Φαντασιακό στο BDSM: Ένα φάσμα από τη φαντασία μέχρι την τρέλα

Μπα το αναποδο: Το ιδανικο Εγω του δολοφονου ειναι το φαντασιακο του συγγραφεα.
Μα πως τα μπερδεψες; πως τα μπερδεψες απορω!  

 

Απλά ξέρεις τι μ' ''ενοχλεί'' σε όλα αυτά; Όλη αυτή η ''ανάγκη'' συσχέτισης πραγμάτων φαινομενικά έως πραγματικά, άσχετα μεταξύ τους.
Αναφέρθηκαν οι ψυχικές διαταραχές, ψυχικές διαταραχές τι ακριβώς εννοούμε;

Στατιστικά, παγκοσμίως, περίπου το 30% του γενικού πληθυσμού κάθε χώρας παρουσιάζει ανά χρονικά διαστήματα, συμπτώματα τα οποία θα μπορούσαν να ταυτιστούν με τα εκάστοτε κριτήρια διάγνωσης των ψυχικών διαταραχών - ασθενειών. Αυτές όμως οι συμπεριφορές-καταστάσεις που εμφανίζονται randomly δεν είναι ικανές να οδηγήσουν σε διάγνωση, η οποία θα μπορούσε ν' αποτελέσει έναρξη ψυχικής θεραπείας.

Το πρόσφατο dsm-5 βγάζει το bdsm από τις ψυχικές διαταραχές, εμπλουτίζει τα κριτήρια του μαζοχιστή.

Εδώ μία πολύ ωραία εργασία, με ποσοστά και άλλα ενδιαφέροντα
http://www.dsm5.org/Research/Documents/Krueger_ASB Feb 2011.pdf

Επομένως πλέον το ίδιο το bdsm δεν θεωρείται ψυχική διαταραχή. Όπως διαταραχές παραμένουν η αγχωτική, η καταθλιπτική, η ψυχαναγκαστική και η σχιζότυπη διαταραχή της προσωπικότητας και άλλες πολλές. Ένα άτομο που έχει κάποια διαταραχή δεν είναι απαραίτητο να κάνει και bdsm αλλά μπορεί και να κάνει, και αυτό δεν σχετίζεται με την διαταραχή του. Επίσης οι διαταραχές θα πρέπει να διαγνωστούν από ειδικό, αλλιώς γυρνάμε σε αυτό που ανέφερα στην αρχή, δηλαδή ότι είναι διαφορετικό να εμφανίζει κάποιος ανά χρονικά διαστήματα, συμπτώματα τα οποία θα μπορούσαν να ταυτιστούν με τα εκάστοτε κριτήρια διάγνωσης των ψυχικών διαταραχών - ασθενειών.

Οπότε επιμένω να μην διακρίνω την συνεκτικότητα ανάμεσα σε bdsm και ψυχικές διαταραχές, θα ήθελα επεξήγηση επ' αυτού.

Τώρα για το φαντασιακό, βλέπω απαντήσεις εδώ, οι οποίες μου θυμίζουν πράγματα που έχω ξαναδιαβάσει στο παρελθόν αλλού. Το θέμα είναι τι νομίζει ο καθένας μας για το φαντασιακό ή τι έγραψε ο Λάκαν, ο Καστοριάδης, ο Ζιζέκ και ξέρω γω ποιός άλλος;

Για μένα το φαντασιακό παραμένει μία αφαιρετική άποψη του εαυτού μου που άλλοτε γίνεται κατοπτρική και άλλοτε όχι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν απολαμβάνω εξ ίσου και τις τρείς.

 

«Aρχή παιδεύσεως η τών ονομάτων επίσκεψις».
Η φράση του Αντισθένη μας λέει οτι οφείλουμε να ορίσουμε το ακριβές νόημα και χρήση μιά λέξης όταν καλούμε κάποιους να τοποθετηθούν επ' αυτής. Αλλά και ο Wittgenstein επισημαίνει την κρίσιμη σημασία που έχει ο ορισμός της χρήσης των λέξεων στην επικοινωνία.

