Υπο - ερευνώ..

Υπο - ερευνώ
Ιστορία 6
Ο καλός ο κακός και ο άσχημος.

Κάποτε είχα δει μια συνέντευξη κάποιας "ιδιοφυΐας" με σκορ IQ - Άντε γεια λέβελ. Στην ερώτηση της δημοσιογράφου
-Πως αισθάνεστε που είστε ένας από τους εξυπνότερους ανθρώπους του κόσμου?
Σήκωσε τους όμους του και απάντησε..
-Δεν υπάρχει η κλίμακα Έξυπνος - χαζός..
Φυσικά η δημοσιογράφος δεν κατάλαβε τίποτα. Το πήρε για μετριοφροσύνη.

Εμένα όμως αυτό μου άνοιξε νέους ορίζοντες. Μπουκωμένη από μια ανθρωπότητα που είναι τίγκα στην εξυπνάδα, απαρνήθηκα την έμφυτη τάση του ανταγωνισμού και ασπάστηκα την βλακεία.
Ήταν μια απελευθερωτική στιγμή για μένα!

Σε πόσες ψεύτικες κλίμακες ακόμα, παίζουμε μπαλίτσα? Αυτή της αυτοπεποίθησης πάντως μου κάθεται στο στομάχι. Γουατ ιζ δατ?
Αυτοπεποίθηση.. Από κοσμοπόλιταν μέχρι θιβέτ και πάλι πίσω.
Πιστεύω εις έναν εαυτό πατέρα παντοκράτορα..
Μπουκώσου με όση αυτοπεποίθηση θες, πάντα θα υπάρχει η στιγμή που δεν θα σου αρέσει αυτό που βλέπεις στον καθρέφτη σου. Και έτσι απαρνήθηκα και την αυτοπεποίθηση και ασπάστηκα την ανασφάλεια.

Υπάρχουν κάποιοι που με "παρηγορούν".. δεν είσαι χαζή, είσαι ανασφαλής! πρέπει να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση!!..
Και γω από μέσα μου γελάω .. αν ήξερες!

Έχω σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού μου καθρέφτες. Να με κοιτάζω. Παρατηρώ κάθε εκδοχή μου να παίζει με τα βόλιουμ των ψευτοκλιμάκων. Παίζω με την αστάθεια μου, την αστάθεια της ζωής μου. Όλα είναι κίνηση.. ακόμα και η αδράνεια.

Η κλίμακα που με δυσκόλεψε περισσότερο από όλες ήταν αυτή της τρέλας. Ο φόβος ότι είμαι τρελή όμως ήταν και αυτό που με ελευθέρωσε τελικά από όλες τις άλλες κλίμακες. Όταν φοβάσαι ότι "το πλοίο έχει σαλπάρει για λιμάνια ξένα" ποσώς σε αφορά και η εξυπνάδα σου και η αυτοπεποίθησή σου και όλα τα συναφή.
Και έτσι απαρνήθηκα την "λογική" και ασπάστηκα την τρέλα. Δύσκολο πράγμα να υπηρετείς το παράλογο.

Είμαι ένας χαζός - ανασφαλής - παράλογος άνθρωπος.
Και αυτά είναι τα δυνατά μου σημεία.

 

 

Ωραια περιγραφη!

 

Ευχαριστώ  

 

Υπο-ερευνώ
Ιστορία 7
Status: Σε ελεύθερη σχέση με τον εαυτό μου.

Λατρεύω να ξυπνάω, χωρίς ξυπνητήρια, τα ξημερώματα!
Να συναντώ τις πρώτες ώρες της ημέρας μου σε αυτήν την ηρεμία. Ξεκινάει γλυκά η κίνηση της στους δρόμους, αργά, νωχελικά, η γαλήνη της ζεστασιάς του ύπνου δεν μας έχει εγκαταλείψει ακόμα.

