Φόβος προς το Κυρίαρχο άτομο

Εξαιρετικό το παράδειγμά σου, ευχαριστώ... Κατάλαβα γιατί δεν καταλάβαινα, είναι εννοιολογική η διαφορά οπτικής μας...
Εγώ δε φοβάμαι τη θάλασσα, αναγνωρίσω το μεγαλείο της, τους κινδύνους της και το πόσο απρόβλεπτη είναι και στέκομαι απέναντι της με σεβασμό και προσοχή... Αν νιώσω φόβο δε θα βρέξω ούτε δάχτυλο  

Και πάλι σε ευχαριστώ  

 

We’re all quasi-wrong but also quasi-right.

Η μέχρι τώρα συζήτηση βλέπω να ταλανίζεται σε κάποιο βαθμό από την πεποίθηση του καθενός η έννοια είναι μονοδιάστατη.

Αν καθείς κάνει τον κόπο να πει ποιον ορισμό από τους δυο έχει κατά νου πριν εξηγήσει τη γενικότερη θέση, όλα θα κυλήσουν ομαλότερα. Δεν συμβαίνει και κάθε μέρα να μην υπάρχει λανθασμένη επιλογή.

 

Επιτρέψτε μου, αυτό που περιγράφετε περισσότερο μοιάζει με λελογισμένη στάθμιση κινδύνου παρά με φόβο. Ο φόβος έχει κάτι το παραλυτικό (έστω ελάχιστα, έστω πρόσκαιρα) και δεν επιτρέπει τέτοιες σκέψεις που περιγράφετε, κυρίως αδράνεια προκαλεί. Ως κατισχυθείσα και γοητευθείσα υπήρχε η επιλογή – κατεύθυνση προς το νέο και σημαντικό (και προς τον Σημαντικό). Εκεί έγινε μια μάχη όπως γίνεται όταν μπαίνουμε σε κάθε νέα "χώρα". Όταν τα πράγματα βρήκαν τη νέα τους ισορροπία, και ούσα υποταχθείσα, δεν έγινε αχρείαστος ο φόβος, απλά απομακρύνθηκε ο κίνδυνος διάβασης του σημείου χωρίς γυρισμό. Αντίθετα ο μόνος φόβος που διακρίνω σε όλο αυτό δεν είναι ο φόβος προς το Κυρίαρχο Άτομο , όπως τον θέτει ο νηματοθέτης, είναι αποκλειστικά ο δικός σας –μας - φόβος, εσείς τον φέρετε μαζί σας, μπορεί να ειναι ο φόβος της μοναξιάς, της αποτυχίας, της απόρριψης, της επιστροφής στην προτεραία κατάσταση της αδέσποτης ή οτιδήποτε προσωπικό σας – μας - έλλειμμα. Αν υπήρχε πραγματικός φόβος προς το Κυρίαρχο Άτομο θα παρέμενε στη νέα σχέση σας, στην νέα "χώρα", τουλάχιστον η σκιά του και θα επανερχόταν χωρίς φανερό λόγο και αιτία. Κοντολογίς, ο φόβος προερχόμενος απο τον Άλλον απωθεί, δεν έλκει. Αντίθετα θα μπορούσα να πω πως ο Άλλος μας έλκει ως υπόσχεση να άρει, να διασκεδάσει τους δικούς μας φόβους - φοβίες. Ακόμη και η αγαπημένη μας θάλασσα, μόνο όταν σταθμίζουμε τους κινδύνους της ξεπερνάμε τις δικές μας φοβίες και βουτάμε τον αστράγαλο στην αρχή δειλά δειλά, η θάλασσα δεν φταίει, δεν δημιουργεί φόβο, εμείς ξεπερνάμε τους δικούς μας φόβους γι αυτήν. Δικό μας είναι είναι το πρόβλημα, όχι δικό της  

Το δε δέος είναι κάτι άλλο, κάτι σαν συγκολλητική ουσία μεταξύ φαντασιακού και πραγματικού

 

Θα έλεγα η συγκολλητική ουσία μεταξύ ποθητού/επιθυμητού και δυνατού/εφικτού...
Παραφράζοντας τον ποιητή:

Ανάμεσα σε αυτό που επιθυμώ
Και αυτό που μπορώ
Το δέος πέφτει

Σου εστίν η Βασιλεία  

 

Ο δρόμος που είναι πραγματικά δικός σου,
είναι αυτός που σε φοβίζει περισσότερο
Κι αν το ξεχνάω εγώ καμιά φορά,
έλα να μου το ψιθυρίσεις.

