Φαντασιωσεις...ανεκπλήρωτες!!!

τελικα, εχυσες ?

αν οχι, κριμα τη ναπολεοντεια εισαγωγή...

 

Ολ' αυτά μπορούν να περιγραφούν στα πρώτα δέκα λεπτά της ταινίας....μετά τι γίνεται; 

 

σκέφτομαι να ζητήσω απο το κοπρόσκυλο μια γκέστ συμμετοχή σε μια προσπάθεια να γίνει λίγο πιο...ας πουμε πολύπλοκη η πλοκη..είτε και η διαπλοκή θα μπορούσα να πω

...ίσως εαν είχαμε,εκτός απο τις ολίγες κότες,πάπιες,τον κουνελώνα..το φουντωτό πρόβατο...αν λέω είχαμε κι ενα @Koproskylo ...ίσως να γινόταν λίγο πιο "πιπεράτη" η ιστορία..


Είναι σημαντικό για την εξέλιξη της ιστορίας να μπορoύσε να ερμηνεύσει κάποιον απο τους Μεγάλους Άνδρες που μπαίνει ως γκεστ σε κάποιο επεισόδιο στην πορεία της φαντασίωσης..
αντι για τον Ρουσσω,που βλέπω πως ήδη εγέρθη χαμογελαστός..προσωπικά,θα προτιμούσα τον Μπετόβεν..
ο οποίος μετα απο τόοοση έμπνευση κοντά μας....δώρισε στην ανθρωπότητα τα περίφημα 25 Scottische Lieder Οp.108..για βιολί,τσέλο,πιάνο και φωνή...

Music, Love and Wine ("O let me music hear, night and day!")

Sunset ("The sun upon the Weirdlaw Hill")

O Sweet were the Hours

The Maid of Isla ("O maid of Isla from yon cliff")

The Sweetest Lad was Jamie

Dim, Dim is my Eye

Bonnie Laddie, Highland Laddie ("Where got ye that siller moon")

The Lovely Lass of Inverness

Behold my Love how Green the Groves

Sympathy ("Why, Julia, say, that pensive mien?")

O! Thou Art the Lad of my Heart

O, Had My Fate Been Join’d With Thine

Come Fill, Fill, my Good fellow!

O, How Can I Be Blithe and Glad

O Cruel Was My Father

Could This Ill World Have Been Contriv’d

O Mary, at Thy Window Be

Enchantress, Farewell

O Swiftly Glides the Bonny Boat

Faithfu’ Johnie (When will you come again)

Jeanie’s Distress ("By William late offended")

The Highland Watch ("Old Scotia, wake thy mountain strain")

The Shepherd’s Song ("The gowan glitters on the sward")

Again, my Lyre

Sally in Our Alley ("Of all the girls that are so smart")

 

 