Χθες βράδυ, είχα ένα υπέροχο ξέσπασμα! Δεν έρχεται συχνά, αλλά όταν έρθει σε αυτά τα μεγέθη, είναι αναζωογονητικό. Με καθαρίζει, αναπνέω διαφορετικά, το μυαλό έχει αδειάσει και το σώμα είναι ανάλαφρο. Η μόνη παρενέργεια είναι τα πρησμένα μάτια, αλλά όλο αυτό, αξίζει το τίμημα της προσωρινής δυσμορφίας.

Σε άλλους ανθρώπους έρχεται αμέσως, σε εμένα παίρνει χρόνο, το παλεύω ασυναίσθητα, και έτσι αποθηκεύεται υλικό. Γεμίζει το διάφραγμα με αισθήματα και το βάρος τους οδηγεί το σώμα από μόνο του, προς τα εκεί. Μόνο τότε είναι αληθινό ξέσπασμα, ανεξέλεγκτο...όταν βγαίνει από σώμα!
Μια θάλασσα θλίψης και πόνου. Να αισθάνεσαι τα κύματα.. εκεί που ηρεμείς ξαφνικά και άλλο κύμα και άλλο.. χωρίς να ξέρεις πότε θα περάσει τελικά. Πότε θα κοπάσει η φουρτούνα...

Χθες έκλαψε το μυαλό μου και το μουνί μου.. έκλαψε παραπονιάρικα σαν παιδί, έκλαψε με ψυχή σαν γυναίκα, έκλαψε βαθιά σαν άνθρωπος, έκλαψε γοερά σαν ζώο. Έβγαλα νέους ήχους, νέους λυγμούς. Ελευθερώθηκα από όλο αυτό το βάρος που κουβαλούσα τόσες μέρες.. δεν θυμάμαι πόσες, πάντως πολλές!

Δεν το φοβήθηκα το σκοτάδι μου, δεν με φοβήθηκε ούτε αυτό. Παίξαμε αγκαλιά, χορέψαμε, ανακαλύψαμε την ηδονή του παρέα.
Πάντα φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να αντέξω το τίμημα, αλλά τελικά το τίμημα πάντα το αντέχω.. Ακόμα και στην πιο δυσβάσταχτη μορφή του, είναι στις εργαστηριακές προδιαγραφές του είδους μας, στα όρια προφανώς .. σε κάποια όρια Πάντα!

Χρειάζομαι την συγχώρεση για να ξαναμπώ στην αισθητική της ποίησης πάλι. Ο πόνος συγχωρεί! Αυτός που ελευθερώνεται, όχι ο εγκλωβισμένος. Ο εγκλωβισμένος δημιουργεί φλεγμονές..Σαπίζει μέσα μου. Αυτή είναι η γεύση της πίκρας.. το σάπιο, το εγκλωβισμένο, όπως το ανθότυρο που πέταξα από το ψυγείο μου προχθές.
Ο πόνος πρέπει να ελευθερώνεται, αλλιώς μένει μέσα μου ένα χαλασμένο κομμάτι ανθότυρου, σε κάθε σκέψη και σε κάθε αίσθηση, το αισθάνομαι να χαλάει την επίγευση.

Και ο ψυχικός πόνος ελευθερώνεται έτσι, χωρίς ζώνες και σέσιον, στο προσωπικό μας σκοτάδι. Στην ελευθερία της μοναχικότητας μας. Που έρχεται μετά από πολύ βαριά και ασήκωτη μοναξιά, που μας βομβαρδίζει ανήλεα. Όλο το σύμπαν συνωμοτεί με αυτήν την μοναξιά, ό,τι και να κάνεις σε ακολουθεί, μέχρι που δεν το παλεύεις άλλο, το αποδέχεσαι. Και αυτή η αποδοχή σε ελευθερώνει. Είναι μεγάλος Μάστερ αυτή η μοναξιά!

