Ἐν ἀνθρώποις Εὐδοκία

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~
14 - What trust is
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~​

Κατερίνα

- "Μου ζήτησε την άδεια να σε πάρει τηλέφωνο και της έδωσα το τηλέφωνό σου" μου είπε ο Stefan.
- "Ξέρεις τι θέλει;" τον ρώτησα.
- "Εσύ, δεν ξέρεις;" μου απάντησε.
- "Μπορώ να φανταστώ" του είπα.
- "Έχει λερώσει τα βρακιά της" μου είπε ωμά. "Μια χαρά ξέρει τι θέλει αλλά φοβάται να κάνει κάτι γι αυτό."
- "Ίσως" του απάντησα διπλωματικά. "Μπορεί να είναι φόβος, όπως το λες, μπορεί να είναι και ενοχές. Τα ξεχνάς τα δικά μας;"
- "Όχι, δεν το παραβλέπω αλλά δεν είναι οι ενοχές της ο κύριος λόγος. Οι ενοχές της είναι μια βολική εκλογίκευση. Οι ενοχές ξεπερνιώνται, Κατερίνα μου, αν έχεις τα κότσια να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου. Το ξέρεις και το ξέρω γιατί δεν έχω ξεχάσει τα δικά μας."
- "Όταν έχεις δίκιο έχεις δίκιο..." ξεκίνησα να λέω αλλά με διέκοψε.
- "Ξέρω ότι έχω δίκιο σε αυτό. Δεν έχω ούτε την εμπειρία σου ούτε τη θεωρητική σου γνώση αλλά το είδα με τα ίδια μου τα μάτια."
- "Δεν έχω αμφιβολία ότι η ματιά σου κόβει, απλά σου προσέφερα μια διαφορετική οπτική."
- "Μα δεν την απορρίπτω, απλά δεν θεωρώ ότι οι ενοχές της είναι το κυρίως πρόβλημα."
- "Τι θέλεις να κάνω;"
- "Γιατί με ρωτάς Κατερίνα;"
- "Γιατί, αφέντη μου και κύρη μου, pun intended, δεν έχεις τη δική σου φωλιά καθαρή. Κι εσύ φοβάσαι."

Αναστέναξε.

- "Ναι" παραδέχτηκε. "Ο δικός μου φόβος είναι τελείως διαφορετικής φύσης."
- "Άδικα φοβάσαι, Stefan."
- "Ξέρεις ποιος είναι ο φόβος μου;"
- "Χέζουν οι αρκούδες στο δάσος, μωρό μου;"
- "Τι ρωτάω..."
- "Stefan έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια πώς αντιδράς κάθε φορά που η Φανή κάνει τα δικά σου να βγουν έξω από τις κόγχες τους. Δεν ήμουν μπροστά στο γραφείο όταν η Έυη έκανε τη σύνδεση με τις ομάδες Lie, ό,τι στο διάολο και αν είναι αυτό και προς Θεού μην πας να μου εξηγήσεις, ούτε με αφορά, ούτε μ΄ενδιαφέρει να μάθω. Αυτό που είμαι σίγουρη είναι ότι δεν ένιωσες ζήλεια. Θαυμασμό σίγουρα και πιθανότατα δέος, αλλά όχι ζήλεια."

Δεν είπε τίποτα.

- "Τη θέλεις δίπλα σου, όπως θέλεις κι εμένα. Για άλλους λόγους ίσως αλλά όχι για να κατευνάσεις κάποια αίσθηση κατωτερότητας. Και δεν τη θέλεις απλά δίπλα σου, τη θέλεις δική σου. Να την ορίζεις. Να την έχεις όποτε τη ζητήσεις."
- "Νιώθω... νιώθω σα να διαπράτω Ύβρι, Κατερίνα."
- "Ύβρις θα ήταν να αποζητάς κάτι πάνω και πέρα από τις δυνάμεις σου. Δεν είναι ύβρις αυτό που ζητάς ούτε υπάρχει άτη που σε τυφλώνει."
- "Ίσως να είναι κι έτσι. Ωστόσο ό,τι είπα στην Ευδοκία ισχύει και για μένα, ακόμα περισσότερο για μένα. Πρέπει να είμαι ο ίδιος που θα το δει."
- "Το ξέρω και γι αυτό σε ρώτησα, τι θες να κάνω;"
- "Ξέρω τι κάνεις, Κατερίνα."
- "Το ξέρω πως το ξέρεις."
- "Να της απαντήσεις. Να της μιλήσεις. Να την καθησυχάσεις αν χρειάζεται αλλά να είσαι ουδέτερη."
- "Με προσβάλλεις Stefan."
- "Έχεις δίκιο Κατερίνα μου. Σου ζητώ συγνώμη"

Πέρασαν δύο ακόμα μέρες μέχρι η Εύη να βρει το κουράγιο να με πάρει τηλέφωνο.

