...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 ​

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

τις φορές που συνειδητοποιώ
ότι η απόσταση "έχω τα πάντα"
και "χάνω τα πάντα" είναι τίποτα.

Φοβάμαι.

 

 

"Ah! mon cher, pour qui est seul, sans Dieu et sans maître, le poids des jours est terrible. Il faut donc se choisir un maître, Dieu n'étant plus à la mode."
La Chute
Albert Camus

 

Μονόπρακτο για ένα τηλέφωνο ΙΙ

[...]
Είναι τόσος καιρός που έχουμε να ειδωθούμε.
Εντάξει, το ξέρω πως είναι η δουλειά... το ξέρω...
Όμως ούτε μία ώρα!
Καμιά δεν σου μένει πια για μένα.
(έχει πάψει να γελά κι αρχίζει να την κυριεύει μια αγωνία κι ένας μεγάλος εκνευρισμός).
Καμιά ώρα δεν σου μένει πια για μένα, λέω.
Στην αρχή ήταν αλλιώς,
όλο ζητούσες να βγούμε, θυμάσαι;
Όχι;
Εγώ δυστυχώς θυμάμαι και μάλιστα πολύ καλά.
Θύμωνες όταν δεν τ' άφηνα όλα για σένα.
Εγώ έκανα πως δυσανασχετούσα όμως ήμουν πολύ ευτυχισμένη.
Ευτυχισμένη και περήφανη που με ήθελες τόσο.
Δεν μπορώ να καταλάβω τί άλλαξε,
τί μεσολάβησε,
τί σ' έκανε ν' αλλάξεις.
Έλα, μη φωνάζεις,
σε παρακαλώ άκουσέ με,
θα προσπαθήσω να είμαι ήρεμη όμως
θέλω να σου πω δυο λόγια που με πνίγουν.
Εγώ δεν πιστεύω πως μόνο η κατάκτηση έχει ενδιαφέρον.
Δεν μπορεί η αρχή μόνο μιας σχέσης να μας αρέσει,
έχει και μετά την αξία της:
Ο καιρός,
η συνήθεια,
η καλοσύνη,
έχουν κι αυτά την αξία τους.
Όχι, όχι, δεν φιλολογώ...
Όχι, όχι, δεν άρχισα πάλι τα ποιήματα...
Αλήθεια σου λέω,
ό,τι νιώθω σου λέω,
αν δεν πω σε σένα ό,τι νιώθω σε ποιον να το πω...
Μόνο εσένα έχω, το ξέρεις.
Δεν μ' αρέσει ν'αρχίσω το μελόδραμα τώρα,
όμως μόνο εσένα έχω κι ώρες-ώρες έχω μεγάλη ανάγκη να στο πω.
Μόνο εσένα έχω...
Λυπάμαι που αναστατώθηκα έτσι,
δεν ξέρω πώς να συγκρατήσω τον εαυτό μου μερικές φορές.
Νομίζεις πως δεν θέλω κι εγώ να είμαι ήρεμη κι αξιοπρεπής!
Όμως τον τελευταίο καιρό κάτι βαρύ με σπρώχνει να κλάψω,
να κλάψω...
ξέρω, σ' εκνευρίζουν τα κλάματα.
Σφίγγομαι να μην κλαίω,
κλαίω κρυφά,
γελώ προσποιητά,
σφίγγομαι να γελάσω,
όμως κοντεύω να σπάσω.
Όχι, δεν είναι της φαντασίας μου.
Έλα, μη βαριέσαι να μ' ακούσεις,
σε παρακαλώ,
μη κλείνεις.
(η φωνή της ακούγεται όλο και πιο νευρική, όλο και πιο λαχανιαστή).
Λυπάμαι,
δεν ξέρω τί έχω απόψε.
Ίσως φταίω εγώ που υπερβάλλω,
που τα βλέπω όλα μαύρα τελευταία.
Αρχίζει το καλοκαίρι,
τα βράδια είναι τόσο ωραία,
κι εγώ αισθάνομαι έρημη,
εγκαταλελειμμένη...
Ντρέπομαι.
Τί να τον κάνω τον εαυτό μου με φεγγάρι.
[...]
