...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Κάποτε είχα μια αγάπη που λαβώθηκε νωρίς
μα την κράτησα γιατί ένιωθα ανασφαλής
Κάποτε είχα μια αγάπη που άργησα να την πληγώσω
και όταν με πρόδωσε έπρεπε να τη σκοτώσω
θυμάμαι πριν να σε γνωρίσω έκλαιγε όλη η πλάση
και όλοι ψάχναν μια ελπίδα, την ελπίδα που είχα χάσει
όταν πλέον σε είδα είπα πως βρήκα την ελπίδα
αλλά μάλλον είχα βρει μια ακόμη παλλακίδα
Μόνη ασπίδα η λογική που κατέρρευσε και αυτή
όταν έδωσα και ένιωσες το πρώτο μας φιλί
μόνιμη θλίψη η χαρά και η νικοτίνη στα κρυφά
μα τότε είχα μέσα μου μια τζούρα μοναξιά
μα τώρα εξέπνευσα, εξέπνευσα της σχέσης τον καπνό
δώθηκα και προδώθηκα ψάχνοντας για το θεό
μέσα από την ένωση 2 σωμάτων μέσα από την αγάπη
αλλά δάκρυ μετά το δάκρυ δεν αντίκρυσα την άκρη
μονάχα έφτασα στα άκρα σε έδιωξα από κοντά μου
προτιμώντας να κρατήσω το κενό μες την καρδιά μου
προτιμώντας τη μοναξιά μου να γίνει η μνηστή μου
αφού ο δρόμος μου για λύτρωση ήταν η καταστροφή μου

Όταν η απουσία γίνει τρόπος ζωής
όταν ο πόνος γίνει δρόμος διαφυγής
όταν στα πρόσωπα του κόσμου βλέπω το προσωπό σου
όταν το δάκρυ μου στο χάρισα και έγινε δικό σου
όταν το εγώ μου είναι μισό και το αστέρι μου θολό
όταν ξέρω πως υπάρχω μα δεν γίνεται να ζω
όταν μέσα μου κοιτώ βλέπω ένα απύθμενο κενό
γιατί δεν έπαψα στιγμή να σ'αγαπώ

Θυμάμαι τα ξανθά μαλλιά σου ν'ανεμίζουν
και τα πράσινα σου μάτια το άπειρο να ατενίζουν
θυμάμαι το χαμόγελό σου, τα 2 σου χείλη
όμως τώρα δεν είμαστε ούτε φίλοι
να'ταν η απόσταση γυαλί και ο χρόνος ψεύτης
να είμασταν πάντα μαζί και όταν στα χέρια μου πέφτεις
να σε σηκώνω και σαν κλέφτης να σου κλέβω τα αισθήματα
τα θρύμματα απ'τα ποιήματα αιώνια καταλλύματα
να'ταν ανέγγικτη στιγμή που τώρα έχει χαρακτεί
να μην ένιωθα ποτέ την ανάγκη για φυγή
ένας σταυρός είναι όλη η γη και πάνω εγώ να ατενίζω
το όνειρο που ζήσαμε και τώρα θέλω πίσω
γυαλίζω τα όσα χώρισα μπροστα μου σε συγχώρησα
πιστή συνοδοιπόρισσα το ξέρω όλη χώρισα
και την ψυχή μου αφόρησα να γίνει κομμάτια
βιώνοντας την υδονή σε βρώμικα κρεβάτια
τα τόσα αγνόησα μα χώρισα με βλέμμα θολωμένο
κάθε βράδυ ξυπνώ και κάθε μέρα πεθαίνω
δεν ξέρω τι περιμένω πάντως όχι να φανείς
αφού η απουσία σου έγινε τρόπος ζωής

Όταν η απουσία......