Ήταν χριστούγεννα του 1802..κι ενω στόλιζα το δέντρο μαζί με τη μαμά και ενδιάμεσα,χοροπηδούσα στο μεγάλο κρεβάτι με το πουπουλένιο πάπλωμα..
ξάφνου,η μαμα σωριάζεται αναπάντεχα δίπλα στο δέντρο,κι εγώ μένω στήλη άλατος απο δίπλα της..
στα χρόνια που ακολούθησαν,η μοίρα το έφερε να συγκατοικώ με μια στριμμένη,ψωνάρα και σεξουάλα μητριά στο σπίτι,την οποία ταχα ερωτεύτηκε ο μπαμπας,ενω εγω δεν την χώνευα καθόλου επειδή ήταν αυτή που ήταν.
το γεγονός αυτό,έφερε την εποχή των μικρών αποδράσεων απο το διώροφο αρχοντικό..συνήθιζα να ξεγλυστρώ απαλά απο το μικρό μπαλκονάκι μου,στον πρώτο όροφο,ακριβώς πάνω απο τα μεγάλα πιθάρια με τις αναρριχώμενες τριανταφυλλιές και ακριβώς δίπλα απο το δωμάτιο της αχώνευτης,με έναν χαρωπό πήδο ελευθερίας ο οποίος αναμενόμενα,κάποτε έγινε αντιληπτός..
και κάπως έτσι βρέθηκα στο οικοτροφείο θηλέων του καρλοβυ βαρυ στα 12..
μολονότι αναγκάστηκα να αποχωριστώ τις μακρυές ξανθοκόκκινες μπούκλες μου με τα διάσπαρτα μαύρα βελούδινα φιογγάκια,ένιωθα κάποια ανακούφιση,μετα απο 7 χρόνια απογοητευτικής συμπαρουσίας μου μαζι με τον αγέλαστο στρατιωτικό πατέρα και την στρύφνοσεξουάλα που είχε επιλεξει για σύντροφο
το αίσθημα της ανακουφίξεως δεν κράτησε πολυ όμως..
αργότερα διεπίστωσα ιδίοις όμμασι,πως εκεί τηρούνταν και πάλι στρατιωτική πειθαρχία μεσω της οδού μιας βέργας ακακίας την οποία και χειρίζονταν η Διευθύντρια η μαυροφορεμένη,με τον κότσο και το ύφος μιας παστής ρέγγας.
Βεβαίως,εμένα ποτέ δεν με τιμώρησε η στρίτζω,στα 5 χρόνια που έμενα εκεί,καθώς ήμουν υπόδειγμα μαθήτριας και διαγωγής..άσχετα που την ώρα που κάναμε γυμναστική συνήθιζα και πάλι να κάνω κοπάνα και να αναζητώ τον Πετερ του τμήματος αρρένων,που εκείνη την ώρα βρισκόταν στις πέτρινες πισίνες των ιαματικών λουτρών,για προπόνηση..
Ακόμη θυμάμαι την συμμαθήτρια εκείνη την "πρόκα"η οποία με απειλούσε πως θα με κάρφωνε στην μαυροστρίτζω εαν δεν της έλυνα όλες τις ασκήσεις των μαθηματικών..και μερικες χρονικες και εγκλιτικες αντικαταστασεις επιπλεον..
καθως το ειδυλλιο με τον Πετερ φαινόταν ιδιαίτερα δαπανηρό σε εξτρα σχολικές εργασίες και επιπλεον,είχα αρχίσει να τον βαριέμαι κιολας..
γνώρισα μια σονάτα που μου φάνηκε πολύ μπροστα για την εποχή της..ήταν η Appassionata..ένιωσα αμέσως να με διαπερνά το παθος του συνθέτη...και ταυτόχρονα την επιθυμία να τον συναντήσω!
του εγραψα ένα φλογερό γράμμα στο οποίο του περιέγραφα τον έρωτά μου μόλις τον άκουσα..και μετά την αποφοίτησή μου,έτρεξα να τον συναντήσω στη Βιέννη,με την πρωινή άμαξα της γραμμής..
ΑΧ.....ένιωθα την καρδιά μου να σκιρτά καθώς ανέβαινα τα σκαλια στο Πασκουαλάτι Χαους...οπου διέμενε εκείνη την περίοδο...
έσπρωξα λίγο την πόρτα που ήταν (μαλλον επίτηδες) αφημένη ξεκλείδωτη και βάδισα προσεκτικά στο δωμάτιο οπου καθόταν εκείνος..
τον πλησίασα και του χτύπησα ελαφρά την πλάτη ωστε να με δει..στη συνέχεια μίλησα στο δεξί του αυτί και του συστήθηκα με θάρρος και αναστεναγμό..
με κοίταξε σε μια στιγμή και είχε το βλέμμα της νηνεμίας μετα τον κατακλυσμό..
αντιθέτως,εγω δεν μπορούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου και του ζήτησα να τον αγγίξω!
έπιασα την άκρη απο τον θύσανο που είχε για μαλλιά,και ακολούθησα τη γραμμή του προσώπου του..
τα ωραία ζυγωματικά..το κρασοκόκκινο δέρμα...την γλυκειά μυτούλα..τη λεπτή γραμμή των χειλιών...το δυνατό πηγούνι..κι εκείνο το βλέμμα..
με τράβηξε κοντά του και με φίλησε
σε μια στιγμή,βρεθήκαμε όρθιοι να φιλιόμαστε σα να εξαρτιόταν η αναπνοή του ενος απο τον αλλον..ενω τα χέρια του άγγιζαν με τη φλογα που είχα νιώσει καθως ερμήνευα τα έργα του σ εκείνο το οικοτροφείο-νεκροταφείο της στριτζωπειθαρχίας..
το ξημέρωμα με βρήκε αποφασισμένη να γίνω δική του για πάντα..θα τον λάτρευα,θα του δινόμουν τη ψυχή και σώμα..
για πάντα
ενω την ίδια στιγμή,γκρίζα σύννεφα σκέπασαν τον ουρανό της Βιέννης καθως αναρωτιόμουν τι μας επεφύλλασε η μοίρα..