Και έρχεται ο πόνος, κύματα ψυχικής οδύνης..
Μην τα κρίνεις..άσε το σώμα σου να κάνει τις εκκρήξεις!
Μην φοβάσαι ότι θα τρελαθείς, αυτή τη στιγμή αξίζει να τρελαθείς!
Μην φοβάσαι ότι δεν θα τελειώσει, πάντα τελειώνει..
Ξέσπασε!! Ασε τους λυγμούς σου να γίνουν κρεσέντο πόνου, ξανά και ξανά.. μαγική μουσική θλίψης, απόκοσμη και βίαιη. Να γίνεις μέταλλο! Να γίνεις φύση!

"Αέρας ο λαός των ονειράτων μου, στον αέρα θα πάει
και στην αιώνια φωτιά, φωτιά ο λογισμός μου
και την μανία των πάθων μου, θα παρ η λύσσα των κυμμάτων
Το χωματόπλαστο κορμί, χώμα και εκείνο
Αέρας, γη, νερό, φωτιά θα ξαναγίνω"
Κάτι ξέρει ο Παλαμάς από αυτά!

Να έχεις πάντα ελεύθερη σχέση με τον εαυτό σου. Μόνο έτσι μπορείς να αντέξεις την αλήθεια σου. Μην εγκλωβίζεσαι σε δεσμεύσεις με τον εαυτό σου. Είναι ένας άγνωστος που περιμένει στο σκοτάδι σου. Και σου μιλάει πιο σπάνια απ ότι νομίζεις!

Συγχωρείς μετά, βλέπεις την ανθρώπινη υπόσταση σου σε κατάσταση λάσπης και καταλαβαίνεις την ανθρώπινη υπόσταση. Το τίμημα που πληρώνει για το μεγαλείο της. Δεν έχει νόημα ούτε να κρίνεις, ούτε να θυμώνεις, αποδέχεσαι.

Φυσικά και θα το ξανακάνεις, θα κρίνεις και θα θυμώνεις, θα γεμίζεις με χαλασμένο ανθότυρο και τοξίνες, μέχρι το επόμενο σου ξέσπασμα. Είναι στην φύση μας να ξεχνάμε χαλασμένα ανθότυρα στο ψυγείο μας. Η εμμονή μας να γεμίζουμε με τάπερ τα ράφια μας.

Άλλα εκείνα τα πρωινά με τα πρησμένα μάτια, στο γαλήνιο ξεκίνημα μιας μέρας που έχεις κοιμηθεί και ξυπνήσει με τον εαυτό σου, στην πιο ειρηνική εκδοχή σου.. είναι σπουδαία στιγμή!

 

 

Υποερευνώ 8
Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να επεκτείνω την υπο- έρευνα μου και σε πραγματικούς υποτακτικούς ανθρώπους. Σουμπάκια που συναντώ στο φόρουμ, που ζουν και απολαμβάνουν την ασυμμετρία στην καθημερινότητά τους. Ανεξάρτητα από το είδος της ασυμμετρίας. Η σημασία της έννοιας "Υποτακτικότητα" και οι εκτάσεις της σε διαφορετικές μορφές. Περιμένω με χαρά τολμηρούς εθελοντές!

Η υπο- ιστορία της "Ν"

-Γιατί πρέπει να υπάρχουν "τα γιατί"? Πρέπει να στρογγυλεύουμε τις γωνίες μας. Κάτι παππούδια μου είχαν δώσει μια πολύ καλή συμβουλή κάποτε και την κρατάω ακόμα." Την ζωή μας πρέπει να την κάνουμε εύκολη". Ούτε το ψάχνω, ούτε το αναλύω. Το θέλω και το κάνω!

Τα γιατί την δυσκολεύουν την ζωή μας!
Τι cool τυπάκι!