- "Κα... καλησπέρα Κατερίνα."
- "Καλησπέρα, Εύη, τι κάνεις;"
- "Καλά είμαι. Εσύ;"
- "Καλά είμαι κι εγώ."

Ακολούθησε σιωπή. Δεν έκανα τίποτα για να τη βοηθήσω, θα έπρεπε να το κάνει μόνη της.

- "Άκου... Κατερίνα θα... θα σου ήταν εύκολο να ... να πιούμε ένα καφεδάκι;"
- "Πολύ ευχαρίστως. Πότε θέλεις;"
- "Εχμ... εξαρτάται... εξαρτάται και από το πρόγραμμά σου."
- "Το Σάββατο το απόγευμα ο Τόμας θα βγει με τον Μάνθο και ο Stefan θα πάει τη Φανή με την Μυρσίνη για bowling στο the mall και μετά να δουν μια ταινία. Αν μπορείς κι εσύ που θέλεις να συναντηθούμε;"
- "Θέλεις να μοιράσουμε -τρόπος του λέγειν- την απόσταση και να βρεθούμε Κεφαλάρι ή Πολιτεία;"
- "Αχ εσείς οι μαθηματικοί, αν δεν έβαζες το <<τρόπος του λέγειν>> θα έσκαγες!"
- "Guilty as charged"
- "Ωραία λοιπόν, Σάββατο στις 19:00 στο best friends."
- "Θαυμάσια. Τα λέμε εκεί και... Κατερίνα... σ' ευχαριστώ."
- "Ευχαρίστησή μου" της είπα. "Καλή συνέχεια"
- "Γεια... τα λέμε το Σάββατο" μου είπε και κλείσαμε.

Ευδοκία

Έκλεισα το τηλέφωνο.

Δεν ήξερα ούτε που βρήκα το κουράγιο να ζητήσω την άδεια από το Στέφανο να μιλήσω με την Κατερίνα ούτε που βρήκα το κουράγιο να το κάνω. Αν δε βρέξεις κώλο ψάρι δεν τρως, λένε, αλλά πάλι δεν ήμουν σίγουρη κατά πόσον ήθελα να φάω αυτό το ψάρι πόσο μάλλον να βρέξω τον κώλο μου για να το καταφέρω. Μπορεί να ήμουν γοητευμένη και όχι ερωτευμένη αλλά αυτή η παρουσία δεν ήταν κάτι το αφηρημένο που έθρεφε τις φαντασιώσεις μου, ήταν εκεί, υπαρκτή. Πελώρια. Σαγηνευτική και τρομακτική. Ακόμα και αν ο ίδιος πίστευε ότι εγώ έχω πιο δυνατό μαθηματικό μυαλό αυτό δε με εμπόδιζε να νιώθω τοσοδούλα δίπλα του... στη σκιά του. Το ρεύμα, που έλεγε ο ίδιος, ήταν εκεί. Ένιωθα τη δύναμή του. Ήθελα με την ίδια ένταση να αφεθώ να με παρασύρει όσο και να απομακρυνθώ και να γλιτώσω. Μπορούσα να κρατηθώ στην επιφάνεια ή θα με πήγαινε στα σκοτεινά βάθη να με πνίξει;

Ήθελα να είμαι δική του. Αλλά δε μου αρκούσε. Ήθελα να είναι δικός μου και ακόμα και αν δεν υπήρχε η οικογένειά του το ξέρω ότι ποτέ δε θα μπορούσε να γίνει δικός μου. Δεν ξέρω. Πώς μπορεί να γίνει δική σου μια παρουσία που και μόνο το να στέκεσαι πλάι της σε κάνει να βιδώνεσαι στο πάτωμα όσο και αν υπάρχει ένα μέρος του μυαλού σου που ουρλιάζει μέσα σου να σηκωθείς να φύγεις τρέχοντας;

Γιατί να φύγω τρέχοντας; Αυτό δε φαντασιωνόμουν; Γιατί... γιατί με τρόμαζε; Είχε δίκιο, δεν ήταν η Ιθάκη που με τρόμαζε αλλά το ταξίδι. Όμως... τι αξία θα είχε πραγματικά η Ιθάκη αν το ταξίδι δεν είχε τη δική του περιπέτεια; Είναι όμως πράγματι αναγαγκαίο να είναι περιπετειώδες το ταξίδι προς την Ιθάκη;

Όχι λέει το ένα μου μισό, το ταξίδι είναι το μέσο να φτάσεις στην Ιθάκη όχι αυτοσκοπός.