Δεν έχεις τίποτε να πεις;
Καλά, τίποτε δεν αισθάνεσαι εσύ;
Τίποτα δεν σ' αγγίζει;
Μια σκέψη έστω,
μια βρισιά.
Πες κάτι γιατί ντρέπομαι έτσι που δε μιλάς.
Η σιωπή σου με κάνει να αισθάνομαι γελοία,
υστερικιά.
Εντάξει λοιπόν, είμαι.
Όμως δεν φταίω εγώ που γίνομαι τέτοια.
Ψάξε τον εαυτό σου τίμια και θα το βρεις.
Νομίζεις δεν το καταλαβαίνω πως τελευταία με απογεύγεις;
Πως βαριέσαι να μιλάς μαζί μου;
Ε, λοιπόν κάνω πως δεν καταλαβαίνω γιατί
έχω ανάγκη και το ελάχιστο.
Είμαι μια ηλίθια γυναίκα που δεν αντέχει να
διακινδυνεύσει τίποτα και να σε χάσει.
Ούτε τον πόνο που μου προκαλείς δεν αντέχω να χάσω,
ούτε την ταπείνωση.
Σ' έχω ανάγκη...
Σ' έχω ανάγκη κι εσύ το καταλαβαίνεις,
ενώ εσύ δεν μ' έχεις...
Είναι άδικο αυτό.
Είναι απάνθρωπο,
όμως το ξέρω,
έτσι αργά ή γρήγορα γίνονται όλες οι σχέσεις...
Ναι! φιλοσοφώ τώρα!
Είναι μια καταφυγή αυτό!
Δεν είναι;
(άγρια).
Μη κλείνεις.
Άκουσέ με, πρέπει κάτι να σου πω που σου έχω κρύψει.
Φοβόμουν μη το θεωρήσεις εκβιασμό γι' αυτό δεν μιλούσα.
Ήθελα να έρχεσαι τελείως ελεύθερα κοντά μου,
τίποτα χαμηλό να μη βάλει ο νους σου για μένα γι' αυτό το ανέβαλλα.
Εδώ που φτάσαμε, δεν πάει άλλο.
Θα σου μιλήσω.
Ό,τι θες κατάλαβε, κουράστηκα να εξηγούμαι.....
Είμαι έγγυος.
Πώς το ξέρω;
Έκανα εξετάσεις...
Το ξέρω εδώ κι ένα μήνα...
Είναι βέβαιο, στο είπα...
Έχει περάσει η προθεσμία για έκτρωση.
Ναι, ναι...
Το ήξερα...
Ναι, επίτηδες το άφησα.
(χαμογελά λυπημένα).
Ησύχασε, μη φοβάσαι,
δεν έχεις καμία ευθύνη εσύ,
αυτή η ιστορία αφορά τη δική μου ζωή,
εμένα μόνο.
Είναι ιστορία που γίνεται στα δικά μου σπλάχνα,
μη κάνεις έτσι...
Τίποτα δεν θα σου ζητήσω,
ησύχασε...
Όχι, δεν θα το βγάλω.
Ούτε γίνεται πια,
ούτε και θέλω.
Θεέ μου,
πώς κάνεις έτσι...
Δεν στο έλεγα όχι γιατί φοβόμουν μη με πιέσεις να το ρίξω.
Μη σε νοιάζει,
δεν θα το κατάφερνες,
ανέβαλλα να στο πω γιατί δεν άντεχα να σ' ακούω να κάνεις έτσι,
να γελοιποιείσαι και να
εξευτελίζεσαι έτσι...
Γιατί το ήξερα καταβάθος,
έτσι θα έκανες.
Το ήξερα...
το περίμενα και το ανέβαλλα...
Ησύχασε τώρα...
είσαι καλύτερα;
Έλα, θα δεις που τίποτα δεν είναι.
Θα φύγω από τη ζωή σου κι εσύ
θα ξανανιώσεις.
Όχι, δεν ειρωνεύομαι.
Ποιόν να ειρωνευτώ;
Πώς;
Δεν κατάλαβα...
Σε παρακαλώ,
μίλα μου καθαρά.
Αυτό δεν το είχα σκεφτεί.
Αυτό δεν το περίμενα ούτε από σένα...
(είναι πολύ αναστατωμένη).
Δεν είναι πως με πονά τόσο αυτό που λες,
όσο που το λες χωρίς να το πιστεύεις.
Ξέρω πως δεν το πιστεύεις γι' αυτό και
δεν στο συγχωρώ.
Ποτέ δεν θα στο συγχωρήσω αυτό,
