Φεμινισμός και Υποτακτικές γυναίκες.

Πατριάρχες έχει η Ορθόδοξη Εκκλησία, η Ρωμαιοκαθολική έχει έναν Πάπα για όλους και οι Προτεστάντες ακούν Πατριάρχη και βγάζουν φλύκταινες. Η δε Αγγλικανική εκκλησία (και καθολική και μεταρρυθμισμένη ταυτόχρονα), που είναι τρίτη σε μέγεθος χριστιανική εκκλησία έχει έναν αρχιεπίσκοπο. (Αυτοί έχουν και γυναίκες επισκόπους)

 

Δεν έχω μήτρα. Μπορώ να είμαι υπέρ του κοινωνικού δικαιώματος στην έκτρωση;
του Άκη Γαβριηλίδη

Στην τρέχουσα συγκυρία, η οποία σημαδεύεται από την πρωτοφανή οπισθοδρόμηση που επέφερε η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ κατά την οποία δεν υφίσταται πλέον ομοσπονδιακά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην έκτρωση, στα ΜΚΔ και πιθανόν σε κάποιους τοίχους των ελληνικών πόλεων, εμφανίστηκε μία αφίσα η οποία προορίζεται να υπερασπιστεί το δικαίωμα αυτό. Η παρακάτω:

 

H αφίσα, όπως βλέπουμε, ουσιαστικά περιέχει μόνο κείμενο. Το κείμενο αυτό είναι σε μορφή διαλόγων οι οποίοι ακολουθούν τη δομή ενός διοικητικού εγγράφου με ερωτήσεις και προτεινόμενες διαδοχικές διαζευκτικές απαντήσεις. Τα διλήμματα είναι απολύτως δυιστικά (binary): μία μόνο ορθή απάντηση είναι δυνατή για κάθε ερώτηση· κάθε άνθρωπος σε ένα μόνο εκ δύο φύλων είναι δυνατό να ανήκει.

Δεδομένης της γραφειοκρατικής αυτής δομής, θα είχε ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε ποια είναι η αρχή η οποία εγκαλεί τα υποκείμενα και τους ζητά να εμφανιστούν ενώπιόν της για να δώσουν αναφορά για την κατάστασή τους.

Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα υπερβατικό υποκείμενο, το οποίο βρίσκεται σε κάποιο άλλο επίπεδο, πάνω και έξω από τις διαμάχες· είναι απόλυτος κάτοχος της αλήθειας και του δίκιου και απόλυτα αρμόδιο να ταξινομεί τους αντιμαχομένους στην κατάλληλη για τον καθένα θέση στην ιεραρχία των δικαιωμάτων. Πρόκειται για έναν λόγο του αφέντη/αφέντρας, η οποία επερωτά τους υφισταμένους της για την ανατομία τους, αλλά ο ίδιος δεν μαθαίνουμε αν έχει σώμα και τι είδους.

Είναι δηλαδή η Θεός.

Έτσι, στη θεολογία του «αγέννητου ανθρώπου» και των «δικαιωμάτων του» επιχειρείται να αντιταχθεί μία φεμινιστική εκκοσμικευμένη ( ; ) θεολογία, εμπνευσμένη από τις μεγάλες αστικές πολιτικές φιλοσοφίες του 17ου αιώνα, που να θεμελιώνει το δικαίωμα στην έκτρωση σε έναν βιολογισμό και θέτει το ζήτημα αυστηρά ως ένα ζήτημα κτητικού ατομικισμού και αρνητικής ελευθερίας, δηλ. απουσίας παρεμβάσεων από μια ιδιωτική σφαίρα. Ένας Τζον Λοκ στο γυναικείο.

Θεωρώ ότι η επιχειρηματολογική αυτή στρατηγική είναι απρόσφορη και αναντίστοιχη στις παρούσες συνθήκες.

Πρώτα απ’ όλα, διότι η επιλογή του όρου «δεν σε αφορά» είναι άστοχη.

Η Θεός προφανώς ήθελε εδώ να πει ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να επιβάλει σε μία γυναίκα να κυοφορήσει εάν αυτή δεν το επιθυμεί.

Πολύ ωραία. Ωστόσο, η φράση «δεν σε αφορά» δεν σημαίνει αυτό. Σημαίνει κάτι πολύ ευρύτερο: δεν πρέπει, ούτε χρειάζεται να έχεις γνώμη ή να ασχοληθείς καν με το ζήτημα των εκτρώσεων.

