...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Doubt thou

the stars are fire;​

Doubt that

the sun doth move;​

Doubt truth

to be a liar;​

But never doubt


I love.

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Νομίζω πως σε ξέχασα αλλά
τις νύχτες που μετρώ το χρόνο μόνη
το χέρι σου μου πλέκει τα μαλλιά
το χάδι σου αυτό ακόμα με σκοτώνει

Γιατί όλα προχωρούν χωρίς εσένα
κι αυτό τώρα λέγεται ζωή
​

 ​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

a childish dream
sacrifice - surrender
surrender Shame​

​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Λιποτακτης της ζωης, αλλα αυτο δεν τον εμποδισε να μεινει σαν ''ο πριγκιπας'' στις καρδιες ολων μας.
Εδω i ora tou stuff, live στο''Αν'',συγκλονιστικη ερμηνεια,πραγματικη καταθεση ψυχης!
Σαν τον βλεπουμε ακομη και τωρα ν αγκαλιαζει μαζι με το τσιγαρο το μικροφωνο, ψαχνοντας με το βλεμμα την αγαπημενη του Κατερινα στο ακροατηριο, ρωτωντας σπαρακτικα.
''πες μου αν μ αγαπησες οσο ο ηλιος την αυγη,
οσο ο γκριζος ουρανος καποιας ανοιξης βροχη,
αν τον φοβο μου εβλεπες πισω απο καθε μου φιλι.....''
Μπορει το κορμι του να το σκαλισε και να το ποτισε η πρεζα με ανεξιτηλα σημαδια, αλλα ο ερωτας ειχε αφησει αλλα τοσα και περισσοτερα στην καρδια του, ηξερε οτι αυτα ειναι τα ''φωτεινα και σημαντικα''.
Τα σεβη μου RocknRolla!

 

Πώς μαθαίνει κανείς να είναι νεκρός.

Ο κύριος Πάλομαρ αποφασίζει ότι από 'δω και πέρα θα ζει σαν να είναι νεκρός, για να δει πώς θα πάει ο κόσμος χωρίς αυτόν.

Εδώ και λίγο καιρό συνειδητοποίησε ότι ανάμεσα σ' αυτόν και στον κόσμο τα πράγματα δεν πάνε όπως πριν
- αν πρώτα του φαινόταν πως αυτός και ο κόσμος περίμεναν κάτι ο ένας από τον άλλο,
τώρα δε θυμάται πια τί -καλό ή κακό- περίμενε, ούτε γιατί αυτή η αναμονή τον κρατούσε σε ένα συνεχές άγχος.

Με λίγα λόγια, να είσαι νεκρός είναι λιγότερο εύκολο απ΄ ό,τι μπορεί να φανεί.

Και πρώτα πρώτα κανείς δεν πρέπει να μπερδεύει την κατάσταση του να είσαι νεκρός με την κατάσταση του να μην υπάρχεις,
κατάσταση που περιλαμβάνει ακόμη και την αχανή έκταση του χρόνου που προηγείται της γέννησης,
και που μονάχα φαινομενικά είναι συμμετρική με την εξίσου αχανή έκταση που ακολουθεί το θάνατο.

Πράγματι, πριν να γεννηθούμε αποτελούμε τμήμα των αμέτρητων δυνατοτήτων που θα τύχει ή δεν θα τύχει να πραγματωθούν,
ενώ όταν πεθάνουμε δεν μπορούμε πια να αυτοπραγματωθούμε ούτε στο παρελθόν
(στο οποίο ανήκουμε πλέον αποκλειστικά αλλά πάνω στο οποίο δεν μπορούμε πια να επιδράσουμε)
ούτε στο μέλλον (το οποίο, παρ΄ ότι έχει επηρεαστεί από μας, μας είναι απαγορευμένο).

Η περίπτωση του κυρίου Πάλομαρ είναι στην πραγματικότητα πιο απλή, αφού η ικανότητά του να επιδρά σε κάτι ή κάποιον, ήταν πάντα αμφίβολη.

Ο κόσμος μπορεί θαυμάσια να ζήσει και χωρίς την παρουσία του,
και ο ίδιος μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του νεκρό με όλη του την άνεση και μάλιστα χωρίς ν' αλλάξει καμιά από τις συνήθειές του.
Το πρόβλημα είναι η αλλαγή όχι αυτών που κάνει αλλά αυτού που είναι, και ακριβέστερα αυτού που εκείνος είναι σε σχέση με τον κόσμο.
Πριν, όταν έλεγε "κόσμος" εννοούσε τον κόσμο συν τον εαυτό του. Τώρα πρόκειται για τον εαυτό του συν τον κόσμο μείον τον εαυτό του.

