Ψυχικά Νοσήματα και M/s: μια απόπειρα ένταξης.

@Stilvi
Δεν θα συνεχίσω τον διάλογο μαζί σας, αφενός γιατί με κούρασε να εξηγώ τα αυτονόητα, πιθανόν κουράστηκαν και όσοι μας διαβάζουν και αφετέρου από σεβασμό στον νηματοθέτη.
Φρονώ πως, σε πολλά σημεία, διαφωνείτε για τη διαφωνία.
Καλή συνέχεια.

 

Εξαρτάται από την βαρύτητα της νόσου. Άνθρωποι με βαριά ψυχικά νοσήματα έχουν προβλήματα σε πολλές δραστηριότητες, άρα και στις σχέσεις που συζητάμε. Από την άλλη, έχω δει άνθρωπο με ήπια ψυχική διαταραχή, να φεύγει μετά από ένα session, εξίσου ανακουφισμένος και λυτρωμένος όσο και μετά από το ραντεβού με τον γιατρό του!

 

Προσυπογράφω..!
Σε απόλυτη συμφωνία και με τον @bumblebee
Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνεται συζήτηση σε τέτοιο επίπεδο από μη κατόχους του γνωστού αντικειμένου για λόγους και προφανείς και μη συγγνωστούς επ' ουδενί.
Πρακτική, που αν δεν κάνω λάθος, έχει ήδη εφαρμοστεί σε αυτό το φόρουμ, αλλά και σε άλλα κατα καιρούς περί το θέμα....

 

@Marqui Σας Eυχαριστώ για την παρέμβαση και Aνταποδίδω την εκτίμησή Μου προς το πρόσωπό Σας.


Αποφάσισα να Ανοίξω το θέμα "Ψυχικά νοσήματα και M/s: μια απόπειρα ένταξης" με την επίγνωση ότι:


1) δεν παραβαίνει τους κανόνες του φόρουμ

2) το ψυχικό νόσημα είναι ταμπού


Επέλεξα, όχι τυχαία, την ενότητα ‘Master/slave’.


Φρονώ, αφελώς ίσως, αλλά Φρονώ, ότι όπως στην ενότητα ‘ποίηση’ Δ/δημοσιοποιούμε ποιήματα καθώς και σχόλια που σχετίζονται με την ποίηση, έτσι και στην ενότητα ‘Master/slave’ Δ/δημοσιοποιούμε κείμενα που αφορούν στις σχέσεις ιδιοκτησίας ανθρώπων από Ανθρώπους, χωρίς όρια.


Μετά από το πέρας εικοσιτετραώρου, Διαπιστώνω Έκπληκτος, πως το θέμα "Ψυχικά νοσήματα και M/s: μια απόπειρα ένταξης" μετατράπηκε εν μια νυκτί, σε "ψυχική υγεία και BDSM".


Ομολογώ πως ο "νέος" του τίτλος είναι πιο "πιασάρικος" αλλά το ταμπού παραμένει.


Μετά την πρώτη δημόσια ανάρτηση του @espimain Θεώρησα πως ήταν απαραίτητο να Κάνω μια διευκρίνηση, την οποία, ο άνθρωπος, προς τιμή του, την κατανόησε και τοποθετήθηκε με έναν υποδειγματικό και ξεκάθαρο τρόπο.


Μετά και την, επίσης, ξεκάθαρη τοποθέτηση της @margarita_nikolayevna , που όσο και αν διαφωνώ κάθετα μαζί της, εκτίμησα την καθαρότητα της σκέψης της, έχασα την μπάλα και το έκλεισα το ρημάδι.


@Marqui όταν είδα πως Γράψατε, στην αρχή Χάρηκα, και ύστερα, Διαβάζοντάς Σας, Προβληματίστηκα. Προσπάθησα να Σας Καταλάβω και εν μέρει τα Κατάφερα.


Παρακαλώ να Καταλάβετε και Εμένα, εν μέρει τουλάχιστον, όχι γιατί το Απαιτώ, αλλά γιατί έτσι αρμόζει σε Κυρίαρχους.


Με νηφαλιότητα και ψυχραιμία να Επικοινωνούν.... αλλιώς, τι σκατά Κυρίαρχοι Είναι... 


Θέλω, λοιπόν, να Κάνω κάποιες περαιτέρω διευκρινήσεις, εφόσον οι πρώτες έπεσαν στο κενό.

Διευκρινίζω τα παρακάτω:

Στο θέμα προς συζήτηση που Άνοιξα, δεν Κρίνω, Ερωτώ....

Στο M/s, ως μια σχέση ιδιοκτησίας ανθρώπου από Άνθρωπο, είναι δυνατόν ο Ιδιοκτήτης μεταξύ άλλων να μην Έχει και πλήρη εικόνα της σωματικής και ψυχικής υγείας της ιδιοκτησίας Του;


Η απάντησή Μου είναι κάθετη: είναι αδύνατον...


Θέλω να Γνωρίζω τα πάντα, και Θέλω να Έχω στην κατοχή Μου και στην διάθεσή Μου τον ιατρικό φάκελο της Ιδιοκτησίας Μου...


Εάν στο ιατρικό της ιστορικό υπάρχει διεγνωσμένο ψυχικό νόσημα, σε καμία περίπτωση δεν θα Με αποτρέψει να την Έχω στην κατοχή Μου, το Ξεκαθαρίζω...