Ναι λέει το άλλο μου μισό, ταξίδι και Ιθάκη είναι ένα, το ένα συμπληρώνει το άλλο. Τι αξία έχει μια Ιθάκη χωρίς το ταξίδι και τι αξία έχει το ταξίδι χωρίς την Ιθάκη του;

Η αξία του κάθε πράγματος μετριέται με ένα και μόνο τρόπο, ποιο είναι το τίμημα που είσαι διατεθειμένη να πληρώσεις για να το αποκτήσεις.

Αλλά άντε ας πούμε ότι αυτό λύνεται. Ο Στέφανος είναι παντρεμένος, έχει παιδιά. Μπορεί να μην μ' έβλεπε σα μετρέσα αλλά τι πραγματικά παραπάνω θα ήμουν; Πώς... πώς θα αντίκριζα τον Τόμας και τη Φανή; Δεν είχα μόνο με τον Τόμας επικοινωνία μέσα από το σκάκι, είχα και με τη Φανή. Με έβλεπε σαν την αδερφή που δεν είχε. Μαζί μου δε μιλούσε μόνο για μαθηματικά, μιλούσε για τα πάντα που έβρισκε ενδιαφέροντα. Πώς θα τους αντίκριζα γνωρίζοντας ότι... ότι...

Δεν τολμούσα καν να το σκεφτώ.

Αναστέναξα και πήρα πάλι το βιβλίο στα χέρια μου και προσπάθησα απεγνωσμένα να διαβάσω αλλά δε μπορούσα να συγκεντρωθώ. Απελπισμένη το άφησα κάτω και συνέχισα την ταβανοθεραπεία...

...

Το Σάββατο στις 19:00 ακριβώς ήμουν στην Πολιτεία. Δεν είδα κάπου την Κατερίνα αλλά το μέρος είναι αρκετά μεγάλο. Πριν μπω μέσα την πήρα τηλέφωνο.

- "Κατερίνα, έχω φτάσει."
- "Μπες να κάτσεις και έρχομαι κι εγώ. Δεν είμαι μακρυά, σε πέντε λεπτά το πολύ θα είμαι εκεί."

Στην είσοδο με ρώτησαν αν έχω κλείσει τραπέζι. Απάντησα όχι. Με ρώτησαν πόσα άτομα περίμενα. Ένα απάντησα... αλλά τι ένα... αυτό το κράτησα για τον εαυτό μου. Κάθισα στο τραπέζι και σε λίγο ήρθε σερβιτόρος και μου άφησε μια κανάτα και ένα ποτήρι με νερό.

- "Θέλετε να παραγγείλετε;
- "Ναι, θέλω ένα λάτε, μέτριο. Και σας παρακαλώ φέρτε ακόμα ένα ποτήρι."

Πριν φτάσει ο καφές μου ήρθε η Κατερίνα. Σηκώθηκα και τη χαιρέτησα.

- "Καλησπέρα... σε... σε ευχαριστώ που ήρθες."
- "Δεν έκανα καμιά θυσία για να με ευχαριστείς, χαρά μου να τα πούμε!"
- "Έχω... έχω παραγγείλει... Κάτσε να πάω να πω να έρθουν..."
- "Δε χρειάζεται Εύη μου. Όταν σου φέρει τα δικά σου, κάνω κι εγώ την παραγγελία μου."
- "Πώς τα περνάς;"
- "Ήσυχα μπορώ να πω. Εσείς έμαθα ετοιμάζεστε για δημοσίευση."
- "Ναι... ναι... Ούτε στα πιο τρελλά μου όνειρα αυτό που ζω."
- "Και που είσαι ακόμα" μου είπε χαμογελώντας με νόημα.

Οι προθέσεις της μπορεί να ήταν οι καλύτερες αλλά εγώ πάγωσα πάλι. Εκείνη χαμογέλασε.

