Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

Ενίοτε το νιώθεις και σα γδάρσιμο. But είναι ο μόνος δρόμος...

*Εξαιρετικός!

 

Είναι το γαμημένο..

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~
13 - Έγκλημα και τιμωρία
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

Στέφανος

- "Θα χρειαστώ βοήθεια" μου είπε θαρρετά. "Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω."
- "Όταν είχαμε πρωτοσυναντηθεί μου είχες πει επακριβώς <<Προσπαθώ να ανέβω τη σκάλα που ανέβηκες εσύ πριν 25 χρόνια αλλά δεν είναι το ίδιο εύκολο, δεν έχουμε όλοι θεωρήματα που φέρουν το όνομά μας.>> Αν όλα πάνε καλά σε σε δύο εβδομάδες θα εκδοθεί το Paper και η σύνδεση με τις Ομάδες Lie είναι τόσο πρωτοποριακή που στο εγγυώμαι, θα αποκτήσεις κι εσύ θεώρημα που θα φέρει το δικό σου."
- "Αφενός είπες να μη μιλήσουμε για μαθηματικά και αφετέρου πώς είσαι σίγουρος ότι το θεώρημα θα φέρει το όνομά μου;" με ρώτησε διακόπτοντάς με.
- "Γιατί πριν το στείλω για peer review το έχω στείλει ήδη σε κάποιους συναδέλφους που όχι απλά επιβεβαίωσαν ότι η συλλογιστική σου είναι ορθή αλλά αυτό τους άνοιξε δρόμους που κανείς δεν είχε φανταστεί. Παραφράζοντας τον Hilbert <<Από τον παράδεισο που μας έβαλε η Πέτρου κανείς δε θα βρεθεί για να μας διώξει.>> Αυτό που ονομάσαμε ως εσωτερικό αστείο λήμμα (δ) στο μέλλον θα γίνει γνωστό ως Θεώρημα Πέτρου, εδώ θα 'σαι, εδώ θα 'μαι. Αλλά με έκοψες όταν τελείωνα την εισαγωγή και δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω αυτό που ήθελα."
- "Συγνώμη" μου είπε χαμηλώνοντας το βλέμμα.
- "Δε θέλω να μου ζητάς συγνώμη, Ευδοκία. Θέλω να μην κάνεις πράγματα για τα οποία μετά ζητάς συγνώμη"
- "Μάλιστα" μου είπε έχοντας ακόμα χαμηλωμένο το βλέμμα.
- "Εμένα κοιτάς."

Με κάποια δυσκολία κατόρθωσε να υψώσει το βλέμμα της.

- "Πώς σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό;"
- "Δεν ξέρω τι ζητάς από εμένα ή τι περιμένεις να ακούσεις Στέφανε. Άβολα αισθάνομαι."
- "Στο θεώρημα Πέτρου αναφερόμουν."
- "Συγνώμη" είπε χαμηλώνοντας πάλι τα μάτια της.
- "Πήγαινε φέρε ένα χάρακα" της είπα.
- "Τι να τον κάνεις;" με ρώτησε.
- "Πάντως όχι να ζωγραφίσω γραμμές. Πήγαινε."

Χωρίς άλλες διαμαρτυρίες, έστω και αβέβαιη για το τι είχα στο μυαλό μου σηκώθηκε και πήγε στο δωμάτιό της. Εκεί βρήκε ένα χάρακα και τον έφερε και μου τον έδωσε.

- "Κάτσε όπως πριν" της είπα

Κάθισε υπάκουα οκλαδόν στο πουφ.

- "Δεξί ή αριστερό;"
- "Τι... τι εννοείς;"
- "Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ. Δεξί ή αριστερό;"

Διστακτικά μου άπλωσε το αριστερό της χέρι. Της έδωσα μια γερή με το χάρακα κάνοντάς την να δαγκωθεί.

