...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

«Μόνο το χιούμορ, η λαμπερή εφεύρεση των προορισμένων στην πιο μεγάλη καταπίεση, των σχεδόν τραγικών τύπων, των δυστυχισμένων ανθρώπων, που η μοίρα ωστόσο τους έχει προικίσει με υψηλά χαρίσματα, μόνο το χιούμορ (ίσως αυτή είναι η πιο χαρακτηριστική και μεγαλοφυής επίδοση της ανθρωπότητας) κατορθώνει το αδύνατο, υπερβαίνει και ενώνει όλες τις περιοχές της ανθρώπινης ζωής με τις λάμψεις όλων των πλευρών της. Για να ζήσει κανείς στον κόσμο, σα να μην ανήκει σ’ αυτόν, να σέβεται το νόμο και συνάμα να τον ξεπερνά, να κατέχει ως «μη κατέχων», να παραιτείται χωρίς να υπάρχει παραίτηση – όλες αυτές τις επιθυμητές και συχνά διατυπωμένες απαιτήσεις για μια υψηλή εμπειρία της ζωής μόνο το χιούμορ μπορεί να τις πραγματώσει.

Και ο δικός μας ο Λύκος της Στέπας, που δεν του λείπουν τα χαρίσματα και τα προτερήματα, θα σωζόταν μόνο αν δοκίμαζε ως το τέλος αυτό το μαγικό ποτό κι αν έφτανε στα έσχατα της πνιγερής του κόλασης. Ακόμα εντούτοις του λείπουν πολλά. Αλλά η δυνατότητα και η ελπίδα υπάρχουν. Όποιος τον αγαπά, όποιος συμμερίζεται τη μοίρα του πρέπει κάτι τέτοιο να εύχεται. Θα μπορούσε να παραμείνει για πάντα στον αστικό κόσμο, αλλά οι πόνοι του θα γίνονταν υποφερτοί και θα έφερναν καρπούς. Η σχέση του προς τον αστικό κόσμο, με αγάπη και μίσος, θα έχανε τη συναισθηματικότητα και το δέσιμό του προς τον κόσμο, θα έπαυε να τον βασανίζει συνέχεια σαν κάτι το επονείδιστο.

Και για να πετύχει έναν τέτοιο σκοπό ή να τολμήσει το πήδημα στη διάσταση του σύμπαντος, έπρεπε να δει καθαρά τον εαυτό του σα λύκο της στέπας, να μπει βαθιά στο χάος της ψυχής του και να συνειδητοποιήσει τον προορισμό του. Θα ανακάλυπτε έτσι τη διφορούμενη ύπαρξή του μέσα στα αμετάβλητά της όρια και θα του ήταν αδύνατο από την κόλαση των ορμών του να αναχθεί στη συναισθηματική και τη φιλοσοφική σφαίρα, σαν την επίτευξη μιας παρηγοριάς, κι από τη σφαίρα αυτή ξανά να γυρίσει στη τυφλή μέθη ενός λύκου της στέπας – τον άνθρωπο και το λύκο έπρεπε να τους αντικρίσει κατάματα, χωρίς ψεύτικες μάσκες αισθημάτων, να τους δει με τα μάτια του γυμνούς πέρα για πέρα. Τότε ή θα γινόταν μια τρομερή έκρηξη, που θα τους χώριζε για πάντα, χωρίς πια να υφίσταται λύκος της στέπας ή με το ερχόμενο φως του χιούμορ θα έφτιαχναν ένα λογικό γάμο.

Είναι πιθανό μια μέρα ο Χάρυ να οδηγηθεί μπροστά σ’ αυτή τη δυνατότητα. Είναι πιθανό μια μέρα να γνωρίσει τον εαυτό του είτε έχοντας ένα δικό μας καθρεφτάκι στο χέρι του είτε συναντώντας την αθανασία, είτε ίσως σ’ ένα δικό μας μαγικό θέατρο βρίσκοντας εκείνο που χρειάζεται για την απελευθέρωση της απροφύλαχτης ψυχής του. Χιλιάδες τέτοιες πιθανότητες τον περιμένουν, τη μοίρα του την τραβά ακαταγώνιστα, όλες αυτές οι μορφές του αστικού κόσμου ζουν στην ατμόσφαιρα αυτών των μαγικών πιθανοτήτων. Αρκεί ένα τίποτα και η αστραπή θα χτυπήσει.

Κι όλα αυτά είναι γνωστά στον ίδιο το Λύκο της Στέπας, κι ας μην έχει συνειδητοποιήσει ακόμα όλα αυτά τα στοιχεία της βιογραφίας του. Αισθάνεται τη θέση του μέσα στο οικοδόμημα του κόσμου, αισθάνεται και φοβάται τη δυνατότητα μιας συνάντησης με τον εαυτό του, ξέρει πως υπάρχει ο καθρέφτης, όπου είναι τόσο πικρή ανάγκη να κοιτάξει, όπου τόσο θανάσιμα φοβάται να αντικρίσει τον εαυτό του.»