 ​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Το να ζω μου φαίνεται σαν ένα μεταφυσικό λάθος της ύλης, σαν μια απροσεξία της αδράνειας. Δεν κοιτάζω τη μέρα ώστε να δω αν υπάρχει κάτι που θα με διασκέδαζε από μένα και που θα μπορούσε, καθώς θα το περιέγραφα, να κρύψει με τις λέξεις το άδειο φλιτζάνι της απάρνησης του εαυτού μου. Δεν κοιτάζω τη μέρα, και αγνοώ με τη ράχη σκυμμένη αν είναι ήλιος ή απουσία ήλιου αυτό που υπάρχει έξω, στον υποκειμενικά μελαγχολικό δρόμο, στον έρημο δρόμο όπου περνάει ο θόρυβος των ανθρώπων. Αγνοώ τα πάντα και με πονάει το στήθος μου. Σταμάτησα να εργάζομαι! και δεν θέλω να κουνηθώ από εδώ. Κοιτάζω το υπόλευκο στυπόχαρτο που απλώνεται, στερεωμένο στις γωνίες, πάνω στο υπερήλικο επικλινές γραφείο. Κοιτάζω προσεκτικά τις γραμμούλες που έχουν σχηματιστεί πάνω του εξαιτίας της απορρόφησης του μελανιού ή της αφηρημάδας. Πολλές φορές η υπογραφή μου από την ανάποδη ή αναποδογυρισμένη. Μερικοί αριθμοί εδώ κι εκεί, στην τύχη.

Σκαριφήματα χωρίς νόημα που έκανα αφηρημένος. Τα κοιτάζω όλα αυτά σαν ένας άξεστος χωρικός, με προσοχή που δείχνει κάποιος σε κάτι καινούριο, με ολόκληρο τον εγκέφαλο αδρανή πίσω από τα εγκεφαλικά κέντρα της όρασης.

Νιώθω μεγαλύτερη νύστα μέσα μου απ’ ό,τι μπορώ ν’ αντέξω. Και δεν θέλω τίποτα, δεν υπάρχει τίποτα για να ξεφύγω από αυτό.

​

Η απροσεξία της αδράνειας - Bernardo Soares

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

[ame="http://[/ame]

And am I born to die?
To lay this body down?
And does my trembling spirit fly
Into a world unknown
A land of deepest shade
Unpierced by human thought
The dreary region of the dead,
Where all things are forgot?
Soon as from earth I go,
What will become of me?
Eternal happiness or woe
Must then my portion be;
Waked by the trumpet's sound,
I from my grave shall rise,
And see the Judge with glory crowned,
And see the flaming skies.​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

( Είναι εδώ; Είναι εκεί; Έφυγε; Θα ’ρθει; Πού είναι; Η τελευταία; )
Α! Το δάσος πέρα. Ένα τραπεζάκι κάτω από τ’ απόμερο πεύκο. Και η νύχτα που ερχόταν σιγά σιγά για να μην τη νιώσουμε. Η βοή του βραδινού ανέμου στα κλαδιά. Τα λόγια που έλειπαν. Τα χέρια ωχρά. Τα μάτια και τ’ αστέρια.
Μεσάνυχτα. Τίποτε απ’ όλα δεν είχε ειπωθεί.
( Ψέματα; Ψέματα; Παιχνίδι φιλαρέσκειας; Περιέργεια; Εγωισμός; )
Κι άλλοτε η θάλασσα. Τα πλοία που έφευγαν στον ορίζοντα παίρνοντας τα όνειρά μας. Ο φλοίσβος μα τις υποσχέσεις του. Εκεί πάνω στο βράχο τ’ άφθονα και ανεξήγητα δάκρυα. Η μοναξιά στο απέραντο. Τα φιλιά. Η ψυχή…
( Τίποτε; Τίποτε; Παιδικότητες; Ρομαντισμός; Αυταπάτη; )
Αλλες φορές η αυγή αναπάντεχη και προδοτική. Από δρομάκια το κουραστικό γύρισμα. Οι πρώτοι θόρυβοι της ημέρας. Η γλυκιά μεταμέλεια στο πρόσωπο που φωτιζόταν ολοένα. Το χαίρε…
( Έφυγε; Δε θα ’ρθει πια; Τελευταία; )​

Η τελευταία - Κ. Καρυωτάκης​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Ο βρομερός μου κόσμος αλώθηκε από ενισχυμένα ένζυμα απορρυπαντικών.
Δε βγήκα από μια καθωσπρέπει ματωμένη μήτρα.
Ξεβράστηκα ζαλισμένος μέσα από το φινιστρίνι ενός πλυντηρίου.
Μα υπάρχουν λεκέδες που δεν το βάζουν κάτω, λεκέδες πείσμονες, ηρωικοί λεκέδες.
Με μια τέτοια περιουσία κάτω απ'το δέρμα μου συνέχισα γεμάτος απόφαση.
Μόνο που έπρεπε πού και πού να κλείνω τα αφτιά μου στο τραγούδι της μοίρας.