Το σύνθημα αυτό είναι ηττοπαθές, έχει ήδη ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Αντιστοιχεί σε μια προηγούμενη φάση της μάχης. Τώρα έχουν όλοι ασχοληθεί με το ζήτημα των εκτρώσεων. Kακώς; Κακώς. Ωστόσο, είναι πολύ αργά να τους πείσουμε ότι δεν πρέπει να ασχολούνται, και αν το κάνουμε τους παραχωρούμε τη θέση εκείνου που λέει την αλήθεια και άλλοι προσπαθούν να τον φιμώσουν.

Αλλά κυρίως, είναι άχρηστο και μάλιστα επιβλαβές. Εάν θέσουμε ως γενικό κανόνα ότι, αν κάποιος δεν έχει μήτρα, για το ζήτημα των εκτρώσεων δεν δικαιούται να ομιλεί, τότε αυτόματα κάνουμε μία επιλογή μειοψηφική. Η οποία δεν έχει καμία σχέση με το devenir minoritaire των Ντελέζ-Γκουατταρί, διότι απλούστατα δεν συνδέεται με κανένα γίγνεσθαι· συνδέεται με ένα παγιωμένο και αμετάβλητο Είναι, με μια ουσιοκρατία.

Συν-πλην, υπό κανονικές συνθήκες τα άτομα που δεν έχουν μήτρα είναι κοντά στο 50% των κοινωνιών. Μεταξύ δε των ατόμων που έχουν, υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό που είναι κατά του δικαιώματος στην έκτρωση. Εάν δικαίωμα λόγου για το ζήτημα έχουν μόνο όσα ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, ενώ τα άλλα «δεν τα αφορά», τότε όσοι είμαστε υπέρ της κατοχύρωσης του δικαιώματος στην έκτρωση δεν έχουμε καμία ελπίδα να γίνουμε πλειοψηφία και να ανατρέψουμε την αντιδραστική απόφαση.

Μία πιο επιθετική και, κατά τη γνώμη μου, πιο ενδεδειγμένη τακτική θα ήταν να πούμε: έχεις ή δεν έχεις μήτρα, το θέμα σε αφορά· πρέπει να πάρεις θέση και να ταχθείς απερίφραστα υπέρ του δικαιώματος σε νόμιμες, ασφαλείς και δωρεάν εκτρώσεις (και λοιπές ιατρικές πράξεις). Το οποίο είναι ένα κοινωνικό, όχι απλώς ατομικό δικαίωμα, και η κατοχύρωσή του είναι κοινωνικοπολιτικό και όχι βιολογικό ή ιδιοκτησιακό ζήτημα. Η κατάργηση του δικαιώματος αυτού είναι τμήμα μιας νεο(ακρο)δεξιάς ατζέντας, στην οποία πρέπει να βάλουμε φρένο.

Η ακροδεξιά αυτή, όλα αυτά τα χρόνια, συγκροτήθηκε όχι μόνο με όρους λόμπυ, αλλά και με όρους κινήματος. Έφτιαξε οργανώσεις βάσης, έκανε δουλειά πόρτα πόρτα, έστειλε επιστολές σε έντυπα, επηρέασε κόσμο … Ένα πολύ ουσιώδες στοιχείο για τη συγκρότησή της αυτή ήταν ότι προσπάθησε, και επέτυχε, να επιβάλει την ακροδεξιά επιλογή ως «επιλογή υπέρ της ζωής» (pro life), δηλαδή να την αρθρώσει σε αναφορά προς κάτι θετικό και όχι προς κάτι αντιδραστικό. Η αποδοχή αυτής της ορολογίας στον δημόσιο λόγο αποτέλεσε μία τεράστια συμβολική επιτυχία του ακροδεξιού κινήματος. Καθώς αυτό αποτελεί ήδη κεκτημένο, δεν μπορούμε να το αναιρέσουμε καλώντας τους να σιωπήσουν επειδή δεν έχουν μήτρα που κυοφορεί. Το επιχείρημα αυτό το γνωρίζουν ήδη, δεν το ακούν πρώτη φορά, και δεν πρόκειται να τους μεταπείσει. Είναι προετοιμασμένοι απέναντί του, έχουν μια ολόκληρη κοσμοθεωρία που τους επιτρέπει να θωρακίζονται απέναντι σε αυτό, και να ανταπαντούν.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η ακτιβιστική ακροδεξιά, για την κινηματική της αυτή συγκρότηση, δεν απευθύνθηκε και δεν βασίστηκε αποκλειστικά σε ανθρώπους που έφεραν όρχεις, αλλά αξιοποίησε στο έπακρο κάθε είδους ανθρώπους, ασχέτως του τύπου των γεννητικών τους οργάνων. Και έτσι νίκησε. Εάν η προσπάθεια ανατροπής αυτής της νίκης ξεκινά με face control, ή με genitals control, τότε είναι από χέρι καταδικασμένη.