Όταν μου έστειλε πμ, ενθουσιάστηκα! Είναι από τα άτομα του φόρουμ που ξεχωρίζουν. Δέχτηκε ακομπλεξάριστα και με χαρά να με βοηθήσει χωρίς δεύτερη σκέψη και μάλιστα "επώνυμα" με φανερό νικ, μου έκανε εντύπωση αυτό.
Με τις μέρες της επικοινωνίας μας κατάλαβα, ότι η σουμπίτσα αυτή , ξέρει να τολμά, να γελά και να μην παίρνει την ζωή σοβαρά. Κλασική περίπτωση ανθρώπου έξω καρδιά που λέμε.. Η ανωνυμία τέθηκε με επιθυμία του Κ της για να την προστατεύσει από τυχόν κακόβουλα σχόλια.

Ήξερα εκ των προτέρων ότι θα περνούσα πολύ όμορφα στην πρώτη μας συνάντηση, όχι όμως ότι θα μας άκουγε όλο το μαγαζί από τα γέλια που ρίξαμε.

Την βομβάρδιζα με ερωτήσεις ασταμάτητα και εκείνη απαντούσε άνετα και με την αλήθεια της, χωρίς συστολές και χωρίς φαυλότητες. Απλά, ανθρώπινα και γήινα.
Τόσο που ένιωσα και εγώ άνετα μαζί της να απαντήσω στις δικές της ερωτήσεις με την ίδια εμπιστοσύνη που μου έδειχνε και εκείνη. Ένιωθα ότι μιλούσα με έναν άνθρωπο που μπορεί να με καταλάβει. Και αυτό είναι σπάνιο αγαθό στις μέρες μας.

-Δεν υπάρχει η έννοια "ανωμαλία" είμαστε άνθρωποι που μας αρέσει το διαφορετικό! Απλά!
( Αναρωτιέμαι, αν η ενοχικότητα πάει πακέτο με τα "γιατί" τελικά)

Σε μια τρυφερή ηλικία έμαθε την σκληρή πλευρά της ζωής με την απώλεια, ενός αγαπημένου της προσώπου. Που έσβηνε αργά για 2 ολόκληρα χρόνια και η Ν ήταν δίπλα μέχρι το τέλος.
Εκεί έμαθε ότι ο άνθρωπος μπορεί να αντέξει τον χειρότερο πόνο. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη φωτιά που πέρασε.

Ο πρώτος της Κ την "μύησε" στον κόσμο του βδσμ. Τον εμπιστεύθηκε εν λευκώ. Η Ν εμπιστεύεται εύκολα με ψυχή μικρού παιδιού. Δεν μπήκε καν στην διαδικασία να το ψάξει μόνη της, αυτό που της είπε ο Κ της αυτό και είναι, μόνο που τα μπέρδεψε λίγο ο μπαγάσας και τελικά αλλιώς της τα έλεγε και αλλιώς τα έκανε. Και έτσι η Ν πέρασε στην 2η μεγάλη της φωτιά! Για να πέσει στην τρίτη φωτιά, καπάκι με τα μούτρα.

-Μπαίνω σαν κριαράκι πάντα.. με τα κέρατα! Βέβαια κάνω πολλά λάθη, αλλά σκάβω - σκάβω με τα κέρατα και βρίσκω την άκρη μου.

Και την βρήκε! Απολαμβάνει την ασύμμετρη σχέση της σήμερα σε ένα πολυσυντροφικό σχήμα. Όταν μιλάει για τον Κύριο της η φωνή της αλλάζει, γίνεται πιο γλυκιά, ναζιάρικη χωρίς να το ξέρει. Γέρνει λίγο το κεφαλάκι της σαν να είναι εκεί, δίπλα μας και του γνέφει παιχνιδιάρικα.
-Αισθάνομαι ασφάλεια!
(Τελικά η αίσθηση της ασφάλειας είναι μεγάλη υπό-θεση!)

- Βασικό χαρακτηριστικό ένος καλού Κ για μένα, είναι αυτά που λέει να τα βλέπεις να γίνονται πράξεις.

Και λάμπει! .. Είναι απίστευτο, όσες σουμπίτσες έχω γνωρίσει μέχρι τώρα λάμπουν. Δεν υπάρχει καλύτερη αντιγηραντική από την καύλα διαρκείας!!..
Ενδορφίνες, μικρές θεότητες μέσα μας που όταν ξυπνούν, όλη αυτή η χαζοζωούλα μας επικοινωνεί με το σύμπαν!

