Υπαρχουν τελικα Μαστερ?

Για να δημιουργηθει ενας Μαστερ, απαραιτητη προυποθεση ειναι να το θελει ο ιδιος / η ιδια να γινει

 

Ωστόσο έγινε αναφορά στην δημιουργία του με την συμβολή άλλου ατόμου

 

Θα έλεγα ότι πρέπει να είναι αυτοδημιούργητος -αλλά ουχί αυτοαποκαλούμενος.
Σε άλλη περίπτωση όλο και κάποιος θα έχει μια συνταγή.

 

Υπάρχει master χωρίς την slave του ? Ρητορικό το ερώτημα... όχι φυσικά.

 

Μα και εσύ, την συνταγή θέλω, κάτσε να μάθουμε τα μυστικά!  

 

Θα έλεγα ότι πρέπει να είναι αυτοδημιούργητος -αλλά ουχί αυτοαποκαλούμενος τσ είπες όλα . τα σκευη μου @Janine

 

Ο κάθε μάστερ ξεχωριστά θέλει και το ανάλογο ερέθισμα, αλλιώς παραμένει αδιάφορος. Δεν είναι όλοι για όλες.

 

Και το αντιθετο απαντα στην ερωτηση! Ισχυουν και τα δυο!  

 

Να επισημάνω πως με τούτα και με κείνα εικοσιεξάχρονος είχε γράψει ανερυθρίαστα πως επειδή είναι μάστερ, δεν μπορεί παρά να κατατάσσει τον εαυτό του στην κορυφή της πυραμίδας του Μάσλοου. Παρέδιδε και διαδικτυακά μαθήματα μαστεροσύνης.

Υπάρχουν βέβαια και χειρότερα και αρκούντως πιο κωμικά.
Υπάρχουν ακόμα άτομα που ακόμα και μετά από 4-5 χρόνια ακαδημαϊκών σπουδών και με τη βούλα, δεν μπορούν να "περάσουν" το τεστ αναλφαβητισμού.

Τουλάχιστον ο τρομερός και φοβερός εικοσιεξάχρονος ήξερε, έστω και κατ' όνομα, την πυραμίδα του Μάσλοου...

 

Το ΒΔΣΜ όχι , αυτό καθ αυτό , Τίτλοι - ιδιότητες , εύκολα υιοθετούνται , μέ ή χωρίς κριτήρια , είναι πλέον η κοινωνία μας , και το ΒΔΣΜ ενας μικροκοσμος αυτής τις κοινωνίας , και με τον νομο των συγκοινωνουντων Δοχείον....κτλ

 

Υπάρχουν σίγουρα συζητήσεις ή "συζητήσεις" σε διαδικτυακές σελίδες ( του στυλ, να περνάει η ώρα μας ).
Υπάρχουν σίγουρα εκείνοι που μας ταιριάζουν και κείνοι που δεν ( θέμα τύχης/ατυχίας μεταξύ άλλων, να συναντήσεις τους μεν/δε και να βγάλεις το κατάλληλο για σένα συμπέρασμα.
Που αν θεωρείς λογικό, θα μπορούσες και να το επεκτείνεις σ' ένα μικρότερο/μεγαλύτερο αριθμό "έξω από σένα" ανθρώπων, πιστεύοντας ότι θα ήσουν συμπαντικός κανόνας από μόνος σου ).

Υπάρχουν/δεν υπάρχουν Master ( ή όποιο άλλο status θα ήταν της αρεσκείας μας ), βάσει :
1) Προσδοκιών ( άρα, προσωπικής πάντα υπόθεσης ) και μικρότερης/μεγαλύτερης ικανοποιήσεως τους.
2) Ανταπόκρισης των ως άνω αναφερομένων στην πραγματικότητα ( δλδ. σε κάποια επιμέρους στοιχεία της, που με τις όποιες προσδοκίες μας θα έπαιζαν γροθιές. Σε σημείο που ακόμη και να τις απαγόρευαν/περιόριζαν αρκετά/"νέρωναν" θέτοντας τες υπαρκτές μόνο στο φαντασιακό/ιδεατό μας ).

Ergo? Υπάρχει/δεν υπάρχει, ότι θα θέλαμε/δεν θα θέλαμε για μας να υπάρχει, όποιο όνομα και αν του δίναμε, όποια κι αν ήταν η ουσία του ( de facto ή ντε καρκάλæ νόστρα ).  

