θα συγχωρουσατε ποτε??

η συγχώρεση που προσφέρουμε κάνει εμάς να αισθανόμαστε καλύτερα.  
την δική μας ψυχή κ την δική μας αύρα προστατεύουμε όταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ καταφερουμε να συγχωρήσουμε τον άλλον.

(το αν θα του δώσουμε την δυνατότητα να το επαναλάβει κ τρίτη φορά ή να δείξει πρακτικά την μεταμέλειά του σε βάθος χρόνου, είναι άλλο θέμα)

 

Όχι.




Και για να θυμηθούμε τι είναι ο Θεός

This... is God!

 

Vermilion μαλλον θα σου διεφυγε η φαντασιωση μου για την Ταυλανδη σε αλλο νημα και με μπερδεψες με την Λουκα .... εγω απλα ειπα ποιο ειναι το σωστο .. το σωστο πρεπει να λεγεται ...

 

Βλέπεις λοιπόν πόσο υποκριτικό φαίνεται να σηκώνεις σταυρούς και λάβαρα για να υπερασπιστείς μια γνώμη, όταν έχεις κάθε άλλο παρά χριστιανίζουσες φαντασιώσεις και όχι μόνο?? Ένα κατηχητικό δε σε κάνει καλό άνθρωπο.
Τουλάχιστον εσένα δε σε έχω για υποκριτή, και απορώ πώς έκρινες σώφρον να μπλέξεις θεολογίες και κατηχήσεις για να στηρίξεις την άποψή σου.
Όσο για το σωστό και το λάθος, θα έπρεπε να ξέρεις ότι σε κάθε περίπτωση σωστό είναι αυτό που επιβάλλει η συνείδηση του καθενός. Τόσο η έννοια του σωστού και του λάθους όσο και του δίκαιου και άδικου, είναι αποκλειστικά υποκειμενικές.

 

Απάντηση: θα συγχωρουσατε ποτε??

 

 

Η συγχώρεση είναι για τους θεούς,τους χριστούληδες και λοιπά ανώτερα πνεύματα που συγχωρούν δια του θανάτου.Οι άνθρωποι δεν συγχωρούν,εκδικούνται,τιμωρούν,συμμορφώνουν, αποδίδουν δικαιοσύνη δια μέσου της αποτύπωσης της θέλησης μιας ανώτερης δύναμης σε μια ασθενέστερη,όποια επικρατήσει.

 

Πες μου, φίλε ίζνογκουντ, εγώ τι σημασία πρέπει να δώσω στα λεγόμενά σου, τη στιγμή που δεν πιστεύω καν ότι υπάρχει θεός;

 

Ναι, αλλά οι Μάστερς δεν είναι άνθρωποι. 

Επιτρέψτε μου να μιλήσω για σχέσεις D/s, M/s. Μπορεί να υφίσταται μία έννοια δικαιοσύνης και ίσως, ενίοτε, ενός είδους τιμωρίας με σκοπό μία αλλαγή στη συμπεριφορά, αλλά θεωρώ ότι ο τιμωρών Κυρίαρχος ήδη έχει συγχωρήσει τον υ που έσφαλλε. Για τα υπόλοιπα η Atroce Libertina τα είπε πολύ σωστά:

Με μόνη διαφορά ότι προσωπικά πιστεύω ότι η απόφαση αυτή εδραιώνεται κυρίως στο συναίσθημα, με την εκ των υστέρων εκλογίκευση, για να μην μας πούνε και μαλάκες. 

Επιφυλάσσομαι ότι ίσως τα ίδια ισχύουν και για βανίλλα σχέσεις, minus την προαναφερθείσα τιμωρία, plus μία ασυνείδητη τάση για επαναφορά των ισορροπιών ανάμεσα στα αντιμαχόμενα Εγώ, με την έννοια της εκδίκησης, που ανέφερε και ο echo.

Από την άλλη ο υ που συγχωρεί τα σφάλματα των γύρω του καθώς και του Κυρίαρχου επειδεικνύει Κυριαρχική συμπεριφορά, όχι τόσο με το να συγχωρεί τους άλλους όσο με το να συγχωρεί πρωτίστως τον ίδιο του τον εαυτό και κατόπιν, κατ' επέκτασιν, και τους άλλους.

