και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα..

όλο αυτο που περιέγραψες μου έφερε μια λέξη μόνο στο μυαλό. "brat"

θα φυγω όμως απο το bdsm και θα μιλήσω ως γυναίκα που συναναστρέφεται με άλλες γυναίκες και έχει αντιληφθεί ότι
κάθε γυναίκα έχει μέσα στο μυαλό της την φαντασίωση πως θα τη αγαπήσει το "κακό παιδί" και θα αλλάξει μόνο για αυτή.
λοιπόν αυτη η σκέψη είναι πολυ ωραία και πολυ καυλωτικη δεν λέω ..
όμως ας είμαστε σοβαροί...
γιατί;

 

Περιγράφεις ένα Κ μέλος που πρέπει να καταφέρει να αφουγκραστεί λίγο περισσότερο τις ανάγκες του υ - ποιός αποφασίζει ότι δεν το κάνει αρκετά; - και που πρέπει να αφήσει τις απολυτότητες. Ποιός κρίνει τι είναι απολυτότητα πάλι;

Αυτά που λες δείχνουν ότι το υ μέλος μπήκε στην σχέση με λάθος σκεπτικό. Ούτε συνειδητά μπήκε (δεν κάνουν όλα τα Κ για όλα τα υ), ούτε πραγματικό έλεγχο παρέδωσε.
'Η δεν είναι υ και είναι bottom, vanilla ή κάτι άλλο, αλλά όχι υ.

Το D/s είναι ζόρικο. Και απολαυστικότατο. Αλλά διαφορετικό από άλλα είδη σχέσεων.

 

Ισχύει! Το γαμημένο 1% είναι που ψάχνουμε!!

 

Πες το διαίσθηση  

 

Υ.Γ. ( για να μην μου "πικραίνεται" ο @BaD_HabitS ότι το "έφαγα" χαχα )

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κοριτσάκι άσπιλο σαν το χιόνι, ονειρευόταν πρίγκιπες με καλοσιδερωμένες πανοπλίες και μωβ άλογα.
Ήταν κι ένα αγοράκι θαρραλέο σαν τον Ηρακλή, ονειρευόταν πριγκίπισσες με χυτά μαλλιά και ροδακινένια χείλη.
Το λοιπόν, εκεί που υπνοβατούσαν, "έπεφταν" απ' το ένα "καθίκι" στ' άλλο, ο μαλακομαγνήτης τους δεν είχε τελειωμό.
Στην αρχή ο/η άλλος/η ήταν σκέτη κάϋλα-πρόκληση, σάπιζε στις μπούφλες, έπεφτε στα τέσσερα, μαστίγωνε/μαστιγωνόταν μέχρι να φανεί το κόκαλο κάτω απ' το κρέας.
Έκλανε αστραπές και ρευόταν κεραυνούς, κατάπινε αγόγγυστα μαγκάλια γεμάτα αναμμένα κάρβουνα...αλλά...αλλά...
Παρά ήταν "τύραννος" ο ένας, παρά ήταν "χαλάκι" η άλλη, δεν έκανε πολλές γουτσαρίες η μια, ήθελε γάμο ο άλλος ( έτσι, για ν' ανατρέψουμε το στερεότυπο ).
Αν δεν "αυτό" ή "εκείνο" δεν είσαι υ της έλεγε ο ένας, αν δεν "αυτό" ή "εκείνο" δεν είσαι Κ του έλεγε η άλλη.
Και να σου η "λίστα με τα ψώνια", που δεν διευρυνόταν μ' ένα προϊόν την φορά, αλλά με στοίβες, τόσο απ' τον έναν, όσο κι απ' την άλλη.
Τα βράδια για λίγο το ξυπνητήρι τους χτυπούσε - έτσι στο ξεκούδουνο - ή καμιά ξέμπαρκη κουκουβάγια - που είχε βαρέσει τα σφηνάκια της - τραγουδούσε στα περβάζια τους, όσο χρειαζόταν για να τους ξυπνήσει για λίγο και ν' αλλάξουν πλευρό.

Όμως κάπου στο δρόμο περπατούσαν με σταθερό βήμα κάποιο άλλο κοριτσάκι και κάποιο άλλο αγοράκι. Εκείνα δεν ονειρευόντουσαν τίποτε, ούτε μοναδικά να είναι, ούτε μέγιστα και τα παραμύθια τα θεωρούσαν βαρετά. Πηγαίναν μέρα με την ημέρα, ανέλυαν τα πάντα, αλλά δεν έπνιγαν το ένστικτο. Ιεραρχούσαν τις ανάγκες τους και γνώριζαν, ότι τα ψάρια δεν πετούν ( εκτός κι αν είναι flying dolphins ). Τέλος, ήξεραν ότι αν θα ήθελαν να τα "παίρνουν" ολόκληρα, θα έπρεπε να κάνουν το ίδιο και κείνα με τους άλλους. Και αν ο/η άλλος/η μετά από αρκετό "ψάξιμο" που θα του/της έκαναν, δεν τους ταίριαζε, ότι θα ήταν προτιμότερο αν απομακρύνονταν από κείνον/η κι ας κατέληγαν μόνια σαν τα λεμόνια.

Τα υπόλοιπα είναι καθημερινές ιστορίες βουδουσουμικής ή vanillικής "τρέλας".
Είπαμε, δίπολα που είναι πολλές φορές ανήκουστο να συνυπάρχουν και να μην εξαλείφει το ένα τ' άλλο.
Ανοίγουμε τον τυφλοσούρτη - ο καθένας/καθεμία μας ακολουθεί εκείνον που τον/την "φτιάχνει" περισσότερο - και το Παναγιά μαζί του/της.
Στο τέλος Γιάννης ή Γιάννα θα κεράσει, Γιάννης ή Γιάννα θα πιεί.   

