ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.video&id=1369

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Φθιώτιδα: Ξεκινούν κοινωνικό αποκλεισμό στους βουλευτές του νομού
2/3/2012
12:17

Έναν πρωτότυπο τρόπο αντίδρασης αποφάσισαν Σύλλογοι της Φθιώτιδας (Αγανακτισμένοι, Παρέμβαση πολιτών, κίνημα δεν πληρώνω, ΕΑΜ ανταλλακτικό δίκτυο οικονομίας ΤΕΜ Φθιώτιδας , πολίτες της Λαμίας ενάντια στα χαράτσια).

Συγκεκριμένα από αύριο ξεκινούν έναν «κοινωνικό αποκλεισμό» από την ζωή της πόλης των 5 βουλευτών της Φθιώτιδας.

Σύμφωνα με δελτίο τύπου που απέστειλαν στα τοπικά μέσα, αναφέρουν:

«Όταν η εξουσία διαλύει την κοινωνία επιβάλλοντας την φτώχεια και τον ολοκληρωτισμό η κοινωνία επιστρέφει στην εξουσία τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Καλούμε όλους τους συμπολίτες μας άνεργους και εργαζόμενους να σταθούν όρθιοι και να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά αποκλείοντας από την κοινωνική ζωή της πόλης μας και του ομού μας σε κάθε επίπεδο, τους 5 βουλευτές Φθιώτιδας που ψηφίσαν αδίστακτα την ισοπέδωση της ζωής μας αλλά και όλους τους εκπροσώπους της …. κυβέρνησης και του σάπιου συστήματος που τη στηρίζει και οι οποίοι θα επιχειρήσουν να έρθουν στην περιοχή μας για τις ανόητες φιέστες τους. Δεν μας εκπροσωπούν πια. δεν μας εκπροσώπησαν ποτέ.

Είμαστε περισσότεροι. είμαστε δυνατότεροι. είμαστε όλοι μαζί ενωμένοι σαν γροθιά.

Μιλάμε με τον διπλανό μας, με τους συγγενείς μας, με τον γείτονα μας, μιλάμε με τον συνάδελφο μας. ξαναχτίζουμε τις κοινωνικές μας σχέσεις. Στηρίζουμε ο ένας τον άλλο. κρατάμε την κοινωνία της πόλης μας ενωμένη. Ένας άλλος κόσμος ζει και αναπνέει κάτω από τα ερείπια του παλιού και θα έρθει στην επιφάνεια.

Από αυτό το Σάββατο 3 Μαρτίου ξεκινάμε και τους επιβάλλουμε κοινωνικό αποκλεισμό επ΄ αόριστο:

δεν τους μιλάμε…

δεν τους ακούμε…

δεν τους κάνουμε παρέα…

δεν τους αποδεχόμαστε σε καμία κοινωνική μας εκδήλωση…

δεν τους σερβίρουμε…

δεν τους βάζουμε βενζίνη στα αυτοκίνητα τους…

δεν τους υπηρετούμε πια…

δεν πουλάμε…»

Συλλογικότητες Λαμία (Αγανακτισμένοι, παρέμβαση πολιτών, κίνημα δεν πληρώνω, ΕΑΜ ανταλλακτικό δίκτυο οικονομίας ΤΕΜ Φθιώτιδας , πολίτες της Λάμιας ενάντια στα χαράτσια).

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Έγκλημα και ανεργία.

Αίσιο τέλος δόθηκε στο θρίλερ της Κομοτηνής με την παράδοση στην Αστυνομία του 52χρονου πρωταγωνιστή, μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις.

Ο δράστης είχε πυροβολήσει τον ιδιοκτήτη της βιομηχανίας Helesi PLC, καθώς και δύο άλλα άτομα που είχαν προσπαθήσει να τον αφοπλίσουν.

------------------------------------------------------------------------

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ

Η απόγνωση τους έσπρωξε στο όριο.
Η οικονομική κρίση φέρνει σε απόγνωση όλο και περισσότερους πολίτες που καταφεύγουν σε ακραίες πράξεις για να δημοσιοποιήσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν ή ακόμα χειρότερα οδηγεί κάποιους από αυτούς ακόμα και στην αυτοκτονία.

• Στις 15 Φεβρουαρίου ζευγάρι εργαζομένων στον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας απειλούσε να πέσει στο κενό από τον δεύτερο όροφο του κτιρίου του Οργανισμού (Σολωμού και Πατησίων) σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη σχεδιαζόμενη κατάργηση του ΟΕΚ. Η γυναίκα μεταπείστηκε μετά από αρκετές ώρες παραμονής στο περβάζι του 2ου ορόφου. Το ζευγάρι βρέθηκε σε απόγνωση στην προοπτική απόλυσης και των δύο, καθώς έχει παιδί με σοβαρό πρόβλημα υγείας, που πηγαίνει για θεραπεία κάθε χρόνο στην Αμερική.
• Στις 10 Φεβρουαρίου 25χρονος από το Ηράκλειο αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει επειδή ήταν άνεργος. Μπροστά στα μάτια της κοπέλας του κάρφωσε ένα μαχαίρι στην κοιλιά του και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο όπου υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση.
• Στις 3 Ιανουαρίου 67χρονος επιχειρηματίας από τα Χανιά αυτοπυροβολείται στο κεφάλι στην αποθήκη της οικίας του. Σύμφωνα με την αστυνομία, η αυτοκτονία του αποδίδεται στο οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει.
• Στις 8 Δεκεμβρίου 2011, 42χρονη από την Αλικαρνασσό Ηρακλείου επιχείρησε να αυτοκτονήσει πέφτοντας στη θάλασσα με το μόλις δυόμισι χρονών παιδί της. Οι περίοικοι κατάφεραν να σώσουν και τους δύο. Η 42χρονη ανέφερε ότι ήταν άνεργη και δεν είχε τη δυνατότητα να προσφέρει στο παιδί της ούτε τα βασικά.