– Προσθήκη εκ των υστέρων: αφού είχα συντάξει αυτό το σημείωμα, υπέπεσε στην αντίληψή μου ένα άρθρο της Τζούντιθ Μπάτλερ, στο οποίο αναπτύσσει, με λεπτομερέστερες αναφορές στην αμερικανική συγκυρία, ακριβώς τα δύο στοιχεία που προσπάθησα να αναδείξω εδώ. Καταρχάς, όπως φαίνεται ήδη στον τίτλο, χρησιμοποιεί τον όρο ακτιβισμός για να περιγράψει τη δραστηριότητα που οδήγησε στην απόφαση του Supreme Court. Και, κυρίως, όταν μιλά για την ανάγκη και τη δυνατότητα αντίδρασης, δεν κλείνει αλλά ανοίγει το θέμα, δείχνοντας, ακριβώς αντίθετα, ότι αυτό αφορά και άλλους/-ες, και ότι η απάντηση δεν είναι να αποκλείσουμε κόσμο από τη συζήτηση αλλά να φέρουμε και άλλο κόσμο σε αυτήν, ώστε να απαντήσουμε με όρους πολιτικούς και κοινωνικούς, με όρους κοινωνικών κινημάτων, και όχι βέβαια με αναφορά σε κάποια επιμέρους ταυτότητα και μάλιστα στενά ορισμένη με βάση μια ανατομική ουσιοκρατία. Πάντως η λέξη μήτρα δεν απαντά πουθενά στο εκτενές αυτό άρθρο.

Πηγή: https://nomadicuniversality.com/202...K2IbykQ3QVpbo2gaGh5RVcBjcKBZ31EnppIdU3ayD0YWM

 

Ενάντια στον σωφρονιστικό φεμινισμό
της Άγια Γκρούμπερ
Η Aya Gruber είναι καθηγήτρια στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου του Κολοράντο.

..............
Ωστόσο, οι φεμινίστριες ακτιβίστριες παρέμειναν ασυγκίνητες μπροστά στα ξεκάθαρα στοιχεία ότι η περισσότερη αστυνόμευση βλάπτει τα θύματα, ιδίως τις φτωχές έγχρωμες γυναίκες. Η μεταρρύθμιση της αστυνόμευσης της οικιακής βίας ήταν ένα από τα σημαντικά επιτεύγματα του κινήματος κακοποιημένων γυναικών, αν όχι του δεύτερου κύματος φεμινισμού συνολικά. Οι Αμερικανίδες φεμινίστριες ερμήνευσαν τις σχετικές έρευνες ως απόδειξη ότι το πρόγραμμα αστυνόμευσης της οικιακής βίας δεν ήταν αρκετά αυστηρό. Η ακτιβίστρια Τζόαν Ζόρζα το 1992 υποστήριξε ότι, για να αποτραπούν οι άνεργοι μαύροι –οι «αποτυχίες της κοινωνίας»-, χρειάζεται περισσότερη, όχι λιγότερη ή καθόλου αστυνόμευση. Συνέχισε προβάλλοντας ένα επιχείρημα του τύπου «οι μαύροι έχουν ανοσία στην τιμωρία», αντάξιο του 19ου αιώνα: ότι η προσωρινή κράτηση δεν θα λειτουργούσε για τους μαύρους επειδή «σε ορισμένες υποκουλτούρες γκετοποιημένων ανθρώπων, όπου η φυλάκιση είναι κάτι σύνηθες, λίγες ώρες στη φυλακή μπορεί να θεωρηθoύν ως παρωνυχίδα, ή ακόμα και ως τελετή μύησης».
...............