- "Την επόμενη φορά θα είναι περισσότερες."
- "Μάλιστα" μου είπε χαμηλώνοντας πάλι το βλέμμα της.
- "Πάμε πάλι και αυτή τη φορά ελπίζω να μην έχουμε τα ίδια. Πώς σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό, Ευδοκία; Όχι σα μαθηματικό, σαν άνθρωπο."
- "Περίεργα. Προς Θεού δεν λέω ότι δε μου αρέσει ή ότι δε νιώθω περήφανη αλλά …όλα έχουν γίνει τόσο ξαφνικά που δεν έχω προλάβει να τα επεξεργαστώ. Ροντέο, πραγματικό ροντέο. Ένα μήνα πριν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δε θα μπορούσα να το φανταστώ αυτό που έχει συμβεί. Ειλικρινά νιώθω όπως φαντάζομαι θα ένιωθε κάποιος που κέρδισε το λαχείο, από το πουθενά έγινε εκατομμυριούχος."
- "Υπάρχουν πολλοί που δεν μπόρεσαν να το διαχειριστούν σωστά αυτό Ευδοκία και μερικά χρόνια αργότερα βρέθηκαν πάλι αδέκαροι."
- "Το λαχείο το χρησιμοποίησα σαν αναλογία αλλά ως εκεί. Εννοώ οι περιστάσεις είναι τελείως διαφορετικές και η όποια διαχείριση είναι τελείως διαφορετικής φύσης."
- "Πώς σκοπεύεις να το διαχειριστείς εσύ αυτό λοιπόν;"
- "Θα μακαρίσω την τύχη μου και θα συνεχίσω να κάνω αυτό που έκανα όπως το έκανα. Μπορεί να είχα την τύχη να με προσέξει ένας Stolsberg αλλά οι συγκυρίες ευνοούν μόνο τους προετοιμασμένους, ακόμα και αν οι ίδιοι δεν είχαν ιδέα ότι ήταν."
- "Πραγματίστρια λοιπόν."
- "Σ' ευχαριστώ" μου είπε.
- "Δεν το είπα για να μ' ευχαριστήσεις, ήταν απλή παρατήρηση. Το αξίζεις;"
- "Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς" με ρώτησε.
- "Εσύ σαν Ευδοκία κάνοντας την αναδρομή στη ζωή σου, πιστεύεις ότι οι κόποι σου επιβραβεύτηκαν;"
- "Επέλεξα αυτό που επέλεξα επειδή μου άρεσε Στέφανε. Δε θα παραπονεθώ για την ευλογία να είμαι καλή σε αυτό αλλά ούτε πιστεύω ότι ο Θεός, το Σύμπαν, πες το όπως θες, μου χρωστούσαν κάτι. Υπάρχω εγώ που στάθηκα τυχερή, υπάρχουν και άλλοι με ίσως μεγαλύτερες ικανότητες από τις δικές μου οι οποίοι δεν στάθηκαν. Σὺν Ἀθηνᾷ καὶ σὺ χεῖρα κίνει έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι αλλά εγώ δεν πιστεύω σε θεϊκή παρέμβαση. Έκανα αυτό που μπορούσα να κάνω και η τύχη με ευνόησε να είμαι την κατάλληλη ώρα στο κατάλληλο σημείο, no more, no less."
- "Θυμάσαι που σου είχα πει τις προάλλες ότι δε μου χρωστάς τίποτα;"
- "Το θυμάμαι."
- "Έδωσες η ίδια την απάντησή σου στο γιατί."
- "Δεν είναι ακριβώς έτσι Στέφανε."
- "Όχι Ευδοκία, ακριβώς έτσι είναι. Αν είναι να νιώσεις ευγνωμοσύνη για το οτιδήποτε αυτή πρέπει να στραφεί στην θεά Τύχη που σε έφερε στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. No more, no less."

Αναστέναξε.

- "Δε θα κρύψω ωστόσο ότι από πίσω κρύβεται ιδιοτέλεια" συνέχισα.
- "Τι εννοείς;"
- "Εννοώ ότι με ελκύεις Ευδοκία με όλους τους δυνατούς και αδύνατους τρόπους που μπορεί να νιώσεις έλξη για έναν άνθρωπο. Ωστόσο δε θα κουνήσω ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι να κάνω κάτι προς αυτή την κατεύθυνση αν δεν είμαι απολύτως σίγουρος ότι η τυχούσα ανταπόκρισή σου θα υπάρξει για τους σωστούς λόγους. Η ευγνωμοσύνη και η λανθασμένη αίσθηση υποχρέωσης που μπορεί να προκύψει από αυτήν δεν είναι οι σωστοί λόγοι."

Έμεινε να με κοιτάζει σαν άγαλμα.

- "Δε θέλω να μου πεις κάτι γι αυτό, σου ξεκαθάρισα τη δική μου θέση."
- "Μάλιστα" απάντησε και πάλι.

Μείναμε για λίγο σιωπηλοί. Ήπια μια γουλιά από τη μπύρα μου.

- "Είχα πολλές play partners στη ζωή μου, Ευδοκία. Το να βρω ακόμα μία είναι το μόνο εύκολο."
- "Σε πιστεύω, Στέφανε, ειλικρινά. Αν... αν ήσουν ελεύθερος... δεν... εννοώ..."
- "Είμαι αυτό που είμαι και η κατάστασή μου είναι αυτή που είναι. Δεν μπορείς να επιλέξεις, δεν υπάρχει τέτοια επιλογή."
- "Το ξέρω" μου είπε κοιτάζοντας πάλι το πάτωμα.
- "Το ξέρω πως το ξέρεις" της είπα.

Σιωπή

- "Μπορώ να ανάψω ένα τσιγάρο;"
- "Το ρωτάς βρε Στέφανε;"
- "Φυσικά και το ρωτάω. Είμαι στο σπίτι σου, όχι στο δικό μου."
- "Μου επιτρέπεις να σηκωθώ να σου φέρω ένα τασάκι;" με ρώτησε τόσο φυσιολογικά που ούτε καν η ίδια δεν συνειδητοποίησε τι είπε. Χωρίς συνειδητοποίηση δεν έχει αξία.
- "Ναι, σου επιτρέπω να σηκωθείς να μου φέρεις ένα τασάκι"

Εκεί ήρθε η συνειδητοποίηση.