ξέρε το...
Αφού δεν υπάρχει ανάγκη να δείχνεσαι τόσο δειλός,
γιατί το κάνεις;
Εγώ τίποτα δεν σου ζητώ,
γιατί λοιπόν ξευτελίζεσαι τόσο πολύ;
Τόσο πολύ...
Όχι, δεν κοιμήθηκα με άλλον...
Όχι, δεν βγήκα ούτε μια φορά έξω χωρίς εσένα...
Ήμουν αφοσιωμένη και μονοκόμματη πάνω σου σαν μαύρη πέτρα.
Το ξέρεις αυτό πιο καλά από μένα.
Αφοσιωμένη,
προσηλωμένη,
παραδομένη ολόκληρη σε κάποιον,
που δε σου κρύβω,
το ένιωθα,
πως δεν άξιζε τον κόπο.
Κι αν θες να μάθεις τό 'ξερα πως
δεν άξιζες τον κόπο.
Στην έφερα λοπόν κι εγώ,
σ' εκμεταλλεύτηκα σαν
ανδρείκελο που το βάζουν να κάνει τις ανθρώπινες κινήσεις που
οι άλλοι έχουν ανάγκη...
Πού και πού τα κατάφερνες...
Ναι, πού και πού σου λέω...
Χα!
Όχι και τόσο συχνά,
μη νομίζεις.
Έκανα τα στραβά μάτια, βλέπεις.
Σε ποιόν;
Στον εαυτό μου, λοιπόν.
Όλα για τον εαυτό μου γιατί είχα ανάγκη και το ελάχιστο.
Αυτή τη σιχαμένη μοναξιά του σπιτιού
έπρεπε να πολεμήσω,
και σ' έφτιαξα.
Δεν γινόταν παρά καταβάθος να είσαι ποταπός.
Το κτηνάκι μέσα μας δεν κοιμάται και για πολύ,
το ήξερα,
το περίμενα.
Τη γνωρίζω καλά τη διαδικασία...
Μέσα απ' τα φιλιά κι απ' τα χάδια,
μέσα απ' τα τρυφερά λόγια,
το άκουγα και το περίμενα.
Το κτήνος μέσα μας...
Να ξυπνήσει και να μας κατασπαράξει,
να μας αφήσει γυμνούς και ταπεινωμένους έξω από τους
παραδείσους, έξω,
στο κρύο και στη ρουτίνα,
στο γραφείο μου με το ηλεκτρικό φως
νύχτα-μέρα.
Ένιωσα πως δεν πάει άλλο.
Κάτι έπρεπε ν' αλλάξει,
μια ευγενική κίνηση να κάνω που να με σώσει,
να με ανυψώσει,
να σωθώ μπρος στα μάτια μου.
Αυτό το παιδί θα με γλιτώσει!
κι είχα δίκιο!
Να μας λοιπόν ενώπιος ενωπίω.
Ελεύθερη απ' το να σε ποθώ,
ελεύθερη απ' το να σου γελώ για να σ' αρέσω.
Σ΄άδειασα πια.
Τίποτα δεν έχεις να μου προσφέρεις πια...
Είσαι άδεις...
Καμιά ανάγκη δεν μου προκαλείς...
Μια αφόρητη ναυτία που με διώχνει μακρυά σου τρέχοντας...
Δεν κατάλαβα;
Δεν υπάρχει τίποτα να καταλάβω...
Μπορώ πια να στα πω όλα...
Λοιπόν, μάθε και το χειρότερο...
Είσαι ανύπαρκτος...
Ναι σου λέω, ανύπαρκτος...
Μόνο στη φαντασία μου υπήρξες,
εγώ σ' έφτιαξα,
εγώ σε διαλύω,
σε κάνω σκόνη,
αέρα, σ' επαναφέρω στην αφετηρία σου,
στο μηδέν.
Δεν υπάρχεις σου λέω...
Καλά άκουσες.
Εδώ και τρία χρόνια μιλώ σ' ένα νεκρό τηλέφωνο...
Δεν το πιστεύεις;
Θα σου δείξω!
(τραβά το σύρμα του ακουστικού που είναι κομμένο, δεν συνδέεται με τίποτα).
Αυτό το τηλέφωνο εδώ και πολλά χρόνια είναι κομμένο,
δεν πάει πουθενά...
Δεν υπήρξες ποτέ έξω από μένα.
Εγώ μόνο υπάρχω.
Μόνη.
​

