Φάντασμα

-Νιώθεις ποτέ την τύχη σου να σε εγκαταλείπει?
-Ναι γιατρέ, τι φταίει?
-Ίσως πρέπει να κοιτάς με πιο θετικό μάτι τα πράγματα.
-Ίσως...

-Γιατρέ να σου πω κανένα ανέκδοτο?
-Δεν είμαι εδώ για να ακούω ανέκδοτα.

 

-Τι μάθαμε μέχρι στιγμής?
-Να σεβόμαστε τα πάντα και τους πάντες, γιατρέ.
-Καλά πάμε

 

-Πες μου για τα παιδικά σου χρόνια
-Τι θες να μάθεις για αυτά?
-Τα πάντα, πες γενικά.
-Δεν θυμάμαι και πολλά από τα παιδικά μου χρόνια, να πω την αλήθεια.
-Έλα τώρα που δε θυμάσαι.
-Θυμάμαι που μεγάλωσα σε ένα σπίτι με μεγάλη αυλή παραθαλάσιο. Εκεί ήμασταν πολλά παιδάκια, αγόρια και κορίτσια, και σχεδόν αμυδρά, μπορεί και καθόλου, θυμάμαι και κάποιους γονείς μαζί. Αστείο, λες και πέρασαν δεκαετίες από τότε. Ειλικρινά, γιατρέ, είναι φορές που ξεχνάω και την ηλικία μου, λες και είμαι δεκαπέντε - είκοσι χρόνια νεώτερος. Και εκεί ήταν ένας σχεδόν, τώρα που το σκέφτομαι ίσως και όχι, συνομήλικος που αρέσκονταν στο να παγιδεύει μυρμήγκια. Στη συνέχεια τους αφαιρούσε τα πίσω πόδια και τα άφηνε να επιβιώνουν σε αυτήν την κατάσταση. Το πιο ανεξήγητο ήταν η ηδονή που ένιωθε από αυτήν την πράξη του.
-Εσύ τι έκανες?
-Άρχισα να το παρακολουθώ κι εγώ βλέπεις, εντελώς τυχαία εθίστικα κι εγώ σε αυτό το φρικαλέο παιχνίδι. Το ακόμη χειρότερο είναι πως μετά ήθελε να μην παρακολουθώ μόνο αλλά και να συμμετέχω στο παρανοϊκό του παιχνίδι.
-Και?
-Έφτασε η κατάσταση σε πολύ άσχημο σημείο, βλέπεις αν και στην αρχή δίσταζα, καταλήξαμε να μαλώνουμε για το ποιος θα βασανίσει τα περισσότερα. Η κατάληξη, άστα να πάνε γιατρέ, ήρθαμε στα χέρια ενώ παράλληλα όποιο μυρμήγκι ορθοποδούσε και το αντιλαμβανόμασταν προσπαθούσαμε να το τσαλαπατήσουμε. Ε τελικά με την παρέμβαση των γονιών μας χωριστήκαμε και από τότε δεν το ξαναείδα εκείνο το παιδί. Πόσα χρόνια πραγματικά από τότε...

 

-Μίλα μου για τους φίλους σου.
-Δεν έχω φίλους, δεν μου αρέσουν οι φίλοι, γιατρέ. Οι φίλοι απλά μας καθυστερούν, κι ας ας λέμε ότι μας ψυχαγωγούν.
-Μα τι λες, τι σόι άνθρωπος είναι αυτός που θέλει να έχει φίλο τον κανέναν?
-Παρανοϊκά άτομα όπως του λόγου μου.
-Τι εννοείς, μήπως είσαι και φαντασιόπληκτος?
-Δηλαδή?
-Φαντάζεσαι διάφορα?
-Ανάλογα γιατρέ, ανάλογα με την περίσταση.
-Βλακείες που ακούω, μην μπερδέψεις ποτέ την φαντασία με την πραγματικότητα μόνο, γιατί εκεί αρχίζει η πραγματική παράνοια φίλε μου.



-Ακόμα περιμένω να ακούσω για τα παιδικά σου χρόνια.
-Υπομονή, γιατρέ να στα πω σωστά, όχι μπερδεμένα.
-Δεν βιάζεται κανείς.

-Γιατρέ όλοι μαλώνουν.
-Και εμείς τι φταίμε?
-Όχι απλά το σχολιάζω.
-Ας ξεδώσουν λίγο, κακό δεν κάνει...