Ευδοκία

Τα λόγια του Στέφανου με έκαναν να συνειδητοποιήσω τι είχα πει αλλά αυτό ήταν το λιγότερο, η ουσία ήταν η δεύτερη συνειδητοποίηση. Καθόμουν ακίνητη σαν άγαλμα με το μυαλό μου να δουλεύει στα κόκκινα. Κάτι μου είπε ο Στέφανος αλλά εκείνη την ώρα η CPU είχε χτυπήσει 100% και έχανα πακέτα. Με το μυαλό μου σε πλήρη λειτουργία τον κοίταξα με ένα βλέμμα που σήμαινε οτιδήποτε εκτός από αυτό.

Τον κοιτούσα σα χάνος.

- "Δεξί ή αριστερό";

Ξέροντας πολύ καλά τι σημαίνει αυτό του άπλωσα το δεξί μου χέρι, το αριστερό έτσουζε ακόμα. Μου έδωσε δυο δυνατές στο δεξί χέρι και με πολύ κόπο κρατήθηκα και δεν δάκρυσα. Δεν έχω αντοχές στον πόνο και δεν διαθέτω πάνω μου ίχνος αλγολαγνείας και ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους με έπιανε φρίκη με αυτά που διάβαζα και έβλεπα στο forum. Αναβάλλοντας την ενδοσκόπηση γιατί δεν ήθελα οι δύο να γίνουν τρεις τσακίστηκα να σηκωθώ και βγήκα στο μπαλκόνι και πήρα από το μικρό τραπεζάκι που είχε έξω το τασάκι. Δεν καπνίζω παρά μόνο socially και αυτό όχι ιδιαίτερα συχνά, το τασάκι το είχα για τις σπάνιες φορές που είχα επισκέψεις. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνική και η αλήθεια είναι ότι μετά από τέσσερα χρόνια στην Αμερική είχα χάσει όλες μου τις επαφές που εξ αρχής δεν ήταν και πολλές.

Επέστρεψα με το τασάκι. Πήγα να του το δώσω αλλά με έκοψε.

- "Έλα πιο κοντά μου, θα κρατάς εσύ το τασάκι στα χέρια σου και όταν θέλω να στάξω το τσιγάρο θα μου το δίνεις."
- "Μάλιστα" του είπα και έφερα το πουφ ελαφρά πιο κοντά και κάθισα πάλι οκλαδόν.

Όσο κάπνιζε το τσιγάρο του δε μιλούσαμε κι εγώ είχα τα μάτια καρφωμένα στο τσιγάρο του ώστε να καταλάβω πότε θα χρειαστεί να το τινάξει. Το μυαλό μου από την άλλη προσπαθούσε πάλι έχοντας χτυπήσει κόκκινα να επεξεργαστεί όλη αυτή την κατάσταση. Κατά τα φαινόμενα το ασυνείδητο είχε πάρει τις αποφάσεις του χωρίς να μπει στον κόπο να ενημερώσει αλλά στο συνειδητό μου γενικά δεν του αρέσουν αυτά τα πράγματα. Τουλάχιστον όχι όταν αυτό δεν αφορά μαθηματική έμπνευση από το πουθενά, εκεί συνειδητό και ασυνείδητο λάτρευαν το ένα το άλλο.

Δε μου άρεσε ο πόνος. Οι όποιες φαντασιώσεις υποταγής μου είχαν να κάνουν αυστηρά με σεξουαλική χρήση και με τίποτα περισσότερο. Θα μου πεις και όταν έδινα κώλο, πόνος δεν ήταν κι αυτός; Όχι ότι είχα και πολλές σεξουαλικές εμπειρίες είναι η αλήθεια. Δεν είχα κάνει πολλές σχέσεις στη ζωή μου, τρεις όλες κι όλες.

Το τσιγάρο του τελείωνε, του πρότεινα το τασάκι και κρατώντας το σταθερό έσβησε το τσιγάρο του. Άφησα το τασάκι στο πλάι μου και τον κοίταξα.

