Φτάνοντας στο τέλος

Το ξέρω   Ήταν σαφές  
Αυτό που ήθελα να επισημάνω είναι ότι η συζήτηση είναι παντελώς άτοπη εδώ αφού η νηματοθέτης δεν ρώτησε τη γνώμη μας για την περίπτωση που ένας τρόμπας πήγε για τσιγάρα και δεν ξαναγύρισε ή μια φραγκόκοτα πετάχτηκε μέχρι το Hondos και μην την ξαναειδατε..

 

αν υπάρχει λόγος να επικοινωνηθεί κάτι, είτε αν δεν υπάρχει λόγος να μην επικοινωνηθεί κάτι, τότε επικοινωνείται, κατά κανόνα.
--


@Kentavros
απίθανο να το διαπιστώσεις στην αποδέσμευση, κι άχρηστο. χρήσιμο όμως να το επινοήσεις στην αποδέσμευση.

 

Οταν, όπως σωστά σημειώθηκε, δεν ισχύει το ως άνω, (πως θα μπορούσε άλλωστε) τότε στις περισσότερες των περιπτώσεων που ο Κ αποδεσμεύει/χωρίζει/διώχνει... την υ του, η υ γνωρίζει το γιατί. Σε αυτές που δεν, ο Κ θα αποφασίσει αν και πως θα επικοινωνήσει τον λόγο. Συνήθως το κάνει.

Εχω διαπιστώσει, πως παρουσιάζεται περίπου ως κανόνας, η βαθύτατη και αβάσταχτη λύπη, καθώς και γέννηση ή ενίσχυση της αυτοενοχικότητας των υ από την διακοπή της σχέσης τους με τον Κ. Δεν θεωρώ πως είναι έτσι. Κάποιες υ, πράγματι αισθάνονται μεγάλη θλίψη και απογοήτευση (μικρό ποσοστό), κάποιες μένουν για πολύ καιρό μόνες έως να το ξεπεράσουν (μικρότερο ποσοστό), κάποιες δεν τον ξεπερνούν ποτέ (ελάχιστο ποσοστό), κάποιες απελπίζονται σε ακραίο βαθμό (σχεδόν μηδενικό ποσοστό) και κάποιες συνεχίζουν πολύ σύντομα, ακόμα και την "επόμενη" ημέρα, στα πόδια του νέου Κ ή "δηλώνουν" διαθέσιμες - "πράττουν" ως τέτοιες (μεγάλο ποσοστό).

Υ.Γ Οι φεμινιστικές κορώνες, και εδώ, αφενός διασκεδάζουν μέρος των αναγνωστών, αφετέρου αναδεικνύουν, και πάλι, την τοξικότητα της μισανδρίας.

Υ.Γ 2. Αναφορές πως ο Κ διώχνει την υ του, επειδή του κουνήθηκε άλλη (!), δεν αφορούν την Κ/υ.

 

υπάρχει συναισθηματικός συσχετισμός που ενεργοποιείται αυτόματα και οδηγεί στην αυτοενοχικότητα, πέραν της ανείπωτης θλίψης: αυτοσκοπός των υ είναι η ευχαρίστησή Του... με την αποδέσμευση* η πρώτη αυτόματη σκέψη είναι "με αποδεσμεύει γιατί δεν Είναι πλέον ευχαριστημένος από μένα-->δεν μπορώ να Τον ικανοποιήσω-->είμαι άχρηστη"
ασφαλώς και -όπως ανέφερα νωρίτερα- μπορεί να συντρέχουν πολλοί λόγοι για μια αποδέσμευση... απλώς εκείνη την ώρα είναι η πρώτη αυτόματη σκέψη... (been there, done that)

*τεκμηριωμένη ή μη λίγη σημασία έχει, εκείνη την ώρα γκρεμίζεται ο κόσμος μας δε μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα ο λόγος... πολύ αργότερα είμαστε σε θέση εκλογίκευσης της κατάστασης

 

Δεν έχω ανάλογη εμπειρία, οπότε μιλάω εκ του ασφαλούς. Λογικό όταν τελειώνει μια σχέση να σημαίνει πως κάτι δε μας καλύπτει. Από την άλλη όταν ο Κ κατα τη διάρκεια της σχέσης σέβεται, ενδιαφέρεται και καθοδηγεί τη υ δε μπορώ να φανταστώ πως μετά εκείνη θα νιώσει άχρηστη. Το θεωρώ πολύ σκληρό και άδικο και για την ίδια αλλά και για εκείνον.
Εύχομαι να μην έχω άλλη άποψη όταν το βιώσω κι εγω. Αλλα έχω εμπιστοσύνη στον Κ μου ακόμα και σε αυτό.