Ακόμα και όταν μιλούσε για τις φωτιές της, δεν υπήρχε ίχνος σκιάς. Πάντα με χαμόγελο.
Αυτή είναι η ζωή, ο πόνος, τα λάθη, αυτός είναι ο άνθρωπος, με προβλήματα με ελαττωματα.
Η Ν συγχωρεί και προχωράει, στέκεται στα πόδια της σηκώνει τα μανίκια και ξαναπάει με τα κέρατα. Με γκατς όπως λένε και οι Αμερικάνοι.

-Οι υποτακτικοί, είναι δυνατοί άνθρωποι. Θέλει δύναμη να παραδίνεσαι. Δεν είμαστε θύματα.

Η χειρότερη τιμωρία της είναι όταν βλέπει ότι "απογοήτευσε" τον Κ της στα μάτια του.
- Είμαι πολύ παρορμητική.

Πολύ συχνά το μόνο που χρειάζεται είναι να της εξηγήσει και εκείνη και το φιλότιμο της καταλαβαίνουν. Η Ν έχει φιλότιμο..πάει σετ με τα γκατς αυτό συνήθως.

Της αρέσει να προσφέρει, είναι από εκείνα τα σουμπάκια, που όταν ο Κύριος της ήταν άρρωστος, προσφέρθηκε να κάνει διαδρομή που και ταρίφας θα βαριόταν, μόνο και μόνο για να του πάει τσιγάρα και να μην χρειαστεί να βγει. Και το έκανε! Και το απόλαυσαν!
Μια κοινή και συνηθισμένη πράξη αφοσίωσης και τρυφερότητας για ένα υ που μέσα της κρύβει όλο το βάθος που δίνεται. Ο ερωτισμός σε κάθε σκέψη και σε κάθε πράξη!
Γιατί τι είναι η σούμπα τελικά? Μια ζεστή αγκαλιά και καύλα

- Την πρώτη φορά που κάναμε σεξ, Η Καύλα! και είπα... Αυτός είναι!
-Τελικά η καύλα οδηγεί? (πάντα κάνω αυτήν την ερώτηση)
-Ναι! (πάντα παίρνω αυτήν την απάντηση)

Και έμεινε, στην φροντίδα του και στην ασφάλεια του...και γέλια γέλια γέλια...Ω τους αρέσει να γελούν!

- Να εμπιστεύεσαι το ένστικτο σου
- Έχουμε ένστικτο τελικά?
- Βέβαια και είναι αλάνθαστο! Και όταν δεν πάει κάτι καλά...
- Να φεύγω..(?)
- Όχι! Να έχεις τα μάτια σου ΑΝΟΙΧΤΑ!

Το υπό που εμπιστεύεται, δίνεται, τολμά, την πατάει, συγχωρεί, προχωρά , στρογγυλεύει τις αιχμηρές γωνίες και μπαίνει με τα κέρατα.. Δίχως Γιατί!

Είπαμε και πολλά άλλα που δεν είναι για δημοσιοποίηση, πάντως σίγουρα πήρα μπόλικο υλικό για σκέψη και ανυπομονώ να υποερευνήσω και με άλλα άτομα του χώρου.

Μια κινέζικη παροιμία λέει, η τύχη χτυπάει τις χαμογελαστές πόρτες!
Αν ισχύει, που πιστεύω ότι ισχύει, η τύχη της Ν είναι εξασφαλισμένη!

 

 

Υποερευνώ 9

Υπο -ιστορία τοίχου (χωρίς λόγια)

 

 

Υποερευνώ 10

Χαρούμενα υπογενέθλια..