Επομένως, αντί να επικαλούμαστε τον Καστοριάδη, το Λακάν ή οποιονδήποτε άλλο (όπως επισημαίνει ο @_DaRkNiGhT_ ), θα ήταν φρόνιμο να ζητήσουμε από τη νηματοθέτρια να μας εξηγήσει τι εννοεί με τη λέξη "φαντασιακό".

Για την ιστορία μόνο θα πω οτι το φαντασιακό στο Λακάν αναφέρεται στην εικόνα που έχει κάποιος για τον εαυτό του και την σχέση/προβολή της με την πραγματική/κοινωνική του εικόνα, καθώς και τις επιπτώσεις που έχει αυτή η προβολή στον ψυχικό του κόσμο (κάτι για το οποίο μίλησαν πολλοί ψυχαναλυτές, μεταξύ των οποίων η αγαπημένη μου Κάρεν Χόρνευ). Στον Καστοριάδη ο όρος χρησιμοποιείται για να περιγράψει το εσωτερικό νόημα που δίνει μιά κοινωνία στην κατασκευή των θεσμών της και που είναι, εκτός από λειτουργικό, και συμβολικό (μύθοι, παραδόσεις κ.λ.π.). Οποιος επιθυμεί συζήτηση επάνω σε αυτά, είμαι στη διάθεσή του.

Σχετικά με το παρόν νήμα τώρα. Προσωπικά αντιλαμβάνομαι το φαντασιακό, όπως προκύπτει από τα συμφραζόμενα στο εισαγωγικό σχόλιο της νηματοθέτριας, ως ένα σύνολο φαντασιώσεων, εικόνων, σεναρίων, που αντιστοιχούν και απεικονίζουν τις βαθύτερες επιθυμίες (κυρίως ερωτικές) και πόθους του ατόμου. Επιθυμίες που μπορεί να είναι ή να μην είναι εντός των κοινωνικά αποδεκτών ορίων.

Θεωρώ οτι το φαντασιακό "παροχετεύει" τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες στον τομέα του υπερβατικού και από αυτή την άποψη μειώνει τις εντάσεις που, αν συσσωρευτούν, απωθούνται, με όποιες συνέπειες για την ψυχική μας ισορροπία. Αυτό όμως συμβαίνει καθ' όσο χρόνο οι επιθυμίες αυτές μένουν απραγματοποίητες. Εφ' όσον έχω μπροστά μου το "αντικείμενο του πόθου" μου, παύει κάθε χρησιμότητα καταφυγής μου στο φαντασιακό και απλά βιώνω την εμπειρία. Διαφορετικά, αν επιμείνω να συνδιαλέγομαι με τον κόσμο των φαντασιώσεών μου, κινδυνεύω να βιώσω την εμπειρία με τον άλλον αυτιστικά, ή και καθόλου. Αντίθετα, αν κάνω τον άλλο κοινωνό και "συνένοχο" των φαντασιώσεών μου, η σχέση θα είναι απογειωτική.

Σχετικά με την ψυχοπαθολογία που ενδημεί στο χώρο του βδσμ και αν αυτή είναι μεγαλύτερη ως ποσοστό από ότι στον εκτός χώρου πληθυσμό, δε δύναμαι να αποφανθώ. Φαινομενικά ο χώρος προσφέρει κάλυψη σε κάποιες μορφές ψυχοπαθολογίας, στην πράξη όμως ισχύει το "θέλει ο ψυχάκιας να κρυφτεί, μα η χαρά δεν τον αφήνει"...

 

Αγαπητή μαγκάρετ, μην ακούς κανέναν.
Είναι όλοι τους δραπέτες του Άρκαμ Ασάϊλουμ

 

@peleas όταν αρθεί το ban θα σου βάλω like  

 

... και σεξιστές

 

χαχαχα...μη! Θα με παραδώσεις στη χλεύη του κόσμου οτι συναγελάζομαι με στιγματισμένους.