Πηγή: Eγκλημα και ανεργία | κοινωνια | ethnos.gr

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά της ένα μικρό αγοράκι, η νεαρή μητέρα μπήκε δειλά δειλά στο γραφείο της Εισαγγελίας Ανηλίκων της Αθήνας, χαμήλωσε το βλέμμα της στο πάτωμα και με φωνή που μόλις ακουγόταν, είπε:
-Κύριε εισαγγελέα, πάρτε το παιδί μου και βάλτε το στο ίδρυμα. Δεν έχω ούτε για το γάλα του!

Τέτοιες εικόνες απόλυτης εξαθλίωσης διαδραματίζονται συχνά τους τελευταίους μήνες στην Εισαγγελία Ανηλίκων της Αθήνας, όπου γονείς, έχοντας ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της φτώχειας και της απόγνωσης, αναγκάζονται να καταφύγουν ακόμη και στον εισαγγελέα, με την ελπίδα να βρει στέγη και φαγητό για τα παιδιά τους, έστω σε ένα ορφανοτροφείο, αφού οι ίδιοι δεν μπορούν πια να τα θρέψουν, όπως δημοσιεύει το Έθνος της Κυριακής.

Οι περισσότεροι που φθάνουν στο σημείο να αφήσουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα ζητούν από τον εισαγγελέα να φιλοξενηθούν προσωρινά εκεί και να μην δοθούν για υιοθεσία, ώστε μόλις καταφέρουν οι ίδιοι να ξεπεράσουν τη φτώχεια και να σταθούν στα πόδια τους, να μπορέσουν να τα ξαναπάρουν πίσω...
Κάθε φορά που καταλήγει ένας τόσο απελπισμένος άνθρωπος με το ίδιο αίτημα στην Εισαγγελία Ανηλίκων, ξεκινάει ένας αγώνας δρόμου από τους εισαγγελείς πάντα με τον ίδιο στόχο: Να βοηθήσουν τους γονείς για να μην αποχωριστούν τα παιδιά τους.

Πηγή:Real.gr
____________

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Βομβα μεγατονων η αλλαγη του καταστατικου της τραπεζης της Ελλαδος

Πριν λιγο καιρο στο καταστατικο της τραπεζης της ελλαδος δικαιωμα ψηφου ειχαν μονο ελληνες πολιτες βασει του αρθρου 14
Εδω φαινεται το καταστατικο
http://www.bankofgreece.gr/bogdocuments/%ce%9a%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c_%ce%88%ce%ba%ce%b4%ce%bf%cf%83%ce%b7_%ce%98.pdf
Με τροποποιηση ομως που εγινε στο αρθρο 14 λεει το εξης στο τέλος του στοιχείου α΄) του άρθρου 14 προστίθενται οι λέξεις:
«ή την υπηκοότητα κράτους - μέλους της ευρωπαϊκής ένωσης ή του ευρωπαϊκού οικονομικού
χώρου».
http://www.bankofgreece.gr/bogdocuments/%ce%a4%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%ae%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82_%ce%9a%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%8d_%ce%88%ce%ba%ce%b4%ce%bf%cf%83%ce%b7%cf%82_%ce%98.pdf
Αυτο σημαινει πολυ απλα οτι μπορει ο οποιοσδηποτε να εχει δικαιωμα ψηφου αρα και να αποφασιζει για ολοκληρο το τραπεζικο συστημα της χωρας.
Εαν η τραπεζα της ελλαδος πεσει θυμα επιθετικης εξαγορας, δεδομενου οτι το ελληνικο δημοσιο κατεχει μονο το 8,93%, μπορει να γινει το μεγαλο αφεντικο των τραπεζων και των ασφαλιστικων φορεων.
Μια αποφαση που περασε στα ψιλα γραμματα.

πηγη:https://www.facebook.com/profile.php?id=100001048855095

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Ενδιαφέρουσα πληροφορία και χαίρομαι που την ανακάλυψα αγαπητέ.
Δεν μου προκαλεί βέβαια εντύπωση το γεγονός αν και με ενδιαφέρει η πληροφορία.
Δεν μου προκαλεί εντύπωση γιατί από την στιγμή που υπέγράψε το κράτος την συνθήκη του Μαάστριχ με επικύρωση του κοινοβουλίου, κάτι τέτοιο είναι νόμιμο να γίνει. Δεν υπάρχει παράνομη πράξη. Το κράτος έχει εκχωρήσει τέτοια δικαιώματα από το 1992.

Αν αυτά υλοποιούνται το 2012 ΄σημαίνει πως η συνθήκη και όσες ακολούθησαν αυτής εφαρμόζονται κανονικά στα πλαίσια της νομιμότητας.
Το ερώτημα είναι τώρα τι κάνουμε!!!!

 

Ενα , κατα την ταπεινη μου κρίση ωραιο κειμενο
ALL WRITE - Η Δημοκρατία και το ποδήλατο

Η Δημοκρατία και το ποδήλατο

Ποιος είναι αυτός που ορίζει πότε κινδυνεύει η χώρα και από τι; Ποιος υπαγορεύει τον τρόπο που θα σωθεί; Μια πεφωτισμένη ηγεσία που δείχνει υστερικά το χάος, που οι δικές της μπουλντόζες έσκαψαν;

Η Δημοκρατία είναι σαν το ποδήλατο. Αν δεν κάνεις συνέχεια πεντάλ, πέφτεις. Δυστυχώς, δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να λειτουργήσει. Κάθε υπόσχεση για μια Δημοκρατία που μπορεί να ικανοποιεί εύκολα και γρήγορα τις ελευθερίες των ανθρώπων είναι αυταπάτη, καταστροφή. Η ραθυμία που σε παραδίδει στη «μηχανοκίνητη» Δημοκρατία της σωτηρίας μέσω τρίτων, ακόμη και αν δεν καβαλήσει το ερπυστριοφόρο τανκ αλλά τη χλιδάτη κλιματιζόμενη υπουργική Μερσεντές (Lexus έστω) έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή, μια καλοξυρισμένη φιγούρα σ’ ένα κουστούμι εποχής θα αναγγείλει μπροστά στις κάμερες τους φόβους που πρέπει να γίνουν μαζική υστερία. Είναι το τέλος της Δημοκρατίας.

