υπο-αγγίγματα...

Ο Κύριος δεν θυμώνει ποτέ μαζί μου.
Και πως να θυμώσεις με έναν άνθρωπο που τον εξουσιάζεις;
Που του λες "χόρεψε" και χορεύει.
Του λες "πήδα" και πηδάει.
Κι αν πεισμώσει καμία φορά σαν μαλακισμένο και δεν θέλει να πηδήσει ή να χορέψει , του δείχνεις τις συνέπειες και συμμορφώνεται πάραυτα.
Θυμώνεις με κάτι που σου ανήκει και το κάνεις ό,τι θέλεις?
Μπα.
Θυμώνεις με αυτό που δεν ελέγχεις.

 

Όσες φορές δυσκολευόμουν να εκφράσω το "δεν θέλω" μου, ένιωθα άβολα καθώς συνειδητοποιούσα πόσο με απωθεί η αίσθηση της ενδεχόμενης αποτυχίας.
Αισθανόμουν πως η άρνησή μου ίσως με έκανε λιγότερο επιθυμητή, και το γεγονός αυτό μ' έκανε να νιώθω πως τον απογοητεύω παραμένοντας επιφυλακτική.
Από μικρή, ένιωθα ικανοποίηση όταν έφερνα σε πέρας εκείνο που έπρεπε να κάνω, ένιωθα πιο δυνατή, αγαπητή, ασφαλής. Μεγαλώνοντας όμως μαζί του, καταφέρνω να σωπαίνω όλο και περισσότερο εκείνη την ανασφαλή τάση μέσα μου και να δυναμώνω, ξεκαθαρίζοντας όρια κι αποχρώσεις ανάμεσα στο ωφέλιμο και το επιζήμιο.
Όρια που μου υπενθυμίζουν κάθε φορά, την ομορφιά του μέτρου.

 

Πολλές φορές μου έχει συμβεί, να διαβάζω σχόλια σε παλιά νήματα που χτυπάνε φλέβα κατευθείαν.
Κάτι τέτοιο μου συνέβη και πρόσφατα.
Συνειδητοποίησα διαβάζοντας το, πως αυτό που με ώθησε να εξελιχθώ με τον τρόπο που έγινε στη σχέση Μ/μας, δεν ήταν μόνο η άριστη καθοδήγηση Του, αλλά και το γεγονός πως πιστέψε σε μένα.

Ήταν κι αυτό ένα αρχικό άγχος.
Μήπως δεν πιστέψει στις δυνατότητες μου και στην πρόθεση παράδοσης που υπήρχε από πλευράς μου, μήπως βιαστεί να με απορρίψει.
Όμως Εκείνος ποτέ δεν έδειξε επιφυλακτικός και προκατειλημμένος μαζί μου, ακόμα κι αν από μέσα Του ήταν, ούτε αμφισβήτησε τις προθέσεις μου, εξ αρχής μου έδωσε όλο το χώρο και τον χρόνο να εκφραστώ και να προσπαθήσω.

Μου αρέσει που ανήκω στον Κύριο.
Ο Κύριος δεν είναι δυνάστης.
Δεν θέλει ένα δυστυχισμένο πλάσμα δίπλα Του, ούτε επιθυμεί να έχει στην ιδιοκτησία Του ένα θύμα.
Θέλει να Του ανήκει μια υποτακτική που να Τον υπηρετεί με χαρά και ως τέτοια με διαμόρφωσε.

Είναι αυστηρός στη δομή της σχέσης αλλά πάντοτε δίκαιος ή έτσι τουλάχιστον Τον νιώθω εγώ.

Οι περιορισμοί που έφερε το "ανήκειν", δεν είναι θηλιά στο λαιμό μου, ακόμα κι αν οι ελευθερίες που έχω είναι ελάχιστες και στην πραγματικότητα δεν είναι πραγματικές ελευθερίες, αφού κι αυτές περνούν από τον έλεγχο και την έγκριση Του και μπορούν να αρθούν οποιαδήποτε στιγμή , όπως και έχει συμβεί.
Ίσως μάλιστα η απουσία ελευθεριών είναι αυτό που κάνει αυτή τη σχέση απολαυστική και ελκυστική στα μάτια μου.

Ο Κύριος είναι η πρώτη και η τελευταία μου σκέψη κάθε μέρα, όλη μέρα, όλες τις στιγμές και υπό όλες τις συνθήκες και αυτό δεν μου επιβλήθηκε , ήρθε αυθόρμητα.
Γνωρίζει τα πάντα για μένα, όσα έγιναν και όσα πρόκειται να γίνουν.
Το σώμα μου, οι σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου είναι όλα δικά Του.
Η εκτέλεση των εντολών Του, οι δοκιμασίες μου, οι αναφορές μου, όλα λένε "Σας ανήκω".
Τις στιγμές που με πονάει και σφίγγω τα δόντια να αντέξω λίγο ακόμα, Του ανήκω.
Τις στιγμές που τρέμει το κορμί μου κάτω από τα ηδονικά Του χάδια, Του ανήκω.
Τις στιγμές που επιθυμώ σαν τρελή να κάνω κάτι και μου το απαγορεύει και υπακούω στην εντολή Του, Του ανήκω.
Μου αρέσει που με χρησιμοποιεί ο Κύριος και Τον ευχαριστώ για αυτό.

