...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Η πρόταση "Το ευχαριστώ είναι πρόστυχη πληρωμή. Όταν δυο άνθρωποι ζούνε ο ένας με την ανάσα του άλλου δε χωράει πληρωμη." με είχε συγκλονίσει την πρώτη φορά που το είδα. Είχα μείνει απλά και κοιτούσα σχεδόν χωρίς ανάσα την πρόταση λες και προσπαθούσα να ρουφήξω την ουσία της.

Και το νήμα βέβαια το βρίσκω ιδιαίτερα καλή ιδέα, αν και άργησα να το ανακαλύψω  

Και κάτι από μένα:

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Κώστας Τσίρκας
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Μικρό παιδί στην πρώτη τάξη
Και το θυμάμαι σαν και τώρα
Μου 'πε η μαμά μου «θα είσαι εντάξει
Κάποτε φτάνει αυτή η ώρα
άσε το χέρι μου και μόνη σου προχώρα

Ήρθ' η στιγμή κάποιο σπουργίτι να πετάξει»

Το 'ξερα πως ο ουρανός
Δε θα με χώραγε εμένα
Και χάθηκα μες στα παιδιά
Για να μην πάρουν μυρωδιά
Πως και τα δυο μου τα φτερά ήταν κομμένα

Κι ήρθε η καρδιά να με διδάξει
Το παραμύθι πως τελειώνει
Μου 'πε μην κλαις θα είσαι εντάξει
Είναι κακό να μένεις μόνη
Ένα σπουργίτι δεν αντέχει τόσο χιόνι

Μ' άλλα σπουργίτια μια φωλιά πρέπει φτιάξει»

Κι ήξερα πως ο ουρανός
Δε θα με χώραγε εμένα
Κι ήταν η σκέψη μου σωστή
Πετάνε φίλοι και γνωστοί
Και τους κοιτάζω με τα δυο φτερά κομμένα​

 

Για μένα... με αγάπη.​

Όταν κλείνουν τα φώτα, η ψυχή σου κουρνιάζει
και στο σκοτάδι χορεύει με τις λέξεις
ο ήχος των δεικτών την ύπαρξη σου βιάζει
και συ θέλεις να τρέξεις
τότε εμφανίζονται μονοπάτια...

Στο μονοπάτι αρχικά εμφανίστηκε μια μάγισσα,
αόριστα ψιθύρισε πως άργησα,
ότι ο δρόμος των σκιών θα 'ναι μακρύς και γλυκός
και πως κάπου κάπου θα δακρύζει ο ουρανός.
Λίγο βιάστηκα για να βρεθώ σ' ένα ξέφωτο
να δω μια μάχη ένα βράδυ αξημέρωτο
Είδα κάποιον να υψώνει ένα σπαθί μπροστά μου
και, ρίχνοντας το, να ψελλίζει τ' όνομά μου.
Θυμήθηκα πολλά και δάκρυσα ασυναίσθητα,
κατάλαβα πως έπρεπε να φύγω και συνέχισα.
Στο διάβα μου αντίκρισα κρίνα λευκά,
προάγγελοι θανάτου στιχοισμένοι σε σειρά
και μια νεράιδα να λέει για μια ατέλειωτη έξη
που μου άφησε στα χείλη μια παράξενη γεύση.
Είδα προδότες σε κελιά, σε κατάσταση σήψης,
με λουκέτα φτιαγμένα από ενδόμυχες τύψεις.
Χάθηκαν. Και προχώρησα πιο πέρα,
ένας μάγος με φίλεψε μια γυάλινη σφαίρα
Τα μάτια του έχυσαν δυο σταγόνες δάκρια γνώριμες,
αλήτρες ανάσες από στιγμές πιο απόμερες.
Πήρα χρώματα και στα κέρναγα παντού
με το χρώμα της φωτιάς στο χρώμα του δειλινού
και με θυμάμαι να λέω πριν το σκοτάδι με βρει
'Θέλω Απόψε Να Αγγίξω Την Ουράνια Σιωπή'


Σ' ένα όνειρο θα ζήσω τώρα πια
αφού ο κόσμος μου δεν σας βολεύει
εκεί που ακόμα υπάρχουν ξωτικά
κι ο άγγελος μου κάπου κάπου ζωντανεύει
Σ' ένα όνειρο θα φύγω, θα χαθώ
κι όταν για μένα θα μιλάτε θα σωπαίνω,
θα σας κοιτάω από μακριά και θα γελώ
και ευτυχισμένος κάθε βράδυ θα πεθαίνω