- "Δε μου έχεις μιλήσει καθόλου για την οικογένειά σου, το μόνο που έχεις είναι ότι οι γονείς σου δεν έχουν οικονομικό πρόβλημα."
- "Είμαι μοναχοπαίδι και το χειρότερο είναι ότι και οι γονείς μου με τη σειρά τους ήταν μοναχοπαίδια. Ούτε αδέρφια, ούτε ξαδέρφια. Όχι το τελευταίο δεν είναι ακριβές, έχω κάτι δεύτερα ξαδέρφια αλλά δεν είχα ποτέ επαφές μαζί τους. Οι γονείς μου με έκαναν μεγάλοι, με τη μητέρα μου έχω 35 χρόνια διαφορά και με τον πατέρα μου 43. Είναι πλέον και οι δύο συνταξιούχοι. Τους έχω μοιάσει, είναι και του λόγου τους κλειστοί άνθρωποι χωρίς πολλές-πολλές κοινωνικές επαφές. Ο πατέρας μου ήταν ανώτατο τραπεζικό στέλεχος ενώ η μάνα μου ήταν καθηγήτρια Μαθηματικών. Αν δεν ήταν γείτονες δε νομίζω ότι θα είχαν γνωρίσει ο ένας τον άλλον, κινούνταν σε τελείως διαφορετικούς κόσμους. Η αλήθεια είναι ότι τον πατέρα μου δεν τον έβλεπα και πολύ όταν μεγάλωνα, δούλευε μέχρι αργά και συχνά-πυκνά ήταν σε επαγγελματικά ταξίδια. Είναι ωστόσο εξίσου αλήθεια ότι φρόντιζε όταν μπορούσε να μας πάρει μαζί του σε κάποια από αυτά, όπως καταλαβαίνεις με τη θέση που είχε το οικονομικό δεν ήταν πρόβλημα. Μόνο τα καλοκαίρια μπορούσε να ξεκλέψει δύο ή τρεις εβδομάδες άδειας και επειδή και στους δυο τους άρεσαν τα ταξίδια έχω ταξιδέψει και στις πέντε ηπείρους. Οι ίδιοι μετά τη σύνταξή τους ταξίδεψαν και στην έκτη, πήγαν κρουαζιέρα στην Ανταρκτική αλλά εγώ εκείνο τον καιρό πάλευα με το διδακτορικό μου και η αλήθεια είναι ότι να κλειστώ σε ένα καράβι με γέρους που ψάχνουν την περιπέτεια δεν ήταν του γούστου μου."
- "Από σχέσεις;" ήταν η επόμενη ερώτηση.
- "Τρεις όλες κι όλες" είπα αναστενάζοντας.
- "Γιατί αναστενάζεις;"
- "Γιατί η ζωή δεν είναι μόνο μαθηματικά, Στέφανε. Οι σχέσεις που έχω κάνει ήταν όλες μακρόχρονες και όχι επιπόλαιες αλλά και πάλι δε νομίζω ότι έδινα όσο μπορούσα."
- "Ίσως επειδή έδινες όσο έκρινες ότι χρειάζεται."
- "Ίσως, δεν ξέρω. Δε νομίζω ότι ερωτεύτηκα ποτέ μου. Δεν ήταν ότι δεν ένιωθα για τους τότε ερωτικούς μου συντρόφους αλλά δε νομίζω ότι ήταν έρωτας."
- "Πώς το ξέρεις; Αν όπως ισχυρίζεσαι δεν έχεις ερωτευτεί ποτέ σου πώς ξέρεις ότι αυτά που ένιωθες δεν ήταν έρωτας;"
- "Δεν το ξέρω, το υποθέτω. Δεν... δεν ένιωσα ποτέ κάτι έντονα. Δε... δε μου έλειπαν όταν ήταν μακριά μου. Δε χτύπαγε η καρδιά μου από προσμονή μέχρι να τους ξαναδώ. Μπορεί να μη μου το έβγαζαν οι ίδιοι ή μπορεί η ίδια να είμαι ανίκανη να νιώσω αυτά τα συναισθήματα. Ίσως... ίσως αν έδινα το τέλος όταν έπρεπε να είχαν μπει και άλλοι στη ζωή μου, ίσως κάποιος από αυτούς να μου το είχε βγάλει ώστε... ώστε να ξέρω... να μάθω αν... ότι δεν είμαι εγώ η προβληματική."
- "Από φίλους;"
- "Όχι πολλά πράγματα. Τον κύκλο μου που δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα ευρύς τον έχασα τέσσερα χρόνια στην Αμερική και φεύγοντας από εκεί έχασα και τον αρκετά μικρό κύκλο που είχα κάνει και στο Σαν Φρανσίσκο. Άνεργη ήμουν, αδέρφια/ξαδέρφια δεν έχω οπότε... Γνώρισα μερικά άτομα από το δίκτυο αλλά δεν έχω κάποιον που να τον θεωρώ κολλητό."
- "Από το φόρουμ έχεις γνωρίσει κανέναν;"
- "Όχι. Δεν είχα γραφτεί εκεί για να κάνω γνωριμίες, μόνο γιατί με ενδιέφερε το θέμα."
- "Με ποιο τρόπο;"
- "Σου είχα πει ότι έχω κάποιες φαντασιώσεις υποταγής."
- "Τι είδους φαντασιώσεις;"
- "Όχι τίποτα τραβηγμένο, μη φανταστείς. Να... μου αρέσει η ιδέα... να...να... να με χρησιμοποιούν στο σεξ. Μου αρέσει να προσφέρω στον παρτεναίρ μου, πάντα το έκανα ανεξάρτητα με το αν είχα διάθεση εκείνη τη στιγμή. Όχι πόνο όμως, σε καμία περίπτωση πόνο. Απλά... δεν ξέρω πως θα ακουστεί... μια στιβαρή αντρική παρουσία. Όχι για να μου λέει βάτραχος κι εγώ να πηδάω αλλά... αλλά να έχω... να νιώθω έναν άνθρωπο δίπλα μου... πιο δυνατό... Να με ορίζει αλλά όχι.. πώς να το πω; Να νιώσω ότι μπορώ να γείρω πάνω του..."
- "Αυτό δεν είναι φαντασίωση υποταγής, Ευδοκία.
- "Δεν ξέρω" ομολόγησα. "Μπορεί και να μην είναι. Δεν ξέρω Στέφανε... η φαντασίωση υποταγής μπορεί να μην είναι τίποτα περισσότερο από την βεβαιότητά μου ότι... ότι αν βρεθώ μπροστά σε αυτή την στιβαρή παρουσία θα θέλω να την υπακούσω... θα νιώσω ανάγκη να το κάνω. Δεν ξέρω... δεν ξέρω από που πηγάζει αυτή η βεβαιότητα ούτε... ούτε ξέρω αν πραγματικά συμβεί αυτό αν... αν βρεθεί αυτή η παρουσία."
- "Αριστερό ή δεξί;"
- "Γιατί;" τον ρώτησα αποσβολωμένη.
- "Γιατί μου λες ψέματα, Ευδοκία."