Μήπως όμως ο κόσμος μείον τον εαυτό του πάει να πει το τέλος της αγωνίας;
Είναι, δηλαδή, ένας κόσμος στον οποίον τα πράγματα συμβαίνουν ανεξάρτητα από την παρουσία και τις αντιδράσεις του,
ακολουθώντας ένα δικό τους νόμο ή ανάγκη ή λογική που δεν αφορά τον ίδιο;

Η ανακούφιση του να είσαι νεκρός θα πρέπει να σημαίνει και αυτό:
αφού εκείνη η κηλίδα ανησυχίας που είναι η παρουσία μας, έχει εξαλειφθεί,
το μόνο πράγμα που μετράει είναι η εξέλιξη και η διαδοχή των πραγμάτων κάτω από τον ήλιο, στην απαθή τους γαλήνη.
Τα πάντα είναι ηρεμία ή τείνουν προς την ηρεμία, ακόμα και οι τυφώνες, οι σεισμοί, οι εκρήξεις των ηφαιστείων.
Αυτός όμως δεν ήταν ο κόσμος όταν κι εκείνος ήταν εκεί;
Τότε που η κάθε καταιγίδα έφερνε μαζί της την ειρήνη του μετέπειτα και προετοίμαζε τη στιγμή που
όλα τα κύματα θα χτυπούσαν στην ακτή και ο άνεμος θα εξαντλούσε τη δύναμή του;
Ίσως το να είσαι νεκρός σημαίνει πως περνάς στον ωκεανό των κυμάτων που μένουν για πάντα κύματα,
άρα δεν έχει νόημα να περιμένεις να καλμάρει η θάλασσα.

Το βλέμμα των νεκρών έχει πάντα την τάση να εξορκίζει.
Τόποι, καταστάσεις, ευκαιρίες είναι συνήθως ίδια με αυτά που κάποιος ήδη γνώριζε, και πάντα νιώθεις ικανοποίηση
όταν μπορείς και τα αναγνωρίζεις.

...το να είσαι νεκρός σημαίνει ότι συνηθίζεις στην απογοήτευση να ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου
σε μια οριστική κατάσταση που δεν έχει πια ελπίδες ν' αλλάξει.

Ο Πάλομαρ δεν υποτιμά τα πλεονεκτήματα που έχουν οι ζωντανοί σε σχέση με τους νεκρούς, όχι όσον αφορά το μέλλον,
όπου οι κίνδυνοι είναι πάντα πολύ μεγάλοι και οι ωφέλειες βραχυπρόθεσμες,
αλλά όσον αφορά τη δυνατότητα βελτίωσης της μορφής του παρελθόντος.

Η ζωή ενός ατόμου συγκροτείται από ένα σύνολο γεγονότων,
από τα οποία το τελευταίο θα μπορούσε και ν' αλλάξει την όλη εικόνα του συνόλου,
κι αυτό όχι γιατί μετρά περισσότερο από τα προηγούμενα αλλά γιατί τα γεγονότα εισβάλλουν σε μια ζωή
σύμφωνα με μια σειρά που δεν είναι χρονολογική αλλά ικανοποιεί τις απαιτήσεις μιας εσωτερικής αρχιτεκτονικής.

Κάποιος για παράδειγμα, διαβάζει σε ώριμη ηλικία ένα σημαντικό γι' αυτόν βιβλίο που τον κάνει ν' αναφωνήσει:
"Πώς μπορούσα και ζούσα χωρίς να το έχω διαβάσει;" όπως επίσης "Τι κρίμα που δεν το διάβασα όταν ήμουν νέος!".
Αυτές οι δηλώσεις, όμως, δεν έχουν νόημα, ιδιαίτερα η δεύτερη, αφού από τη στιγμή που το ίδιο αυτό άτομο διάβασε εκείνο το βιβλίο,
η ζωή του γίνεται η ζωή κάποιου που διάβασε εκείνο το βιβλίο, αν και δεν έχει καμία σημασία αν το διάβασε νωρίς ή αργά,
γιατί και η ζωή που προηγείται της ανάγνωσης τώρα αποκτά μια μορφή που σφραγίζεται από αυτή την ανάγνωση.

Αυτό είναι το πιο δύσκολο βήμα για όποιον θέλει να μάθει να είναι νεκρός:
να πειστεί ότι η ζωή του είναι ένα κλειστό σύνολο, στραμμένο ολόκληρο προς το παρελθόν,
στο οποίο κανείς δεν μπορεί να προσθέσει τίποτα, ούτε να εισαγάγει αλλαγές προοπτικής στη σχέση των διαφόρων στοιχείων.
Βέβαια, όσοι συνεχίζουν να ζουν, μπορούν -στη βάση αλλαγών που έζησαν οι ίδιοι- να εισαγάγουν αλλαγές και στη ζωή των νεκρών,
δίνοντας μορφή σε ό,τι έμοιαζε άμορφο ή είχε μια διαφορετική μορφή: αναγνωρίζοντας για παράδειγμα
ως αληθινό επαναστάτη αυτόν που είχε στιγματιστεί για τις πράξεις του ενάντια στο νόμο,
εξυμνώντας ως ποιητή ή προφήτη αυτόν που είχε νιώσει τον εαυτό του καταδικασμένο στη νεύρωση ή στο παραλήρημα.
Αυτές όμως είναι αλλαγές που μετράνε ιδιαίτερα για τους ζωντανούς.
Οι νεκροί, είναι δύσκολο να επωφεληθούν από αυτές.
Ο καθένας μας είναι φτιαγμένος απ' όσα έζησε και από τον τρόπο με τον οποίο τα έζησε,
κι αυτό κανένας δεν μπορεί να μας το αφαιρέσει.
Όποιος έζησε υποφέροντας, παραμένει φτιαγμένος από τη δυστυχία του,
αν κάποιος θελήσει να του την αφαιρέσει, δεν θα είναι πια ο εαυτός του.