Κι όμως με βρήκε το σκοτάδι, όρθιο ακόμα
να 'μαι μόνος, στης πανσέληνου το χρώμα.
Κάθε βήμα μου έμοιαζε πιο σκοτεινό
και στο βάθος θαρρώ αίμα έσταζε απ' τον ουρανό.
Σαν παραμύθι ευχήθηκα να περάσει η ζωή μου
κι ιστορίες διάβαζα, να δω ποια μου ταιριάζει.
Σε πριγκίπισσα που κοιμόταν έδωσα το φιλί μου
κι όταν ξύπνησε άρχισε να ουρλιάζει.
Έσκυψα κεφάλι ίσως δάκρυσα πιο πέρα
στα μέρη που ποτέ δεν ξημέρωσε η μέρα
γιατί μαύρα δαιμόνια έκρυβαν τον ήλιο
ενώ ο χρόνος εξορίστηκε απ' της νιότης το βασίλειο.
Εκεί στολίζονται τα δάση μόνο από ιτιές
που απ' τη γέννηση τους έχουν έτοιμες θηλιές
πλεγμένες από ψέματα και όρκους πατημένους
κι οι μανδραγόρες χορεύουν κάτω από τους κρεμασμένους.
Κυνήγι μαγισσών γι' αθάνατα ξόρκια.
Με πλησίασε μια κι είπε τα παρακάτω λόγια.
Κρύβω μέσα μου, λέει, μια άπ' τις προφητείες :
Όπου δω ανατολή εκεί θα χρίζονται μεσσίες.
Σκέψεις βγαλμένες απ' της ψυχής μου τα υπόγεια,
μ' ένα μικρόφωνο θα βαφτιστούν υπόνοια
κι αύριο θα με βρει του ήλιου το γέρμα
μ' ένα βέλος στη καρδιά, αντί στη φτέρνα.
Άξαφνα χάθηκαν όλα, με την πρώτη ακτίνα από το φως
κι ο ουρανός μοιάζει τόσο μελαγχολικός.
Ας ήτανε το παραμύθι να μην τελείωνε νωρίτερα,
τα όνειρα που πεθαίνω για μένα είναι τα καλύτερα.​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

...................​

---------- Post added at 00:51 ---------- Previous post was at 00:30 ----------

..όταν θα πάψει να μας δίνει η ζωή σημασία,
και μας κεράσει σιωπή,
όπου και να 'σαι,
θα 'ρθω τότε να σε βρω,
κι αν με θυμάσαι,
θα το χαρώ.​

χάλια​

 

Re: Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Thanks 

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...



Si tienes un hondo penar, piensa en mi
Si tienes ganas de llorar, piensa en mi
Ya ves que venero tu imagen divina
Tu parvula boca, que siendo tan nina
Me enseno a pecar

Piensa en mi cuando sufras,
Cuando llores, tambien piensa en mi,
Cuando quieras quitarme la vida
No la quiero, para nada
Para nada me sirve sin ti.

Piensa en mi cuando sufras
Cuando llores, tambien piensa en mi,
Cuando quieras quitarme la vida
No la quiero, para nada,
Para nada me sirve sin ti.




(επειδή δεν ξέρω ισπανικά
δεν είμαι σίγουρη αν είναι
σωστοί οι στίχοι)

 

 ​

 

παραμένοντας στο σκοτάδι.....

Νυχτώνει καὶ σήμερα. Ἡ ἀγωνία
λέει πάλι: θὰ βοσκήσω τὸ μαῦρο.​

[Τὴν ἡμέρα ἐκείνη γεννήθηκα μόνος μου, δὲν εἶχα βιολογικὸ
προηγούμενο. Σούρθηκα στὴν τρώγλη τῆς ἁπλῆς ἀριθμητικῆς.
Ἐκεῖ διαλάμποντας ἐνωτίστηκα κόκαλα.]​

- Τί ἐστὶ λάμψη;

- Ποιὸς ἀποφάσισε τὰ πτώματά μας;​

ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ
Μὴ μὲ διαβάζετε
ὅταν
ἔχετε
δίκιο.
Μὴ μὲ διαβάζετε ὅταν
δὲν ἤρθατε σὲ ρήξη μὲ τὸ σῶμα...
Ὥρα νὰ πηγαίνω
δὲν ἔχω ἄλλο στῆθος.​