 

Καιρό είχα να διαβάσω κάτι τόσο μεστό σε τούτον δω τον χώρο. Τα χαρακτηριστικά λοιπόν, τα καθοριστικά γεγονότα που συνθέτουν τα ουσιώδη της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως η γέννηση, το μεγάλωμα, η συναισθηματικότητα, η φιλοδοξία, η σύγκρουση και η θνητότητα. Η αλλιώς, το νόημα της μκρής μας ζήσης, βουτηγμένης στην αδυναμία και την άγνοια για κάποιους.
Το νοήμα της ύπαρξης και τον λόγο που αφήνουμε κάποιο αποτύπωμα με την ύπαρξή μας ή περνάμε και χανόμαστε χωρίς να έχουμε αλλάξει τίποτα στο διάβα μας, ούτε ένα δημιουργικό λιθαράκι.
Ο Μάστερ σαφώς, είναι απλά η αφορμή.


Και συνεχίζετε, ακόμη πιο σοφά:

Μετά και από αυτήν σας την τοποθέτηση, μπορώ να απαντήσω με αισιοδοξία, πως ναι, υπάρχουν Μάστερ, δόξα τω Θεώ, τω Βούδα, τω Αλλάχ και ό,τι άλλο πιστεύουν οι άνθρωποι!
Αν έχουμε φτάσει στο τέλος των θρησκειών και των δογμάτων, αν λέω, αν, δεν είναι γιατί μάς τέλειωσε η πίστη, αλλά γιατί μπερδευόμαστε ως προς τον προορισμό.
Και ο Θεός, ή η έννοια του ως υπέρτατη δύναμη, υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο που μπορεί να την αναγνωρίσει.
Αν ο προορισμός είναι η αυτοπραγμάτωση, τότε ο καθένας μπορεί να την προσεγγίσει με τον δικό του τρόπο, άλλος θεολογικά, άλλος φιλοσοφικά, άλλος ψυχολογικά και άλλος μπιντιεσεμικά.
Ουδέποτε το αμφισβήτησα αυτό, θεωρώ απλά πως δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατο, πρέπει να επεκτείνεται σε όλες τις εκφάνσεις της ύπαρξής του, αν είναι να παράξει κάποιο αποτέλεσμα για το ίδιο το άτομο και για το περιβάλλον του.
Ο κάθε Μεγάλος Δάσκαλος λοιπόν, είχε τον δικό του Μεγάλο Δάσκαλο που τον βοήθησε να γίνει αυτό που μπορούσε ή αυτό που ήταν προορισμένος να γίνει.
Ο Δάσκαλος είναι πάντα πρόσωπο ιερό και ταπεινό ταυτόχρονα, που κι αυτός με την σειρά του ταπεινά μαθήτευσε και βασάνισε σώμα και κορμί για να αναδυθεί ως οντότητα πάνω από αυτά.
Οι περιπτώσεις που ο Δάσκαλος δεν είχε κανέναν άλλο Δάσκαλο είναι εξαιρετικά σπάνιες, είτε μιλάμε για τον Θεάνθρωπο, είτε για Άβαταρ, που έτσι κι αλλιώς έχουν πολλαπλή, πανταχού παρούσα υπόσταση, που μπαίνει σε όποιο σώμα επιθυμεί, οπότε στα καθ΄ημάς είναι έτσι κι αλλιώς ανεφάρμοστη συνθήκη.
Το ίδιο σπάνιος θα ήταν κι ένας εκ λίκνου Μάστερ, αν δεν ήταν προϊόν τής ίδιας του τής φαντασίας.
Το αν μπορεί ο ακόλουθος να δημιουργήσει τον Μάστερ, είναι κάτι που σφόδρα το αμφισβητώ.
Ο καθένας έχει τον προορισμό του.
Μού φαίνεται αρκετά δύσκολα, αν και όχι ακατόρθωτο, να υπάρχει ήδη ο προορισμός και να μην έχει γίνει αντιληπτός από τον ίδιο τον Μάστερ.
Πάντα όμως υπάρχει χώρος και για το ακατόρθωτο, η ζωή το έχει αποδείξει και αυτό.
Τα είχε τα δίκια του και ο Σοπενχάουερ αφ΄ενός, αφ΄ετέρου οι αλήθειες ήταν εκεί, πολύ πριν απ΄αυτόν, οι αλήθειες αυτές, είναι σύμφυτες στον άνθρωπο από καταβολής κόσμου. Αποκωδικοποιήθηκαν απλά μέσω της ανθρώπινης διάνοιας και του πνευματικού μόχθου κάποιων. Επίκαιρα τα παραδείγματα, τής γελοιοποίησης και της σφοδρής αντίθεσης.
Κατ΄ευχήν, κάποτε θα φτάσουμε και στο αυτονόητο του τέλους, μόνο που δεν ξέρουμε πότε έρχεται αυτό το τέλος, πότε θα έρθει το αυτονόητο της α-λήθειας. Ελπίζω να το προλάβουμε σε αυτήν την ζωή.