Γιατί αυτή η καριόλα, σαν μυριστεί αγοράκια με πρώιμη σηψαιμία, χαλάει τον κόσμο με τα φάλτσα της.

Ο παράδεισος μου'πεφτε πάντα λιγάκι στενός.
Θέλω μια κόλαση στα μέτρα μου.

Αγγέλακας Γιάννης - Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε;

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η πρόγνωσις σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

Εκεί, προσεχτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω με τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω.

Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

Μανόλης Αναγνωστάκης - Κι ήθελε ακόμη...

 

Δε σ'αγαπάει κανείς εδώ.


Δε σ'αγαπάει κανέις εδώ
και δέξου το, προχώρα
περπάτα προς το τέλος σου
και μη λυγίσεις τώρα

Τα χρόνια περνάνε
μεγαλώνεις και ψάχνεις κάτι
να στηριχτείς,να νιώσεις
επιτέλους την αγάπη

Ξέρω πως πόνεσες,
ξέρω πως έρχονται βράδυα
που θέλεις να ξεφύγεις
γιατί γέμισες σημάδια

Το ξέρουνε κι αυτοί
το βλέπουνε στα μάτια σου
δε θα βοηθήσουν όμως
να μαζέψεις τα κομμάτια σου

Θα σε κοιτάν μονάχα
μ' απορία σαν μιλάς
μη δίνεις σημασία,
εσύ ξέρεις να αγαπάς

Εσυ ξέρεις τι σημαίνει
να χάνεσαι κάθε βράδυ
αυτοί όχι
γιαυτό κάνε τους τη χάρη

Και φύγε, μη μιλάς, μη ψάχνεις
κι άστους να νομίζουν
πως είσαι ένας τρελός
από 'κείνους που γυρίζουν

Στο τίποτα, στο πουθενά
χωρίς να έχουν σπίτι,
αυτοί μπορεί να έχουν,
όμως κάτι άλλο λείπει


[R]
Δε σ'αγαπάει κανείς εδώ
και μη το ψάχνεις άλλο
ήδη είναι το φορτίο
που κουβαλάς μεγάλο

Κι ίσως να 'ρθείς σε μένα
κι ίσως μιά μέρα να 'ρθώ
εγώ γιαυτό έλα
δε σ'αγαπάει κανείς εδώ
[R]


Κοίτα τα πρόσωπά τους
όταν τους μιλάς πως κάνουν
μη τους θυμώσεις, άσ'τους
αυτοί χάνουν

Δεν ξέρουν τι σημαίνει
νιώθω ή αισθάνομαι
δε ξέρουν τι συμβαίνει
όταν όσα έχουν χάσουνε

Βολεύτηκαν, εντάξει,
δε τους απασχολεί
επιστήμονες όλοι τους
που βγήκαν από σχολή

Δε τους έμαθαν όμως
πως ήμαστε άνθρωποι όλοι
ίσοι, κι η ψυχή
δε χωράει στο πορτοφόλι

Καλλιτέχνες,
με ευαίσθητη καρδιά
που μιλάνε με δις
κι αλλού πεινάνε παιδιά

Κι όλα αυτά
μετά το 2000
όμως βλέπουμε εκπομπές
με μεσημεριανές παπάρες

Τι ήπιε χτές η Βίσση
τι φόρεσε ο Καρβέλας
στα πολιτικά γκάλοπ
όλοι ψηφίζουνε "Κανένας"

Κι η μόνιμη ατάκα:
"Κάνε υπομονή,
όλα θα αλλάξουν και θα στρώσουν
κάποια στιγμή"


[R]
Δε σ'αγαπάει κανείς εδώ
και μη το ψάχνεις άλλο
ήδη είναι το φορτίο
που κουβαλάς μεγάλο

Κι ίσως να 'ρθείς σε μένα
κι ίσως μιά μέρα να 'ρθώ
εγώ γιαυτό έλα
δε σ'αγαπάει κανείς εδώ
[R]


Κοίτα μπροστά στα μάτια σου
να χάνονται όσα είναι δικά σου
μια θυσία καθημερινή
με θύμα τα όνειρά σου

