υπό με πείρα vs υπό που ξεκινάνε τώρα

@charlotte

Συμμερίζομαι απόλυτα τις ανησυχίες που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος που βρίσκεται στην «είσοδο» ενός πεδίου που του είναι άγνωστο, ωστόσο για κάποιο λόγο τον τραβά και θέλει να το περπατήσει.

Και μπορώ να σου πω με βεβαιότητα ότι όσο προχωράς, τόσο θα ανοίγεται ένα άγνωστο πεδίο μπροστά σου. Το ότι έχεις κάνει κάποια βήματα δεν σημαίνει κάτι. Εκτός αν το πεδίο είναι πεπερασμένο. Και κατά τη γνώμη μου ό,τι σχετίζεται με τις ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι πεπερασμένο πεδίο.

Άρα στο άπειρο, όλοι άπειροι είμαστε τελικά  

Το πολύ ατυχές αυτό συμβάν του μέλους που αναφέρεις (δεν ξέρω το μέλος, ούτε καν το νήμα) δεν έχει να κάνει όμως με την όποια απειρία ή το σημείο του πεδίου που στεκόταν το μέλος αυτό όταν του συνέβησαν αυτά. Έχει να κάνει με τους λόγους που ο καθένας από μας φοβάται να βάλει όρια. Οι λόγοι ποικίλλουν, δεν σχετίζονται όμως με την πείρα ή την απειρία. Σχετίζονται με τις ανασφάλειες μας, με το φόβο απόρριψης που έχουμε και θέματα που γυρνάνε ως δορυφόροι γύρω από αυτούς τους λόγους.

Ποτέ και κανείς δεν έχει λόγο να κάνει κάτι που δεν απολαμβάνει. Μπορεί κάτι να σε τρομάζει αλλά πρέπει να σου δημιουργεί μια απόλαυση για να σε τραβήξει. Αν δεν σου δημιουργεί, απλά δεν πας προς τα εκεί. ΟΠΟΙΟΣ και να σου πει να πας. Το αν κάποιος θα καταλάβει τις ανησυχίες σου και θα δείξει κατανόηση είναι ένας καλός δείκτης για το ποιόν του.

Δε σημαίνει βέβαια ότι σε κάθε τι που σου προκαλεί δισταγμό θα πρέπει να σταματάς και να κόβεις λάσπη   Έχεις όμως το αναφαίρετο δικαίωμα να πάρεις το χρόνο σου να σκεφτείς γιατί δεν το θες ή γιατί ενώ διστάζεις νιώθεις ταυτόχρονα και την επιθυμία να προχωρήσεις. Αν βρεις έναν καλό λόγο (και αυτό μπορείς να το ξέρεις μόνον εσύ) προχωράς. Αν όχι προσπερνάς ή οπισθοχωρείς ή κόβεις λάσπη  

 

Ταιριάζει, και αλίμονο σε εμάς τους άπειρους αν το ακολουθήσουν όλοι! Όσοι πρόλαβαν πρόλαβαν  

ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧ

 

1. Γιατί τέτοια απέχθεια, ή, έστω, αντίθεση στον όρο «κούραση»; Τι κακό έχει η κούραση, ο κόπος και ο μόχθος. Τι καλό έχει βγει χωρίς αυτά;
2. Φυσικά και πάντα χρειάζεται υπομονή κι επιμονή ό,τι από τα δυο κι αν προτιμά κάποιος. Ζωή λέγεται αυτό που τραβάμε. Δεν λειτουργεί αλλιώς.
3. Στο αρχικό ερώτημα μόνο η προσωπική προτίμηση θεωρώ ότι έχει νόημα ως απάντηση. Με το που μπούμε σε «μα το Χ είναι καλό ή το Ψ» έχει χαθεί η μπάλα και αναδεικνύεται σε θεότητα η κερκίδα.

Προσωπικά, λοιπόν, προτιμώ την άπειρη ή, ακόμη ακόμη, και την παραμένουσα vanilla και την ώρα που τη γνωρίζω. Έχει μια κάποια πρόκληση παραπάνω η πορεία που πρέπει να διανυθεί, έχει και επιπλέον ρίσκο πολλές φορές. Το να παρατηρώ όμως κάποιον άνθρωπο για τον οποίο νοιάζομαι να ανακαλύπτει και να διαμορφώνει μπροστά μου το νέο του εαυτό ή το βαθύτερό του εαυτό είναι κάτι που προτιμώ να βιώνω από το αντίθετο. Αποκλείεται η ανακάλυψη με κάποια πιο συνειδητοποιημένη ή εμπειρότερη; Όχι βέβαια. Όπως αναφέρθηκε πολλάκις από άλλους, κανένα ταίριασμα δεν πάει γάντι από την αρχή, πάντα υπάρχει ανεξερεύνητο σύνορο, άγνωστος τόπος.

Ποιος δεν θέλει όμως να είναι μπροστά όταν ένα μωρό λέει την πρώτη του λέξη ή κάνει το πρώτο του βήμα;

Έχοντας δοκιμάσει τη θεωρία μου, είδα τα προβλήματα είδα και τα delights. Μπορεί εκείνη η δοκιμή να έληξε άδοξα, ωστόσο ο έλλειψη δόξας δεν είναι λόγος για μετάνοια.

 

ολα ειναι θεμα εμπειριας ,υπομονης και θελησης.προσωπικα προτιμω τις απειρες υπο ετσι ωστε να σφυριλατηθει μια σωστη μακροχρονια σχεση ,βεβαια ειναι δυσκολος δρομος και θελει πολυ μα παρα πολυ υπομονη