Η Δημοκρατία που υποσχέθηκε η Μεταπολίτευση ήταν σαν τα όνειρα των εφήβων. Πολύχρωμα, γεμάτα ενθουσιασμό και σύντομα. Όταν διπλώθηκαν οι πολύχρωμες σημαίες, τα συνθήματα υποχώρησαν, όπως ο νεανικός ενθουσιασμός, και η ενηλικίωση δεν σήμανε απαραίτητα και την ωριμότητα. Η Ελλάδα συνήθισε να θεωρεί Δημοκρατία ένα υβρίδιο δικαιωμάτων που μετατράπηκε σε ολιγαρχία συμφερόντων. Ψήφιζε για να επιλέξει ένα κόμμα, αλλά όχι για να ανατρέψει την κατάσταση διαπλοκής ή διαφθοράς. Η διαφθορά, η θεσμοθέτησή της, υπήρχε πάντα στους νόμους που ψηφίζονταν, όπου κάποιο άρθρο νόμου αντικαθιστούσε κάποιο άλλο, χωρίς πολλές αναφορές στην ουσία, ώστε να κρύβει τα συμφέροντα που φωτογράφιζε. Δεν υπάρχει νόμος του ελληνικού Κοινοβουλίου δίχως «φωτογραφικές» διατάξεις. Μπορεί να νομιμοποιούν αυθαίρετα επωνύμων, να χαρίζουν φόρους σε επιχειρηματίες ή να αποφυλακίζουν, ακόμη, τους εγκληματίες του λευκού κολάρου στο όνομα της αποσυμφόρησης των φυλακών.

Ο λαός μπορούσε να εκλέγει, να ψηφίζει, αλλά ταυτόχρονα έκανε ανάθεση έργου. Ανέθετε σε αυτούς που ψήφιζε την παραγωγή σκέψης και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του. Και αυτοί προφανώς δεν το έκαναν. Ο πολίτης έπαψε να ελέγχει και περιορίστηκε να επιλέγει αυτόν που θεωρητικά ικανοποιούσε ένα προσωπικό σύστημα αναγκών .Όχι θεσμούς, όχι τη Δημοκρατία. Ψήφιζε επιδοτήσεις, δάνεια, επιδόματα και στη συνέχεια ποδοσφαιριστές, μοντέλα, ηθοποιούς και σύμβολα προσωπικής ματαιοδοξίας.

Τα δικαιώματα μπήκαν στο σέικερ. Χτυπήθηκαν όλα μαζί τόσο, ώστε να μην μπορείς να καταλάβεις αν στο κοκτέιλ η γεύση προέκυπτε από τα θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα ή την ικανοποίηση των προσωπικών «θέλω». Το σύστημα ικανοποιούσε τα «θέλω αυτά, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι ικανοποιεί τις αρχές της Δημοκρατίας. Την ίδια ώρα σε ολόκληρο τον κόσμο η Δημοκρατία έπεφτε θύμα της Οικονομίας. Η Οικονομία, οι ανάγκες της, οι αγορές, καθόριζαν τις διαστάσεις της Δημοκρατίας. Τα επιτεύγματά της, το κέρδος, τα μεσαία στρώματα τα οποία αναπτύσσονταν, απολαμβάνοντας τα αποτελέσματα της «οικονομικής ανάπτυξης», ήταν η οφθαλμοφανής «απόδειξη» πως έτσι έπρεπε να είναι τα πράγματα

Και ξαφνικά ήρθε η κρίση. Ο κύκλος του χρήματος διακόπηκε βίαια, αλλά όχι η κυριαρχία της οικονομίας. Για να αποκατασταθεί η Δημοκρατία της προσφοράς και της κατανάλωσης, για να μην καταρρεύσει η οικονομία, χρειαζόταν απλώς μια επιχείρηση σωτηρίας της. Έτσι εμφανίστηκαν και οι σωτήρες. Τεχνοκράτες, γνώστες, αναγκαίοι, υποσχέθηκαν να παίξουν με ασφάλεια τον ρόλο του γύφτου στα πανηγύρια, που μόνο αυτός ξέρει να κρατά την αρκούδα από την αλυσίδα, μετατρέποντάς την από απειλή σε θέαμα.

Στην Ελλάδα τον ρόλο του αρκουδιάρη ανέλαβε μια κυβέρνηση που προσπαθεί από την πρώτη στιγμή να ξεκαθαρίσει πως τα όρια της Δημοκρατίας καθορίζονται από τη δική της άδεια και ιδιοτέλεια. Ο μεσσιανισμός δεν υποκαθιστά πια τη λαϊκή κρίση - την απαγορεύει.

Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από το κεντρικό άρθρο της «Καθημερινής» για τις εκλογές: «Αν η Ελλάδα ήταν μια κανονική χώρα, με ένα κράτος που λειτουργεί, οι άμεσες εκλογές θα ήταν μια αναγκαία κι ενδεχομένως σοφή λύση. Δεν είμαστε μια κανονική χώρα αυτήν τη στιγμή και το κράτος μας έχει σταματήσει να λειτουργεί».