Το καλό και το κακό, άρρηκτα δεμένα, όπως το φως και το σκοτάδι, είναι το δίπολο πάνω στο οποίο ταξιδεύει η ανθρώπινη ύπαρξη.
Ο Δάσκαλος, ο Μάστερ, δεν μπορεί κάτι άλλο να κάνει, παρά να βγάλει στην επιφάνεια αυτό που ενυπάρχει, το οποίο απελευθερώνει, όσο επώδυνη και να είναι η ανάδυση.
Ο Μάστερ δεν θα σε κάνει κάτι που δεν είσαι, θα σε κάνει Αυτό ακριβώς που είσαι, το ξέρεις ή δεν το ξέρεις.
Γι΄αυτό είναι Μάστερ. Γιατί μπορεί να το κάνει αυτό.
Η εκπαίδευση μπορεί να έχει ως στόχο να μην πεινάς καν, το σώμα μπορεί να είναι ένα απλό παρακολούθημα.
Να μην δεσμεύεσαι από τα όρια του.
Να μην έχεις ανάγκη τίποτα ουσιαστικά. Να υπερβείς αυτά που νομίζεις σαν όριά σου. Πρωτίστως για να ανακαλύψεις ποιος είσαι.
Για να αποκρυπτογραφήσεις το μυστήριο της οντότητάς σου.

O Δάσκαλος, ο Μάστερ και ο Μαθητής, ο εκπαιδευόμενος...
Ένα από τα δικά μου πρότυπα δασκάλου λοιπόν, επιτρέψτε μου να το παραθέσω, ακόμη κι αν μοιάζει παράταιρο, πιστεύω πως δεν είναι:

{Ήταν εκπληκτικό το γεγονός ότι ένας Δάσκαλος με τόσο φλογερή θέληση μπορούσε να είναι τόσο ήρεμος μέσα του. Ταίριαζε στον βεδικό ορισμό για τον άνθρωπο του Θεού: «Πιο τρυφερός από λουλούδι όσον αφορά την καλοσύνη. Πιο δυνατός από βροντή όταν διακυβεύονται αρχές».

Στον κόσμο υπάρχουν πάντα άνθρωποι που, όπως είπε ο Μπράουνινγκ (Browning), «δεν αντέχουν το φως γιατί μέσα τους οι ίδιοι είναι σκοτεινοί». Υπήρχαν φορές που κάποιος ξένος τον επιτιμούσε εκνευρισμένος γιατί φανταζόταν ότι τον είχε αδικήσει. Ο ατάραχος γκουρού μου άκουγε ευγενικά, αναλύοντας τον εαυτό του για να δει αν υπήρχε έστω και ίχνος αλήθειας στη στηλίτευση. Αυτές οι σκηνές έφερναν στο νου μου μία από τις αμίμητες παρατηρήσεις του Δασκάλου: «Μερικοί άνθρωποι προσπαθούν να είναι ψηλοί κόβοντας τα κεφάλια των άλλων!».}

Πράγματι, είναι ένα σκαλί πάνω από τον κοινό θνητό όποιος μπορεί να κατακεραυνώσει τα εσωτερικά οχυρά της οργής και του εγωισμού, των οποίων η πτώση αποτελεί την εξύψωση του ανθρώπου.

Σάς ευχαριστώ για την αφορμή που μού δώσατε με τα κείμενά σας να εκφράσω τις δικές μου θέσεις.
Δηλώνω γοητευμένη από τον τρόπο σκέψης σας.