Ίσως το κάνω να ακούγεται εύκολο με τον τρόπο που το παρουσιάζω αλλά οι δυσκολίες και οι ευκολίες είναι στιγμές.

Το γενικό πλαίσιο της σχέσης όμως είναι κατάσταση σταθερή και το να ζω μέσα σε αυτό δίνει το τελικό απόσταγμα του θετικού προσήμου.

Το να ανήκω στον Κύριο, είναι τιμή για μένα και η δική μου ευθύνη είναι να μην τον απογοητεύσω.
Εχει βάλει τη σφραγίδα Του βαθιά μέσα μου και όπως μου είπε κι Εκείνος κάποτε σε μια δύσκολη περίοδο:
"Ό,τι και να κάνεις, πάντα δική μου θα είσαι."

 

Τέλειο ! respect.

 

Ευχαριστώ !

 

- Λάθος απάντηση. Έπρεπε να πεις....... -

Λάθος απάντηση...
Και τρως το σκάλωμα της χρονιάς που μόλις έφυγε.
Γιατί αυτή η ρημάδα η τελειομανία σου σε στήνει στον τοίχο.
"Μα γιατί βιάστηκα να απαντήσω;
Γιατί δεν απάντησα όπως έπρεπε;"
Δεν έχει σημασία πόσο σοβαρή ή χαλαρή ήταν η συζήτηση, σημασία έχει πως εσύ, απάντησες λάθος!
"Γιατί δεν μου ήρθε στο μυαλό το αυτονόητο;
Τα έκανα σκατα...
Καλύτερα να μην γινόταν ποτέ αυτή η συζήτηση, τι την ήθελα..."

Κάπως έτσι καμία φορά, γυρίζει ανάποδα το μυαλό και αμφιβάλλεις για σένα, νιώθεις πως απέτυχες και θες να εξαφανιστείς.

Έρχεται όμως το ταρακούνημα Εκείνου και σε επαναφέρει στην τάξη.
Δε δείχνει απογοητευμένος, σε γνωρίζει καλά, ξέρει πως και Πώς θα σε φτάσει στον στόχο Του.

 

Εύστοχα, αληθινό..

 

Μπουμπουληθρες....

Κάθε τόσο νοιώθω να γεννιέται μια μπουμπουληθρα μέσα μου και να σκάει σαν ένα μικρό εσωτερικό πυροτέχνημα.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή με ακούει να αναφωνω "μπουμπουληθρα!" γεμάτη έκπληξη. Γελάει, γελάει με τις αντιδράσεις μου. Γελάει και γιατί γνωρίζει πολύ καλά τις "μπουμπουληθρες" τις δημιουργεί άλλωστε.

Ξύπνησα το πρωί έχοντας αριθμούς γραμμένους στο σώμα μου από το χθεσινό άτυπο χρωματολογιο. Περπατάω ανυποδητη με μια αλυσιδουλα στο δεξί πόδι. Γαληνεμενη.

Ισορροπία....

Πόσες φορές δεν αναζήτησα αυτή την ισορροπία, τη δύναμη, τη συγκέντρωση όταν χρειαζόμουν ακόμα λίγο, άλλο λίγο, συγκεντρωμενα να αφαιρέσω τον ΑΠΕ.

Σκέφτομαι όλες τις φορές που με συνόδευσε αξημερωτα γιατί χτύπησε το τηλέφωνο, τις φορές που επέστρεψα κομμάτια "λύγισε, κλάψε, εκτονωσου. Δεν θα σπάσεις". Ό,τι και αν γινόταν στο 24ωρο όταν επέστρεφα κοντά του, επέστρεφα "γυμνό" αυτό το απαιτούσε. Τη θέση. Κάποιες φορές φαινόταν ακατόρθωτο, πώς να διαχειριστεις τόσο πόνο και να επιστρέψεις στη θέση σου? Ήθελα να ξεσπάσω το γυμναστήριο κλειστό.

Εγώ προσπαθούσα να μαζέψω κομμάτια άλλων και αυτός μάζευε τα δικά μου.

Μια αρτηρία βάφει τον απέναντι τοίχο με αίμα, μπαίνω πίσω. Ραμμα, νυστέρι, βελονοκατοχο, γάζες, φάρμακα, μόνιτορ, αναπνευστήρας. Αίμα παντού. Η αιμορραγία σταματά. Με κοιτάω με τα μάτια του, βγάζω γάντια και ασπίδα, μου πέφτουν τα γυαλιά στα αίματα. Τα μαζεύω, μαζεύω και εμένα και επιστρέφω σε Αυτόν.