Δεν άντεξα να τον κοιτάξω. Κατέβασα τα μάτια μου στο πάτωμα και άπλωσα και τα δυο μου χέρια.

Του είχα πει ψέματα και δέχτηκα αγόγγυστα την τιμωρία μου.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Το ήξερε την ώρα που το ξεστόμισε ότι έλεγε ψέματα... Το μόνο ελαφρυντικό που της δίνω είναι το νεαρό της ηλικίας της να λειτουργούσε σαν τροχοπέδη στην συνειδητοποίηση της όλης μεταξύ Τ/τους κατάστασης

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~
13 - Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

Στέφανος

Δεν είμαι ιδιαίτερα σαδιστής αλλά δεν είχα καμία διάθεση να της χαριστώ, τα χτυπήματα με τον πλαστικό χάρακα ήταν δυνατά. Πέντε σε κάθε χέρι τα οποία δέχτηκε αγόγγυστα παρά το γεγονός ότι δεν κατάφερε να συγκρατήσει κάποια δάκρυα. Της είχα πει την αλήθεια, είχα πολλές play partners αλλά μόνο η Κατερίνα είχε υπάρξει -και είναι ακόμα- αυτό που οι υπόλοιποι το λένε "υποτακτική". Ωστόσο ακόμα και έτσι αυτό ήταν κάτι που προέκυψε σε πορεία χρόνων, δεν ξεκινήσαμε έτσι, έτσι καταλήξαμε και η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε θεωρητική ιδέα του τι ήταν αυτό και τον όρο BDSM το έμαθα από εκείνην όταν τον συνάντησε στις σπουδές της. Ομολογώ ότι δεν είμαι σε θέση να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει την Κατερίνα -ή όλες τις Κατερίνες σαν κι εκείνη- να θέλει να υπακούσει. Ο δικός μου ψυχισμός αντιλαμβάνεται την υποταγή ως αντίδραση αλλά όχι ως επιθυμία.

Η Ευδοκία με γοήτευε σαν γυναίκα και εννοώ εμφανισιακά -για να μην μιλήσουμε για το απίθανο μυαλό της- αλλά δεν είχα ακριβώς προσδιορίσει μέσα μου γιατί δεν την έβλεπα ως απλή play partner και αυτό μου προκαλούσε έντονο εσωτερικό εκνευρισμό. Όχι για το γεγονός ότι ήθελα να είναι ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου από αυτό που θα μπορούσε να είναι μια απλή παρτενέρ αλλά γιατί δεν μπορούσα να προσδιορίσω το λόγο αυτής μου της επιθυμίας. Για τα δικά μου μέτρα ήταν πρωτάρα και το χειρότερο πρωτάρα με αίσθηση ευγνωμοσύνης το οποίο σημαίνει ότι βαδίζαμε σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια.

Την επιθυμούσα με την ίδιο τρόπο και την ίδια ένταση που επιθυμώ την Κατερίνα αλλά για να προχωρήσω δεν μου αρκούσε να βεβαιωθώ ότι η Ευδοκία ανταποκρίνεται για τους σωστούς λόγους, μου ήταν εξίσου αναγκαίο να καταλάβω και τις βαθύτερες αιτίες πίσω από τη δική μου επιθυμία.

Τα facts ήταν ότι με γοήτευε ως γυναικεία παρουσία και με γοήτευε ακόμα περισσότερο αυτό το υπέρλαμπρο μυαλό που έκρυβε το χαριτωμένο κεφαλάκι της. Έπρεπε να είμαι 1000%, 10000% σίγουρος ότι η επιθυμία μου να με υπηρετήσει δεν οφείλονταν σε κάποιο λανθάνον αίσθημα μαθηματικής κατωτερότητας.

Δεν τη φθονούσα και συνειδητά το μόνο που ένιωθα ήταν θαυμασμός με τον ίδιο τρόπο που ένιωθα θαυμασμό για την Φανή ή τον Tao και αναφέρω αυτούς τους τρεις όχι γιατί με θεωρώ τον τέταρτο καλύτερο εν ζωή μαθηματικό αλλά γιατί και τους τρεις τους τους είχα γνωρίσει προσωπικά και είχα το προνόμιο, ναι είναι η σωστή λέξη, το προνόμιο, να δω αυτά τα μυαλά να δουλεύουν σε πλήρη λειτουργία.

Χθες η Φανή με είχε στείλει για άλλη μια φορά αδιάβαστο.

Της είχα πει ότι η ότι η σημερινή διάλεξη της Ευδοκίας αφορούσε παραγωγισιμότητα και συνέχεια.