- "Και πήγες και έπαιξες στριπ πόκερ... με ποιον? Με το Stefan..."
- "Στο... στο είπε, ε;"
- "Γιατί να μη μου το πει;"
- "Δεν έβγαλα κανένα ρούχο πάντως" της είπα αμυνόμενη.
- "Εύη" είπε διαβάζοντάς με σαν ανοιχτό βιβλίο "δεν χρειάζεται να αμύνεσαι μαζί μου. Αν θες τη γνώμη μου χαζομάρα έκανες που δε γδύθηκες εκείνη τη στιγμή, αν μη τι άλλο για να τον αποσυντονήσεις. Μπορεί να είναι αυτός που είναι αλλά ποιος άντρας θα αντιστέκονταν στις ...μεγάλες Ευδοκίες;"
- "..."
- "Ή ακόμα και γυναίκα, for what it matters" κλείνοντάς μου πονηρά το μάτι.
- "..."
- "Όταν τελειώσει το reboot ελπίζω να κάνει ήχο για να το καταλάβω" συνέχισε το ίδιο ανελέητα.
- "Πώς... πώς..." προσπάθησα να ψελλίσω.
- "Δεν ζηλεύω; Δεν υπάρχει λόγος να ζηλέψω Εύη. Δε θα στερηθώ τίποτα απ' αυτά που σκοπεύει να σου δώσει. Σε εμένα δίνει αυτά που θέλει να δώσει σε εμένα και σε σένα θα δώσει αυτά που θέλει να δώσει σε εσένα. Τι νόημα έχει η ζήλεια από τι στιγμή που αυτό που λαμβάνω δεν αλλάζει; Νομίζεις ότι θα άλλαζε κάτι ακόμα και αν δεν υπήρχα εγώ και τα παιδιά; Δε μπορείς να πάρεις από αυτό που δεν είναι διατεθιμένος να σου δώσει. Ούτε εσύ, ούτε εγώ ούτε κανένας μας."
- "Το κάνεις να φαίνεται τόσο απλό..." κίνησα να πω αλλά με διέκοψε.
- "Δεν το κάνω να φαίνεται απλό, είναι απλό."
- "Να αποτινάξεις από πάνω σου αντιλήψεις, προκαταλήψεις και ιδεοληψίες μιας ζωής;" τη ρώτησα πικρά.
- "Δεν είπα ότι είναι εύκολο, είπα ότι είναι απλό"
- "Εσύ πώς το κατάφερες, Κατερίνα."
- "Με το μόνο πραγματικό τρόπο που μπορείς να μάθεις κολύμβηση, Εύη. Κολυμπώντας."
- "Δεν... δεν είναι ότι δε σε πιστεύω... Αλλά αυτό που είπες είναι to the point. Αν... αν δεν κολυμπήσεις..."
- "Δεν έχεις παρά να κολυμπήσεις."
- "Αυτό είναι το μεγάλο μου πρόβλημα Κατερίνα. Δεν ξέρω αν θέλω να κολυμπήσω."
- "Αυτό είναι η μια οπτική Εύη. Η άλλη είναι ότι αν δεν το κάνεις ποτέ δε θα μάθεις αν θα σ' άρεσε."
- "Και... ας πούμε ότι εσύ είσαι εντάξει..." πήγα να ξεκινήσω αλλά με έκοψε.
- "Όχι ας πούμε, είμαι εντάξει."
- "Ωραία, εσύ είσαι εντάξει... αλλά ο Τόμας... Η Φανή; Πώς... πώς θα τους αντικρύσω;"
- "Με τον ίδιο τρόπο που κάνεις και τώρα, Εύη. Το τι κάνεις εσύ με τον πατέρα τους δεν τους αφορά. Η Φανή μου είπε ότι μιλάτε στο τσατ σχεδόν κάθε μέρα. Θα άλλαζε κάτι αν τη Φανή στην είχα γνωρίσει εγώ και όχι ο πατέρας της; Θα άλλαζαν οι ατελείωτες παρτίδες σκάκι που παίζεις με τον Τόμας;"
- "Όχι... όχι βέβαια!" είπα.
- "Έχεις την απάντησή σου, λοιπόν."
- "Και... και εσύ;" τη ρώτησα;
- "Εγώ τι;" μου ανταπάντησε.
- "Εσύ... τι... τι γνώμη έχεις για μένα;"
- "Δεν έχει σημασία, Εύη."
- "Έχει για μένα, Κατερίνα"
- "Δεν θα στην πω, θα σου πω μόνο αυτό: Έχω εμπιστοσύνη στην κρίση του Stefan"
- "Μα πώς... πώς μπορείς να ξέρεις ότι είναι σωστή;"
- "Δεν μπορείς. Αυτό ακριβώς είναι η εμπιστοσύνη."

