Υπάρχει ορισμός?

Θα προσπαθήσω να μην φλυαρήσω πολύ και να είμαι to the point.

Ναι, αλλιώς δεν είναι τιμωρία αλλά έκφραση σαδισμού με την αντίστοιχη είσπραξη της απόλαυσης από το μέλος της σχέσης που είναι μαζοχιστής (αν είναι).

Τίποτα. Ο Κ ξέρει πώς να χειριστεί τα λάθη του υ και είναι δίκαιος στην τιμωρία του. Όποιος υποτακτικός διάλεξε κομπλεξάρα ως Κ του, ας πρόσεχε. Ενήλικοι είμαστε. (Τα μικρά και άπειρα να προσέχουν. Αν δουν ότι κάτι δεν πάει καλά, να την κοπανάνε. Είναι καλή συμβουλή, ας δίνεται έτσι χαριτωμένα.)

Κάποιος σας κόλλησε χαριτωμενιά.  Έτσι είναι όμως. Σε μία σχέση υποταγής σε συγκεκριμένο Κ δεν μπορεί το υ να επιλέξει τι το βολεύει και τι του αρέσει ώστε να υποτάσσεται μόνο σε ότι το βολεύει. Το ίδιο ισχύει και για τον Κ. Επέλεξε ένα υ με ότι μαλακία το δέρνει στον εγκέφαλο. Δεν θα το στείλει πίσω στο εργοστάσιο επειδή είναι ελαττωματικό. Να μην το επέλεγε αν δεν του έκανε. Ότι δεν του αρέσει, στο χέρι του Κ είναι να το χειριστεί. Το υ έχει κι αυτό μια επιλογή: να αποχωρήσει αν δεν θέλει την ολοκληρωτική υποταγή στον συγκεκριμένο Κ με ότι αυτή η υποταγή συνεπάγεται. Δεν νομίζω να γίνονται εκπτώσεις στην υποταγή ή διαπραγματεύσεις. Άλλο το να συζητήσει το υ κάτι που το απασχολεί και να δώσει feedback όσον αφορά σκέψεις και συναισθήματα.

Η άποψή μου είναι ότι η γκρίνια και το χάιδεμα επιτρέπονται όπως σε κάθε σχέση (μέχρι εκεί που επιτρέπει ο συγκεκριμένος Κ). Η κρίση δεν επιτρέπεται. Ίσως είναι αναπόφευκτη σε κάποιο εσωτερικό επίπεδο, γιατί ως σκεπτόμενοι ενήλικες έχουμε μάθει να κρίνουμε τα πάντα. Ίσως η εκπαίδευση να οδηγεί στην άρση της τάσης αυτής, και μόνον όσον αφορά τις κινήσεις, φράσεις, προσταγές του Κυρίαρχου, όχι αυτές των άλλων. Και πάλι όμως, η κρίση πρέπει να υπεισέρχεται ώστε να μπορεί το υ να ξεχωρίσει αν ο Κυρίαρχος είναι δυσαρεστημένος, ευχαριστημένος κλπ. Και άρα θα έλεγα ότι στην εκπαίδευση θα πρέπει μάλλον να αναστέλλεται μόνον η κρίση που αφορά την ορθότητα των πράξεων, προσταγών κλπ. του Κυρίαρχου. Σε κάποιο επίπεδο, πιστεύω πως η αναστολή αυτή θα πρέπει να είναι αυτόματη. Φαντάζομαι πως αυτό μπορεί να γίνει μόνο σταδιακά, συστηματικά και μάλλον είναι κάτι ιδιαίτερα χρονοβόρο και απαιτητικό, έτσι ώστε η αναστολή της κρίσης να γίνεται αυτόματα. Ίσως αυτή να είναι και μία διαφορά ανάμεσα στους σκλάβους και στους υποτακτικούς. Ότι οι υποτακτικοί κρίνουν την κάθε πράξη του Κυρίαρχου και υποτάσσονται εφόσον συμφωνούν ή εφόσον δεν ξεπερνά τα όριά τους. Ενώ οι σκλάβοι μάλλον δεν έχουν τέτοια διλήμματα.