Πηγή: https://nomadicuniversality.com/2021/12/09/ενάντια-στον-σωφρονιστικό-φεμινισμό/#more-8066

 

Φεμινιστικός τρόμος
της Ιρένε

Το Μάιο του 2019, το περιοδικό Valeurs actuelles προκάλεσε κατακραυγή στον ιστό όταν αφιέρωσε το εξώφυλλό του στην «Φεμινιστική τρομοκρατία»[1]. Στην παρουσίαση του τεύχους, διαβάζουμε: «Βίαιες δράσεις, έμφυλη θεωρία, τεχνητή γονιμοποίηση, ποσοστώσεις, συμπεριληπτική γλώσσα … Διαβάστε την έρευνά μας για την νέα ιερά εξέταση. Είναι αγωνίστριες, δηλώνουν δημοσιογράφοι και σπέρνουν μία μορφή τρόμου στα μέσα και στην πολιτική ζωή. Έρευνα πάνω στον σύγχρονο γαλλικό φεμινισμό, μια συμμαχία της ξινίλας». Το τεύχος αυτό ήταν ίσως ένα κλείσιμο του ματιού σε ένα αφιέρωμα που δημοσίευσε το περιοδικό Causeur, της ιδίας οικογένειας, τον Ιούλιο του 15, με τίτλο … «Η φεμινιστική τρομοκρατία».
………………….


 

Η Irene είναι συγγραφέας και ακτιβίστρια ισπανο-βασκο-γαλλικής καταγωγής. Το παραπάνω κείμενο αποτελεί την εισαγωγή από το βιβλίο της La terreur féministe. Petit éloge du féminisme extrémiste [O φεμινιστικός τρόμος. Μικρός έπαινος του εξτρεμιστικού φεμινισμού], εκδ. Divergences 2021. Μετάφραση-σημειώσεις: Α.Γ.

Πηγή: https://nomadicuniversality.com/category/φεμινισμός/

 

Η μισανδρία είναι αναγκαία στο φεμινισμό
της Πωλίν Αρμάνζ

Στα φεμινιστικά κινήματα, έχουμε τη συνήθεια να λέμε ότι η μισανδρία δεν υπάρχει. Πρώτον διότι αυτό είναι αλήθεια: δεν είναι ένα σύστημα οργανωμένο σε όλα τα επίπεδα για να υποβιβάζει και να εξαναγκάζει τους άντρες. Αλλά επίσης διότι, αν καμιά φορά παρασυρόμαστε και βάζουμε όλους αυτούς τους κυρίους στο ίδιο τσουβάλι, είναι για να κάνουμε πλάκα, είναι ειρωνικό, βλέπετε. Κατά βάθος είμαστε φρόνιμες, έτσι;

Μήπως όμως η μισανδρία είναι απαραίτητη, και μάλιστα σωτήρια; Εγώ καταλαβαίνω γιατί την απορρίπτουμε. Προκαλεί φόβο να σε δείχνουν με το δάχτυλο, να θεωρείσαι τρομερή εξτρεμίστρια που απεχθάνεται τους άντρες. Στο κάτω κάτω, χιλιάδες γυναίκες οδηγήθηκαν στην πυρά για παραπτώματα μικρότερα απ’ αυτό.

Οπότε λοιπόν, δεν διστάζω και σας το ομολογώ: εγώ τους άντρες τους μισώ. Όλους, αλήθεια; Ναι, όλους. Εκτός αντίθετης ένδειξης, τους έχω πολύ χαμηλά στην εκτίμησή μου. Αυτό έχει πλάκα, διότι εμφανώς δεν έχω καμία νομιμοποίηση να μισώ τους άντρες. Παρόλα αυτά, επέλεξα να παντρευτώ έναν απ’ αυτούς, και μέχρι σήμερα, είμαι πράγματι αναγκασμένη να παραδεχτώ ότι τον αγαπώ πολύ.

………………………….

H Pauline Harmange είναι φεμινίστρια ακτιβίστρια. Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από την εισαγωγή (χωρίς τίτλο) του βιβλίου της Moi les hommes, je les déteste [Εγώ τους άντρες τούς μισώ], Seuil, Παρίσι 2020. Μετάφραση: Α.Γ.