Όσοι αντιπαραθέτουν την κυβέρνηση «σωτηρίας» στη λαϊκή ετυμηγορία το κάνουν για λόγους ανάγκης σωτηρίας της χώρας. Και ποιος, λοιπόν, είναι αυτός που ορίζει πότε κινδυνεύει η χώρα και από τι; Ποιος υπαγορεύει τον τρόπο που θα σωθεί; Μια πεφωτισμένη ηγεσία, που δείχνει υστερικά το χάος που οι δικές της μπουλντόζες έσκαψαν;

Στις 24 Φεβρουαρίου ο πρώην υπουργός και συνταγματολόγος Προκόπης Παυλόπουλος, μιλώντας στον ΣΚΑΪ (Ανεμολόγιο, Κ.Λαβίθης), διαπίστωσε πως υπάρχει στην Ελλάδα συνταγματική εκτροπή. Αντί να υπεραμυνθεί της επαναφοράς στους συνταγματικούς κανόνες, ο κ. Παυλόπουλος υποστήριξε πως η εκτροπή είναι δικαιολογημένη γιατί «αν δεν είχαμε αυτό, θα είχαμε κοινωνική έκρηξη. Πρώτη ιεράρχηση, η σωτηρία της χώρας». Τόσο απλά και προκλητικά.

Ο Προκόπης Παυλόπουλος και αρκετοί σαν αυτόν δεν αισθάνονται την ανάγκη να υπερασπιστούν το άρθρο 1 του Συντάγματος που λέει πως «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία». Το έχουν αντικαταστήσει στην πρακτική τους με την προσωπική τους αντίληψη πως το πολίτευμα προστατεύεται από μια ομάδα που λειτουργεί, μάλιστα, με την εκτροπή του, όπως παραδέχεται.

Ακόμη κι ένας φοιτητής Νομικής ξέρει πως καμία συνταγματική εκτροπή δεν μπορεί να θεωρηθεί δικαιολογημένη και κανένα κακό στη Δημοκρατία δεν είναι για το καλό της. Οι προθέσεις δεν κάνουν τη Δημοκρατία. Πιστοποιητικά καλής διακυβέρνησης δεν δίνει ούτε το συγκρότημα Αλαφούζου ούτε ο Παυλόπουλος, αλλά ο λαός, όποιος και να είναι. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος της Δημοκρατίας. Όσοι θεωρούν χρέος τους να σώσουν έναν ανώριμο λαό μιας κακής χώρας, έχουν ανάψει τις μηχανές του φασισμού και λίγη σημασία έχει αν δεν είναι η ντιζελομηχανή του άρματος αλλά ο νέος, οικολογικού τύπου κινητήρας.

Ναι, στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αλλά πρέπει να κάνεις πεντάλ.

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Ειλικρινά έχω πολύ μεγάλη περιέργεια, ποίους εννοείς όταν λες όταν εννοείς τους 'αυτούς που μας οδήγησαν εδώ'.

 

Re: Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Εννοει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. (Αντερ αν κανω λαθος με διορθώνεις)
Εγω βεβαια έννοω οτι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εχουν την βασική και μεγαλύτερη ευθύνη και μετα εχει ευθυνες η αριστερα (οχι επειδη δεν εκανε επανασταση) και μετά ο λαος

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

Εμενα αυτό που με πειράζει είναι όταν κάποιοι απαλλάσσουν τον λαό από κάθε είδους ευθύνη. Υπάρχουν έλληνες, και πολλοί μάλιστα, οι οποιοι είναι κυριολεκτικά παράσιτα. Κατά την δικη μου οπτική γωνια πάντα.

Τέλος πάντων, Κορνήλιε σε σχεδόν ότι λες σε βρίσκω σωστό. Όχι ότι βλέπω πολλές μπούρδες εδώ μέσα στο thread, αλλα υπάρχουν μερικές απόψεις οι οποιες εάν επικρατούσαν θα ήταν σίγουρα για το χειρότερο.

 

[ame=http://vimeo.com/35502747]Συνέντευξη: Η Naomi Klein για την κυβέρνηση Παπαδήμου on Vimeo[/ame]

 

Απάντηση: ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, α-ντι-στα-θει-τε!!!

ΕΞΑΝΤΑΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΙΚΙΝΓΚΣ

Original Airdate: Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012, 22:00 - ΝΕΤ ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 50 min

Το 2008 η Ισλανδία ήρθε αντιμέτωπη με μια άνευ προηγουμένου οικονομική καταστροφή. Οι τρεις τράπεζές της κατέρρευσαν συμπαρασύροντας στο γκρεμό όλη την κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας.

Τέσσερα χρόνια μετά, το 2012, η Ισλανδία άρχισε να δείχνει σημάδια ανάκαμψης. Η ανεργία μειώνεται, η ανάπτυξη βρίσκεται περίπου στο 2,5%. Ωστόσο για να γίνει αυτό, μπήκαν σε εφαρμογή ανορθόδοξοι χειρισμοί, τελείως διαφορετικοί από αυτούς που επιβάλλει η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. σε χώρες της ευρωζώνης που πλήττονται από την κρίση. Χειρισμοί που πολλές φορές έφεραν τη χώρα αντιμέτωπη με τη Διεθνή Κοινότητα και τις αγορές. Πλέον ακόμα και το Δ.Ν.Τ. παραδέχεται πως η διαφορετική διαχείριση της κρίσης από τους Ισλανδούς έφερε καρπούς. Πώς τα κατάφεραν οι απόγονοι των Βίκινγκς;

ΒΑΣΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος / Σενάριο: Γιώργος Αυγερόπουλος, Αχιλλέας Κουρεμένος / Επιτόπια Έρευνα & Οργάνωση Θέματος: Αχιλλέας Κουρεμένος / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αλέξης Μπαρζός / Οργάνωση & Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Σκουμπρή / Συντονισμός Έρευνας: Γεωργία Ανάγνου / Μοντάζ: Γιάννης Μπιλήρης, Άννα Πρόκου / Μουσική: Γιάννης Παξεβάνης / Μια παραγωγή της Small Planet για την ΕΡΤ © 2011-2012