Σαν σήμερα, πριν ένα χρόνο μπήκα στο φόρουμ και στον κόσμο του βδσμ.
Δεν θυμάμαι πόσο καιρό πριν έμπαινα, χωρίς να τολμώ να κάνω εγγραφή. Διάβαζα τα κείμενα και έβγαινα πανικόβλητη. Και κάτι με τραβούσε ξανά ..και πάλι έξω .. 2-3 αποτυχημένες απόπειρες εγγραφής..και στο τσακ το ακύρωνα.
Κάθε φορά ο ίδιος πόθος να με σπρώχνει και ο ίδιος φόβος να με σταματάει.

Και πάλι πίσω στον τοπ για την "δόση" μου.. και όσο πιο συχνή η "δόση" τόσο πιο πολύ μεγάλωνε η ανάγκη.

Δεν το αποφάσισα καν, έγινε σαν ξέσπασμα, παρακολουθούσα τον εαυτό μου ξαφνικά, να συμπληρώνει για άλλη μια φορά τα στοιχεία της εγγραφής και .. enter στον κόσμο του βδσμ με την ταμπελίτσα μου, έτοιμη για δράση!

Γεννήθηκες μικρή Ρέα! Τώρα τόλμησε! Ζήσε! Καύλωσε!

Ω! Και το έκανα!

Φέτος ήταν η χρονιά μου!.. Μια συναρπαστική χρονιά! Γεμάτη πρωτόγνωρες αισθήσεις, αλήθειες, ελευθερίες!!

Άλλαξαν όλα! Τίποτα δεν είναι πια όπως πριν ένα χρόνο, άλλαξε η "ματιά"
Άλλα έγιναν πιο μεγάλα- πιο ανοιχτά και άλλα πιο μικρά, πιο ασήμαντα
Σαλπάραμε για το άγνωστο με ανοιχτούς ορίζοντες, κέφι και καύλα!


Είχε και έχει τα ζόρια του βέβαια, αλλά σαν συνολική απογραφή της χρονιάς.. Ω ! Άξιζε!!

Απέραντη ευγνωμοσύνη σε όλους τους υπέροχους ανθρώπους που συνάντησα σε αυτό το ταξίδι μου..άνθρωποι εξαιρετικής ποιότητας που με πλούτισαν σε γνώσεις, σε στιγμές, σε αισθήσεις..και η λίστα δεν έχει τέλος


Από το "παραμικρό" σου like ή εκείνο το σχόλιο που έκανες και χωρίς να το ξέρεις, με βοήθησες να καταλάβω κάτι σημαντικό, μέχρι ... τον σπουδαίο άνθρωπο που με "μύησε" φυσικά.

Ξανά ένα Τιτανοτεράστιο Ευχαριστώ!!

Να έχετε όλοι μαγικές -χαρούμενες -ηδονικές -ερωτικές γιορτές!!
Ολόψυχα και από καρδιάς

 

 

 
Καλές γιορτές

 

<3

 

Υποερευνώ 11

Με ξύπνησε ένας άγριος άνεμος!


Είχα καιρό να τον ακούσω.. έτσι.

Είναι από εκείνες τις στιγμές που αισθάνεσαι ότι επικοινωνείς με τα στοιχεία της φύσης. Μια φουρτουνιασμένη θάλασσα όταν έχεις αγωνία, ένας γαλήνιος ορίζοντας όταν χρειάζεσαι παρηγοριά, μια βροχή για αγκαλιά..

Ταυτίζεσαι τόσο με αυτό που συμβαίνει, είσαι μέρος της φύσης. Το μέσα και το έξω σε απόλυτη συμφωνία. Η ένωση με αυτό το "όλον" που πάντα υπάρχει, αλλά το ξεχνάμε.

Αυτός ο άγριος άνεμος όμως είναι αλλιώς. Με τρομάζει, με ξεσηκώνει.. αφουγκράζομαι την δύναμή του..με καλεί. Ξέρει το όνομα μου, το όνομα που κανείς άλλος δεν ξέρει.