Πηγή: https://nomadicuniversality.com/2021/04/10/η-μισανδρία-είναι-αναγκαία-στο-φεμινι/#more-7573

 

Όλες μαζί να προστατέψουμε το αόμματο νομοσχέδιο περί συνεπιμέλειας
του Άκη Γαβριηλίδη

Από τα τέλη του προηγούμενου χρόνου, έχει αναρτηθεί στο avaaz ένα ψήφισμα με τίτλο «ΟΧΙ στην ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνεπιμέλεια | Να αποσυρθεί το νοσμοσχέδιο έκτρωμα».

Το κείμενο του ψηφίσματος αυτού έχει διάφορα προβλήματα, σε κάποια από τα οποία αναφέρθηκε από τη δική της οπτική η Κατερίνα Χαιρέτη στο χθεσινό σημείωμα. Πριν πάμε σε εκείνα, όμως, εγώ νομίζω ότι το ψήφισμα είναι προβληματικό για κάποιους πιο στοιχειώδεις λόγους.

Σε σημεία είναι τόσο κακογραμμένο, που μοιάζει να είναι (κακά) μεταφρασμένο από κάποια άλλη γλώσσα· ενίοτε δεν βγάζει ιδιαίτερο νόημα, ενώ σε ένα σημείο βγάζει το αντίθετο ακριβώς νόημα από αυτό που (υποθέτω ότι) ήθελαν οι συντάκτριές του, ή πάντως από αυτό που λέει ο τίτλος.

...............

Πηγή: https://nomadicuniversality.com/2021/03/24/όλες-μαζί-να-προστατέψουμε-το-αόμματο/#more-7483

 

Ο χαρακτηρισμός «Φεμινίστρια» είναι ιδιαίτερα φορτισμένος για πάρα πολύ κόσμο διεθνώς, γιατί ταυτίζεται με τις αυτοαποκαλούμενες αναρχοφεμινίστριες και τις ομοφυλόφιλες φεμινίστριες, οι οποίες τον έχουν εργαλειοποιήσει.
Έχει μία σημασία αρνητική όπως για τους διεθνιστές ο χαρακτηρισμός «πατριώτης».
Όπως διάφοροι αποφεύγουν να αυτοπροσδιορίζονται πατριώτες για να μην δεχθούν την χλεύη κάποιων διεθνιστών, έτσι και πολλοί δεν αποδέχονται τον όρο «φεμινιστής» παρ΄όλο που είναι υπέρμαχοι της ισότητας των φύλων.

 

Με το ίδιο σκεπτικό θα ήταν απαραίτητο για την όποια τους πρόοδο οι μαύροι να μισούν τους λευκούς ή δεν το καταλαβαίνω σωστά;

Εάν κάποιος αναγνωρίζει το προνόμιο του, δεν το εκμεταλλεύεται και γενικά προσπαθεί για το καλύτερο για ποιο λόγο να τον μισείς;

 

Αν διαβάσετε όλο το άρθρο θα καταλάβετε.  

 

Ουπς, νόμιζα ότι η πηγή περιείχε αυτούσιο το ποστ και δεν την άνοιξα. Θα επανέλθω αν χρειαστεί. Ευχαριστώ.

 

Είναι πάγια τακτική "ομάδων" όταν θίγονται από μια νομοθετική ρύθμιση να διεκδικούν το θέλω τους.
Όταν το θέλω αφορά καταχρηστικά δικαιώματα, δεν είναι εφικτό να ζητηθεί να παραμείνει το καταχρηστικό δικαίωμα. Αν ζητηθεί ειλικρινώς και ευθέως η "ομάδα" δεν θα εχει την κοινή γνώμη με το μέρος της και το αίτημα δεν θα εχει τα επιθυμητά αποτελέσματα, δε θα γίνει δεκτό.
Ενδεχομένως έτσι κι εδώ, το "τι λες ρε μαλάκα, και να χάσουμε τη διατροφή;" δεν μπορεί να ειπωθεί, πέρα από τον χλευασμό που θα εισπράξει και κατά συνέπεια δε θα έρθει το αποτέλεσμα, δεν είναι και καθόλου φεμινιστικό, καταλαβαίνετε.
Οπότε, κάτι πρέπει να ειπωθεί. Αν δεν υπάρχει τίποτα, καταλήγεις σε χειριστικά, ρατσιστικά, σεξιστικά τερτίπια, όπως του άρθρου.