τιμωρώ ή διορθώνω;

Συνηθως βγαινεις οφ σαιντ ετσι  

 

Χαίρομαι που το ακούω, γιατί έτσι είναι πιο ανθρώπινο.

Δεν είπα ποτέ ότι η επίγνωση της ασημαντότητας από μόνη της αρκεί για να μας απελευθερώσει. Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Επίσης, ελευθερία δε σημαίνει στέρηση, αλλά πληρότητα. Ο ελεύθερος δεν απαρνείται τα πάθη του. Τα ελέγχει χωρίς να τα καταπιέζει και τα απολαμβάνει χωρίς ενοχές και χωρίς αυτοκαταστροφική τρέλα. Απλώς δεν του αρκεί η ικανοποίηση των παθών του για να είναι ευτυχισμένος, γιατί «άλλα ποθεί η ψυχή του»…
Σχετικά με τους κανόνες, έχω εκφράσει πολλές φορές την άποψή μου. Ελεύθερος είναι αυτός που δε χρειάζεται κανόνες, όχι γιατί είναι ασύδοτος, αλλά επειδή έχει κατακτήσει την αίσθηση του σωστού και του δικαίου, επομένως δεν τους έχει ανάγκη.

Για να αυτοθεσμιστείς σε συλλογικό επίπεδο είναι αναγκαίο να μπορείς να το κάνεις πρώτα σε προσωπικό επίπεδο, το περίφημο εκείνο «γίνε εσύ η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο». Τους κανόνες τους αποδέχεσαι μέχρις ότου νιώσεις έτοιμος να τους σπάσεις. Κι αυτό δε γίνεται μεμιάς, αλλά σταδιακά και προσεκτικά.

Με τους Μύστες δεν έχω κάτι. Έχω με τους ψευτομύστες, τους ψευτογκουρού, τους δήθεν γενικά.

O Mάστερ Γκουρού δεν είναι άνθρωπος, είναι ιδέα (σαν τον Αρκουδέα  ). Είναι το πνεύμα της συμμόρφωσης, της κορεκτίλας, το στερεοτυπικό ορθόδοξο βδσμ, αυτό που, κι αν ακόμα δεν υπήρχε, θα το εφεύρισκαν οι έχοντες ανάγκη σταθερότητας, σιγουριάς, καθοδήγησης γιατί σε έναν εχθρικό κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται αναζητούν σωσίβιο κι ας είναι δανεικό, ιδεολογία κι ας είναι κοστούμι άλλου. Αυτοί που αναρτούν νήματα του τύπου «πώς φταρνίζονται στο βδσμ», «βδσμ και θρησκεία», «πώς απευθύνονται τα υ στο μανάβη της γειτονιάς ώστε να μην προκαλέσουν τη θυελλώδη οργή του Αφέντη», «ο Μαστεράς μου με εκτιμά και του αρέσω, απλά θέλει να μου αλλάξει φύλο, εμφάνιση και προσωπικότητα. Πειράζει?», «κλαίνε οι Κ? θα τους σέβονται μετά τα υ τους?». Όσο περισσότεροι και πιο άκαμπτοι οι κανόνες, τόσο λιγότερα θα πρέπει να αποφασίσουν οι ίδιοι, πράγμα που τους ανακουφίζει από την ευθύνη της απόφασης. Οι μη συμμορφούμενοι είναι γι αυτούς αιρετικοί, εχθροί της τάξης και της ασφάλειας, πρεσβευτές του χάους και της ανομίας, φτου σκόρδα…  

Κατ’ αρχάς δεν τσουβαλιάζω. Ότι ακολουθεί το «κατ’ εσέ» είναι δικό σου συμπέρασμα, με το οποίο διαφωνώ. Δεν κρίνω ανθρώπους και κίνητρα, αλλά απόψεις και συμπεριφορές, με τις οποίες συμφωνώ ή διαφωνώ. Ως εκεί. Αν κάποιες φορές εν τη ρύμη του λόγου μοιάζω εμπαθής, δεν το κάνω από πρόθεση, αλλά από υπερβάλλοντα ζήλο.