- Γιατρέ υποτιμάω τον κόσμο?
-Από ανέκαθεν, ρε βλαξ.
-Και τι θα κάνουμε τώρα?
-Μην ανησυχείς, ειδικά εσύ, για αυτό είμαστε εμείς εδώ!

-Ρε μήπως έκανα καμιά γκάφα.
-Δεν εκπλήσομαι.


-Γιατρέ είμαι Θεός?
-Εσύ??? Χα χα χα χα χα χα, καλό πολύ καλό, το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις?


-Θα μιλήσουμε τελικά για τα παιδικά σου χρόνια? Τι θα γίνει?
-Θα μιλήσουμε. Όλα θα τα πούμε.
-Άντε μπράβο.


-Γιατρέ πιστεύεις στα τζίνι?
-Ήμαρτον.
-Αλήθεια λέω, φαντάσου να υπήρχε κάποιος σαν Αφέντης που να πραγματοποιούσε τις επιθυμίες μας.
-Και η πρώτη?
-Να με πάει στη συναυλία των AC/DC, αν έρθουν τελικά.


-Γιατί? Θέλει άδεια?
-Τί εννοείς?
-Για μένα λέω, γιατρέ...
-Αα, sorry, δεν μου πέφτει λόγος.


-Πάντως γιατρέ είσαι πολύ επιεικής.
-Άρχισες να βαριέσαι ε?
-Ε θέλω να δω, δώσε κι άλλο. Προκαλώ το τζουρουπουπουρουπουπου να με αναλάβει.
-Μην γίνεσαι γελοίος\


-Ξεκάθαρα, γιατρέ, στο σχολείο όλοι με κορόιδευαν.
-Γιατί?
-Ρώτα αυτούς που με κορόιδευαν.


-Θες να μιλήσουμε για τα αισθηματικά σου?
-Άλλο?
-Μπα, χτυπήσαμε φλέβα τώρα.


-Γιατρέ λέω να μην ξανάρθω, όλοι φεύγουν έτσι κι αλλιώς.
-Αύριο πάλι εδώ θα είσαι.


-Γιατρέ δεν είμαι καλά.
-Τι έχεις?
-Πονοκέφαλο.
-Νιώθεις τύψεις?
-Δεν ξέρω, ειλικρινά. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε. Είναι ο τρόπος μου. Δεν υποτιμάω την ανατροφή κανενός. Απλά τα αστεία μου, αυτά είναι.
-Σαχλά και παιδικά.
-Εντελώς, αλλά είναι η διαφυγή μου από την πραγματικότητα.
-Και γιατί να διαφύγεις με χαζά αστεία?
-Δεν ξέρω άλλα. Πάντως δεν έχουν κακοπροαίρετο σκοπό. Σε καμία περίπτωση.
-Ναι αλλά όταν γίνεσαι ενοχλητικός πρέπει να κρατάς τον αυτοέλεγχο.
-Εδώ είναι το δύσκολο για μένα, γιατρέ. Δεν αναγνωρίζω το σημείο που ξεπερνάω τα όρια. Πως θα το αναγνωρίσω?
-Στην πορεία...


-Tι μάθαμε σήμερα?
-Να μην κλείνουμε τις πόρτες.
-Γιατί?
-Γιατί εφόσον όλα έχουν σημασία, κανείς δεν ξέρει πως θα έρθουν και πότε... κάπως έτσι, ε γιατρέ?
-Περίπου.

-Τίποτα άλλο? Τι άλλο μάθαμε σήμερα.
-Κοίτα, γιατρέ, εγώ με τον πατέρα μου είμαστε εκτός από πατέρας και γιος, συγχρόνως και καλύτεροι φίλοι. Άντε και να του πω καμιά κουβέντα παραπάνω, δεν σημαίνει πως δεν είναι ο άνθρωπος μου. Πάντα με στήριζε!
-Υπάρχουν όμως και άλλοι που θα εύχονταν να τα είχαν καλά με τον πατέρα τους. Σεβάσου αυτό που έχεις.

-Άλλο?
-Δεν είναι ωραίο να εκμεταλευόμαστε και ούτε να μας εκμεταλεύονται.

-Άλλο?
-Αν και για μερικούς το παράνομο είναι και 'πιο γλυκό' χρειαζόμαστε την αυτοπειθαρχία. Αλλά πες μου, γιατρέ, όταν καπνίζεις στους 'μη καπνίζοντες' δεν έχει μια 'άλλη γλύκα'?

