...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Παρακαλώ μην ξεχνάτε να βάζετε και το όνομα του δημιουργού σε ό,τι δημοσιεύετε και δεν είναι δικό σας (από ποιήματα εως quotes ή άλλα κείμενα κτλ).
Κάνω δημόσια την υπενθύμιση απευθυνόμενη σε όλα τα μέλη.  

-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_​

[...] Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι [...]

[...] πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει [...]

[...] Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω.​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Μπορώ να συμπιέσω ένα σωρό συναισθήματα σε απίστευτα μικρό διάστημα χρόνου.
... αλλά να είμαι ευγενής, θαρραλέα, υπομονετική, έντιμη, σωματικά "αγνή", επειδή έτσι πρέπει;
Κανείς δεν ξέρει καλύτερα από εμένα τα τρομερά νεύρα του ανεστραμμένου, νεύρα πάντα τεντωνμένα.
Υπερτροφικά νεύρα, που η αντίδρασή τους συναγωνίζεται την ίδια την ένταση που τα προκαλεί.
Το πνευματικό μαρτύριο που πρέπει να αντέξει μια ευαίσθητη και περίπλοκη φύση, κάθε φορά που έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τη δική της οδύνη.
Κλαίω με βαθείς, πονεμένους λυγμούς, σαν παιδί που κάποιος το έχει χτυπήσει χωρίς αιτία.

Ο εαυτός μου φαίνεται όλος μάτια κι αυτιά, τέρας στο έσχατο όριο του εξευτελισμού, αλλά προικισμένος με μια, σχεδόν, ανυπόφορη επιδεξιότητα, τόσο διεισδυτική, που ξεπερνάει την ίδια μου την αντίληψη.
Αυτήν την ώρα,
τίποτα στον κόσμο δεν είναι τόσο πραγματικό, όσο αυτό το παχύ, αδιαπέραστο σκοτάδι και το τσούξιμο στα μάτια που πρέπει να είναι στυλωμένα μπροστά.
Έχω να παλέψω ενάντια στην ίδια μου την ιδιοσυγκρασία...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...



Γιάννης Αγγελάκας & Νίκος Βελιώτης

Θέλω να είμαι μουσική

Δεν θέλω να ‘μαι ένας ακόμα κρυμμένος θησαυρός…
Ένας ακόμα που φοβήθηκε να σηκωθεί από τον πάτο…
Ούτε με νοιάζει αν θα με πνίξει η φυλακή σου…
Δεν θέλω να ‘μαι ένας ακόμα παγωμένος ποταμός…
Ένας ακόμα που φοβήθηκε να πάει παρακάτω…
Ούτε με νοιάζει αν με πικράνει το φιλί σου…
Θέλω να είμαι η μουσική, που ξαγρυπνάει μαζί σου…
Σαν ασταμάτητη βροχή, να πέφτω στη ψυχή σου…
Να γίνω αέρας και να ‘ρθώ, να κλαίω στην αυλή σου…
Σαν σκύλος, σαν θεός, σαν εραστής σου…

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

πούτση κητάρα  

 

(Κάτι έχω πάθει τελευταία με τους Κατσιμιχαίους...  )

Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε
πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα
που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά
και πια δε γνωριζόμαστε,
δε γνωριζόμαστε

Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

Μαργαριταρένια μου, φεγγαρολουσμένη
δεν ήξερες, δεν ήξερα και παιδευτήκαμε
αυτό που μας ανήκει το κάνουμε κομμάτια
δεν έφτανε η αγάπη που ορκιστήκαμε,
χαθήκαμε

Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

Καινούργιους φίλους και παρέες προσπαθήσαμε
πως θα 'ναι όλα πιο δύσκολα πρέπει ν' αποφασίσω
μ' απ' όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει
είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω
πως πάω να συνηθίσω

Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με.​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
Σε καίει, σε σκορπάει και σε παγώνει
Μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ
Κάποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
Ενα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό
Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι
Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Σε ποιο όνειρο σε ξύπνησαν βρεμένο, λειψό
Ποιοι δαίμονες ποτίζουν την καινούρια σου ζάλη
Ποιος έρωτας σε σπρώχνει ποιο μακριά από δω
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Το όνειρο που σ' έφερε μια μέρα ως εδώ
Σήμερα καίγεται, σκουριάζει και σε διώχνει
Μια σε κρατάει στη γη, μια σε ξερνάει στον ουρανό
Το ίδιο όνειρο σε τρώει και σε γλυτώνει

Θέλεις ξανά ν' αποτελειώσεις μοναχός
Ενα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει
Κάτω απ' τα ρούχα σου ξυπνάει ο πιο παλιός θεός
Μες τις βαλίτσες σου στριμώχνονται όλοι οι δρόμοι

Ποια νήματα σ' ενώνουν με μια άλλη θηλιά
Ποια κύματα σε διώχνουν απ' αυτό το λιμάνι
Ποια μοίρα σε φωνάζει από την άλλη μεριά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
Ποια αστέρια τραγουδάνε τη καινούρια σου ζάλη
Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι

Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δεν θέλουν να βγουν
Ποια ελπίδα σ' οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη
Ποια θλίψη σε κλωτσάει ποιο μακριά από παντού
Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι ​

(Classic...)​

 

Απάντηση: Re: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Πώς να μην πάθεις? Είναι λογικό.... Ακούς.... Μαθαίνεις.... Μαγεύεσαι....  

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...