πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Στην αρχή είχα δηλώσει   Στον Κύριο μου πως ο πόνος δεν με ενδιαφέρει....
Εκείνος απλά χαμογέλασε.

Στην πρώτη εμπειρία πόνου, η αντίδραση μου ήταν ενώ ήμουνα σκυμένη και Έσταζε κερί στην πλάτη μου ήταν να πω μουρμουριστά αλλά αρκετά δυνατά ώστε να με Ακούσει "Θεέ μου πού πήγα και έμπλεξα!?"...κάτι που για λίγο διέκοψε την συνεδρία γιατί Ο Κύριος μου Γελούσε με την καρδιά του για αρκετή ώρα.

Όντως κλιμακωτά άρχισε η συνειδητοποίηση κι η αναζήτηση του πόνου και του ξεπεράσματος ορίων και είμαι ευτυχισμένη για τα ενδιάμεσα διαλείματα που μου επέτρεπαν να τον "γευτώ" ξανά και ξανά μέσα στο μυαλό μου, παρατηρώντας τις αντιδράσεις του σώματός μου.
Για μένα όλα στο μονοπάτι μας είναι προκλήσεις μέσα από τις οποίες διδασκόμαστε κάτι ακόμη για την ουσία μας, για τον εαυτό μας, για το ποιοι είμαστε και γιατί.
Και να αρχίσω να ψάχνω τους πιθανούς λόγους που με ωθούν στο να τον αποζητώ.

Ανακάλυψα με τη βοήθεια Του, αρκετά απ΄ αυτά που λέει ο DeSade και σιγά σιγά έμαθα κάποιες στιγμές να γνωρίζω γιατί έχω έντονα την ανάγκη να πονέσω.

Το τελευταίο διάστημα για μένα ήταν πολύ δύσκολο, λόγω οικογενιακών προβλημάτων.

Το Σαβατοκύριακο έγινε μια κλιμάκωση με τη μητέρα μου - έναν από τους βασικούς παράγοντες που με έκαναν να είμαι αυτή που είμαι - να έχει παρά την προσπάθεια μου να αντιδράσω, κατορθώσει να με κάνει να έχω την ανάγκη να ικετέψω για πόνο.
Μόνο η σκέψη της πλάτης μου χαρακωμένης και σκισμένης με γέμιζε έκσταση.

Ο Κύριος μου Αρνήθηκε να μου Προσφέρει τον πόνο για τον οποίο ικέτεψα Λέγοντας γελώντας πως δεν Επιθυμεί να Επιτρέπει στη μάνα μου να ορίζει την σεξουαλική μας ζωή  .
Με Βοήθησε όμως να αντιληφθώ πως οι ενοχές μου δεν πήγαζαν από αυτό που η ίδια πίστευα, δηλαδή πως δεν υπάκουσα και δεν ακολούθησα αυτό που η μάνα μου επιθυμούσε, αλλά στον καταπιεσμένο θυμό απέναντι της που ενώ υπάρχει ένα σημαντικό θέμα - περιμένουμε αποτελέσματα βιοψίας του πατέρα μου - κατόρθωσε με την συμπεριφορά της και τα καπρίτσια της να μας έχει όλους να ασχολούμαστε με ασήμαντα θέματα και να παλεύουμε - τουλάχιστο εγώ - να διατηρήσω το δικαίωμα επιλογής του πως επιθυμώ να ζήσω και αυτός ο θυμός με γέμιζε ενοχές. με Βοήθησε να έρθω σε επαφή με το θυμό μου και να τον εκφράσω. Τότε η συγκεκριμένη ανάγκη για πόνο πέρασε.

Όλα αυτά πολλές φορές με συγχίζουν, όπως με συγχίζει η απόλαυση που εκλαμβάνω όταν προσφέρω πόνο μια και είμαι μαζοχίστρια.
Αναμφισβήτητα όπως είπε και ο DeSade όλα αυτά πηγαίνουν τόσο βαθιά και είναι καταπληκτική απόλαυση για μένα η εξερεύνηση τους.

 

Και εγω soft crystal ετσι ακριβως βιωνω τον πονο.Καθε φορα μου αρεσει να δεχομαι περισσοτερο πονο και να ξεπερνουνται τα ορια μου καθε φορα.Δεν ξερω γιατι αλλα μου αρεσει

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Αγαπητη crystal angel,
Οπως πολυ σωστα παρατηρησες, ο μαζοχισμος ειναι μια κατασταση που κλιμακωνεται ή για να το θεσω πιο ορθα εξελισσεται οσο τον εξασκεις. Ειναι οπως την γυμναστικη. Αρχικα εισαι χαλια. Εισαι πιασμενη σε ολο σου το σωμα, πονας παντου κ νιωθεις τελειως αχρηστη (λεμε τωρα). Οσο ομως περισσοτερο ασχολεισαι μ αυτο, τοσο καλυτερη γινεσαι, αυξανοντας τις αντοχες κ ικανοτητες σου. Πχ. μετα απο ενα μηνα που λιωνεις στο γυμναστηριο, οι 10 ελξεις στο μονοζυγο θα σου φανουν παιχνιδακι. Το ιδιο ακριβως λοιπον συμβαινει κ με τις αντοχες μας στον πονο.

Οι δικες μου εμπειριες ειναι ελαχιστες πανω στο θεμα, αλλα μπορω να πω οτι ηταν ακρως ποιοτικες. Απο νεαρη ηλικια ειχα εκδηλωσει καποιες φανερες τασεις προς τον μαζοχισμο, αλλα αυτο λειτουργησε κυριως ως λυτρωτικη μεθοδος για μενα. Οταν αργοτερα το δοκιμασα μεσα σε ερωτικο πλαισιο, καταλαβα οτι μου αρεσε, χωρις ομως να αντιληφθω το γιατι.
Αυτο συνεβη σε ενα πολυ εντονο session, οταν συνειδητοποιησα, ξεκαθαρα πλεον, οτι αυτο που γουσταρα τοσο πολυ ηταν η ηθικη ικανοποιηση οτι καταφερα να βγω "αλωβητη" απο μια τετοια εμπειρια. Ειναι αυτο που λεει ο σοφος λαος "Οτι δεν σε σκοτωνει, σε κανει πιο δυνατο". Εγω αυτο το αντιληφθηκα, οχι μονο ηθικα, αλλα κ σωματικα μετα το περας της συνεδριας. Το σωμα μου αισθανοταν πιο δυνατο, πιο ισχυρο με εναν γαληνιο τροπο, παρα την ταλαιπωρια του. Ισως να ακουγεται καπως οξυμωρο, αλλα ετσι το βιωσα.

Φτανεις εως εκει που αντεχεις κ λιγο παραπερα.  

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

το θέμα για μένα είναι καταρχήν να σου αρέσει κάτι και όχι να το κάνεις απλά και μόνο για να ευχαριστήσεις κάποιον άλλον...
όταν μορφοποίησα στο μυαλό μου όλο αυτό που έχει να κάνει με το s/m κατάλαβα γιατί δεν έκλαψα ποτέ ακόμη και σαν παιδί όταν χτύπησα...
και κατά εμένα πάντα όσο πιο πολύ σου αρέσει κάτι τόσο πολύ προσπαθείς να ξεπεράσεις τα όρια σου...
δεν είμαι σίγουρη αν είναι η πιο σωστή τοποθέτηση απλά είναι η δικιά μου

οδύνη = ηδονή

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Να και το BDSM σαν μια μορφή... εξάσκησης!

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Διαφωνεις δλδ, αγαπητε Μαρκησιε, οτι οσο εξασκεις το bdsm, βελτιωνεσαι πανω σ αυτο?

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

μεχρι το επαθλο ή μεχρι να φας τα μουτρα σου ...

εδω και καιρο βρισκομαι στην τελευταια στροφη για την αναπτυψη μιας (ακομη) θεωρειας μου (ναι .. μπορειτε να πειτε "ωχ" στο σημειο αυτο) ...

θεωρω την επιθυμια στο να υπερβεις λιγο ακομα το χτεσινο σου οριο , ενα υγιεστατο ανθρωπινο χαρακτηριστικο , ισως απο τα βασικα που μας ξεχωριζουν απο τα ζωα ..

Η αυξηση του πονου σε μια δεδομενη πραξη , γενικα σχετιζεται με την προσπαθεια να γινουμε καλυτεροι αυξανοντας τις επιδωσεις μας ... σε μια ομως λανθασμενη της αντιληψη ...

πχ. οταν ενα κουνουπι μας τσιμπησει , η φυσικη αντιδραση ειναι να ξυσουμε μετα μανιας .. οσο ποιο πολυ ξυνουμε τοσο περισσοτερο καταλαμβανομαστε απο την επιθυμια να ξυσουμε περισσοτερο .. μεχρι που στο τελος αποκτουμε μια ωραιοτατη πληγη και ενα λαχανιασμα απο την προσπαθεια και την παλη με τον πονο μας ..

θα τολμουσα να σκεφτω , οτι δεν διαφερει σε τιποτα απο τον οδηγο που προσπαθει να κανει μια συγκεκριμενη διαδρομη καθε φορα και ποιο γρηγορα ...

το θεμα ειναι αν διοχετευουμε την ανθρωπινη μας ελξη προς την τελειοτητα προς οφελος δικο μας ή συνανθρωπων μας .. ή απλα στηνουμε το σκηνικο οπου αργα η γρηγορα η επομενη στροφη θα μας πεταξει πανω στο δεντρο

αρα λοιπον , μπορω να κανω κεφι διχως να πιω ? .. μπορω να καβλωσω διχως να φανταστω ? ..μπορω να χορτασω ηδονη διχως να υπερβω ? ...