 

Βέβαια, ό,τι θίγει την πατριαρχία είναι μισανδρικό, ενώ η κανονικοποίηση της μισογυνίας και της αντικειμενοποίησης των γυναικών (μη συναινετικά) είναι εντελώς μη τοξική, προάγει προφανώς την ισότητα.
Πάλι κάτι μάθαμε σήμερα.
Οποια γυναίκα υποστηρίζει την ισότητα είναι μοχθηρή φεμινίστρια, ενώ οποίος εκφράζει ακραίες θέσεις για όοοοοολες τις γυναίκες, ανεξάρτητα από τον προσανατολισμό και την προσωπική τους επιλογή δεν είναι τοξικός φαλλοκράτης.
Να'στε καλά να μας μορφώνετε.  

 

Όταν έρθει η ώρα εκείνη που για τους χ λόγους χωρίζουν οι δρόμοι τους αυτό το ενδιαφέρον και το νοιάξιμο του/της Κ προς το υ χάνεται κάπου στο δρόμο;
Μία ασύμμετρη σχέση απαιτεί και από τους δύο και κόπο και χρόνο, ώστε να λειτουργήσει κατά πως επιθυμεί ο/η Κ.
Οπότε δεν μπορώ να πιστέψω πως ένας/μία Κ αναλαμβάνει ένα υ γιατί πολύ απλά δεν έχει τι να κάνει.
Σαφέστατα δεν υπάρχει πρέπει να κάνει το χ ή το ψ να δώσει εξηγήσεις ή να απολογηθεί για την απόφαση που παίρνει, δεν λέω αυτό.
Αλλά λαμβάνοντας υπόψη όπως έχει αναφερθεί και σε άλλο νήμα δημιουργείται εξάρτηση του υ προς τον/την Κ του.

Τι γίνεται όταν φτάνουν στην λήξη του D/s M/s;
Ή πώς λήγει ένα D/s M/s;

 

από όσα έχω βιώσει μέχρι τώρα, αυτό που έχω μάθει είναι πως η αποδέσμευση λήγει τη δέσμευση όχι τη σχέση... το D/s είναι σχέση ζωής, δε χάνεται, δεν παύεις να αγαπάς και να νοιάζεσαι τον άνθρωπο που σου άνηκε/ανήκες... αλλάζει όμως το πλαίσιο της σχέσης... και κατά τη γνώμη μου χρειάζεται πολλή υποστήριξη στη μετάβαση από το ένα πλαίσιο στο άλλο ώστε να έλθει η συνειδητότητα της αλλαγής του

 

Ίσως βοηθηθείς στα ερωτήματα σου ανατρέχοντας κι εδώ
Για ποιόν λόγο θα αποδέσμευε ένας Κυρίαρχος της υποτακτική του;

 

Οποιοδήποτε άτομο φεύγει από μια ουσιαστική σχέση και δεν κάνει έστω μία σημαντική προσπάθεια να επικοινωνήσει στον άλλον το γιατί, χάνει κάθε αξία στα μάτια μου.
Είτε είναι Κ, είτε υ, είτε άλλο γράμμα του αλφάβητου.
Και λυπάμαι για οποιοδήποτε άτομο βλέπει τον άλλον να φεύγει από μια ουσιαστική σχέση και δεν εκφράζει την απορία, το θυμό, τη θλίψη, την απόγνωση, την επιθυμία του λόγω του αιώνιου φόβου να μην τσαλακωθεί ή να μην ενοχλήσει.

Για μένα όχι, δε χάνεται.

 

Σε παρόμοια δικά μου ερωτήματα, κάποτε ένας Κύριος που εκτιμώ πολύ, μου είχε πει πως αυτή είναι η έννοια της αποδέσμευσης, η περίοδος μετάβασης του εξουσιαζόμενου σε μη.

 

Και κάπως έτσι όλη αυτή η αφοσίωση που υπήρχε; πάει περίπατο....δίχως να μαθαίνεις ούτε το γιατι αλλά δεν χρειάζεται να το ακούσουν τα αυτιά γιατί ο,τι και να ακούσουν μικρή σημασία θα έχει.