- "Δε μου φαίνεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον το θέμα, μπαμπά." μου είχε πει.
- "Και όμως" της απάντησα. "Κάθε παραγωγίσιμη είναι και συνεχής, το αντίστροφο ισχύει;"
- "Όχι φυσικά" μου είχε απαντήσει. "Ένα πρόχειρο παράδειγμα είναι η συνάρτηση |χ|"
- "Αν εξαιρέσουμε αυτά τα σημεία;"
- "Η διαίσθησή μου μου λέει ότι όσα σημεία και να εξαιρέσεις πάντα θα υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Να σου πω τι εννοώ" μου είπε και μου ζωγράφισε κάτι σε ένα χαρτί. "Να, αυτό που μοιάζει σαν καρδιογράφημα είναι ένα παράδειγμα συνεχούς συνάρτησης με μεγάλο πλήθος σημείων στο οποίο δεν είναι παραγωγίσιμη. Δεν μπορώ να το ζωγραφίσω αλλά αν αρχίσουμε και μειώνουμε το μήκος των αποστάσεων μεταξύ των κορυφών ή των κοιλάδων τόσο θα αυξάνονται τα σημεία στο οποίο η συνάρτηση δε θα είναι παραγωγίσιμη. Αν συνεχίσουμε επ άπειρο αυτή τη διαδικασία θα φτάσουμε σε συνάρτηση που είναι παντού συνεχής και πουθενά παραγωγίσιμη. Θα πρέπει να το ψάξω περισσότερο και ο ισχυρισμός μου σε καμία περίπτωση δεν είναι απόδειξη."

Έμεινα να την κοιτάζω σα χάνος.

- "Βλακεία είπα;" με ρώτησε παρεξηγώντας ΤΕΛΕΙΩΣ το λόγο για τον οποίο ένιωθα το μυαλό μου μουδιασμένο.
- "Όχι... Βλακεία; Ούτε κατά διάνοια! Η διαίσθησή σου είναι ..."

Την πήρα αγκαλιά και την έσφιξα και σχεδόν με πήραν τα κλάμματα από την υπερηφάνια.​

Επέστρεψα στο παρόν. Η Ευδοκία καθόταν οκλαδόν μπροστά μου με το κεφάλι χαμηλωμένο.

- "Λοιπόν;" τη ρώτησα.
- "Με συγχωρείς" μουρμούρισε.
- "Δε σε άκουσα."
- "Με συγχωρείς Στέφανε."
- "Μου το δηλώνεις;"
- "Όχι... Σου... Σου ζητάω συγγνώμη."
- "Για ποιο λόγο;"
- "Γιατί... γιατί σου είπα ψέμματα."
- "Ποιο ήταν το ψέμμα που μου είπες;"
- "Ότι... ότι... ότι δεν ξέρω... δεν ξέρω τι θα... τι θα συμβεί αν βρεθεί... αν βρεθεί αυτή η παρουσία."
- "Ξέρεις;"

Αναστέναξε.

- "Ξέρω... ξέρω πως με κάνει να νιώθω. Δεν... όμως... δεν... δεν είμαστε έρμαια των επιθυμιών μας. Βλέπω... βλέπω τι μου προκαλεί αυτή η παρουσία... μην κρυβόμαστε... η παρουσία σου Στέφανε. Αυτό που δεν ξέρω... αυτό που δεν ξέρω είναι αν θέλω... αν... αν αντέχω... να είμαι... να είμαι εδώ. Όλο μου το είναι... όλο μου το είναι ουρλιάζει να φύγω τρέχοντας και όμως... δεν ξέρω πως να στο πω... σα μια αόρατη δύναμη να με κρατάει βιδωμένη στο πάτωμα."
- "Θέλεις;"
- "Θέλω και δε θέλω. Θα ήμουν ψεύτρα αν έλεγα ότι δεν λατρεύω την κάθε στιγμή που είμαι δίπλα σου. Αλλά... αλλά δεν είσαι δικός μου και ούτε θα γίνεις. Δεν... Δεν ξέρω. Πάντα... πάντα πίστευα ότι κάπου εκεί υπάρχει ένα άλλο μου μισό. Που θα μου ανήκει και θα του ανήκω. Η ... η Κατερίνα μου είχε πει ότι δεν της ανήκεις, εκείνη σου ανήκει. Με γοητεύεις; Ναι, όσο δεν φαντάζεσαι. Η σκέψη... η σκέψη να σου ανήκω με τρομάζει. Δε θα πω ψέμματα, με γοητεύει αλλά ... αλλά περισσότερο με τρομάζει. Και ακόμα περισσότερο με τρομάζει ότι.. ότι τίποτα δικά σου... δε θα μου ανήκει. Δεν ξέρω αν μπορώ να ... να λειτουργήσω έτσι και να τα έχω... να τα έχω καλά με τον εαυτό μου."

Τόση ώρα με κοιτούσε στα μάτια. Όταν τέλειωσε τα χαμήλωσε.