Δείτε το trailer

--------------------------------------------------------------------------------
«Ο Θεός να ευλογεί την Ισλανδία!», δήλωνε στις 6 Οκτωβρίου του 2008, σε διάγγελμά του προς τον ισλανδικό λαό, ο τότε πρωθυπουργός και πρόεδρος του δεξιού Κόμματος της Ανεξαρτησίας, Γκέιρ Χάαρντε. Η ελεύθερη αγορά είχε πια σταματήσει να δίνει την ευλογία της και το νεοφιλελεύθερο οικονομικό θαύμα της νησιωτικής χώρας είχε αποδειχθεί ένα ισλανδικό παραμύθι. Οι τρεις τράπεζες της χώρας πτώχευσαν και σα να βρυχήθηκε το ρήγμα πάνω στο οποίο βρίσκεται η Ισλανδία, η οικονομία της κατέρρευσε. Πώς, όμως, μια χώρα, «η καλύτερη για να ζεις» σύμφωνα με τον ΟΗΕ το 2007, έφτασε μόλις ένα χρόνο μετά στο χείλος της καταστροφής;

Η Ισλανδία είναι ένα ιδιαίτερα όμορφο, ηφαιστειογενές νησί του Βόρειου Ατλαντικού, με μόλις 320 χιλιάδες κατοίκους. Βρίσκεται κυριολεκτικά στην άκρη του κόσμου, πάνω στο ρήγμα της ευρωπαϊκής με την αμερικανική τεκτονική πλάκα. Λόγω αυτού, έχει πλούσιες γεωθερμικές πηγές και οι άφθονες ποσότητες ανανεώσιμης ενέργειας καλύπτουν σχεδόν το σύνολο των ενεργειακών αναγκών της. Παραδοσιακά, οι κάτοικοί της απασχολούνταν στην αλιεία, τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Μέχρι, όμως, τα μέσα της δεκαετίας του 1990.



ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ «ΙΣΛΑΝΔΙΚΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ»

«Στις αρχές του 1990 ένα καινούργιο νεοφιλελεύθερο κόμμα ανέβηκε στην εξουσία, φέρνοντας ένα νέο τρόπο πολιτικής σκέψης», μας λέει ο καθηγητής των πολιτικών επιστημών Έιρικουρ Μπέργκμαν. Η συνταγή ήταν γνωστή: Ιδιωτικοποιήσεις, μείωση του φορολογικού συντελεστή για τις επιχειρήσεις, πλήρης απελευθέρωση της αγοράς, αδύναμα αντανακλαστικά των ελεγκτικών μηχανισμών και άφθονο πλαστικό χρήμα και δάνεια για τις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. «Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα εδώ έδωσε ώθηση σε αυτή την ανάπτυξη. Οι τράπεζες επεκτάθηκαν στο εξωτερικό, κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ολλανδία και διευρύνθηκαν. Τελικά, το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας υπερέβη κατά 10 φορές το μέγεθος της οικονομίας. Δηλαδή οι τράπεζες είχαν πλούτο 10 φορές μεγαλύτερο από τον πλούτο της ίδιας της χώρας», επισημαίνει ο κ. Μπέργκμαν.

Φιλόδοξα golden boys, και νεαροί τραπεζίτες που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για τα μεγαλύτερα κέρδη έδιναν τον τόνο και η υπόλοιπη κοινωνία ακολουθούσε. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι και ελάχιστοι ήταν αυτοί που έλειπαν από το ξέφρενο αυτό πάρτι του χρήματος. Απλοί εργαζόμενοι άρχισαν να παίρνουν αφειδώς δάνεια για πολυτελή σπίτια και αυτοκίνητα και το όνειρο της «μεγάλης ζωής» είχε κατακτήσει κάθε πτυχή της καθημερινότητας. «Πιστεύω ότι ο κόσμος υπερέβη εαυτόν αγοράζοντας όλων των ειδών τα πράγματα. Και εγώ το έκανα, ξέρετε. Δεν είμαι αθώα. Έκανα όλων των ειδών τις παλαβομάρες, γιατί νόμιζα ότι αυτός είναι ο καιρός για να τις κάνω», εξομολογείται σχεδόν απολογητικά η τραγουδίστρια Έλεν Κριστιάντοτιρ.



Η ΣΚΛΗΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ

Όμως η ευδαιμονία δεν κράτησε για πολύ. Η κατάρρευση της Lehman Brothers το 2008 επηρέασε άμεσα τις ισλανδικές τράπεζες. Η διατραπεζική αγορά πάγωσε καθώς άρχισε να επικρατεί δυσπιστία. Οι τράπεζες κοιτούσαν να κλείσουν τα ανοίγματά τους και να μαζέψουν ρευστό. Οι αγορές ζητούσαν πίσω τα χρήματα που είχαν δανείσει, όπως και οι ξένοι καταθέτες από την Ολλανδία και την Αγγλία. Οι ισλανδικές τράπεζες αδυνατούσαν να ανταποκριθούν και η Κεντρική Τράπεζα της Ισλανδίας ήταν αδύνατο να τους δανείσει τόσα χρήματα, καθώς ήταν υπεραναπτυγμένες. Η κατάρρευσή τους ήταν αναπόφευκτη.

