...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Πληγές​

"Bleed Like Me"

 ​

Avalanche is sullen and too thin
She starves herself to rid herself of sin
And the kick is so divine when she sees bones beneath her skin
And she says:
Hey baby can you bleed like me?
C'mon baby can you bleed like me?

Chris is all dressed up and acting coy
Painted like a brand new Christmas toy
He's trying to figure out if he's a girl or he's a boy
He says:
Hey baby can you bleed like me?
C'mon baby can you bleed like me?

Doodle takes dad's scissors to her skin
And when she does relief comes setting in
While she hides the scars she's making underneath her pretty clothes
She sings:
Hey baby can you bleed like me?
C'mon baby can you bleed like me?

Therapy is Speedie's brand new drug
Dancing with the devil's past has never been too fun
It's better off than trying to take a bullet from a gun
And she cries:
Hey baby can you bleed like me?
C'mon baby can you bleed like me?

JT gets all fucked up in some karaoke bar
After two drinks he's a loser after three drinks he's a star
Getting all nostalgic as he sings "I Will Survive"
Hey baby can you bleed like me?
C'mon baby can you bleed like me?
Hey baby can you bleed like me?
C'mon baby can you bleed like me?

You should see my scars
You should see my scars
You should see my scars
You should see my scars
Try to comprehend that which you'll never comprehend
Try to comprehend that which you'll never comprehend
Just try to comprehend that which you'll never comprehend
Try to comprehend that which you'll never comprehend
You should see my scars
You should see my scars

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Απο την πνευματικη περουσια του νηματος δεν θα μπορουσε να λειεπει και μια διαχρονικη αξια της καταθλιψης ....

...παντως το σκισιμο της φανελας στην μασχαλη το θεωρω ρισκο .... και το ανεμιζει κιολας ....
τι χορος ειναι αυτος ; ... χημικος χορος ...
ποιος τον χορογραφει ; .. ο Σανταμ ...
τι βραβειο κερδισε ; ... κανενα ... ο χορευτης ομως κερδισε μια καινουργια μπλουζα και ενα AXE ...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Καλά το 'λεγε η Eugenie...   

 

Re: Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Don't despair. Για κάθε έναν που θα κοροϊδέψει, υπάρχουν δέκα που θα νιώσουν το νόημα του νήματος και θα ανταποκριθούν ανοίγοντας την ψυχή τους.






Y.Γ. Η "κανονική" μου συμβολή στο νήμα θα (ξανα)ρθει μία απ' τις επόμενες μέρες που θα είμαι ξύπνια μετά τις 12.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

α οχι ... μια διευκρινηση .. ο καθενας μας τραβαει τα ζορια του και εχει φαει τα χαστουκια της ζωης , συναισθηματικα , οικονομικα , οικογενιακα , απο φιλους , απο εχθρους .. και παει λεγοντας , ποτε δεν θα κοροιδευα κατι τετοιο ...
αυτο που διασκεδαζω ομως ειναι την αρνητικουρα , την μοιρολατρεια , την καταθλιψη και την κλαψουρα ..
ανοιγμα ψυχης μοιραζεσαι με ενα χαμογελο .. το δακρυ ειναι οπλο του αδυναμου και εργαλειο του εγωιστη .
δεν τιμας τις παλιες σου στιγμες με τα δακρυα αλλα κοσκινιζοντας αυτες σαν την αμμο αναμεσα στις πετρες και κρατας τους πολυτιμους αναλυωτους κοκκους αγαπης και ευγνωμοσυνης που καποτε τις εζησες ... και με τον καιρο οι κοκκοι πληθαινουν και γινονται αμμος καλοκαιρνη που σε ταξιδευει οταν ξαπλωσεις πανω της .
στο μονοπατι που διαλεγουμε , τα ποδια μας πατουν πολλα , αλλα το τι θα κρατησουμε ειναι στο χερι μας ...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

"Έχω πυρετό πάλι σήμερα. Ανατριχίλες διαβαίνουν το κορμί μου -κάτι τι σπαράσσει και τεντώνεται στο νου μου,- σαν να λύεται απότομα ένα ελατήριο, να σα ξετυλίσσεται μ’ορμή μια αμέρωτη σκέψη πίσω απο το μέτωπό μου.
Το άρωμα του κορμιού της σκορπιέται ακόμα και αργοπεθαίνει γύρω μου και μπαίνει μέσα και μέσα στη σάρκα μου και μεθά την ψυχή μου. Κάποιος με σπρώχνει να τρέξω και να την προφθάσω και να της πω να γυρίσει πάλι και να καθίσει απάνω στα γόνατά μου και να μου δώσει πάλι τα χείλη της.
Τα χείλη της τα κόκκινα μου φαίνονται σαν δυο μεγάλες σταλαγματιές αίμα κι όταν γέρνω απάνω των και τα φιλώ, ένας πόθος άγριος κι ένα ένστικτο πρωτογενούς εποχής ανθρωποφάγων κυλιούνται μεσ’ στις φλέβες μου κι ανατριχιάζω όλος – θαρρώ πως πιπιλίζω ανθρώπινη σάρκα που στάσσει αίμα."

Αποσπασμα απο το βιβλιο Όφις και κρίνο του Νικου Καζαντζακη

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...