Η εντολή του με ξύπνησε, έμεινα ακίνητη ..απόλυτα ακίνητη! Όταν σου απευθύνεται ο άγριος άνεμος υπακούς! Αισθάνεσαι τις δονήσεις του μέσα σου. Η μουσική του επικοινωνεί με τα ζωώδη ένστικτα σου, ακίνητη, γυμνή, γονατισμένη στο "έλεος του".

Κανένα έλεος! Σε ταπεινώνει! Πόσο μικρή και ασήμαντη είσαι.. πόσο τίποτα..

Του ανήκω!

Παρασύρει τις τέντες, σαρώνει τα μπαλκόνια, κουβαδες κατρακυλούν ..πράγματα που πέφτουν με δύναμη, ένας μικρός πόλεμος εκεί έξω! Και εκείνο το υπόκωφο βουητό, η ανάσα του, σαν να βγήκε από σπηλιά.
Αισθάνομαι αδύναμη, καθηλωμένη, ακινητοποιημένη και είμαι υγρή, φοβάμαι να με αγγίξω..φοβάμαι τα πάντα..φοβάμαι που υπάρχει ..φοβάμαι που δεν θέλω να σταματήσει.

Και φεύγει.. το ίδιο ξαφνικά. Μένω μόνη με την αίσθηση του, δεν μπορούν να κοπάσουν τα σκοτάδια μου. Το ζώο μου ανήσυχο..

Τώρα μπορώ να με αγγίξω, έχω ακόμα τους ήχους του μέσα μου.

Είμαι σε μια διάσταση χωρίς χώρο και χωρίς χρόνο, το σώμα μου στην χρήση του.. χίλια λουριά στο δέρμα μου στομάχι, πόδια, στήθος, γλουτοί, πλευρά... αφήνομαι στα χάδια του, δεν αισθάνομαι πόνο.

Τεντώνομαι - ανοίγω, χέρια, μασχάλες, μαλλιά, λαιμός, πρόσωπο, μάγουλα, χείλη, μάτια μέτωπο.. Καίω!!

Τα πόδια ανοιχτά, μαλακίζομαι!!

Μέσα μου!!..από το μουνί μέχρι το μυαλό..

Γύρω μου και μέσα μου και παντού!

" Μα τι κάνω?"
" Σκάσε!"

Χωρίς εμπόδια.. χωρίς αντιστάσεις..δική του.. νιώθω ξανά τις δονήσεις του.
Οι τέντες ..
Και οι κουβάδες κατρακυλούν , πράγματα πέφτουν..
.. Το βουητο..
Με καλεί..
Μόνο Εκείνος ξέρει το πραγματικό μου όνομα!!

Τρέμω..
Φοβάμαι σύγκορμη.. η μνήμη του φόβου σαν φουρτούνα μέσα μου,να σκάνε αγριεμένα κύματα ως τον λαιμό, τον κλείνω μέσα μου!

Τι αγριότητα!..Σκοτάδι!

Είμαι σε μια διάσταση χωρίς χωρο και χρόνο αιωρούμαι γυμνή στο φως!!
Πύρινες γλώσσες τα χάδια του και η ανάσα του μαστίγια και λουριά στο σώμα μου, στο δέρμα μου..
Κλειτορίδα , δάχτυλα, υγρά, ήχοι, βοή.. δονήσεις!

Διαμελίζομαι.. φεύγουν κομμάτια μου στον αέρα γίνομαι όλο και πιο δική Του..
Με σπάει, με διαλύει!

Έγινα μικρά λεπτά μέρη σαν φύλλα δέντρου που χορεύουν μαζί Του..
..Σκορπάω στην δίνη Του!!

Είμαι μικροί κόκκοι άμμου ..κύτταρα .. μόρια.. άτομα.. σύμπαν.. μέχρι να χαθώ ολοκληρωτικά..

Μέχρι να γίνω άυλο κύμα!

Είμαι αέρας... μόνο ανάσες ...!!

Ποτέ δεν πεθαίνουμε πραγματικά!

Οργασμός..

 

 

μεθυστικό

 

ω! ευχαριστώωω!!