Το ρήμα «μαθαίνω» είναι μεταβατικό και αυτοπαθές. Σου μαθαίνω και μαθαίνω ο ίδιος από εσένα. Με αυτό το σκεπτικό το χρησιμοποιώ δυο φορές.

Ισχυρίζεσαι ότι όλοι είμαστε εδώ για τα μουνάκια, τουτέστιν για το σεξ. Επίτρεψέ μου να συμφωνήσω σε αυτό μόνο κατά το «δευτερευόντως» και «τριτευόντως». Πιστεύω πως είμαστε οι περισσότεροι εδώ πρωτίστως για να επικοινωνήσουμε στους άλλους την ανάγκη να μας προσέξουν, να δηλώσουμε την ύπαρξή μας, σώματι και πνεύματι. Το σεξ είναι η υπέρτατη κραυγή, η υπέρτατη αναγνώριση, για κάποιους τουλάχιστον.

Αμφισβητώ την αποτελεσματικότητα της τιμωρίας σε επίπεδο νουθεσίας και αναμόρφωσης μεταξύ δύο υπεύθυνων ενηλίκων. Πώς συνδέεται αυτό με τον ορισμό του τυχαίου?

 

 

a) Καυλώνουμε με τους κανόνες, αφού...
b) Να μην σε νοιάζει το λοιπόν τι κάνουν οι άλλοι.
c) τσουβαλιάζεις ασύστολα θα έλεγα, plus αυτά που κοροϊδεύεις κάνεις, όχι;
d) Τα panda αμφισβητείς, είναι προφανές πλέον

p.s: μΑς ΤιΜωΡείς να ξες!

 

Αναμφισβήτητα!

Μαντ, και τσουβαλιασμένη είσαι σέξι!

 

Με απογοήτευσες.~

 

Ήταν θέμα χρόνου.

 

Η σιωπή μου θα γίνει τιμωρία σου! ( είμαι εντός θέματος ) . : -)

 

  Μετα απο αυτο...Δεν νομιζω οτι χωρανε περαιτερω τιμωριες...
Υπαιθρο και παλι υπαιθρο..χεχε!!!

 

Τιμωρία βέρσους διαπαιδαγώγηση, λοιπόν   Για μένα η έννοια κλειδί είναι "σαδομαζοχισμός". Έχει πει ποτέ κανείς ότι ο σαδομαζοχισμός είναι εκπαιδευτήριο; Δε νομίζω. Για τον λόγο αυτό είναι πιο εύκολο να εκληφθεί από ένα τρίτο μάτι η τιμωρία ως βία παρά ως απόπειρα διαπαιδαγώγησης που είναι προορισμένη να αποτύχει - για λόγους ιδεολογικούς των κρίνοντων. Η βία κατά την άποψή μου είναι πρόβλημα. Γίνεται αντιληπτή ως τέτοια από το τιμωρούμενο υ, το κάνει να χάσει την εμπιστοσύνη του, ίσως να θυμώσει, η βία άλλωστε φέρνει πάντα βία και, συμπληρώνω εγώ, αν δεν έφερε βία έστω και προς τα έσω εκφραζόμενη, τότε δεν ήταν βία. Εκατό χαστούκια να φάει μια σκλάβα, το ένα από αυτά που ήταν βίαιο, που κουβαλούσε κρατούμενα, θα το καταλάβει. Ίσως να μην το ξεχάσει ποτέ της, όχι με την καλή έννοια. Τα άλλα θα τα θυμάται και με αγάπη.

ΥΓ. Συγνώμη που (παρα)καθυστέρησα κι εγώ αλλά ήταν οι τελευταίες μέρες που μπορούσα να χαρώ κάποια πράγματα  

 

Ο ελευθέριος δεν αρνείται τα πάθη του αλλά ευκταία τα ελέγχει για να μην τον καταπιούν. Ο ελεήθερος μπορεί και τα πάθη του να αρνηθεί. Ακόμα μπορεί να αποδεχτεί τη στέρηση, αν ο φόβος της στέρησης οδηγεί σε συμβιβασμούς που αλλιώς δεν θα έκανε. Πλήρης είναι μόνον αν έχει απαλλαγεί από επιθυμίες - αλλιώς δεν γίνεται ποτέ πλήρης.