Χορό της νύχι ἂς ὦ φῶτα ἠχηρὰ
θαυμάσιο βράδυ
ὁ ἔγχρωμος θόρυβος τῆς πόλεως
τὴ μοναξιά μου διαιροῦσε πότε κίτρινη
πορτοκαλένια κυανὴ καὶ τώρα κόκκινη
βάφοντας πράσινο τὸ περπάτημα.
Εἶχε λευκὰ σημάδια ἡ ἀγάπη.
Στόπ. Ἐπιστροφή.
Εἶχε λευκὰ σημάδια τοῦ κόσμου ἡ ταραχή.
Τὰ νέφη ἀόρατα.
Ὄχι.
Στὶς ἐρημιὲς τοῦ φεγγαριοῦ μέσ᾿ στὰ κλήματα
μαρμαίρει ὁ ἄγγελος ἐνῶ
γελιέται ὁ θάνατος καὶ ἡ νύχτα
διασκεδάζει μὲ διάττοντες.
Ὄχι, ὄχι.
Ὁ χρόνος πλησιάζει τὰ ὁράματα
νυχοπατώντας.
Ἀπληστία!
Ἔπρεπε νὰ βυθίσω περισσότερο
τὴ θλίψη μέσα στὴν ψυχή μου.
Ὄχι.
Στολίζει τὴν ἔκταση ὁ γρύλος.
Ἡ νύχτα κατεβαίνει τὴ σκάλα τοῦ σκοταδιοῦ
κάθεται στὸν ἔρωτα τῆς Μαίρης.
Ἔρημες ἀναπνέουν στοὺς κήπους οἱ προτομὲς
Στόπ. Ὅλα σβήνονται.
Θέλω νὰ βγῶ ἀπ᾿ τὶς λέξεις
βαρέθηκα.​

Μία μουσικὴ
ἄξια τῶν συγκινήσεών μας
δὲν ἀκούσαμε.​

 

For I.

Προσπαθώ να θυμηθώ τον ήχο της φωνής σου και δεν τα καταφέρνω.
Βουρκώνω.
Προσπαθώ να θυμηθώ τα μάτια σου. Τα χείλια σου. Οποιοδήποτε χαρακτηριστικό του προσώπου σου. Mόνο θολούρα βλέπω.
Με πιάνουν τα κλάμματα.
Προσπαθώ να θυμηθώ την αίσθηση των δαχτύλων σου στο δέρμα μου. Την αγκαλιά σου έστω. Κενό.
Λυγμοί.
Δεν ξέρω τί πονάει πιο πολύ:
ότι δεν είσαι πια εδώ ή ότι σε ξεχνάω...​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Make the sadness go away
Come back another day
For years I've tried to teach
But their eyes are empty
Empty too I have become
For them I must die
A sad and troubled race
An ungrateful troubled place

I see the sadness in their eyes
Melancholy in their cries
Devoid of all the passion
The human spirit cannot die
Look at the pain around me
This is what I cry for
Look at the pain around me
This is what I'll die for

Make the sadness go away
Come back another day
The things I've said and done
Don't matter to anyone
But still, you push me to see
Something, I can never be
Why am I their shattered king?
I don't mean anything​

 

...κι ήμουν στο σκοτάδι, κι έβρεχε....

Έβρεχε εκείνο το βράδυ, έβρεχε
ανέβηκα τα σκαλιά κανείς στην καμάρα
Έβρεχε, έτρεμε στ' ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα
Έβρεχε..

'Φεύγω μη ζητήσεις να με βρεις. Αγαπώ άλλον!', έγραφε...
'Αγαπώ άλλον!
Που είσαι; Που να πάω;
Φυσάει, κρυώνω
Που είσαι; Που να πάω;
Φυσάει, κρυώνω
Οι δρόμοι λασπωμένοι, κίτρινα φώτα, έβρεχε...

Ζευγάρια αγκαλιασμένα κάτω απ' τις ομπρέλες τους
σε λίγο θα ανάβουνε το φως
Θα κοιτάζονται στα μάτια και θα πετάν από πάνω τους όλη τη μοναξιά
Οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τους
Όλα στην εποχή μας διαφημίζονται γιατί όχι και αυτό ...
Έβρεχε…

«Αγαπώ άλλον!»
Με κόκκινα πελώρια γράμματα θα 'ταν υπέροχη διαφήμιση
γιατί όχι και αυτό: ''Αγαπώ άλλον!"
"Θα αγαπώ άλλον''
Που είσαι;
Που να πάω;
Φυσάει κρυώνω
Που είσαι;​

 

So what!

 

 ​