Cast me gently
Into morning
For the night has been unkind

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Τα μάτια κλαίνε αστέρευτα
Για μια χαμένη αγάπη
Που πριν ανοίξει τους ανθούς
Και πριν μοσκοβολήσει
Την βρήκε αγέρας και καπνός
Και μαύρη ανεμοζάλη

Τα μάτια κλαίνε αστέρευτα
Για μια χαμένη αγάπη
Κρούσταλλο και ραγίστηκε
Αστέρι ήτον κι εσβήστει
Τη βρήκε αγέρας και καπνός
Και μαύρη ανεμοζάλη

Τα μάτια κλαίνε αστέρευτα
Για μια χαμένη αγάπη
Κείνη τρυγόνα της αυγής
Κείνος αητός τ' αψήλου
Τους βρήκε αγέρας και καπνός
Και μαύρη ανεμοζάλη...​

τα μπουμ όταν δεν προκαλούν αισθήσεις, προκαλούν ψευδ-αισθήσεις
φάνηκε πια​

 

Drained​

Πίσω μου πάγοι που προσεύχονται ν' αρπάξουν φωτιά
μπρος μου φωτιές που περιμένουν να παγώσουν
κι ανάμεσα τους μια άγρια πεινασμένη στιγμή
που περιμένει πληρωμή, που περιμένει πληρωμή
από μια άδεια καρδιά κι από ένα άδειο κορμί

Πίσω μου πόρτες που προσεύχονται ν' ανοίξουν ξανά
μπροστά μου δρόμοι που βιάζονται να κλείσουν
κι ανάμεσα τους μια άγρια πεινασμένη στιγμή
που περιμένει πληρωμή, που περιμένει πληρωμή
από μια άδεια καρδιά κι από ένα άδειο κορμί

Πίσω μου άηχες κραυγές συμφωνημένη σιωπή
μπρος μου λυγμοί που αρνιούνται να ξεσπάσουν
κι ανάμεσά τους μια άγρια πεινασμένη στιγμή
που περιμένει πληρωμή, που περιμένει πληρωμή
από μια άδεια καρδιά κι από ένα άδειο κορμί.

 ​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Η θάλασσα είναι σαν ζητούμενο.
Η θάλασσα που μου αντιστέκεται φυλάει το κλειδί μου στο βυθό αυτού που πάντα ρέει. Όλα τα περπατώ πάnω κάτω, τ' αγγίζω, τα κλωτσώ. Όμως η θάλασσα μου αντιστέκεται με ατέρμονες μεταμορφώσεις.
Εγώ μένω.



Λαχταρώ βαθειά να υπάρχει κάπου δικαιοσύνη κι ας είναι εις βάρος μου. Τίποτε δεν είναι πιο εξευτελιστικό από το να μου επιτρέπονται τα πάντα, πως δρω χωρίς συνέπειες, πως αταχτώ χωρίς ποινές.

Η γνώμη σου μετρά ύπουλα ό,τι κι αν κάνω.

Όχι, τίποτε δεν είπα. Σφαδάζω ολόκληρος απλώς.

Τις νύχτες με κλειστά τα μάτια, αισθάνομαι μεσοπέλαγα. Αισθάνομαι να με φτάνουν αόρατα μηνύματα και το αίσθημα αυτό δίνει προοπτική στην ύπαρξή μου.

Δεν είναι εκμηδένιση η ταπείνωση. Η εκμηδένιση σε κατεβάζει στο τίποτε, ενώ η ταπείνωση σε ανεβάζει στο πάν.

Με πλημμύρισε ευγνωμοσύνη η καλοσύνη του ουρανού να συμπεριφέρεται και στους δυο μας το ίδιο. Να βρέχει το ίδιο σε δίκαιους και άδικους.
Στον βράχο τον δίκαιο, σε μένα τον άδικο.

 ​

Αν δεν ησυχάσω από τις συνεχείς δηλώσεις, δεν θα μπορέσω να συναντήσω αυτό που πραγματικά είμαι. Να υπάρχω μόνο, έτσι που να μην είμαι μερικός, να είμαι όλος με όλα. Μόνο αν τα γνωστά γίνουν άγνωστα έχω ελπίδα να ξαναγεννηθώ.

Μόνο ότι καταλαβαίνεις αποκτάς, και η κατάληψη είναι ο τρόπος.

Όσο ο εγωισμός μου ζαρώνει τα σύνορά μου εκτείνονται, το εύρος μου αυξάνει, και περιχωρώ όλο και μεγαλύτερες εκτάσεις. Όσο απλώνομαι γαληνεύω, ομορφαίνω και εισχωρώ στον χρόνο τον παρελθόντα και στον χρόνο τον μέλλοντα και είμαι παρών εδώ.

Θέλω να γίνω καλά, και καλά είσαι όταν είσαι αθώος.

Τί μου επιβεβαιώνει πως ζώ, πέρα απ' τη μοναχική προσωπική μου αίσθηση, που μπορεί να 'ναι ψευδαίσθηση; Αν μονάχα με τη σχέση παίρνουμε υπόσταση, εγώ, εδώ, με τί σχετίζομαι;

Αναρωτιέμαι τί έκανε την ψυχή μου να διαλέξει για πουκάμισο τούτο το κορμί. Το πρόσωπό μου δεν με αντιπροσωπεύει.

 ​

Μέσα μου είναι ο τόπος ο άτοπος, ο χρόνος ο άχρονος, το σημείο συνάντησης και σύμπτωσης, και κάθε άλλο ραντεβού είναι φάρσα.

Κοιτώ το αντιφέγγισμα του καντηλιού μπροστά στην πόρτα και σκέφτομαι πως επειδή τα θέλω όλα, μονάχα το τίποτα με αποζημιώνει.

Σ' αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω.

Μιλούσα συνέχεια γιατί ρωτούσα συνέχεια...
Δεν θέλω άλλο να μιλώ.
Ούτε την παρουσία μου να μη χρειάζεται να δηλώνω πια.
Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ' ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.
​

 ​

Αποσπάσματα από το βιβλίο "Η μοναξιά είναι από χώμα",
της Μάρως Βαμβουνάκη.​