Αλλά αυτό που είναι βέβαιο για τον ελεύθερο είναι ότι δεν παρεμποδίζει την ελευθερία των αλλωνών - όπως και να την χρησιμοποιούν αυτοί κατά τη γνώμη του, αν έχει, και καλά, γνώμη.

 
ψευτομύστες, που έμαθαν τι λες γι αυτούς  

Αυτοί που λες εσύ, όχι της φωτογραφίας, δεν είναι άνθρωποι; Η "επιβίωση σε έναν εχθρικό κόσμο" δεν είναι κίνητρο;

Βασικές αρχές της ανθρώπινης επικοινωνίας, ότι πάντα όλοι σκέπτονται για τον εαυτό τους τα καλύτερα για τους άλλους όχι και τόσο και ότι το εναρκτήριο κίνητρο για τα πάντα είναι το σεξ. Οι συμπεριφορές προσαρμόζονται ανάλογα.

Άλλο να αμφισβητείς την αποτελεσματικότητα της τιμωρίας γενικά και άλλο να ισχυρίζεσαι ότι το αποτέλεσμα μιας τιμωρίας είναι άγνωστο εκ των προτέρων σε αυτόν που τιμωρεί. Το δεύτερο αποκάλεσα "τυχαίο" και "τσαπατσούλικο" bdsm. Το συνηθίζουν οι δήθεν, οι οποίοι έτσι και αλλιώς, συνήθως δεν τιμωρούν. Γκρινιάζουν, ειρωνεύονται και ενίοτε, όταν θυμώσουν πολύ - κάτι που θεωρούν κατά περίπτωση ότι δικαιούνται - βρίζουν!

 

Καλησπέρα και από εμένα λοιπόν.

Καταρχάς να ζητήσω συγγνώμη αν θα επαναλάβω κάτι που έχει ήδη ειπωθεί αλλά ήταν αρκετές σελιδες το θρέντ και ο χρόνος μου αρκετά περιορισμένος.

Θα μιλήσω μόνο για το M/s και όχι για τα υπόλοιπα (D/s, T/b).

Ένα πολύ χρήσιμο function της τιμωρίας είναι το εξής:

Εαν η/ο σ κάνει κάτι το οποίο ήταν αντίθετο με κάποιον κανόνα/συμφωνηθέν/ όπως θέλετε πείτε το ή κάνει κάτι λάθος ή θεωρήσει ότι έχει απογοητεύσει τον/την Μ, υπάρχει μετά (προφανώς δεν είναι κανόνας αυτό) μία έντονη συναισθηματική αντίδραση από την μεριά του σ.
Εδώ λοιπόν έρχεται η "τιμωρία" σε πρώτο χρόνο για να δείξει στον/στην σ ότι δεν είναι δική του δουλειά να τιμωρήσει τον εαυτό του με συναισθήματα όπως η στεναχώρια, η θλίψη , η απογοήτευση και σε δεύτερο χρόνο ως closure για το συμβάν.

Δεν έχει λοιπόν σε αυτήν την περίπτωση να κάνει ούτε με καύλα, ούτε με παιχνίδι, ούτε με το να αλλάξει/διορθώσει/φτιάξει το άτομο. Είναι ένα ακόμα εργαλείο για τον/την Μ με το οποίο ελέγχει τον/την σ. Βέβαια , αυτό μπορεί να αλλάξει, να σταματήσει να χρειάζεται κλπ.

Θα κλείσω με μία αγαπημένη ατάκα: "you are not yours to punish".

Disclaimer - Το παρόν ποστ έχει να κάνει με προσωπικές εμπειρίες και δεν είναι σε καμία περίπτωση κάποια καθολική αλήθεια!