Φθόνος

Εμενα με φθονουν που τρωω σαν πο@@@ης καθε μερα και δεν βαζω κιλα εδω και 43 χρονια  

 

Έχω να σου πω προσωπικό παράδειγμα που βοήθησα να προσληφθεί άτομο στη δουλειά μου γιατί είχε μεγάλη ανάγκη και έτυχε να την ακούσω να λέει για μένα στο τηλέφωνο (δεν με κατάλαβε ότι είχα μπει στο γραφείο) τόσα της έχουν τύχει της πουτάνας κι ακόμα όρθια στέκεται δεν πέφτει ποτέ?  
Η πρώτη αυθόρμητη αντίδραση ήταν σοκ, αμέσως μετά θλίψη, μετά θυμός σε κάτι λεπτά μέσα και μετά επικράτησε το ποια είμαι και απλά είπα δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς ξανά με αυτό το άτομο.
Μακρυά κι αλάργα όπως είπε κι η @Amoreisa από τέτοιους ανθρώπους και να χαίρεστε όταν εκδηλώνονται (γιατί πάντα θα εκδηλωθούν αργά ή γρήγορα) για να μπορείς να απομακρυνθείς, να θωρακιστείς και να πας παραπέρα.
Ακόμα και τώρα που το έφερα στο μυαλό μου μόνο θλίψη μου προκάλεσε η σκέψη ότι κάποιοι άνθρωποι απλά δεν προχωράνε και μένουν κολλημένοι...

 

Eίναι καμιά φορά βολικό να λέμε ότι οι άλλοι μάς φθονούν, οι άλλοι είναι τοξικοί, οι άλλοι είναι ραδιενεργοί και άλλα χαριτωμένα.
Αν βεβαιωθούμε πως εμείς δεν ανήκουμε σε αυτήν την κατηγορία, πως εμείς δεν είμαστε τίποτα από όλα τα παραπάνω, τότε πάει καλά.
Ωστόσο, είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό να νομίζουμε πως μόνο οι άλλοι είναι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα και πως εμείς είμαστε οι άμεμπτοι, οι τέλειοι, ή μη τοξικοί.
Θέλει δουλίτσα να καταλάβουμε τι είμαστε, τόσο σε σχέση με μας, όσο σε σχέση με τους άλλους.
Το έχω ξαναπεί, σάματι ξέρουμε ποιοι έχουν κλάψει και υποφέρει για πάρτη μας, ποιοι μίλησαν στον γιατρό τους για μάς, σε ποιους αφήσαμε σημάδια;
Όσο για τον φθόνο, είναι καραπροβολάρα, ποτέ κανείς δεν έχει τίποτα που μπορεί να μάς λείπει και να μην μπορούμε να το αποκτήσουμε, αν το θέλουμε πραγματικά.
Εκτός αν μιλάμε για υλικά αγαθά και αυτό το επίπεδο αντίληψης που δε νομίζω πως είναι το θέμα μας.
Αν κάποιος κρίνει, δεν σημαίνει ότι φθονεί, μπορεί φυσικά ο καθείς να εκφέρει άποψη.
Αν κάποιος συκοφαντεί όμως, τότε σημαίνει ότι φθονεί, γι΄αυτό και αποδομεί, με σκοπό να μειώσει.
Αλλά και αυτό, τον ίδιο χαρακτηρίζει και όσους σχετίζονται μαζί του και του δίνουν βάση.
Ο φθονερός συκοφάντης ας πούμε, με ποιον θα κάνει παρέα? Με τον ειλικρινή ενάρετο?
Οπότε, σιγά τα ωά, σε κάθε περίπτωση, όμοιος ομοίω κτλ κτλ.

