Φόβος: τον θέλουμε?

Όχι  
Είναι η χημική διαδικασία  

 

Εν τοιαύτη περιπτώσει, δε γνωρίζω την απάντηση και εφόσον δεν την γνωρίζω, προτιμώ να αναζητήσω την απόλαυση από την απάντηση...    

 

Fair enough       

 

Αν εμπιστεύομαι κάποιον πως μπορεί να με φοβίσει; Ακόμη και το μέσο που θα χρησιμοποιήσει θα είναι ή ψεύτικο ή θα το χρησιμοποιήσει έως τα «όριά» μου. Ο φόβος μήπως αναφέρεται στο «άγνωστο», άρα σε κάποιον που δεν ξέρουμε καλά για να τον εμπιστευτούμε όπως λέει ο peleas; Επίσης μέσω του φόβου, αν τον ξεπεράσουμε, δεν είναι πιο εύκολο να εμπιστευτούμε κάποιον; Βέβαια αν δεν τον ξεπεράσουμε θα «ραγίσει το γυαλί» όπως λέει ο stalker. Τέλος, αν κάποιος μας φοβίσει μία, δύο, πέντε, εκατό στο τέλος δεν θα σταματήσουμε να τον φοβόμαστε; Και τότε τι γίνεται;

 

Θα θυμώσουμε. Θα ζητήσουμε εκδίκηση ίσως...

 

Για μένα ήταν, τελικά, κατά βάθος, θέμα εμπιστοσύνης στον Αφέντη και συναισθηματικής ασφάλειας. Δεν φοβάμαι να το παραδεχτώ, πια.

Έξω, μακριά και πέρα ο φόβος στη σχέση, παραμορφωτικό πράγμα για μένα αλλοιώνει προσωπικότητες και η πιο ουαιαστικά αυτοεξευτελιστική κατάσταση που μπορεί να βιώσει άνθρωπος, να φοβάται - πραγματικά - το ερωτικό του ταίρι, ακόμα και αν αυτό το ερωτικό ταίρι είναι ο Ιδιοκτήτης του.

Συνεχίζω να θέλω τον ελάχιστο εκείνο πυρήνα φόβου που προκαλεί ο σεβασμός, σαν το στρείδι που θέλει το τραύμα εκείνο της εισβολής του ξένου οργανισμού μέσα του για να αρχίσει να δημιουργεί το μαργαριτάρι. Και να απολαμβάνω την όποια suspence στο session (λόουερ πού μοιράζουν εδώ γύρω;   )

 

Επειδή έχω τη γνώμη ότι ο φόβος που νιώθει ένα υποτακτικό πρόσωπο μπορεί να συσχετίζεται θετικά με κάποια είδη σαδισμού, φέρνω εδώ μια παράθεση που είχα βρει ιδιαίτερα πειστική: