ο Ηδονιστης Dorian Gray.

Ζητώ ταπεινά συγνώμη 

 

Το θεμα μας.

Ο Dorian, αβγαλτος νεος, λιγο αφελης, μυειται στις ηδονες, ερωτευεται, αλλα δεν ερωτευεται τοσο ωστε να αδιαφορησει για τον νεο κοσμο των ηδονων που του προσφερεται μεσω του μεντορα του λορδου Γουωτων, με αποτελεσμα, η εκλεκτη του Σιμπυλ να αυτοκτονησει απο καημο. Αυτο τον αφηνει αδιαφορο και δεν ωριμαζει μεσα απο τη διαδικασια.

Αντιθετα, ο δοκτωρ Φαουστ του Γκαίτε, που κι αυτος δινει ανταλλαγμα την ψυχη του, ξαναγινεται νεος για να ερθει ξανα στην νιοτη, για τον ερωτα της Μαργαριτας, που τον οδηγησε στην τρελα. Αυτος δεν ζητα την αιωνια ηδονη, περισσοτερο μια ´´δοξα και φημη´´ μεσα απο ´´διαβολικες´´ παραστασεις.

Παρομοιο αποτελεσμα και στους δυο, εντελως διαφορετικα κινητρα.

Αιωνια ηδονη του Ντοριαν, το πορτετο του γερνα και οχι αυτος, αλλα με ανταλλαγμα την ψυχη του.
Τι λετε, αξιζει κατι τετοιο? Ειναι τελικα αναποφευκτη η τιμωρια? Ο Dorian καταστραφηκε τελικα απο το ιδιο το ´´δημιουργο´´ του, ανθρωπος, ενω ο Φαουστους απο τον ´´δημιουργο´´ του τον δαιμονα Μεμφιστοφελη.

 

Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους σαν τον Dorian.Η νιότη είναι γλυκό συναίσθημα.. ποιος δεν θέλει να μείνει νέος για πάντα;
Προσωπικά όμως θα ήθελα να είναι καλά η ψυχή μου και να μη νιώθω κενή.Η ομορφιά είναι κάτι αντικειμενικό.

 

Το Imagicon (και στα αγγλικά για όποιον θέλει να το διαβάσει στο πρωτότυπο)

Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε, δίνει μια πολύ πρωτότυπη απάντηση στο πώς θα μπορούσε κάποιος να διαχειριστεί ένα κόσμο γεμάτο ηδονή.

 

Αυτά μονο στην Ολλανδία γίνονται... 

 

Θα μπορουσαμε να δουμε παραλληλα τον Καβαφη, που υμνει τη νιοτη και εχει τον φοβο της φθορας και του θανατου,
που οπως ειπαμε φυσικα ο Dorian Gray δεν εχει.
Αλλα φοβαμαι οτι θα το πλατιασουμε παρα πολυ το θεμα και ηδη εχει ξεχειλωσει.

Η ερωτηση του νηματος ηταν :
Θα δινατε την ψυχη σας για κατι τετοιο, θα δεχοσασταν την ανταλλαγη με κινδυνο να παγιδευτειτε στην συνεχως αυξανομενη ζήτηση ή θα προτιμουσατε να ζησετε τις στιγμες με την αξια τους,
γνωριζοντας οτι ειναι περατες και περιορισμενες?

Χωρις Καβαφη, που δινει αξια σε αυτες τις στιγμες, επειδη ακριβως.. περνουν και χανονται. Χανονται τελικα ?

 

Δεν έχει???!!!!

 

Οχι φυσικα !
Νοιωθει νεος, αφθαρτος, ατρωτος.
Στο τελος ομως ερχεται ο λογαριασμος !

Και μια που σ αρεσει ο Καβαφης. Χανονται τελικα οι στιγμες ? Ή εχουν αξια ?
Αν μπορουσες να το κανεις οπως ο Dorian Gray, τι θα διαλεγες ?

 

Θα έδινα την ψυχή μου για να συνεχίσω να μεγαλώνω και να μπορώ να το βλέπω στον καθρέφτη.

 

Ναι, θα πούλαγα και την ψυχή μου στον Μεφιστοφελή για να μπορώ ν' απολαμβάνω αιώνια νιότη, δόξα, ηδονές...
Αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο:
Γιατί να θελήσει ο Διάβολος να διαπραγματευτεί για μια ψυχή που είναι ήδη δικιά του;

 

Γι αυτο και δεν  

 

@vautrin Γιατί, σχεδόν πάντοτε, διακυβεύεται και η Μαργαρίτα .