Η @lara μίλησε για την εσωτερίκευση και για την προσπάθειά της να μην ''προκαλεί'', κρατώντας τον εαυτό της χαμηλά, αυτό είναι ένα πραγματικό πρόβλημα.
Αλλά δε νομίζω πως είναι αυτό που ουσιαστικά συμβούλευε ο ψυ στην αρχή.
Το να βιώνεις την ζωή σου, την χαρά και την ευτυχία σου, να κάνεις αυτό που είναι να κάνεις, είναι δικιά σου δουλειά και κανενός άλλου.
Αν δεν είσαι ψώνιο και επηρμένος, άμα είσαι χορτάτος υλικά και συναισθηματικά, δεν έχει για σένα νόημα να διαφημίζεις την όποια ευτυχία σου ή ευζωία σου.
Δεν είναι θέμα πρόκλησης, είναι θέμα ιδιωτικότητας. Τα πιο σημαντικά μας κομμάτια είναι ιδιωτικά.
Και φυσικά και μπορεί κάποιος να απομακρυνθεί από όσους νιώθει ως φθονερούς.
Μακριά κι αλάργα, τόσο απλά, τίποτα άλλο.
Και στο εργασιακό περιβάλλον και παντού.
Στο προσωπικό περιβάλλον, τα πράγματα είναι πιο δύσκολα, γιατί δεν μπορείς εύκολα να απομακρυνθείς, σχέσεις, οικογένεια, ζόρικο, αλλά και πάλι, αν κάποιος έχει κότσια, παίρνει αποστάσεις, πληρώνει και το τίμημα φυσικά.
Έχει τύχει φυσικά και σε μένα να το αισθανθώ, να το υποστώ, κάποτε ίσως να στεναχωρηθώ ''γιατί ρε γαμώτο'' και τα τέτοια.
Μεγαλώνοντας και καταλαβαίνοντας την ανθρώπινη φύση, σταμάτησε να με ενοχλεί τόσο.
Με βοηθούσε να τραβάω τα όριά μου (και να πιάνω και το μ@υνί μου όταν ένιωθα ότι με συζητάνε με ''αυτόν'' τον τρόπο- τι σου κάνουν οι προλήψεις ε?  )
Αλλά όπως λέγανε κι οι παλιοί:

 

Ποιο πλάσμα να φθονεί...
...τα όνειρα σου, που πραγματικά, με κόπο γίνονται...
...αν όχι κάποιος ή κάποια...
...που κάνει όνειρα οικεία με τα δικά σου;

 

Καλή μου @lara, που εντόπισες αυτόν τον ορισμό που παραθέτεις?

 

Αυτό που μας ενοχλεί πολύ συνήθως μας μοιάζει.

 

Δεν είναι καλό, τον φθόνο να τον προσπεράσουμε


Γιατί…


Ο φθόνος σε πλάσματα όμορφα, ανθρώπινα και όχι μόνο.


Από άκρη σε άκρη, όγκους μικρούς θα χτίσει


Και τα όνειρα θα κρύψει και τις ιδέες και κάθε πνευματική ευλυγισία


Και τα φώτα τους, τα δικά τους θα τα σβήσει


Και η γειτονιά μας, πιο σκοτεινή θα ‘ναι τώρα.


Και γιατί, να μην είναι τα πάντα αναμμένα ή έστω να μπορούν ανά πάσα στιγμή, να λάμψουν;


Και στις πιο σκοτεινές μας νύχτες, να υπάρχει κάποια λάμπα πάντα ανοιχτή, η δική μου, η δική σου, η δική του, για να δείξει το δρόμο σε κάθε χαμένο περαστικό;


Εχθές το βράδυ που πέρασα, το φόρουμ ήταν άδειο και μία φίλη μόνο μέσα. Ανταλλάξαμε δύο τρεις κουβέντες και χαμογελαστός βγήκα και με χαμόγελο κοιμήθηκα. Τι πιο ζεστό; Τι πιο όμορφο, να νιώθεις σπίτι;


Υ.Γ. Τι έχει αυτό το Λεμόνι, που γεννάει φθόνο;
View attachment 204672

 

βαριά φιλοσοφία...

 

https://el.glosbe.com/it/el/avere invidia?tmmode=MUST&stem=true#translationExamples

Tracciando una distinzione tra i concetti di invidia e gelosia così come sono presentati nella Bibbia, un’opera di consultazione afferma: “‘Gelosia’ . . . si riferisce al desiderio di avere la stessa prosperità di un’altra persona, mentre il termine ‘invidia’ si riferisce al desiderio di privare l’altro di ciò che possiede”. (The New Linguistic and Exegetical Key to the Greek New Testament)
https://wol.jw.org/it/wol/d/r6/lp-i/2012126#h=2

 

Τέτοιος είσαι.. φθονεις αυτούς που φιλοσοφούν..

 

δεν τους φθονώ, τους βαριέμαι.