 

Η υστεροφημία μου....τι να κάνω μικρή μου γουρουνίτσα!! Έχεις εναλλακτική τον Ρουβά πάντως (ρουβίτσα) χαχα , κλείνω το off-topic..

 

Δόξα τω Γιαραμπή... (σε λίγο θα με πεις "Λουλού η τρελοκοτσιδού")

 

Ξεκάθαρα σεξιστικό αυτό...

 

Εμείς, του κόσμου όλου, με την πετριά (λατρεύω την έκφραση και την χρησιμοποιώ αντίστοιχα), ας ενωθούμε, αντί να αφήνουμε τις αντιθέσεις μας να μας απομακρύνουν ή να μας ζορίζουν...

Καμία ενοχή, καμία απώθηση, κανένα αρνητικό συναίσθημα...μεγιστοποίηση της απόλαυσης μέσω της απενοχοποίησης της καύλας, ακόμη και μέσω φαντασιακών διαδρομών, ή με φαντασιακή υποβοήθηση...

Πολλές φορές, το φαντασιακό, έρχεται να απογειώσει το πραγματικό, αρκεί όπως είπαμε, το πραγματικό να έχει υπόσταση, να μην είναι όλο δημιουργημένο...Μιλάτε για απομυθοποίηση, ας μιλήσω εγώ για μυθοποίηση, ηθελημένη, υπαρκτή και εσκεμμένη...

Μου έχει τύχει πάντως να έχω έναν συγκεκριμένο πούτσο στο στόμα κι αυτό όλο, σαν αίσθηση και σαν εικόνα, να διαρρηγνύει το χωροχρονικό συνεχές...κι αυτό, δεν ξέρω αν είναι φαντασιακό ή όχι, πάντως για μένα είναι η πεμπτουσία του bdsm...του D/s συγκεκριμένα...να φαντάζομαι δηλαδή, ότι εκείνη ακριβώς την στιγμή, δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο σημαντικό για μένα, εκτός από το εδώ και τώρα, εκτός από αυτό...
Ναι, εκείνη η στιγμή διαρκεί για πάντα, παίζεται και ξαναπαίζεται, σαν ερωτικό μάντρα στο μυαλό μου, γεμίζοντας και ηρεμώντας με...
Δεν υπάρχει πριν, μετά, γιατί, διότι, ανάλυση, εξήγηση, ο,τιδήποτε, παρά μόνο αυτό που ζω ναι μεν πραγματικά, αλλά στην φαντασιακή του διάσταση, γιατί έτσι λειτουργεί μέσα στον εγκέφαλό μου...

Δεν υπάρχει το πραγματικό χωρίς προβολές του φαντασιακού, αλλά το φαντασιακό δεν δύναται να καταστήσει κάτι πραγματικό, αυτή είναι η διαφορά...πόνος, ηδονή, υποταγή, εξουσία, σεβασμός, κυριαρχία κ.λ.π., έχουν βαρύτητα έτσι κι αλλιώς, αυτήν που υποκειμενικά εμείς τους δίνουμε, επηρεασμένοι από τις ιδεοληψίες, τις προκαταλήψεις και τις προβολές μας, άρα έχουν μέσα τους σαν αποτιμήσεις και το καθαρά υποκειμενικό και ενδεχόμενα φαντασιακό στοιχείο, δεν είναι μετρήσιμα αντικειμενικά...

