...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...



Αυτός είναι ξανθός, μεγάλη μύτη, μέτριο ύψος.
Αυτή μελαχρινή, σχιστά μάτια, μέτριο ύψος.
Αυτός είναι 24, αυτή 3.
Αυτός σπουδάζει Βιολογία, αυτή μαθαίνει να περπατάει.
Αυτός ταξιδεύει στην Ευρώπη, αυτή ταξιδεύει στην θάλασσα.
Αυτός μιλάει αγγλικά, αυτή λέει "Bonjour Madame Marie"
Αυτός παντρεύεται κι αυτή μένει έγκυος.
Αυτός χάνει τον πατέρα του κι αυτή βρίσκει τον πατέρα της.
Αυτός λέει "Περπατάω ασταμάτητα για μια βδομάδα" κι αυτή λέει "'Ολα θα πάνε καλά".
Αυτή μετακομίζει στην Αθήνα, μετά στην Σερβία, μετά στην Ιταλία, μετά στο Λονδίνο, μετά στην Πράγα, μετά στις Βρυξέλλες, μετά στο Παρίσι, μετά στην Αθήνα, μετά στο Λονδίνο.
Αυτός μετακομίζει στο Λονδίνο , μετά στην Κωνσταντινούπολη, μετά στις Βρυξέλλες, μετά στο Παρίσι, μετά στο Λος Αντζελες.
Όπου είναι κι οι δυο ευτυχισμένοι αλλά σε άλλα μέρη.
Όπου λένε κι οι δυο την ίδια φράση αλλά σε άλλη στιγμή.
Αυτός είναι 40 κι αγοράζει σπίτι.
Έχει ένα διπλό σιδερένιο κρεβάτι, μια τεράστια βιβλιοθήκη, ένα ξύλινο τραπέζι, ένα ζευγάρι κυάλια, ένα ασπρόμαυρο πουλόβερ κι ένα κλιματιστικό.
Μένει δυο φορές τη βδομάδα μέσα και τις υπόλοιπες έξω.
Γνωρίζει πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και επαναναμβάνει τον ίδιο μονόλογο χίλιες φορές.
Πάει κάπως έτσι: "Είμαι τόσο χαρούμενος που σε γνώρισα. Τέλεια. Θέλω να παίξουμε μαζί τον Ρωμαίο και την Ιουλιέττα στο μπαλκόνι. Θέλω να σε φιλάω για πολλή ώρα. Θέλω να κολλήσω το κρύωμά σου. Θέλω να σε πάρω να σε πάρω να σε πάρω. Θέλω να σε κοιτάω. Θέλω να είμαι εξαρτημένος απο σένα."
Αυτή μένει 5 φορές τη βδομάδα μέσα και τις υπόλοιπες μέσα.
Επαναλαμβάνει τον ίδιο μονόλογο χίλιες φορές.
Πάει κάπως έτσι.
"Περιμένω"
Όπου αυτός δεν έχει κινητό και μετράει τους τηλεφωνικούς θαλάμους που χρησιμοποιεί κι αυτή μαθαίνει όλους τους τηλεφωνικούς αριθμούς απέξω.
Όπου δεν συναντιούνται ποτέ.



Κείμενα απο την παράσταση 50'00''- διηγήματα
Ομάδα "Σχήμα εκτός Αξονα"

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

...κι είμαστε στο σκοτάδι, κι είμαστε το σκοτάδι...



:date:

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

When you told me that you loved me
I had no reason to doubt it
so I went about my life in such a selfish way
and never really thought about it.
Oh do I have to let go?
Oh I had my chance and I've blown it,
'cause I loved you so much all these years
and somewhere in myself, between my pride and fear
just couldn't find a way to show it.

I know it doesn't give you any joy
to give me such pain
but you're in love with him now, my old friend -
I know all about that, there's no need to explain
but why do I have to say goodbye
when I love you still, and can only feel that I'm dying?
Still, every word I say just seems to come out wrong
and none of them deny the fact that you are gone
and that I'm left here, crying.

What's the good of songs anyway?
They're just exercises in solitude.
I should have been ready for today -
I always prayed you wouldn't go,
but I suppose I always knew you would.

I suppose you say to him now
"I know that some day you'll leave me"
just like you did to me, and I'd deny it,
but you wouldn't believe me.
Ooh do I have to let go of you
ooh I don't think that I can do it -
you're always going to be the guardian of my soul,
and I'll always have a part of you to call my own,
how stupid that I never proved it.

Oh I know I'll never let go
oh because I don't want to be just your friend.
We spent seven years together in our own way,
I can't believe the story ends like this today....

