο. Ούτε με ''ίσο'' τρόπο.
Και αυτό μπορεί να είναι σε γνώση τους κι όχι υποσυνείδητο.
Ένα βηματάκι πίσω, ρισπέκτ και συνεχίζουμε, εις έκαστος εφ΄ω...
Οποιοσδήποτε τρόπος σχετίζεσθαι, είναι θεμιτός για μένα, εφόσον είναι προϊόν συναντίληψης περί ισότητας.

 

"Γελάει με τραύματα όποιος δεν πληγώθηκε ποτέ"

 

Πλάκα κάνουμε τώρα, ε?...

 

Κάποιοι μπερδεύουν το ερωτικό συναίσθημα με την εξάρτηση. Γι αυτό τους είναι δύσκολο να φανταστούν την συνθήκη όπου αυτός που δίνει τα "περισσότερα" τα μαζεύει - αυτά τα περιςςότερα ντε! - και την κάνει είτε κομψά είτε άκομψα