 

ενα το κρατουμενο

 

Τον έσκισες τον Τριβιζά.
Εσύ φίλτατε, αδικείσαι εδώ μέσα.      

 

Είναι κι αυτό που όταν είμαστε μικροί μας φλομώνουν στα παραμύθια με τους πρίγκηπες και τις πριγκήπισσες αντί να μας διαβάσουν κανά Αίσωπο να ξεστραβωθούμε!!
Είναι κι αυτό που επιμένουν να μας κρατάνε στα ροζ ρουχαλάκια, συννεφάκια κι ότι άλλο αρκεί να μη βγούμε απ αυτό το ουτοπικό για να εκπληρώσουμε το όνειρο το χαμένο της μανούλας...
(Έχω φάει ξυλιές που δεν ήθελα τα φουστάνια και ειδικά τα ροζ όταν ήμουν μικρή)
Δεν έχουν δικαίωμα άποψης τα παιδιά νομίζουν...
Τουτέστην...
Όσο πιο νωρίς πάρουμε χαμπάρι ότι από τον ιππότη με το άλογο το πολύ πολύ να αποκτήσουμε το πέταλο κι από τις πριγκήπισσες καμία στέκα και πολύ μας πέφτει τόσο πιο νωρίς θα ξυπνήσουμε από το λήθαργο της ωραιοποίησης και θα είναι ομαλή η προσγείωση μας σε αυτό τον κόσμο που ζούμε και δεν θα σκάσουμε σαν ώριμα καρπούζια που δεν βρίσκει κουκούτσι να μαζέψει....
Αχ, συγνώμη @sokolata μου για το εκτός θέματος αλλά μου προκαλεί οίστρο η γραφή του @Tenebra_Silente

 

Φίλτατη @lotus και τα ροζ φουστανάκια είναι όμορφα και τα ροζ παντελονάκια και τα ροζ συννεφάκια και τα παραμύθια.
Και κάποιες φορές η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία, ακόμη και την πιο καλπάζουσα.
Υπάρχουν και οι δράκοι, υπάρχουν και τα ουράνια τόξα, υπάρχουν και τα "βουδουσουμιάρικα" που καταπατούν κάθε όριο - και μάλιστα δίχως παρενέργειες -.
Για κείνους/ες που τα είδαν/έζησαν/συνάντησαν, υπάρχουν ( ο/η καθένας/καθεμία ότι είδε/έζησε/συνάντησε ).
Με ακόμη "λίγα" λόγια, τ' ότι εγώ απορρίπτω κάτι σαν "μυθικό", γιατί είμαι απογοητευμένος, γιατί είμαι ξινός, γιατί είμαι κυνικός, γιατί το μπούχτισα, γιατί, χίλια γιατί.
Δεν σημαίνει, ότι δεν θα μπορούσε να το βρει κανείς/καμία άλλος/η ή να το ζει αυτή την στιγμή, που εγώ κάθομαι και τ' αποκλείω/χλευάζω/καταβαραθρώνω/περιγελώ.

Έχει για όλα τα γούστα ο μπαχουτσές, σκάψε σκάψε, μάζεψε μάζεψε, ξερίζωσε ξερίζωσε, αργά ή γρήγορα όλοι/ες βρίσκουν.
Κι αν δεν βρουν, τι έγινε? Η πίκρα ή η χαρά δική τους. Εδώ και στο όποιο "εδώ" στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων/θεμάτων, κουβέντα να κάνουμε.
Έτσι, για να περνάει η ώρα, άντε αραιά και που για να παίρνει και καμιά διαφορετική στροφή η καρκάλα. Τ' ωραίο του κόσμου έγκειται στην ποικιλία του.
Αν το καλοσκεφτείς, ακόμη κι εμείς οι ίδιοι ένας κόσμος είμαστε από μόνοι μας, αλλάζουμε κι εμείς, σκέψεις, θέλω, "αξιώματα" και κάποιες φορές οι αλλαγές μας πιάνουν εξαπίνης.
Θα έλεγα όλοι/ες και σ' αυτό, αλλά μάλλον δεν ισχύει. Εγώ πέρα απ' τη "μύτη", άντε και τον "διασκελισμό" μου δεν θέλω να δω.
Δεν έχω πια ούτε την διάθεση, ούτε την ενέργεια για να "δω". Ας ζήσουν οι άλλοι ( όσοι δεν έχουν την παραμικρή σχέση μαζί μου ) καλά ( δηλαδή με τα όνειρα ή την πραγματικότητα τους )
κι εγώ καλύτερα ( με τ' αντίστοιχα δικά μου )... 

 

Να με συμπαθάτε που θα μιλήσω με αφορισμούς μόνο αλλά σε μια σχέση D/s ή M/s δεν μπορεί κανένα από τα μέλη να εφησυχάζει ως προς το κομμάτι της ανταλλαγής ελέγχου. Δεν μπορεί να το αφήσει στην τύχη του, τότε ρημάζει η σχέση και έρχεται ένα είδος λύπης, μια μίρλα μουλωχτή, ένα "δε βαριέσαι" που σταδιακά εξελίσσεται σε "άει γαμήσου (εσύ κι ο γρύλλος σου)", μια πίκρα που ο άλλος - πάντα ο άλλος - δεν διεκδικεί από το ταίρι αυτό που πραγματικά θέλει.

Αν μιλάτε γι αυτό, δεν είμαι σίγουρη