Το να Έχω ή όχι σκλάβα στην κατοχή Μου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, και δεν καθορίζεται, εν προκειμένω, από το ψυχικό νόσημα.


Κάτι τέτοιο θα ήταν στιγματισμός καραμπινάτος, ο οποίος δεν συνάδει με τη φύση της Κυριαρχίας.


Γιατί αν μη τί άλλο η Κυριαρχία δομείται σε δυο άξονες, την ενσυναίσθηση και τη μη κρίση.


Όπως, λοιπόν, δεν θα Στιγμάτιζα και δεν θα Απέρριπτα ως ιδιοκτησία Μου έναν άνθρωπο επειδή βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, έτσι δεν θα Απορρίψω και έναν ψυχικά νοσούντα άνθρωπο.


Με βάση τα παραπάνω το ερώτημα Μου είναι σαφές:


Πώς, Ε/εντάσσετε έναν ψυχικά νοσούντα στο M/s;


Ο @espimain ήταν ο μόνος που προσέγγισε το πώς...


Για Εμένα, ένας άνθρωπος με οριακή διαταραχή της προσωπικότητάς του, για παράδειγμα, είναι πεδίο ενδιαφέροντος...


Αποτελεί πεδίο δημιουργίας...


Θα Ήθελα, ως Ιδιοκτήτης του, να Γνωρίσω τον θεραπευτή του, να Μιλήσω μαζί του, να Μάθω πώς πρέπει να Διαχειριστώ ενδεχόμενες κρίσεις (πάντα μέσα από τον ρόλο και τη θέση Μου), να Διαβάσω, να Αναπτυχθώ και μέσα από αυτή τη διαδικασία να Αγαπήσω...


Να Αγαπήσω τον άνθρωπο που υποφέρει...


Αυτό είναι μια υπέροχη διαδικασία...


Δυστυχώς, για μια ακόμα φορά διακρίνω τον φόβο...


Τον φόβο να Μ/μιλήσουμε ανοιχτά....


Τον φόβο του στιγματισμού....


Τον φόβο του στίγματος....


Και, εν τέλει, τον φόβο να Α/αγαπήσουμε και να Α/ακουμπήσουμε τη διαφορετικότητα, τον πάσχοντα άνθρωπο...


Αναρωτιέμαι κάποιες φορές πώς είναι να Είσαι Κυρίαρχος χωρίς την ενσυναίσθηση...

Iagos

Fb954a35966f6f37623bd85247a832f9 by Iagos posted 14 September 2020 at 22:15

 

Παραθέσατε τη θέση σας και τα θέλω σας, τα κατανοώ, ασχέτως εάν διαφωνώ με αυτά.

Εάν όμως ο θεραπευτής του ατόμου που θέλετε να εντάξετε σε M/s ενώ έχει π.χ μανιοκατάθλιψη, θεωρήσει ότι μία τέτοια σχέση δεν θα έκανε καλό σε αυτό το άτομο θα ακολουθούσατε τη συμβουλή του να μην ξεκινήσει τέτοιου είδους σχέση; Ή θα την αγαπούσατε και χωρίς αυτό το συσχετισμό;

 

@Stilvi φυσικά και θα ακολουθούσα.

 

Το οτι το βδσμ μπορει να λειτουργησει θεραπευτικα το εχουμε συζητήσει και πολύ παλιά, τόσο για τα Μ οσο και για τα σ. Γιατι δεν ειναι "προνομιο" των σ. οι καταθλίψεις κ.τ.λ.
Μολις την περασμένη βδομάδα, έλεγα σε μια φίλη παθολόγο, πως ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να μιλαμε οι μη νευροτυπικοί, για τις ψυχικες μας προκλήσεις χωρίς να ντρεπόμαστε γι αυτές. Η κατάθλιψη/αγχωδεις διαταραχες ειναι τόσο διαδομενα στις μέρες μας, που όπως μου είπε, τους εκπαιδευσαν να τις αναγνωριζουν, γιατι πολλοί ασθενείς που έχουν σωματικά συμπτώματα και καταλήγουν στον παθολόγο, έχουν ως αιτία την κατάθλιψη.

Γι αυτό ισως και εξελαβα το νημα ως μια κινηση προς την σωστή κατεύθυνση. Να αποστιγματιστούν ολα αυτα γιατι δυστυχως οφείλονται σε άγνοια.

Μετά προβληματίστηκα με τα επόμενα ποστ και ακόμα δηλώνω προβληματισμένη.

Προσωπικά έχω περάσει άτυπη κλινική κατάθλιψη και χρειαστηκα τότε και φαρμακευτικη αγωγη, περαν της ψυχοθεραπειας. Δεν είναι κάτι για το οποίο ντρέπομαι ή έχω θέμα να συζητήσω ανοιχτά. Γιατί γνωρίζω τι είναι η κατάθλιψη. Και αφενος γνωρίζω πως δεν είναι δικό μου λάθος κι αφετέρου πιστεύω ακράδαντα πως μόνο ένας κοινωνιοπαθής θα μπορούσε να ζει σ αυτή την κοινωνία, με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και να μείνει ανεπηρέαστος απόλυτα καθ ΄όλη την διάρκεια της ζωής του.

Ευτυχώς η νευροψυχολογία και νευροβιολογία εξελίσσονται. Ευτυχώς. Και οι απόψεις των σπηλαίων όσον αφορά ψυχικές διαταραχές και νοσήματα σιγά σιγά εξαλείφονται.

 ​