Γυάλινος κόσμος/Γιοβάνα Κοντονικολάου
"Πες μου ποιό φόβο αγάπησες πάλι"

 

Αν και γενικά με αγχώνει αρκετά το συναίσθημα του φόβου, μου αρέσει όταν το νιώθω σε μια δόση του (μάλλον σε ο, τι αφορά σαδομαζοχιστικές πρακτικές) . Το δέος, από την άλλη, είναι αναγκαίο συστατικό, απλά περισσότερο υπό το πρίσμα του θαυμασμού. Τον θαυμάζω επειδή κάνει κάτι που με βάζει στη διαδικασία να σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι που βρίσκομαι κοντά Του και που με Εχει επιλέξει. Ωστόσο, δεν ξέρω κατά πόσο η καθημερινότητα μέσα στο D/s μπορεί να διασφαλιστεί και να προστατευθεί όταν παραμονεύει ο φόβος. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω σε δύσκολες καταστάσεις, αν είχα συνέχεια ένα βαρίδι φόβου πάνω από το κεφάλι μου. Αλλωστε, εξαρχής σε αυτή τη σχέση μπήκα για να απομακρυνθώ από το "ευτελές" συναίσθημα του φόβου που με ακινητοποιεί και να απελευθερωθώ. Προσωπικά, το αίσθημα ασφάλειας υπερνικά αυτό του φόβου, χωρίς όμως να το αποκλείει εντελώς (αναφέρομαι στο παιχνίδι). Ειδικά στην αρχή, είχα άπειρο φόβο κυρίως της σκέψης του: "Φακ, τώρα πρέπει να χορέψω μέσα από την ψυχή μου για πρώτη φορά, χωρίς να ξέρω αν είμαι καν καλή στον χορό". Δεν είναι ότι δεν ήθελα να χορέψω. Ήθελα πάρα πολύ και ακόμα χορεύω ξέφρενα!  
Είναι ότι δεν ήθελα να απογοητεύσω.
Και ακόμα το νιώθω. Αλλά έχω μάθει να πιστεύω σε εμένα. Γιατί να φοβάμαι Τον άνθρωπο που με Αγαπάει και με Έχει κοντά Του να Τον υπηρετώ; Με προστατεύει για αυτόν τον λόγο. Για να μην φοβάμαι και να μην αγχώνομαι πια. Για εμένα το άγχος δημιουργεί φόβο, ο φόβος δημιουργεί άγχος και τα δύο μαζί δημιουργούν ένα μπέρδεμα που σίγουρα δεν είναι κάτι που χρειάζεται Κ/κανείς.
Όποτε ναι, αρνητικό πρόσημο  
Εντελώς προσωπικές σκέψεις και οπτικές.

 

Φόβος μπορεί να υπάρξει χωρίς να συνοδεύεται από την αίσθηση της απειλής. Όταν το περιβάλλον είναι τεκμηριωμένα ασφαλές και τα όρια γίνονται σεβαστά η παρουσία του πρώτου εστιάζεται στα ζητούμενα και τα ενδεχόμενα χωρίς να εμπλέκεται με την δεύτερη.

Ένας άνθρωπος μπορεί να φοβάται την νυχτερινή θάλσσσα ενώ γνωρίζει πως δεν είναι πιο επικίνδυνη από ότι το πρωί, απλά επειδή δεν βλέπει. Μυστήριο; Δέος; Οι λεπτομέρειες εξαρτώνται από την συνθήκη.

 

Σεβασμός, αγωνία, αμηχανία, ανησυχία για το τι θα (επι)φέρει η αμέσως επόμενη στιγμή ναι...αλλά φόβος αυθεντικός, με τη "στενή" και κυριολεκτική έννοια του όρου σε καμία περίπτωση.

Αν το υποτακτικό μέλος νιώσει πραγματικό φόβο ή δεν καταφέρει να εμπνευστεί και να τον αποβάλει μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα, τότε θεωρώ ότι η σχέση θα αποτελέσει "παλάτι στην άμμο".