...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

However far away...
However long I stay...
Whatever words I say...
I will always love you..

 

His eyes upon your face
His hand upon your hand
His lips caress your skin
It's more than I can stand

Why does my heart cry?
Feelings I can't fight
You're free to leave me, just don't decieve me
And please believe me when I say I love you

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

I been alone
All the years
So many ways to count the tears
I never change
I never will
I'm so afraid the way I feel

Days when the rain and the sun are gone
Black as night
Agony's torn at my heart too long
So afraid
Slip and I fall and I die

I been alone
Always down
No one cared to stay around
I never change
I never will
I'm so afraid the way I feel

Days when the rain and the sun are gone
Black as night
Agony's torn at my heart too long
So afraid
Slip and I fall and I die​

Στην Eugenie
και στην παλιομαρία​

 

---------- Post added at 21:15 ---------- Previous post was at 21:09 ----------





Μαυρίλας συνέχεια από το χιονισμένο Rotterdam

 

...ακόμη στο σκοτάδι...

And the mercy seat is waiting
And I think my head is burning
And in a way I'm yearning
To be done with all this measuring of truth.
An eye for an eye
A tooth for a tooth
And anyway I told the truth
And I'm not afraid to die.


They did nothing to challenge or resist.

In Heaven His throne is made of gold


And God is never far away.

And the mercy seat is waiting
And I think my head is burning
And in a way I'm yearning
To be done with all this weighing up of truth.
An eye for an eye
And a tooth for a tooth
And anyway I told the truth
And I'm not afraid to die.

And the mercy seat is waiting
And I think my head is smoking
And in a way I'm hoping
To be done with all this looks of disbelief.
An eye for an eye
And a tooth for a tooth
And anyway I told the truth
And I'm not afraid to die.

And the mercy seat is waiting
And I think my head is boiling
And in a way I'm spoiling
All the fun with all this looks of disbelief.
An eye for an eye
And a truth for a truth
And anyway I told the truth
But I'm afraid I told a lie.

 ​

Ζητώ συγνώμη για την επανάληψη.​

 

Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνει φωτιά και ξημερώνει
στη τελευταία ρουφηξιά
παίρνω όρκο να τελειώσει πια
ότι τελειώνει.

Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
η μέρα ετούτη που θα μπει
να με γλιτώσει απο'κει
που ήμουνα ξένος.

Φεύγω,φεύγω,κάθε μέρα φεύγω
μέτρο-μέτρο, όλο πιο μακριά
φεύγω,φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω,
στη καρδιά μου όλο πιο κοντά.

Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε τον κόσμο
από λάθος.

Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο,
και να 'ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί
στο πρώτο χτύπο...

 

Απάντηση: ...κι είμαι στο σκοτάδι, κι είμαι το σκοτάδι...

 
 
 ​

 

Θα μπορούσες να το θέσεις κι έτσι!


Εγώ όμως το θέτω έτσι

 

"...Οι λέξεις πρέπει να ισχύουν για τον καθένα.Πρέπει όντας μοναδικές,να αντιπροσωπεύουν κάτι κοινό.Πράγμα αδύνατο,δηλαδή απλώς δυνατό.

Πού βρίσκεται όμως το σημείο σύνδεσης ανάμεσα σε αυτό που είναι μοναδικό και σ΄αυτό που είναι κοινό για όλους ή να το πούμε κι αλλιώς,ανάμεσα στον εσωτερικό μύχιο κόσμο του ατόμου και σ΄αυτόν όλων των άλλων;Δύο απαντήσεις.Η πρώτη θα μπορούσε να είναι:στη νύχτα.Η νύχτα κάνει τούς ανθρώπους αληθινούς,όπως λέει η Μπάχμαν-εδώ λοιπόν ταιριάζει ο πληθυντικός αριθμός στη μοναδικότητα-δηλαδή κάνει το ατομικό καθολικό.Τη νύχτα όλες οι γάτες είναι γκρίζες και όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι.Παραείναι απλό;Η δεύτερη απάντηση:το σημείο σύνδεσης βρίσκεται στη φύση του ανθρώπου,η φύση νοείται εδώ με τη στενή έννοια της λέξης,στη σωματικότητά του λοιπόν-δηλαδή:στον πόνο και στην ηδονή,που τα γνωρίζει ο καθένας,που κανένας δεν τα αγνοεί,και που ωστόσο συνιστούν την πιο άμεση και ιδιωτική μας ύπαρξη.Το σώμα,δηλαδή ο πόνος και η ηδονή,είναι ο μικρότερος κοινός παρονομαστής όλων βασικά των ανθρώπων και ο πιο εσωτερικός πυρήνας του μεμονωμένου ατόμου.Εδώ αναφλέγεται η αλήθεια,κι εδώ αρχίζει να καίει.Το σώμα δεν διαθέτει καμία γλώσσα για κανένα από τα συναισθήματα του.Μπορεί απλώς να σωπαίνει ή να φωνάζει.Στην τέχνη-η οποία (γι΄ αυτόν το λόγο) ισχύει για όλους-του δίνεται η δυνατότητα να μιλήσει.Έτσι μπορεί η πρώτη απάντηση να είναι εύλογη:τη νύχτα μόνος του χωρίς επικοινωνία,χωρίς ευκαιρία να μιλήσει,όταν οι φλυαρίες έχουν κοπάσει,δεν εκφράζεται κανείς πια,ή εν πάση περιπτώσει όχι με τρόπο κατανοητό σε όλους.Σωπαίνει ή φωνάζει.

Βέβαια το άτομο στην εικόνα της νύχτας δεν είναι πια «ολόκληρος άνθρωπος».Είναι αυτιστικό,απομονωμένο,«ιδιωτικό»,με την αρχική έννοια του στερημένου,και ιδιάζον,με την αρχική έννοια του «ηλίθιου».Δεν μπορεί λοιπόν να συνεννοηθεί με τους άλλους,είναι μια μονάδα,ένα φυσικό ον,ένα ζώο-κατά προσέγγιση.Σε αντίθεση με τον μοναχικό,ο κοινός άνθρωπος είναι ένα απ τους πολλούς,«πλουραλιστής»,ίδιος,δηλαδή ανταλλάξιμος,κάποιος πού γίνεται κατανοητός σε όλους,ένας άνθρωπος της ημέρας,σημερινός(η νύχτα δεν έχει σήμερα):ένας κλωνοποιημένος οικουμενικός κανόνας-κατά προσέγγιση.Η τέχνη είναι η μοναδική δυνατότητα της έκφρασης της «ομιλίας» που πηγάζει απ τη μονάδα.«Τη νύχτα» στο γράψιμο:εκεί εκφράζει κανείς τη σιωπή ή την κραυγή."

...

"Για την αποτυχία της γλώσσας:Σκέψεις για την Ingeborg Bachmann(απόσπασμα)-Dorothea Dickmann
Μτφρ:Μαρίνα Αγαθαγγελίδου


ΥΓ.Φως σημαίνει να κοιτάζω το σκοτάδι με αθόλωτο μάτι.(Ν.Καζαντζάκης)