- "Άμα δεν μπορείς να λειτουργήσεις έτσι δεν μπορείς να λειτουργήσεις έτσι. Δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ για σένα Ευδοκία. Θα πρέπει να βρεις μόνη σου την απάντηση αλλά στο τέλος της ημέρας αν αυτό σε κάνει να μην τα έχεις καλά με τον εαυτό σου αυτό είναι η απάντηση που ζητάς. Εγώ είμαι αυτός που είμαι και εσύ είσαι αυτή που είσαι. Αν το να σ' έχω σημαίνει να σε τρώει εσωτερικά το σαράκι τότε προτιμώ να μη σε έχω. Δεν αρκεί να νιώθεις ότι υπάρχει κάτι που σε σπρώχνει, θα πρέπει να μπορείς να πας εκεί που σε σπρώχνει γιατί το να κολυμπάς ενάντια στο ρεύμα ένα μόνο αποτέλεσμα μπορεί να έχει: Γρήγορα θα κουραστείς. Αν σ' αρέσει το μέρος που σε σπρώχνει το ρεύμα τότε άστο να σε πάει, αν όχι μην το πολεμάς. Απέφυγέ το, απλά απέφυγέ το."

Η Ευδοκία έβαλε τα κλάμματα.

- "Δε...δε θέλω να σε χάσω... από... τη... από τη ζωή μου..."
- "Και ούτε πρόκειται Ευδοκία. Μπορεί να μην είναι με τον τρόπο που επιθυμώ ή με αυτόν που ήλπιζες αλλά αυτό δε σημαίνει δε μπορούμε να υπάρξουμε με άλλο τρόπο ο ένας στη ζωή του άλλου."

Ήθελα να την πάρω αγκαλιά και να τη σφίξω πάνω μου αλλά αυτή τη στιγμή ήταν ευάλωτη και δεν είχα ιδέα πώς θα μπορούσε να αντιδράσει.

- "Ευδοκία μου, κοίτα με σε παρακαλώ στα μάτια."

Της πήρε λίγη ώρα να ηρεμίσει και να σηκώσει το βλέμμα της πάνω μου.

- "Η σχέση μου με την Κατερίνα δεν ξεκίνησε εκεί που είναι, έφτασε. Δεν ξέραμε τότε, μαθαίναμε ο ένας τον άλλον και ο ένας με τον άλλον. Η διαφορά του τότε με το τώρα είναι πως τώρα ξέρω τον δρόμο που θέλω να ακολουθήσω και θέλω να είσαι κι εσύ μέρος αυτού του δρόμου. Δε θέλω να ξεκινήσω από το τέρμα αλλά θέλω να φτάσω αυτό το τέρμα. Βήμα βήμα, μίλι μίλι. Είχα πει κάποτε στο νονό της Φανής πως αν δεν ξεκινήσεις το ταξίδι δεν θα βρεθεί καμιά Ιθάκη να σε περιμένει."
- "Γιατί μου το λες αυτό Στέφανε;"
- "Κανονικά εδώ θα πρέπει να σε ρωτήσω δεξί ή αριστερό."
- "Και γιατί δεν το κάνεις."
- "Γιατί έχεις ανάγκη να το ακούσεις. Δεν είναι το ταξίδι που σε σαγηνεύει Ευδοκία, είναι η Ιθάκη. Το ταξίδι είναι αυτό που σε τρομάζει."

Ευδοκία

- "Μπορείς σε παρακαλώ να μου στρίψεις ένα τσιγάρο;" τον ρώτησα.
- "Βεβαίως" είπε και πράγματι μου έστριψε ένα και μου το άναψε. Τράβηξα μια βαθιά ρουφηξιά και ένιωσα το λαιμό μου να καίει, το είχα ανάγκη αυτό το κάψιμο εκείνη τη στιγμή. Ο Στέφανος έστριψε κι αυτός ένα τσιγάρο και το άναψε.

Και εκεί το ασυνείδητό μου επιβεβαίωσε ότι είχε πάρει τις αποφάσεις του. Χωρίς καν να το σκεφτώ σήκωσα το τασάκι και του το κράτησα όπως προηγουμένως.

Και δεν ήταν η νοικοκυροσύνη μου που με έβαλε να το κάνω.

Ο Στέφανος απλά χαμογέλασε χωρίς να πει τίποτα. Τράβηξα κι εγώ μια γερή ρουφιξιά.