απόσπασμα από τον «Λύκο της Στέπας», Έρμαν Έσσε, (σελ. 59-60)

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...




Ψιλόβροχο (XI)

Δεν είναι η μνήμη. Σκιά και φως
σιωπή πολύγλωσση κι αγκαλιά μονάχα.

Μάρκος Μέσκος

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

«Η τέχνη είναι η αποθέωση της μοναξιάς.»

Σάμουελ Μπέκετ

4.
ΓΥΝΑΙΚΑ :
Ακόμα
(Παύση. Λίκνισμα και φωνή συγχρόνως)
ΦΩΝΗ :
έτσι στο τέλος
τέλος μιας μακρόσυρτης μέρας
έπεσε
στο τέλος έπεσε
έπεσε στην απότομη σκάλα
κατεβασμένες οι κουρτίνες
εντελώς
μέσ’ την παλιά πολυθρόνα
της μητέρας την πολυθρόνα
που λικνιζόταν η μητέρα
όλα τα χρόνια
στο σκοτάδι
βαθύ σκοτάδι
καθόταν και λικνιζόταν
ώσπου ήρθε το τέλος της
ήρθε στο τέλος
τρελή όπως είπαν
ξετρελαμένη
όμως άκακη
καμία κακία σ’ αυτήν
πέθανε μια μέρα
όχι
νύχτα
πέθανε μια νύχτα
την πολυθρόνα
στο βαθύ της σκοτάδι
έγειρε το κεφάλι
η πολυθρόνα λικνιζόταν
λικνιζόταν
λικνιζόταν συνέχεια ως το τέλος
τέλος μιας ατέρμονης μέρας
έπεσε
στο τέλος έπεσε
στην απότομη σκάλα
κατεβασμένες οι κουρτίνες
εντελώς
μέσ’ στην παλιά πολυθρόνα
σ’ αυτά τα μπράτσα επιτέλους
και λικνιζόταν
λικνιζόταν
με κλειστά μάτια
αυτή τόσο καιρό όλο μάτια
αχόρταγα μάτια
ψάχνοντας παντού
πάνω κάτω
δώθε κείθε
στο παράθυρό της
να δει
να τη δουν
ώσπου στο τέλος
τέλος μιας μακρόσυρτης μέρας
στον εαυτό της
ποιον άλλον
την ώρα που αυτή σταμάτησε
κατέβασε τις κουρτίνες και σταμάτησε
την ώρα που έπεσε
στην απότομη σκάλα
την ώρα ακριβώς που έπεσε
αυτή η ίδια άλλη
αυτή μια άλλη ζωντανή ψυχή
έτσι στο τέλος
τέλος μιας μακρόσυρτης μέρας
έπεσε
κατέβασε τις κουρτίνες
εντελώς
μέσα στην παλιά
πολυθρόνα
και λικνιζόταν
λικνιζόταν
μιλώντας στον εαυτό της
όχι
παρατημένη
στην πολυθρόνα
στα μπράτσα της τέλος
μιλώντας στην πολυθρόνα
κουνώντας την
μάτια κλειστά
γαμήσου ζωή μάτια κλειστά
λικνίζεται
λικνίζεται
(Μαζί με την ηχώ «λικνίζεται» σταματάει η πολυθρόνα, σβήνει το φως.)

(το τέλος του «Λικνίσματος» του Μπέκετ)

(Πάει καιρός πολύς που το πρωτοδιάβασα. Χθες το θυμήθηκα ξανά. Τα πάντα μέσα σε λίγες γραμμές. Ακαριαίο και σπαρακτικό.)​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Ο Ζωγράφος Καραβάτζο Διαλέγοντας Φωτεινές Μορφές Για Το Σκοτάδι Του​

​

Μα τι σκοτάδι συμπαγές ζωγράφισα
που δεν αφήνει πουθενά
έστω και λίγο φως να το αραιώσει;

Θέλω λοιπόν μία μορφή
που να ’χει από καιρό δεχτεί το φως,
να το ’χει αφομοιώσει.
Mια φωτεινή μορφή
που να τρυπήσει από μέσα το σκοτάδι αυτό
-καθόλου όμως σαν παράθυρο που βίαια ανοίγει,
καθόλου σαν δέσμη φωτός απ’ το αόριστο κατεβασμένη
που πέφτει τυχαία τάχατες και πονηρά
στο πρόσωπο και το διακρίνει.

(Τέλος λοιπόν τα εύκολα τα μεταφυσικά.
H τέχνη θέλει συνέχεια αλλαγές στους τρόπους της
για να μπορεί το πρόσωπό της να είναι ίδιο.)

Σκοτάδι μου, την ώρα όπου σε ζωγράφιζα από μνήμης
- καθόλου εύκολο, τ’ ομολογώ -
χρειάστηκε, για μια στιγμή που δεν θυμόμουν
κάποια σου λεπτομέρεια,
να μου ποζάρει κι η ψυχή μου.