Wherever you are do you really think so, Alice?​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Λίγους μήνες μόνο μετά, αρχίσαμε να φτιάχνουμε «Σημεία Τίποτα» στο διαμέρισμα, στα οποία κάποιος θα μπορούσε να έχει απόλυτη απομόνωση,
συμφωνήσαμε ότι δεν θα κοιτούσαμε ποτέ τις σημαδεμένες ζώνες, ότι θα ήταν αφανείς περιοχές μέσα στο διαμέρισμα όπου κάποιος θα μπορούσε προσωρινά να παύει να υπάρχει,
η πρώτη ήταν στο υπνοδωμάτιο, στα πόδια του κρεβατιού, τη σημαδέψαμε με κόκκινη ταινία πάνω στο χαλί κι ήταν όσο μεγάλη χρειαζόταν για να σταθεί κανείς όρθιος,
ήταν καλό μέρος για να εξαφανιστείς, ξέραμε ότι ήταν εκεί αλλά δεν το κοιτάζαμε ποτέ, πήγε τόσο καλά που αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα Σημείο Τίποτα στο καθιστικό,
φαινόταν απαραίτητο, γιατί υπάρχουν στιγμές που κάποιος έχει ανάγκη να εξαφανιστεί, κάναμε αυτή τη ζώνη ελαφρώς μεγαλύτερη ώστε να μπορεί όποιος
από μας ήθελε να ξαπλώνει μέσα της, ήταν κανόνας να μη κοιτάμε ποτέ αυτόν τον τετράγωνο χώρο, δεν υπήρχε,
κι όταν ήσουν μέσα του ούτε εσύ υπήρχες, για λίγο αυτό ήταν αρκετό, αλλά μόνο για λίγο[…]η πλευρά της πόρτας που έβλεπε στον ξενώνα ήταν Σημείο Τίποτα,
η πλευρά που έβλεπε στο διάδρομο ήταν Κάτι, το πόμολο που τις συνέδεε δεν ήταν ούτε Τίποτα ούτε Κάτι.
Οι τοίχοι του διαδρόμου ήταν Τίποτα, ακόμη κι οι φωτογραφίες έχουν ανάγκη να εξαφανίζονται, ειδικά οι φωτογραφίες, αλλά
ο ίδιος ο διάδρομος ήταν Κάτι, η μπανιέρα ήταν Τίποτα, το νερό ήταν Κάτι, οι τρίχες στα κορμιά μας
ήταν Τίποτα, φυσικά, αλλά όταν μαζεύονταν στην τρύπα ήταν Κάτι,
προσπαθούσαμε να κάνουμε τις ζωές μας πιο εύκολες, προσπαθούσαμε, με όλους μας τους κανόνες, να κάνουμε τη ζωή πιο υποφερτή. Μα άρχισε να εκδηλώνεται μια τριβή ανάμεσα στο Τίποτα και στο Κάτι,
το πρωί ένα Τίποτα βάζο έριχνε μια Κάτι σκιά, σαν την ανάμνηση κάποιου που έχεις χάσει, τι μπορείς να κάνεις, τη νύχτα το Τίποτα φως του ξενώνα περνούσε κάτω από την Τίποτα πόρτα και λέκιαζε τον Κάτι διάδρομο,
τίποτα δεν μπορείς να κάνεις.
Έγινε δύσκολο να περνάς από Κάτι σε Κάτι χωρίς να διασχίσεις κατά λάθος το Τίποτα κι όταν Κάτι –ένα κλειδί, ένα στυλό, ένα ρολόι- ξεχνιόταν κατά λάθος σ’ ένα σημείο Τίποτα,
δεν μπορούσε ποτέ ξανά ν’ ανακτηθεί, αυτός ήταν ένας άρρητος κανόνας, όπως σχεδόν όλοι οι κανόνες μας.
[…] «Αυτό είναι Κάτι», αποφασίσαμε.
«Αυτό είναι Τίποτα».
«Κάτι».
«Κάτι».
«Τίποτα».
«Κάτι».
«Τίποτα».
«Τίποτα».
Όλα είχαν καθοριστεί για πάντα, αποδώ και πέρα θα υπήρχε μόνο γαλήνη κι ευτυχία, μόλις χθες το βράδυ, το τελευταίο μας βράδυ μαζί,
αναδύθηκε τελικά το αναπόφευκτο ερώτημα, της είπα, «Κάτι» σκεπάζοντας το πρόσωπό της με τα χέρια μου και μετά σηκώνοντάς τα σαν νυφικό πέπλο.
«Πρέπει να είμαστε». Ήξερα όμως, στην πιο προστατευμένη γωνιά της καρδιάς μου, την αλήθεια.

Extremely Loud and Incredibly Close
Jonathan Safran Foer

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Κι η νύχτα ήρθε.
Το τέρας είχε λησμονηθή, οι τρατάρηδες είχανε φύγει,
το πλήθος είχε διαλυθή.
Το φεγγάρι είτανε τσίγκινο
και το μετέφεραν πάνω στο στερέωμα μ' ένα σπάγγο.
Η αυλαία άρχισε να πέφτη σιγά σιγά.​

Νίκος Εγγονόπουλος,
Η επιστροφή των πουλιών​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Πότε θα τελειώσει η εσωτερική αυτή νύχτα,
το σύμπαν,
Κι εγώ, ψυχή μου, πότε θα δω τη μέρα μου;
Πότε θα ξυπνήσω απο τον ξύπνο μου;​

Fernando Pessoa​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Είσαι το περιορισμένο της τροχιάς μου
και είσαι το απεριόριστο, το έσω της τροχιάς μου και το έξω
και το βαθύ και το εκτενές·
καθετί που μπόρεσα εγώ να εξουσιάσω,
κι επίσης καθετί που εγώ θα μπορώ.

Και γνωρίζω, και γνωρίζω πως μια μέρα
θα ελαφρώσω την αιώνια μου περιπλάνηση·
και πως θα είμαι ο στρατοκόπος χωρίς καμπανάκι,
εξουσιαστής των πάντων, ευχάριστα,
κι ευχάριστα, εξουσιάζοντας, ώσπου να συναντηθώ
πια με τον ίδιο μου τον εαυτό·
σύγκρουση στήθους με ράχη,
σύγκρουση επίσης σώματος με ψυχή,
πραγματικότητας με εικόνα.

​

Juan Ramon Jimenez​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

If I lie here, perfectly still, I can feel myself
sinking into the mattress & the sounds from the room below - shattered
drumbeats & voice upon voice - exist. The walls surrounding me grow
higher - pressing throbbing folding in on themselves.
As I watch, blue veins coil themselves around.
I lie inside an arch of scarlet moat that pulses a little
every time : move.
The sickness rises & I wait for it to pass.​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Ye are all the children of light, and the children of the day: we are not of the night, nor of darkness.

Therefore let us not sleep, as do others. But let us watch and be sober.​