Ο υπουργός οικονομικών Στέινγκριμουρ Σίγκφουσον περιγράφει: «Ήταν μια οικονομική φούσκα. Και όλα αυτά έφτασαν σε ένα πολύ γρήγορο και δραματικό τέλος τον Οκτώβριο του 2008. Οι τρεις μεγαλύτερες τράπεζες με εκτεταμένες διεθνείς συναλλαγές κατέρρευσαν και ήταν ένα σοβαρό σοκ για όλη την ισλανδική οικονομία. Ο οικονομικός τομέας πρακτικά εξαφανίστηκε, υπήρξε μια τεράστια πτώση στις τιμές ακινήτων, το νόμισμα υποτιμήθηκε πολύ απότομα και αυτό προκάλεσε μεγάλα προβλήματα στις επιχειρήσεις και τις πωλήσεις ακινήτων. Αυτά τα γεγονότα ήταν πολύ δραματικά».




ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Ξέσπασαν πρωτοφανείς διαμαρτυρίες για τα δεδομένα της χώρας και στο Ρέικιαβικ οι διαδηλωτές ήρθαν για πρώτη φορά μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αντιμέτωποι με τα δακρυγόνα της αστυνομίας. Χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας ξεχύθηκαν στους δρόμους, προκαλώντας μια σειρά γεγονότων που έμεινε γνωστή ως «Επανάσταση των Τηγανιών και των Κατσαρολών». «Ήταν απλά άνθρωποι που δεν μπορούσαν άλλο, που ένιωσαν ηθικά υποχρεωμένοι να κάνουν κάτι, άνθρωποι που ίσως δεν είχαν κάνει τίποτα νωρίτερα», λέει η βουλευτής με το "Κίνημα των Πολιτών", Μπιργκίτα Γιόνσντοτιρ.

Οι διαδηλώσεις δεν άφησαν πίσω τους μόνο τον εκκωφαντικό θόρυβο, αλλά πέτυχαν την εκθρόνιση της κυβέρνησης της κρίσης και την εκλογή νέας, με τη συμμαχία κεντροαριστεράς και πράσινης αριστεράς. “Αφού εκδιώξαμε την προηγούμενη κυβέρνηση με μία αναίμακτη επανάσταση η οποία έγινε παγκοσμίως γνωστή, δόθηκε σε κάποιους η ευκαιρία να χτίσουν μία νέα κυβέρνηση”, εξηγεί ο διαδηλωτής Χιόρτουρ Χάουζερ.




ΛΟΓΑΡΙΑΖΟΝΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΞΕΝΟΔΟΧΟ

Tο πρώτο πράγμα που έκανε η νέα κυβέρνηση ήταν να διαπραγματευτεί με την αγγλική και την ολλανδική κυβέρνηση, που πίεζαν για την εξόφληση των πολιτών τους. Ήρθαν σε συμφωνία, η οποία πέρασε από το ισλανδικό κοινοβούλιο και προέβλεπε να πληρώσει ο λαός την ζημιά που ιδιωτικές εταιρείες, οι τράπεζες δηλαδή, είχαν δημιουργήσει. Η απόφαση του κοινοβουλίου πήγε στον Πρόεδρο της χώρας για επικύρωση, ο οποίος όμως κάτω και από την πίεση της κοινωνικής βάσης, αρνήθηκε να την υπογράψει και κάλεσε σε δημοψήφισμα.

«Στην ουσία ήταν ένα ερώτημα, εάν οι καθημερινοί άνθρωποι της Ισλανδίας, αγρότες, ψαράδες, νοσοκόμες, γιατροί, νέοι και μεγάλοι άνθρωποι, θα έπρεπε να γίνουν υπεύθυνοι για την αποτυχία μιας ιδιωτικής τράπεζας", εξηγεί ο Πρόεδρος της ισλανδικής Δημοκρατίας, Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. "Για να το θέσω διαφορετικά: Έχουμε ένα σύστημα στο οποίο τα κέρδη των τραπεζών οδηγούν σε υπερκέρδη για τους μετόχους και σε μπόνους για τους τραπεζίτες, αλλά οι ζημιές των τραπεζών επιβαρύνουν την κοινωνία; Δηλαδή ιδιωτικοποιούμε τα κέρδη και κοινωνικοποιούμε τις απώλειες;" αναρωτιέται ο κύριος Γκρίμσον.


Η απόφασή του Προέδρου έκανε έξαλλη τη διεθνή οικονομική κοινότητα και κατακρίθηκε από εχθρούς και φίλους ως λαϊκιστική και αδιέξοδη. Άνθρωποι της ευρωζώνης απείλησαν ότι η Ισλανδία θα μετατραπεί σε «Κούβα του Βορρά», θα απομονωθεί, θα γίνει κράτος - παρίας. Ωστόσο η απόφαση του κ. Γκρίμσον ήταν αμετάκλητη. Και τον Μάρτιο του 2010, ο ισλανδικός λαός με το συντριπτικό ποσοστό του 93%, αρνήθηκε μέσω του δημοψηφίσματος να πάρει στις πλάτες του τα χρέη των τραπεζών.

"Φτάνεις σε αυτά τα σταυροδρόμια, όπου από τη μια πλευρά είναι οι απαιτήσεις των χρηματοπιστωτικών αγορών και από την άλλη είναι η δημοκρατική βούληση του κόσμου. Μπροστά σε με μια τέτοια επιλογή, η απάντησή μου ήταν και είναι ξεκάθαρη: Η δημοκρατική βούληση του κόσμου πρέπει να επικρατήσει!» επισημαίνει με νόημα ο Ισλανδός Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Θορυβημένοι Άγγλοι και Ολλανδοί από το ηχηρό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος κάλεσαν την Ισλανδική κυβέρνηση προκειμένου να ξανασυζητήσουν το θέμα. Τους προσέφεραν καλύτερους όρους από την προηγούμενη φορά. Ωστόσο και πάλι ο Πρόεδρος έδειξε την κάλπη του δημοψηφίσματος. Και πάλι το αποτέλεσμα ήταν "Όχι".

