''μαλακισμένο'' μυαλό και η διαχείριση του

Ευχαριστώ για την επεξήγηση, χρήσιμη. 

Στο μυαλό μου ήταν περισσότερο "φωτισμένη" η πλευρά της υ όπως την αναφέρατε. Το ζόρι, η εικόνα του Κ κτλ.

Σκέφτομαι όμως ότι η ειλικρίνεια του Κ αποτελεί αναγκαία συνθήκη για το κτίσιμο της εμπιστοσύνης μεταξύ Κ/υ. Εάν η υ δεν εμπιστευτεί τον Κ πως θα αφεθεί πραγματικά και ουσιαστικά?
Ίσως να μην προσφέρει άμεσα όπως της υ για χάραξη πορείας από τον Κ, αλλά έμμεσα, διαμέσου της υ στη σχέση.

 

Έχω την εντύπωση και ας με διορθώσει ο @Master Electro-pain, ότι αυτό που εννοεί είναι πως εξ ορισμού χαμένο, αυτό που έχει να χάσει τα περισσότερα είναι το υ/σ.

 

@Mpaxari κι εγώ την ίδια εντύπωση έχω γιαυτό και συμπλήρωσα εντος παρενθέσεως σε ότι με αφορά (είτε Κ είτε υ).

 

Εγω. Και θα παρω το αιμα μου πολυδιαστατα πισω  

 

Να φανταστούμε οι τρόποι θα μείνουν κρυφοί;

 

Ε δεν εχουμε αλλο νημα για τους λαχταριστους τροπους τιμωριας ;  

 

Κατ' εμέ, αναγκαία συνθήκη για το χτίσιμο της εμπιστοσύνης στο Κ/υ δεν είναι η ειλικρίνεια του Κ. Αναγκαία συνθήκη προς τούτο(όχι η μόνη) είναι η συνέπεια του.Λόγων και έργων.

 

Για να διαπιστωθεί η συνέπεια δεν απαιτείται ειλικρίνεια ?

 

Μια μικρή παρεκτροπή αν μου επιτρέπεται και πιο πολύ για να περιγράψω την δική μου εμπειρία παρά να εξηγήσω τι υποθέτω ότι εννοούν @Stalker και @Master Electro-pain ...
Παλαιότερα, που είχα πολύ πιο έντονα και καταστροφικά αχαλίνωτο παρορμητισμό, με καταλάμβαναν συχνά συναισθήματα που δεν καταλάβαινα καν...
Όταν θύμωνα με τον Κ μου ήθελα να τον σκοτώσω. Αν εκείνη ακριβώς την στιγμή ήμουν ειλικρινής, η απάντηση στην ερώτηση "πώς νιώθεις για Μένα;" ήταν "θέλω να σε σκοτώσω". Χμμμ... Δεν υπήρχε η αγάπη μου, ο σεβασμός μου και όλα αυτά τα υπέροχα εκείνη την στιγμή μέσα μου; Προφανώς, λέω εγώ. Δεν μπορεί να εξανεμίζονται από την μια στιγμή στην άλλη. Άρα ειλικρινές ήταν ποιο από τα δύο; Γιατί εμφανώς αλληλοαναιρούνται...
Λέω λοιπόν ότι ειλικρινή ήταν και τα δύο. Συνεπή δεν ήταν μεταξύ τους.  
Με τον καιρό, μαθαίνοντας μέσα από τον έξωθεν έλεγχο να παρατηρώ, καταλαβαίνω και τελικά χαλιναγωγώ κι εγώ τα συναισθηματικά αυτά μπαμ, τα περιγράφω πια ως εξής: Σέβομαι και αγαπώ πάντα και κάθε στιγμή αλλά κάποιες φορές αναδύεται ένας θυμός που μου δίνει την ψευδαίσθηση ότι αν βγάλω τον Άλλον από την μέση εκείνη την στιγμή θα εξαλείψω το εμπόδιο προς εκείνο που θέλω να κάνω.
Πιο ειλικρινές αλλά πρωτίστως πιο συνεπές, όπως το βλέπω πλέον  
Αν όμως ο Κ ήταν στην πρώτη κατάσταση που περιέγραψα ότι ήμουν, δεν θα μπορούσε να είναι Κ, κατά την γνώμη μου, όχι σε μένα τουλάχιστον.
Ελπίζω να μην το έθεσα πολύ μπερδεμένα  

 

Σε ότι αφορά τη συνέπεια των Κ, όχι.
Συνέπεια λόγων και έργων των Κ σημαίνει και απαιτείται για να διαπιστωθεί το εξής απλό:
Εάν έχω πει Α(ανεξαρτήτως λόγου), να πράττω (σύμφωνα με το) Α.

Ή όπως έχει, αξεπέραστα και σε ανύποπτο χρόνο, προταθεί:
"Επιτέλους Κύριε, γαμώ τη παναγία Σας!"

 

Πολύ γνώριμη σκηνή. Η μόνη αντίδραση εκεινη τη στιγμηή μέσα μου ήταν «θέλε!» Πέραν όλων, χρειάζεται υπομονή. Πολλή. Όπως ακριβώς χρειάζεται σε έναν έφηβο που βρίσκεται στις δόξες του