Ευγνωμοσύνη

 

Ιστορία καραντίνας.

Ένα ακόμα τασκ που έρχεται ενώ ξέρει ότι δεν μπορώ, η δουλειά είναι ατελειωτη, η πίεση αφόρητη, το τασκ το μισώ...δεν γίνεται να μην το εκτελέσω...το εκτελώ στέλνω φωτογραφίες και μετά...σιωπή. Αναμένω. Σιωπή.

Μιλάει μετά από ώρες, Τον ακούω. Απαντώ με αυθάδεια. Καλύτερα να σκάω. Αλλά δεν γίνεται, η αυθάδεια βγήκε χωρίς να την καταλάβω. Ήταν αντίσταση στο πρωινό τασκ. Fuck. Fuck. Fuck.

Ντύνομαι, βάζω ακουστικά, βγαίνω από το σπίτι, τρεχω...απλά τρέχω. Οι πατούσες καίνε, η ανάσα κόβεται, ο ιδρώτας στο στόμα, το στόμα στεγνό, οι πονεμένοι μύες, τα βήματα χτυπάνε στην άσφαλτο, η μουσική με τους ηλεκτρονικούς ήχους στην διαπασών μου ψήνει τα εγκεφαλικά κύτταρα ...κοιτάω το ρολόι...τέλεια έχω τρέξει δυο ώρες και δεν ξέρω καν που είμαι. Πως γυρίζω πίσω...Παίρνω τηλεφωνο να Του πω μήπως και Με μαζέψει.

Έκανα το τασκ, έκανα μαλακια, τσακιστηκα και μόνη μου...φτάνει; Αυτή η μπάσα φωνή...έρχεται...γονατιστή στο οδόστρωμα...

 

Πώς να βάλεις σε σειρά τις σκέψεις σου, τις ανάγκες, την τεράστια γραφειοκρατία στη δουλειά και παράλληλα να ανατροφοδοτηθείς από τον Κύριο;
Λίγο από όλα σε σωστές δόσεις και με άμεση προτεραιότητα να Του μιλήσω, για να πάρω τη δύναμη μου.
Όταν είμαι μακριά Του νιώθω σαν να βρίσκομαι μακριά από το κέντρο της ύπαρξης μου.
Μετράω κάθε φορά τις μέρες για να βρεθώ κοντά Του και να ενωθεί το κορμί μου, όπως και η ψυχή μου, μ΄Εκείνον.

 

Πόσο μου άρεσε που ζήτησα άδεια για να δηλώσω συμμετοχή σε μια κοινωνική εκδήλωση!
Μου αρέσει όταν παραδίδω μικρές ατομικές μου ελευθερίες σ’ Εκείνον τελικά. Πιο πολύ για το γεγονός ότι είναι Αυτός που επιτρέπει να συμβούν και να τις βιώσω.

 

Μιλήσαμε μαζί και γέμισα. Σκέφτομαι τις αποκαλύψεις του μυαλού μου, που Του κάνω καθημερινά. Ανοίγομαι πολύ μπροστά Του, επικίνδυνα πολύ, νιώθω όμως ανακούφιση τ΄ομολογώ. Όπως σήμερα που Του είπα για τα συναισθήματα μου τις πρώτες φορές που βρεθήκαμε ερωτικά. Πως σκεφτόμουν ότι πήγα για να φύγω. Θα έφευγα πίστευα μια καλοκουρδισμένη μηχανή, αυτός ήταν ο σκοπός μου. Δεν αμφέβαλλα ποτέ για την ικανότητα Του να με πλάσει αλλά αμφέβαλλα πολύ για την δική μου χρηστικότητα. Σκεφτόμουν ότι θα Τον κούραζα ή θα σταματούσα να είμαι ενδιαφέρον παιχνίδι για Εκείνον και θα με ξεφορτώνονταν με συνοπτικές διαδικασίες και με φιλικά αισθήματα.
Έχοντας αυτή τη βεβαιότητα μπήκα σε όλο αυτό, με ελαφριά τη καρδία και με το ένα πόδι έξω από την πόρτα. Εν μέρει το ήξερα βέβαια, ότι εάν συνδεθώ μαζί Του μετά δε θα μπορώ να φύγω και το φοβόμουν αυτό πολύ. Άλλος ένας λόγος να είμαι με το ένα πόδι έξω από την πόρτα.
Η άτιμη η Κυριαρχία όμως είναι τροφή για το υποτακτικό άτομο, και δη για μένα που πεινούσα για Κυριαρχία. Για τέτοιου είδους Κυριαρχία. Και τώρα πώς να φύγω, που νιώθω κομμάτι Του;
Δε μπορώ και δε θέλω.