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Συμφωνώ ότι εδώ δεν έχει καμιά ουσία ο πρωταθλητισμός. Δεν περιμένω κάποιο παράσημο για το αν αντέξω περισσότερο στον πόνο και δεν είναι το νόημα στις επιδόσεις. Μιλάμε για τον ερωτικό πόνο σε ένα πλαίσιο που ο σκοπός είναι όλοι να αποκομίσουν την ανάλογη ηδονή. Το θέμα δεν είναι να βαράμε ο ένας τον άλλο μέχρι να εξοντωθούμε αλλά πώς θα δημιουργηθούν εκείνες οι προϋποθέσεις του σκηνικού που θα εμπνευσουν αισθησιακά και θα εκτοξεύσουν τον ερωτισμό στο κατακόρυφο.

Προσωπικά, έχω διαπιστώσει ότι δεν είναι καθόλου θέμα εξάσκησης, δεν διεγείρομαι με τον πόνο καθεαυτό κι ούτε σταδιακά μπορεί να συμβεί κάτι που να με εξοικειώσει με τον καθαρό πόνο.
Αντιθέτως, οι αντοχές μπορούν να φτάσουν σε απίστευτο σημείο, όταν καταφέρω να αφεθώ με τον κατάλληλο άνθρωπο. Μέσα από ένα πλαίσιο ασφάλειας και ερωτικής έμπνευσης, οι φόβοι πάνε περίπατο, αρκεί μονο μια στιγμή να ξεπεράσεις τα όρια σου και να απολαυσεις τη μαγεία των ερεθισμάτων, της έντασης που κλιμακώνεται ενώ όλο το σκηνικό μυρίζει μπαρούτι καυλας έτοιμη να ανατιναχθεί.. 

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Καμια φορα η εξοντωση απο τον πονο η την βια ειναι απο μονη της αισθησιακη, και η εξαντληση απο ολο αυτο προσθετει στο αισθησιακο κομματι. Αρκει να υπαρχει συναινεση παντα και να μοιραζονται και οι δυο την ιδια καβλα, για να μην επελθει εξοντωση ψυχολογικη και ξαφνικα ενας απο τους δυο να θελει να ξεφυγει απο το ολο σκηνικο  

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Συμφωνω και με τους 3 σας. Σε καμια περιπτωση δεν εννοω οτι καθε φορα πρεπει να συμβαινει αυτο, ουτε οτι αυτος πρεπει να ειναι ο σκοπος η στοχος μιας τετοιας εμπειριας.
Κι εγω θεωρω οτι οι υπερβασεις μπορουν να επιτευχθουν μονο κ εφοσον πληρουνται καποιες προυποθεσεις. Οπως πολυ σωστα ανεφερες λαζουλι η εμπιστοσυνη που σου βγαζει ο συντροφος σου ειναι απο τις πιο σημαντικες παραμετρους. Κ γενικοτερα για μενα αν δεν υπαρχει πνευματικη κ ψυχολογικη νηφαλιοτητα, καλυτερα να αποφευγεται ακομα κ το παραμικρο ερεθισμα, ποσο μαλλον οι υπερβασεις.
Αλιμονο τωρα αν το δεις σαν πρωταθλητισμο κ παλευεις καθε φορα να ξεπερασεις το προσωπικο σου ρεκορ!   Χανει το νοημα κ την ολη απολαυση η διαδικασια.

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

oh well μετάφραση (μα καλά τι πίνω και γράφω ;; )

θέλω να πω σημασία δεν είχε να αντέχω περισσότερο αλλά να ικανοποιώ εκείνη ,η επέκταση των ορίων απλά συμβαίνει ...
αλλά σαν φυγόπονος έχω ανάγκη το καρότο/κάτι να με παρασύρει ή ακόμα καλύτερα την έλλειψη επιλογής ,τότε θα μπορέσω να υπερβάλω της αυτοσυντήρησης και να απολαύσω γιατί πραγματικά όταν καταφέρω να υπερνικήσω τις αντιδράσεις του κορμιού το απολαμβάνω ...

τι απολαμβάνω ; την παράδοση των όπλων .
τι παίρνω από αυτό ; γαλήνη .
το βλέπω ερωτικά ; εξαρτάται από το σύντροφο ο ερωτισμός όχι από τη σαδομαζοχιστική πράξη .
(αυτά τουλάχιστον ισχύουν για εμένα .. )

μικρές αλήθειες ; )

 

Απάντηση: πόνος κάθε φορά και πιο πολύ

Συμφωνώ με την τοποθέτηση της llazouli, αλλά θα απευθύνω ένα ερώτημα πρός όλα τα μέλη που παρακολουθούν το παρόν νήμα

Που και πως μαθαίνει να δίνει πόνο ο Κ?

Γίνονται αναφορές σε ένα τέτοιο ζήτημα, όπως ο πόνος και μάλιστα κάθε φορά και πιο πολύ, χωρίς να έχει συζητηθεί καθόλου το ερώτημα που έθεσα. Και είναι σημαντικό και πολύ σοβαρό.