Ξέρω πως νιώθεις
Ξέρω τι κάνεις τα βράδυα
τα ίδια κάνω κι εγώ
σ' ατελείωτα σκοτάδια

Είναι όλα σκατά
και μόνο στάχτες θα μείνουν
απ'το κόσμο σας, έτσι όπως πάτε
όλα γκρί θα γίνουν

Μα αν μείνεις μόνος
γέλα δυνατά
γιατί θα 'ρθούνε να σου κλέψουν
τη στιγμή σου ξανά

Και τότε πάλι
θα πρέπει μόνος να αντέξεις
να σταθείς πάλι στα πόδια σου
και να παλέψεις

Με τις φρίκες που σε τρώνε
και δε σ'αφήνουν
εσύ δώστους τα όνειρά σου
τίποτα ας μη σου δίνουν

Τότε εσύ θα είσαι εντάξει
με τον εαυτό σου
σε πετάξαν απ'τη τάξη;
είναι το τυχερό σου

Μια ώρα μόνος κι ήρεμος
θα 'χεις για να σκεφτείς
κι ίσως δείς πως εδώ
δε σ'αγαπάει κανείς


[R]
Δε σ'αγαπάει κανείς εδώ
και μη το ψάχνεις άλλο
ήδη είναι το φορτίο
που κουβαλάς μεγάλο

Κι ίσως να 'ρθείς σε μένα
κι ίσως μιά μέρα να 'ρθώ
εγώ γιαυτό έλα
δε σ'αγαπάει κανείς εδώ.
[R]

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Κακοφορμίζει καθημερινά σε χρώματα ανατολής
σε συζήτηση αδιέξοδη

Η αγωνία
συναρπαστική αγωνία για το τι έχω
και τι χάνω
υπόσχεση
σ' ένα ποτάμι
κοιτάζοντας μια δύση άλλη

Χαμένοι σ' ένα ειδώλιο
ανακαλύπτουμε την ταυτότητα


Οι λέξεις καθοριστικές
χωρίς αίσθηση συνέχειας
συρρικνώνουν την έννοιά μου
στο τι έχω και τι χάνω

Κώστας Πλαστήρας,Τι έχω και τι χάνω​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Μιλάμε...
χωρίς να'χουμε τίποτα να πούμε,
μοιράζοντας στη σιωπή
τις ανάγκες της ψυχής
δίνοντας φωνή στις βαθειές ρυτίδες
πίσω απ'τα ματόκλαδα,
και στις γωνίες των χειλιών...
Να Μιλάμε...
αγγίζοντας τα δαχτυλά μας!
Να Σιωπούμε,
σφίγγοντας τα χέρια μας!​

Paul Eluard ​

Όλο αυτό που υπήρξε
αν το έχουμε ζήσει
όταν ήταν η ώρα του,
όταν φεύγει και περνά
φεύγει και από μέσα μας.
Στο τέλος μένει
ότι έμεινε απ'το χθές
κι αυτό που θα μένει
απ'το αύριο θα είναι:

η ακόρεστη και πολλαπλή
αγωνία του Είναι,
πάντα ίδιος ο άνθρωπος
κι ο άλλος ίδιος.
​

Fernando Pessoa ​

Με τα νύχια μου έγδαρα τον Ηλιο σου και
ας μου έκαψε τα τσίνορα
και με τα χείλη μου φίλησα τα Αστερια σου και
ας μου μάτωσε τα μάτια...
Τι στην ευχή, φώναξα αγανακτισμένη,
δεν γίνεται πάντα στην πραγματικότητα να ζω!
Ναι, δώστε μου ψέμματα έστω και αρρωστημένα
αν είναι να ζω μεσα στις φλέβες σου,
δώστε μου μόνο τα βράδια εστω και φευγαλέα
αν είναι στις συντεταγμένες σου να κοιμάμαι
κι όσο αντέξω, Ανυπότακτο μου Τώρα!​

Τάκης Τσαντήλας - Αερικό - Μαρία Ροδοπούλου ​

[...]
Δεν ξέρω τι να προτιμήσω.
Μες στο σκοτάδι
χάνεται η ασκήμια μου,
μέσα στο φως
λάμπει η ομορφιά σου.
[...]​

Ντίνος Χριστιανόπουλος​

 

Δυστυχώς επτωχεύσαμεν indeed...

Χτυπάνε νεύρο οι επιπρόσθετοι στίχοι...​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...