 

θραύση έχει κάνει η Λολίτα! : ))

 

Την έπαιξε πέρισυ και η Νεριτ.
Έμεινα με την απορία αναπάντητη,
ποσο τρελό μπορεί να είναι ένα τσουλί,ωστε να προσπαθεί να πικάρει τη μάνα της,
παίζοντας σεξουαλικά με τον πατριό της...

Υ.Γ που κολλάει η Λολίτα?

 

α, ήσουν κι εσύ στην πενθήμερη;! ωρε, πόσες είστε;

 

δεν πήγα στην πενθήμερη.
βασικά,ήθελα να πάω αλλα μου λέει ο διπλανός μου,κανένας δεν θα παει απο την παρέα...
και αποφασίσαμε,μετα απο πολλή και ώριμη σκέψη,(στο τρίτο διάλειμμα έγινε αυτο),να παμε Αλόννησο.
Τελικά πήγαμε στην Αλοννησο,αλλα είχε πολλή ερημια κι έτσι μεταναστεύσαμε προς Σκιάθο,μεσω μιας μικρης στασης στη Σκοπελο.
εμένα προσωπικά βέβαια,μου αρέσει περισσότερο η Αλόννησος..ησυχία..η θέα απο το χαγιάτι....το βαθύ γαλάζιο...
αλλα ημασταν 9 άτομα στο σύνολο....5 κορίτσια και 4 αγόρια κι έτσι ακολούθησα κι εγω...
(μόνη μου στην ερημιά της αλοννήσου,δεν θα βαστιόταν,η αλήθεια να λέγεται)

Υ.Γ ακόμη 9 είμαστε στο σύνολο αλλα μην λες "πόσες",επειδή μπορεί να παρεξηγηθούνε τα αγόρια

μια ανεκπλήρωτη φαντασίωση θα ήταν να ναυαγούσε το καράβι λίγο έξω απο την ερημική Αλόννησο... και να φτάναμε στο νησί μόνο ο Κ κι εγω....
να ερωτευόμασταν...και να κολυμπούσαμε στα γαλάζια νερά...
να γνωρίζαμε την ζωή..έτσι αρχετυπικά...σαν τους πρωτόπλαστους..
και μετα απο κάποια χρόνια να γεννιόταν και το ξανθό μωρό μας...

 

 

Από μικρός ονειρευόμουν να κόψω το βυζί μιάς αμαζόνας. Το μονόβυζο μου χάλαγε την αισθητική.
Αργότερα ανακάλυψα πως δεν υπάρχουν αμαζόνες. Μόνο γυναίκες με καρκίνο του μαστού.
Από τότε η αισθητική μου άλλαξε ολοκληρωτικά...

 

 

και γραπτώς, καραλάηγκ!

 

Να 'σαι καλά, αγαπητέ.