Δεν με απασχολεί η ψυχοπαθολογία του χώρου, καθώς θεωρώ ότι τα θέματα ψυχικής υγείας είναι υπαρκτά και δεν πρέπει να τα φοβόμαστε, πιότερο οι εύκολοι χαρακτηρισμοί κι οι αφορισμοί κάνουν κακό, παρά η ύπαρξη ανθρώπων με θέματα ψυχικής υγείας...Ναι υπάρχουν, ε και? Αν δυσκολεύονται κάποιοι, ας κρατήσουν τις αποστάσεις τους, μήπως και σε όλη μας την ζωή κάπως έτσι δεν είναι? Δεν βλέπω να υπάρχει ιδιαίτερο πρόβλημα στον χώρο, που δεν διέπει και την ζωή εν γένει...


Για να γυρίσω πίσω στην μαγεία...
Όσο λίγο κι αν διαρκεί, αρκεί, να νιώσουμε ζωντανοί, να ρουφήξουμε ο ένας τον άλλον. Μέσω του πέους...ή του αιδοίου, ή του πρωκτού...
Να μοιραστούμε μια αλήθεια αφτιατσίδωτη και ανυπέρβλητη...

Εκεί, που μπορούμε να μην σκεφτόμαστε τίποτα...Είναι αυτό με ένα μαστίγιο στο χέρι? Με τα χέρια γύρω από έναν λαιμό? Με τα κλάμπς στα μουνόχειλα? Είναι πολύτιμο και καθόλου να μην το υποτιμούμε σαν συναίσθημα...Είναι η αγαλλίαση του λυτρωτικού κενού, που αφήνει χώρο μόνο για μία αίσθηση πληρότητας, έκστασης που εκπορεύεται από την σωματική επικοινωνία με τον άλλον, που στην συνέχεια παίρνει και ψυχική διάσταση...Το αν τον θεοποιούμε τον άλλον, αν ο άλλος κάνει κάτι αντίστοιχο με μας, αν γινόμαστε εργαλεία αμφότεροι, στα πλαίσια συμβολισμών ή βαθύτερων αναγκών, με την φαντασιακή υποβοήθηση, δεν σημαίνει ότι η μαγεία που νιώσαμε δεν ήταν πραγματική...Και ότι δεν θα μας ανήκει πραγματικά για πάντα...

Και είναι δεδομένο, πως οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε το πραγματικό και το φαντασιακό από κοινού, οι άνθρωποι που μπορούν να μας ''ταξιδέψουν'', είναι αυτοί που γράφουν ανεξίτηλα μέσα μας... Και τους ''κουβαλάμε'', ωσάν κάτι πολύτιμο, ανέγγιχτους από τον χρόνο και τις συνθήκες, αρκεί να έχουμε μοιραστεί κάποιες τέτοιες μικρές στιγμούλες, με αξία αιωνιότητας...

Πριν λίγο καιρό, είχα το chasing chimeras ως τίτλο συστάσεως, δεν θεωρώ ότι το να κυνηγάς χίμαιρες είναι το κακό σε συνάρτηση με το bdsm...
Αντιθέτως πιστεύω ότι το γεγονός πως όλα πρέπει να έχουν αιτιολόγηση και αποτίμηση, ότι πρέπει οι ''στοχεύσεις'' και οι επιθυμίες μας να είναι ρεαλιστικές και λογικές, είναι στοιχείο άκρως ξεκαυλωτικό και ξενερωτικό ως προς το είδος του bdsm που προτιμώ εγώ και άλλοι σαν κι εμένα...

 

Σε κατεβάζω λίγο από το φεγγάρι, ώ υψηπετή χιμαιροπλανεύτρα (πολύ λίγο), επισημαίνοντας την περίπτωση που εσύ ή όποιος εσύ, κατασκευάσεις ολόκληρη σχέση στο φαντασιακό επίπεδο και τη ζήσεις επίσης φαντασιακά, πλήρως αποστασιοποιημένη από την πραγματικότητα. Η εμπειρία δείχνει πως η προσγείωση συμβαίνει πάντα και όσο πιό αργά, τόσο από μεγαλύτερο ύψος...

Επομένως, ναι στη μαγεία, αρκεί να γνωρίζουμε το χειρισμό της σκούπας....