"Ποια είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της Ευρώπης στον πολιτισμό;" διερωτάται ο κ. Γκρίμσον. "Δεν είναι η οικονομία των αγορών. Είναι η δημοκρατία, η μεγαλύτερη συνεισφορά της Ευρώπης στον κόσμο. Υπάρχουν χώρες σήμερα που έχουν πολύ δυνατές οικονομίες, αλλά πολύ λίγη δημοκρατία".



ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ

Η βαθιά δημοκρατική πίστη του ισλανδικού λαού ταξιδεύει πίσω στους αιώνες, στο 930 μ.Χ. Ήταν τότε που ιδρύθηκε ένα από τα αρχαιότερα κοινοβούλια του κόσμου. Κάτοικοι από κάθε γωνιά του νησιού κατέφθαναν ταξιδεύοντας επί μέρες με τα άλογά τους στις πεδιάδες του Θινκβελίρ, όπου κάτω από τον ανοιχτό ουρανό λάμβαναν αποφάσεις για τα κοινά. Η Εθνική Συνέλευση ήταν ο μόνο θεσμός που νομοθετούσε, αφού δεν υπήρχε κεντρική εξουσία ή βασιλιάς.

Έτσι και στις μέρες μας, οι Ισλανδοί πολίτες ανέλαβαν και πάλι να νομοθετήσουν. Έπειτα από ειδικό νόμο που κατατέθηκε στη Βουλή, απλοί άνθρωποι αποφασίστηκε να συμμετάσχουν στην αναθεώρηση του συντάγματος του ισλανδικού κράτους.

Καταθέτοντας την εμπειρία της, η φοιτήτρια και συμμετέχουσα στη Συνταγματική Συνέλευση Άστρος Γκουνλαουσντότιρ, λέει: «Διαβάζαμε τα άρθρα ένα - ένα για να δούμε πως ήταν ως τις μέρες μας και αν χρειαζόταν να γραφούν ξανά. Μετά δημιουργούσαμε τα δικά μας άρθρα, τα οποία δημοσιεύονταν στο Ίντερνετ, όπου το κοινό μπορούσε να σχολιάσει. Έπειτα, κοιτούσαμε αυτά τα σχόλια και εξετάζαμε αν χρειαζόταν αλλαγή στα άρθρα, λαμβάνοντας υπόψη τις επισημάνσεις του κοινού.» Και καταλήγει: «Για μένα είναι βήμα προς το μέλλον. Είναι μέρος της άμεσης δημοκρατίας, να επιτρέπεται σε καθημερινούς πολίτες να συμμετέχουν στην καθημερινή ζωή της πολιτικής. Και το ίντερνετ μπορεί να παίξει έναν τέτοιο ρόλο».




ΟΙ ΥΠΑΙΤΙΟΙ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΦΥΛΑΚΗ


Παράλληλα, ικανοποιείται άλλο ένα αίτημα των πολιτών. Μέσα από ειδικό δικαστήριο αναζητούνται οι ποινικές ευθύνες όσων συνέβαλαν στην κρίση του 2008.

Ο πρώην πρωθυπουργός, Γκέιρ Χάαρντε, γίνεται ο πρώτος πολιτικός ηγέτης στον κόσμο που κατηγορείται για εγκληματική ευθύνη αναφορικά με την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ο ίδιος εμφανώς συγκινημένος λέει: "Η συνείδησή μου είναι καθαρή, δεν παραβίασα το νόμο, δεν έκανα ποτέ κάτι τέτοιο και δεν νομίζω ότι οι αποφάσεις που πήρα θα πρέπει να οδηγήσουν τον πρωθυπουργό στη φυλακή. Το αντίθετο μάλιστα! Είναι ντροπιαστικό για τους πολιτικούς μου αντιπάλους να θέλουν να πλήξουν εμένα και το κόμμα μου με αυτόν τον τρόπο. Εδώ, η πολιτική μετατράπηκε σε ποινική υπόθεση, η δικαιοσύνη γύρισε αλλού το κεφάλι της", καταλήγει.

Ο κ. Χάαρντε αντιμετωπίζει την ανώτερη ποινή κάθειρξης που στην Ισλανδία είναι δύο χρόνια. Και δεν είναι μόνο αυτός... Τρεις πρώην διοικητές της κεντρικής τράπεζας, υπουργοί και στελέχη των τριών ιδιωτικών τραπεζών καλούνται να λογοδοτήσουν. Ο μόνιμος γραμματέας του υπουργείου οικονομικών ήδη καταδικάστηκε. Ο εισαγγελέας έβγαλε διεθνή εντάλματα σύλληψης, καθώς πολλά golden boys των τραπεζών διέφυγαν στο εξωτερικό, κάνοντας μία μέρα πριν από την εκδήλωση της κρίσης τεράστιες αναλήψεις από τους λογαριασμούς τους. Τρεις συνελήφθησαν και κρατούνται.

Κανείς, ούτε καν οι κατηγορούμενοι, δεν αμφισβήτησαν την αξιοπιστία της ειδικής εξεταστικής επιτροπής που μέσα σε 15 μήνες από τη σύγκλισή της, κατέληξε σε πόρισμα 2.400 σελίδων. Το "μαύρο πόρισμα", όπως αποκαλείται στην Ισλανδία, αναγνώστηκε για 6 μέρες χωρίς σταματημό, από 45 ηθοποιούς στο δημοτικό θέατρο της πόλης. Για τους Ισλανδούς ήταν ένα είδος κάθαρσης.




ΑΝΑΚΑΜΨΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ


Η κρίση σημάδεψε βαθειά τη μικρή νησιωτική χώρα. Η κορόνα υποτιμήθηκε απότομα περίπου 80%. Χιλιάδες έμειναν άνεργοι και οι τράπεζες άρχισαν να κατάσχουν σπίτια και αυτοκίνητα, καθώς οι πολίτες αδυνατούσαν να αποπληρώσουν τα δάνειά τους. Ασυνήθιστο για ένα σκανδιναβικό κράτος - πολλώ δε μάλλον για την Ισλανδία, που οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της μπορούν να εξασφαλίσουν ένα πολύ καλό βιοτικό επίπεδο- αυξήθηκαν σημαντικά και οι άνθρωποι που στράφηκαν στα κοινωνικά παντοπωλεία για να εξασφαλίσουν είδη πρώτης ανάγκης. «Τώρα, έχουμε γύρω στις επτακόσιες οικογένειες που έρχονται, ενώ πριν από την κρίση είχαμε τριακόσιες με τριακόσιες πενήντα. Οι ομάδες που γίνονται όλο και μεγαλύτερες, κάθε εβδομάδα, είναι αυτές των ανέργων», σημειώνει η Άσγκερντουρ Φλοσαρντότιρ, υπεύθυνη κοινωνικού παντοπωλείου.

Η βαθιά πληγωμένη οικονομία της Ισλανδίας ήταν αδύνατον να ορθοποδήσει χωρίς βοήθεια. Τα σκανδιναβικά κράτη δάνεισαν στη χώρα 2,5 δισ. δολάρια, ενώ το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εμφανίστηκε μετά από 35 χρόνια στην Ευρώπη για να δανείσει στην Ισλανδία 2,1 δισεκατομμύρια δολάρια. Τις διαπραγματεύσεις με το Δ.Ν.Τ. ανέλαβε ο υπουργός οικονομικών Στεΐνγκριμουρ Σίγκφουσον, σφοδρός πολέμιός του μέχρι τότε. Από την πρώτη στιγμή ήταν ξεκάθαρος μαζί τους: «Συνειδητοποιείτε ότι έρχεστε σε ένα σκανδιναβικό κράτος κοινωνικής πρόνοιας, ένα ανοιχτό δημοκρατικό κοινωνικό κράτος; Αυτή είναι μια νέα εμπειρία για σας. Και πρέπει να το γνωρίζετε αυτό!», τους είπε. Και εξηγώντας το πώς εξέλαβαν οι ιθύνοντες του Δ.Ν.Τ. τα λεγόμενά του, συνεχίζει: «Ήταν αρνητικοί στην αρχή, αλλά όταν είδαν ότι είμαστε σοβαροί και είχαμε στιβαρά επιχειρήματα γι’ αυτά που σκοπεύαμε να κάνουμε, το δέχτηκαν και μας επέτρεψαν να σχεδιάζουμε τα μέτρα έτσι όπως εμείς νομίζαμε ότι θα ήταν καλύτερα για τη χώρα».

Ο εκπρόσωπος του Δ.Ν.Τ. στην Ισλανδία, Φράνεκ Ροζβαντόβσκι, δηλώνει ότι έχει εκπλαγεί από το πώς πήγαν τα πράγματα: «Είναι μάλλον αλήθεια ότι οι άνθρωποι της μεσαίας και εργατικής τάξης καταλήγουν να πληρώνουν δυσανάλογα το κόστος της κρίσης. Είναι ατυχές αλλά αυτό φαίνεται να συμβαίνει. Αλλά, δεν ήταν αυτή η περίπτωση της Ισλανδίας. Ένα από τα πράγματι αξιοσημείωτα στοιχεία αυτού του προγράμματος που οι αρχές σχεδίασαν και εφάρμοσαν, είναι ότι πήραν αρκετά μέτρα για να προστατέψουν το φτωχότερο μέρος του πληθυσμού, τη μεσαία τάξη και τους φτωχούς». Και καταλήγει: «Νομίζω πως αυτό ήταν ένα σημαντικό και σπουδαίο επίτευγμα των ισλανδικών αρχών. Στην περίοδο μετά την κρίση, η ανισότητα στην κατανομή εισοδήματος έχει γίνει, για την ακρίβεια, λιγότερη, παρά μεγαλύτερη».


Με οδηγό τη διατήρηση του κοινωνικού κράτους και προσανατολισμό την αύξηση της φορολογίας στα εύπορα κοινωνικά στρώματα, η χώρα βαδίζει στο σωστό δρόμο. Όπως επισημαίνει ο κ. Σίγκφουσον: «Τώρα που έχει περάσει καιρός από την κρίση μπορούμε να πούμε ότι είμαστε ικανοποιημένοι. Τα πράγματα πήγαν καλά για την Ισλανδία γιατί ξέφυγε από την επικίνδυνη ζώνη, δεν υπάρχουν πλέον συζητήσεις για πτώχευση ή τέτοια πράγματα, η αποκατάσταση προχωρά, η οικονομική ανάπτυξη που αναμένεται αυτό το χρόνο είναι 2.5% - 3%. Η ανεργία πέφτει συνεχώς και οι περισσότεροι δείκτες σήμερα δείχνουν βελτίωση. Αλλά, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο».

Η Ισλανδία αποτελεί σίγουρα ένα διαφορετικό παράδειγμα διαχείρισης της κρίσης που προέκυψε από την κατάρρευση των τραπεζών της. Οικονομικά, πολιτικά, δικαστικά και πολιτισμικά προσπάθησε να λειτουργήσει όχι με βάση τις απαιτήσεις των αγορών που την έφεραν στο χείλος της καταστροφής, αλλά με επίκεντρο τον πολίτη και τα συμφέροντά του. Ακόμα και έτσι όμως, τα προβλήματα που γεννήθηκαν από την κρίση παραμένουν παρόντα για να θέτουν ρητά το ερώτημα: Ποιος είναι ο πυρήνας του προβλήματος που έχει εξωθήσει στην ανέχεια τους λαούς, από την Αργεντινή μέχρι τη Γουατεμάλα, από την Τυνησία μέχρι την Κένυα και από την Ισλανδία μέχρι την Ελλάδα