Η δε αντίδραση του Lost boy, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι η κλασσική αντίδραση ενός ατόμου το οποίο δεν έχει απολύτως καμία αυτοκυριαρχία (σόρρυ Lost boy, δεν είναι η βδομάδα σου αυτή).  Ενα από τα πρώτα μου μαθήματα, πολύ πολύ δύσκολο, υπήρξε η ανάγκη της μεγαλοψυχίας ως έκφραση αυτοκυριαρχίας και ελέγχου των σαδιστικών τάσεων (εσείς δεν έχετε; ) Ένας κομπλεξικός, μικρόψυχος άνθρωπος, δεν μπορεί να κατανοήσει την σφάλλουσα ανθρώπινη φύση, και γι αυτό δεν κατανοεί την δική του. Χαρακτηρίζεται από απολυτότητα και αδυναμία κατανόησης των αδυναμιών των άλλων, επειδή δεν κατανοεί πρώτα πρώτα ούτε τις δικές του.

Πρόσφατα αντιμετώπισα μικρόψυχη συμπεριφορά απέναντί μου, εδώ, στο παρόν φόρουμ. Το φιλοσόφησα το θέμα και σκέφτηκα ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν φταίνε σε κάτι. Αυτό είναι το πλαίσιο των δυνατοτήτων τους και αυτό μπορούν να επιδείξουν. Και άρα δεν κράτησα απολύτως καμία κακία και μάλιστα με οφέλησε κιόλας η όλη φάση, εφόσον κατάλαβα, γι ακόμη μία φορά, ότι ο χειρότερος εχθρός είναι ο εαυτός μας. Γιατί να πληγωθώ εγώ επειδή ο άλλος είναι ανόητος; Και γιατί να θελήσω να εκδικηθώ, πράγμα που είναι το μόνο εύκολο, όταν μπορώ απλά να το αγνοήσω, να μην αφήσω να με αγγίξει η ανοησία των άλλων;

Δεν είναι θέμα συγχώρεσης ακριβώς. Ο echo έχει δίκιο στο πρώτο σκέλος της απάντησής του. Δεν πιστεύω ότι έχει την δυνατότητα να μας συγχωρέσει κάποιος, επειδή δεν βρίσκεται σε ανώτερη θέση από εμάς. Είτε συνεχίζει την σχέση μαζί μας είτε όχι. Όμως, όταν κατανοείς το πλαίσιο δυνατοτήτων κάποιου, κατανοείς και τα κίνητρα και τις αιτίες που τον έσπρωξαν στη συγκεκριμένη συμπεριφορά. Και επομένως δεν κρατάς κακία αλλά κυριαρχείς πάνω σε όσα ποταπά συναισθήματα γεννώνται, προστατεύοντας εν τέλει την δική σου ηρεμία.

 

Έλα τώρα βρε dora που έβγαλες συμπέρασμα, κυριολεκτικά από μια λέξη μου και μόνο   loool

 

συμφωνώ.


όσο για τα θρησκευτικά,δεν θα το σχολιάσω! 

 

Θα απαντησω σοβαρα.
Λοιπον, εξαρταται απο το λαθος.
Τι μου εγγυαται ομως οτι ακομη και αν τον συγχωρησω, οση μεταμελεια και να δειξει, οτι δεν θα το κανει και τριτη????????
Ειχα γραψει παλαιοτερα οτι η διαφορα αναμεσα σε εναν εξυπνο και εναν βλακα ειναι οτι ο εξυπνος κανει καθε φορα ενα διαφορετικο λαθος, ενω ο βλακας κανει παντα το ιδιο.
Αρα θα πρεπει μονιμως να συγχωρεις καποιον λογω βλακειας και να τον συνετιζεις ασφαλως με δυνατα, ηχητικα, και ξαφνικα χαστουκια. Ετσι! Μεχρι να νερομπουρμπουλιασει το μυαλο του και να γινει μόγγολο!