-Άλλο?
-Όταν σου ζητάνε να ψήσεις σουβλάκια, επειδή τα ψήνεις δε σημαίνει πως θα φας κιόλας.

-Άλλο?
-Να πάψω να είμαι βλακωδώς σπάταλος και να αποταμιεύω... όσο μπορώ

-Γιατρέ έκανα καμιά μ#&*α?
-"Ειδικές περιπτώσεις μάλλον απαιτούν ειδική μεταχείρηση".

-Τι μάθαμε σήμερα?
-Να μεταχειριζόμαστε σωστά τη γλώσσα μας γιατί αλλιώς θα θεωρηθούμε άξεστοι.

-Με τα νεύρα μου και την τάση μου να ξεσπάω, γιατρέ τι θα κάνω?
-Πόσους καφέδες πίνεις την ημέρα?
-Αρκετούς.
-Για αρχή ελάττωσε τους καφέδες σου, όσο περισσότερο γίνεται...

-Σου αρέσει να ενοχλείς και να πειράζεις τους άλλους?
-Μόνο αυτούς που συμπαθώ ιδιαίτερα, γιατρέ...

-Πάντως πάμε πολύ αργά, εκνευριστικά πολύ αργά.
-Γιατρέ, ξέρω πως εσύ θέτεις τους κανόνες, αλλά σε εκλιπαρώ δείξε λίγο υπομονή και μια σχετική κατανόηση.

 

-Γιατρέ βλέπω μηνύματα, ακούω φωνές λες και κάποιος παίζει με το μυαλό μου
-Άρχισες να παραλογίζεσαι
-Όχι γιατρέ, σου λέω, κάποιος διαβάζει αυτά που σκέφτομαι
-Παραλογίζεσαι, αγαπητέ μου


-Καλά γιατρέ, πάω πάσο, να συνεχίσουμε
-Άντε να δούμε...

-Γιατρέ, δόξα το Θεό, υπάρχουν και πιο παρανοϊκοί τύποι από μένα, γιατί?
-"Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου"

-Γιατρέ θα αυνανιζόσουν ποτέ με το αριστερό?
-Αριστερόχειρας είμαι.
-Γιατρέ με αποστόμωσες...

-Εντάξει γιατρέ συγνώμη, μάλλον παραφέρθηκα.
-Ναι αλλά το συχνάζεις, μάθε να ελέγχεις τον εγωισμό σου.
-Ναι, γιατρέ.

-Γιατρέ πως τα καταφέρνεις και είσαι πάντα δύο βήματα μπροστά?
-Εδώ φαίνεται η τέχνη.

-Σήμερα μάθαμε τίποτα?
-Ναι, γιατρέ. Να βοηθάμε τα άτομα με ειδικές ανάγκες και να τα συμπαραστεκόμαστε. Η αλήθεια είναι πως ήμουν κάπως αδιάφορος μέχρι σήμερα.
-Τίποτα άλλο?
-Να ωριμάσω και να πάψω να κάνω τον μάγκα εκεί που δεν με παίρνει. Να διευκρινίσω μόνο πως το 'λίγο' χιούμορ ποτέ δεν έβλαψε.
-Μόνο πρόσεχε μην βρεις τον Δάσκαλό σου και σου κάνει ανάλογα αστειάκια.
-Άργησες αυτή τη φορά γιατρέ.

-Γιατρέ μερικές φορές, σαν να περνάει οδοστροτήρας από πάνω μου.
-Συνήθησέ το!
-Εδώ είναι το περίεργο, σαν τη φράση που λέει πως "όσο με πληγώνει τόσο με πωρώνει".

-Γιατρέ, θα συνεχίσουμε την θεραπεία?
-Χωρίς βιασύνες.

 

- Γιατρέ το ότι η γυναίκα σου είναι χοντρή και αντισεξουαλική, δεν σου δίνει το δικαίωμα να την κερατώνεις...
- Σσσστ!

 

- Γιατρέ, κάποιοι παντρεύτηκαν χαλίφηδες κι ας είναι άντρες!
- Μπορεί να είναι και τρανσέξουαλ...
- Ο άντρας ή η γυναίκα?

 

- Χου δε φακ ιζ Τόλης?
- Γιατρέ, γουί ντον τ γκιβ ε σετ!!!