Γι' αυτό ο Πάλομαρ ετοιμάζεται να γίνει ένας τζαναμπέτης νεκρός, που δεν ανέχεται την καταδίκη να μείνει έτσι όπως είναι
αλλά και που δεν είναι διατεθειμένος να απαρνηθεί τίποτα από τον εαυτό του, ακόμα και ό,τι του είναι βάρος.


"Αν ο χρόνος πρέπει να τελειώσει, μπορούμε να τον περιγράψουμε στιγμή προς στιγμή, την κάθε στιγμή όμως της πριγραφής του, ο χρόνος διαστέλλεται
τόσο πολύ, ώστε δε βλέπουμε πια το τέλος του."
Αποφασίζει ότι θ' αρχίσει να περιγράφει την κάθε στιγμή της ζωής του,
και ότι όσο δεν θα έχει τελειώσει την περιγραφή όλων των στιγμών του δεν θα σκεφτεί ότι είναι νεκρός.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή πεθαίνει.​

Ίταλο Καλβίνο
"Πάλομαρ", 1983​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Κάθε μέρα,
όλες τις νύχτες,
24 ολάκερες ώρες
ο φόβος
σκοτώνει,
η απροδιοριστία
σκοτώνει,
τ'όνειρο
σκοτώνει,
η πράξη
σκοτώνει...

Κι όταν πεθαίνεις,
κανείς δεν ξέρει από πόσους καθημερινούς θανάτους
σε προφυλάσσει
αυτό το μικρό χωματένιο ύψωμα.

(Τ.Λειβαδίτης - Δολοφονία οργανωμένη)

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Δρόμοι που χάθηκα
με σένα πλάι μου
δεν είσαι εδώ
σκιά που έφυγε
μέσα στη θύμηση
ήσουν εσύ

Σβήνεις και χάνεσαι
κι όμως ξανάρχεσαι
κι ακροβατώ

Δρόμοι που αγάπησα
ένα αδιέξοδο
δεν είσαι εδώ

κι εγώ να χάνομαι
φτιάχνοντας το αύριο
και προορισμούς
δρόμους περπάτησα
πόρτες που άνοιξα
για να σε βρω

Σβήνω και χάνομαι
κι όλο ξανάρχομαι
κι ακροβατώ
σβήνεις και χάνεσαι
κι όλο ξανάρχεσαι
και σ' αγαπώ

Πνοή της θάλασσας
μέσα μου πέταξε
και δε γυρνά
μοιάζει κι η αγάπη
μ' ένα χαμόγελο
που προσπερνά.​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Προς Κυρίαν Βεατρίκη, ενταύθα
Το σκοτάδι μια χαρά είναι, έχω δει εγώ πολλούς και πολλές , που έχουν την τύφλα τους, δεν πα' νάναι και μέρα μεσημέρι.....

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

και μη χειρότερα

---------- Post added at 01:18 ---------- Previous post was at 00:53 ----------

και δεν βλέπω φως!

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Once upon the dark autumn night
I was so very far from sleep
I longed to walk beneath the stars
Into the wood so dark and deep

Neither myth nor fairy tale
Could keep me from the path to the maze
But eyes upon me I could feel
Hidden in the shadows watching always

Something in the darkness pulled me deeper
Something in the madness eased my mind
Was I awake or was I dreaming
Cut the strings that bind me to mankind

Once while I was sitting in my room
One cold and silver winter's day
I could hear another worldly call
Try as I might I couldn't turn away

Something in the darkness pulled me deeper
Something in the madness eased my mind
Was I awake or was I dreaming
Cut the strings that bind me to mankind

Somewhere in between the moss and the stone
The wind and the wood became my home
I layed myself down upon the green
When the ivy overgrew I could never leave

Something in the darkness pulled me deeper
Something in the madness eased my mind
Was I awake or was I dreaming
Cut the strings that bind me to mankind

Something in the darkness pulled me deeper
Something in the madness eased my mind
Was I awake or was I dreaming
Cut the strings that bind me to mankind

Blackmore's night