Στις φίλες μου...​

tomorrow never happens, man
it's all the same fucking day, man.​

 

Έχει πιάσει να βρέχει νωρίς απ'το πρωί,
όλα ανάποδα μου πάνε απ'την αρχή.
Στο τηλέφωνο με πήρες κάτι να μου πείς
κι η φωνή σου είναι τόσο σκοτεινή.
Διαλύεσαι. Διαλύεσαι.
Θα περάσει όπως πάντα, τίποτα δεν κρατά,
το 'ζησα ξανά και πιο παλιά.
Το ρολόϊ στον τοίχο δείχνει εννιά παρά,
έχω αργήσει να φύγω για τη δουλειά.
Διαλύεσαι. Διαλύεσαι.
Έχει πιάσει μια ψύχρα, έρχεται καταιγίδα,
στο κερί σβήνει η φλόγα και συ μου διαλύεσαι .

Σ' ένα καράβι με ρούμι ... διαλύεσαι ...
Σ' ένα δωμάτιο με στάχτες ... διαλύεσαι ...
Σε γκρεμισμένα παλάτια ... διαλύεσαι ...
Σε σφραγισμένα δωμάτια ... διαλύεσαι ...
Σ' ένα ποτήρι με ρούμι ... διαλύεσαι ...
Σ' ένα δωμάτιο με στάχτες ... διαλύεσαι ...
Σε γκρεμισμένα παλάτια ... διαλύεσαι ...
Σε μια εικόνα σου άδεια ... διαλύεσαι ...
Σε σφραγισμένα δωμάτια ... διαλύεσαι ...
Σε μια οθόνη γαλάζια ... διαλύεσαι ...
Σ' ένα καράβι με ρούμι ... διαλύεσαι ...
Σε μια εικόνα σου άδεια.​

Για το από πάνω.
Και για μας.
​

 

Το απόλυτο...

 

...No hope, no harm
Just another false alarm...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

ΒΙΑΣΤΗΚΑΜΕ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΡΠΑΞΑΜΕ ΤΟ ΠΛΕΓΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. ΝΟΜΙΖΑΜΕ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ ΚΑΙ ΓΕΜΙΣΑΜΕ ΤΑ ΝΙΑΤΑ ΜΑΣ ΠΛΗΓΕΣ.
ΑΝ ΥΠΑΡΧΩ, ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ.
ΑΝ ΧΑΘΩ, ΜΗ ΜΕ ΞΕΧΝΑΣ
 

 

A poem about nothing

It's the void you cannot fill
The emptiness deep within
Feeling like a zero, a forsaken hero
And the light is no more.
Forgive and forget? Oh, the excruciating pain!
Shadows of memories, hammering the brain.
Blood for tears and tears for blood
a heart barely beating, an existence undone.
No one
Not me
No point
Not even he
It's all been for nothing.



 ​