Αλλά, μορφή, εσένα θα πρέπει να σε βρω,
στους δρόμους και στα καταγώγια να σ’ επιλέξω
ή όπου γεννιέται το πραγματικό
ακόμα κι αν το πουν καταραμένο.

Όπως στα πόδια του αγίου εζωγράφισα
τη βρόμα φανερή,
όπως για Παναγία μού επόζαρε η πόρνη που αγαπούσα
και πουθενά σ’ αυτήν το μεταφυσικό
εκτός από ένα φωτοστέφανο ανεπαίσθητο,
- μια στρυγγυλή γραμμή
που κίτρινη χαράκωνε το από κάτω χρώμα -
τέτοιες σκηνές φαντάζομαι στους δρόμους όπου περπατώ
και στις ακτές όπου με λούζει ο πυρετός
μαντεύοντας έναν καυτό παρόμοιο θάνατό μου.

Μορφή, και αν δεν είσαι φωτεινή,
τουλάχιστον σε μια στιγμή ακραίας έντασης
από σπουδαίο γεγονός προσωπικό
να σε πετύχω,
και τούτη τη στιγμή στο εργαστήρι μου
ίδια και απαράλλαχτη να ξαναστήσω.

Τι πρόσωπα κατέκλυσαν την πόλη μου
και στο λιμάνι και στους δρόμους και παντού.
Ποια σύνορα ανοίχτηκαν
και κατρακύλησαν οι στοιβαγμένοι;
Να ’μαι στην εποχή μου ή αλλού;
Είμαι στον τόπο που εγνώριζα
ή σ’ έναν τόπο που δεν μ’ αναγνωρίζει;
Σα να ξεκόλλησε απ’ αλλού η θάλασσα
σα να ξεκόλλησε ο καιρός
κι έφερε κόσμο αγνώριστο,
μορφές για να διαλέξω.

Μορφές, και αν δεν είστε φωτεινές,
εσείς που μόλις φθάσατε, ελάτε.
Στο εργαστήρι μου θα βρείτε φύσεις νεκρές για φάγωμα,
στην τάβλα επάνω τις ρώγες ξέχειλες,
τα ρόδια ανοιχτά,
ψωμάκι που μυρίζει σώμα,
κι όπως θα τρώτε αχόρταγα
και θα γλιστρούν σκληρές οι ρώγες απ’ τα δάχτυλα
κι άλλες θα σπάζουν ηχηρά κάτω απ’ το πέλμα ενός αγίου
- ήδη τον εζωγράφισα προτού να σας γνωρίσω -
εγώ απευθείας στο σκοτάδι μου
- χωρίς προσχέδια και τα λοιπά -
εσάς θα ζωγραφίσω,

εγώ απευθείας το σκοτάδι μου
με σας θα το τρυπήσω.​

Σπύρος Λ. Βρεττός,
από την ποιητική συλλογή «Συνέβη» (2007)​

 

In Flux

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

  ​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...





Τι καλύτερο για νυχτερινή παρέα?  

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Μια αλήθεια και μια στιγμή
Μια αλήθεια και μια στιγμή σου ζητάω

τις νύχτες εκεί κλεισμένες οι φωνές μας

τρέμουν στο σκοτάδι

Νοιώθω μια περίεργη ηδονή
όταν πικραίνουν οι ανάσες
απ' τα τσιγάρα και το κρασί
απ' τα τσιγάρα και το κρασί

Κι όπως σε κοιτάω μέσα στα μάτια
κι όπως σε κοιτάω μέσα στα μάτια
να στέκεται γυμνό
να στέκεται γυμνό

το σπασμένο φεγγάρι

Κι εσύ γελάς
όταν μ' αναστατώνεις με το ίδιο σου το ψέμα
κι εσύ γελάς
όταν μου ψιθυρίζεις το ίδιο το ψέμα

Κι εγώ σκετσάρω τη μορφή σου
με στάχτες και κρασί
κι εσύ λικνίζεσαι αργά
ποζάρεις ακριβά

Νοιώθω μια περίεργη ηδονή...

Κι όπως σε κοιτάω μέσα στα μάτια...

Κι εσύ γελάς
όταν μ' αναστατώνεις με το ίδιο σου το ψέμα
Κι εσύ γελάς
όταν μου ψιθυρίζεις το ίδιο το ψέμα​

 

 

"[...]


B If you don't want me to come, I won't come. You can say, it doesn't matter. I mean it matters but it's better to say. Then I'll know. So.


[...]"

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Move slowly
I'll put a hole in your face
If you even breathe a word
Tell the lady to lie down

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...



....ειναι ολα μαυρα και θολα ,ολα συννεφιασμενα
ειναι η καρδια μου μια πληγη, τα ματια μου κλαμμενα.....

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...