- "Ώρες-ώρες νιώθω σαν επιβάτης στον ίδιο μου τον εαυτό" του εξομολογήθηκα.
- "Cogito, ergo sum. Είμαστε σκεπτόμενα όντα Ευδοκία. Θέλουμε να γνωρίζουμε, θέλουμε να καταλαβαίνουμε. Ακόμα και η πίστη είναι νοητική διεργασία αλλά σε ανθρώπους σαν εμένα και σαν εσένα η πίστη δεν αρκεί. Θέλουμε, λαχταράμε να γνωρίσουμε τα πως και τα γιατί. Σε καταλαβαίνω απόλυτα, δεν είσαι η μόνη που αναρωτιέσαι για τα κίνητρά σου."
- "Εγώ το βρίσκω πολύ ενοχλητικό πάντως" του δήλωσα.
- "Εγώ αντιθέτως το βρίσκω πολύ χαριτωμένο. Λατρεύω τον τρόπο που αντιδράς όταν το συνειδητό επιτέλους ακολουθεί το ασυνείδητο."
- "Εμ, σαδιστής είσαι τι θα έλεγες;"
- "Δεν είμαι σαδιστής, αλήθεια. Μου αρέσει να τσιγκλάω τον κόσμο αλλά αυτό δε γίνεται προς εκπλήρωση κάποιας σαδιστικής ευχαρίστησης."
- "Σε πειράζω. Το κατάλαβα στην πράξη αυτό."
- "Με ποιο τρόπο; Θέλω να σε ακούσω να το λες."
- "Δεν σου άρεσε όταν με χτύπησες στα χέρια με το χάρακα. Δεν το έκανες γιατί σε ευχαριστεί. Ήταν δήλωση, το μόνο που άλλαζε ήταν το μέσο."
- "Και;"
- "Στα άπλωσα τα χέρια μου, δεν στα άπλωσα;"
- "Τα άπλωσες."
- "Αυτή ήταν η δική μου δήλωση Στέφανε. Και ήταν συνειδητή."
- "Αν περιμένεις να σου πω κάτι δε θα στο πω. Δεν έχει αξία αν δεν το καταλάβεις η ίδια."
- "Τότε γιατί είπες αυτά που μου είπες;"
- "Γιατί έχεις μία επιλογή και μία επιλογή μόνο και ήθελα να είναι κατανοητό, πλήρως κατανοητό, ότι δεν θα υπάρξουν τιμωρητικές συνέπειες αν διαλέξεις να φύγεις από εκεί που σε σπρώχνει το ρεύμα. Αλλά το να αφεθείς εκεί που σε πάει πρέπει να είναι συνειδητή επιλογή γιατί αυτή θα είναι η πρώτη και η τελευταία. Δε θα έχεις καμία άλλη πέραν του να αποφασίσεις κάποια στιγμή να ξεφύγεις από αυτό."
- "Choice is a bitch που θα έλεγαν Zermelo και Fraenkel" είπα κάνοντάς τον να χαμογελάσει.
- "Δε μου λες, κοριτσάρα μου, θα φάμε τίποτα; Έχει πάει 21:30"
- "Όταν έχεις δίκιο έχεις δίκιο και όταν έχεις άδικο έχεις δίκιο" του είπα πειρακτικά. "Είσαι σίγουρος ότι δε θέλεις να σου φτιάξω μια μακαρονάδα;"
- "Όχι και σου εξήγησα το λόγο."
- "Ωραία" είπα και άνοιξα στο κινητό μου το delivery app. "Τι θέλεις να φας;"
- "Μακαρονάδα" μου είπε βγάζοντας κοροϊδευτικά τη γλώσσα του κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.
- "Πώς τη θες; Έχει διάφορες εδώ."
- "Καρμπονάρα"

Παράγγειλα από το app μια καρμπονάρα για εκείνον και μια μπολονέζ για μένα.

- "Αλλά μια δεύτερη μπύρα θα την έπινα."
- "Βεβαίως" είπα και σηκώθηκα και πήγα να φέρω ακόμα δύο μπύρες, είχε τελειώσει και η δική μου. Γύρισα και του γέμισα το ποτήρι του και τράβηξε δυο γερές γουλιές.
- "Και τώρα τι κάνουμε;" τον ρώτησα.
- "Έχεις μια τράπουλα;"
- "Θα ρίξουμε πασιέτζα" τον ρώτησα πειρακτικά.
- "Όχι, θα παίξουμε στριπ πόκερ" μου είπε.
- "Χμμμ, θυμάμαι ότι με προειδοποίησες να μην παίξω πόκερ μαζί σου και μου λες να παίξουμε και στριπ πόκερ;"
- "Ακριβώς!"
- "Μααα..." πήγα να του πω.
- "Δεξί ή αριστερό;"

Και κάπως έτσι με εκ νέου κόκκινες τις παλάμες και των δυο μου χεριών πήγα και έφερα την τράπουλα.

Ξεκινήσαμε να παίζουμε και μερικές παρτίδες αργότερα δεν μου είχε μείνει θεωρητικό ρούχο να βγάλω.

- "Θα μου χρωστάς" είπε τρώγοντας μια μπουκιά από τα μακαρόνια του, καθώς στο μεταξύ η παραγγελία είχε έρθει, κάνοντάς με να βάλω τα γέλια.
- "Είσαι υπέροχος!" του είπα με πραγματική λατρεία.
- "Ναι, είμαι" μου απάντησε σοβαρά-σοβαρά και κόντεψα να πνιγώ.

Το υπόλοιπο της βραδιάς πέρασε χωρίς να το καταλάβω.

- "Λοιπόν, έχει πάει 23:30 οπότε είναι ώρα να φεύγω!"
- "Ουφ, καλά" του είπα και σηκώθηκα από το πουφ.
- "Καληνύχτα Ευδοκία" μου είπε και έδωσε ένα φιλί στο χέρι του το οποίο αμέσως μετά έφερε απαλά στα χείλη μου.
- "Θα μου χρωστάς" του είπα χαμογελαστή.

Μου έκλεισε παιχνιδιάρικα το μάτι και έφυγε αφήνοντας με να κοιτάζω την κλειστή πόρτα όρθια με την καρδιά μου να το έχει ρίξει στο ταμπούρλο.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

@Arioch ούτε βαλτός να ήσασταν.
( Κάτι δικά μου λέω.)

 

*δεν είσαι η μόνη αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα  

 

Douze points  

 

Απο το στόμα μου το πήρατε.
Στην ίδια φράση στάθηκα ομοίως.

 

Ενδιαφέρουσα οπτική

 

Μην αργήσεις πολύ, ναι;