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

Κάθε κεφάλαιο που γράφεις θίγει κάτι θελεμιώδες... Μετά την Ιθάκη και το ταξίδι σε αυτήν σειρά είχε η εμπιστοσύνη...

ΥΓ. Θα ήταν ωραίοι τίτλοι κεφαλαίου  

 

Μωρέ δώσε μας λιιιιιιιιιγο ακόμα σήμερα…

Έστω μικρούλι….

 

Εγώ πάλι, απ όλο το κείμενο, εκεί στάθηκα.
Και αυτή η φράση μου φαίνεται μαθηματική:
Οπερ για μένα σημαίνει, εγκεφαλικό κάψιμο.
Κάτι δικά μου λέω πάλι.

 

~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~
15 - Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται
~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~~-~-~-~-~-~-~-~​

Κατερίνα

Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και διάβαζα όταν ο Στέφανος και η Φανή γύρισαν στις 00:30, ο Τόμας δεν είχε γυρίσει ακόμα. Σηκώθηκα και κατέβηκα κάτω στο σαλόνι.

- "Πώς ήταν η ταινία;"
- "Την αγαπάω τη Μυρσίνη, είναι η καλύτερή μου φίλη αλλά άμα ξαναπάω σε ταινία που προτείνει να μου τρυπήσεις τη μύτη!" δήλωσε η Φανή.
- "Τόσο καλά;" ρώτησα

Ο Στέφανος χαμογέλασε.

- "Αισθηματική κομεντί και... την ξέρεις την κόρη σου."
- "Ε βέβαια, όταν αραδιάζει θεωρήματα είναι κόρη σου, όταν γκρινιάζει είναι κόρη μου!" του είπα κάνοντάς τον να βάλει τα γέλια. "Εσύ δεσποινίς μη με κοιτάς με κουταβίσιο βλέμμα!"
- "Πάω να δω αν είναι online η Εύη να παίξω καμιά παρτίδα σκάκι αλλά την έχει καταστρέψει ο Τόμας. Από τότε που άρχισε να παίζει μαζί του ούτε ισοπαλία δεν μπορώ να της αποσπάσω" δήλωση η Φανή.
- "Την Ευδοκία έχει καταστρέψει ή εσένα;" τη ρώτησε ο Στέφανος.
- "Φρικαλέα πράγματα... φρικαλέα πράγματα" είπε η Φανή και αφού μας έστειλε ένα άηχο φιλάκι ανέβηκε στο δωμάτιό της.
- "Μην ξενυχτήσεις!" της φώναξα.
- "Δες τη θετική μεριά του πράγματος" μου είπε ο Στέφανος όταν ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας. "Δεν είναι προτιμότερο να της λες μην ξενυχτήσει παίζοντας σκάκι από το να ξενυχτήσει χαζολογώντας στο internet ή ακόμα χειρότερα να ξενυχτάει με κανένα γκόμενο;"
- "Θα σου λεγα και σένα τίποτα!" του απάντησα.
- "Μα γιατί;" με ρώτησε αθώα.
- "Γιατί πρέπει να γίνει και αυτό Stefan όσο και αν η ξερή σου η κεφάλα ανατριχιάζει τη σκέψη κάποιος να απλώσει τις χερούκλες του στην κόρη σου. Όχι τώρα αλλά θα πρέπει να γίνει κι αυτό. Δεν είναι φυσιολογικό για την ηλικία της να την ενδιαφέρουν μόνο τα μαθηματικά της, τα βιβλία της και το σκάκι."
- "Φυσιολογικό... τι πάει να πει φυσιολογικό κυρά-Ψυχολόγα;" με ρώτησε.
- "Όχι αυτό! Σας αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο και τους τρεις σας αλλά σε μια οικογένεια που ο διδάκτωρ ψυχολογίας με Fulbright scholarship και με IQ γύρω στο 160 είναι το καθυστερημένο μέλος της οικογένειας για ποια φυσιολογικότητα μιλάμε;"
- "Catherine..."
- "I love you so much that it hurts. You are my Master, in every way possible. But I cannot stress it this enough, don't you dare Catherine me, now. You need to sit your hyper-intelligent ass down and hear me out!"
- "I'm listening..."
- "Και οι τρεις σας είστε στην κοσμάρα σας, αλλά τουλάχιστον εσένα και τον Τόμας σας εμπιστεύομαι να φροντίσετε τον εαυτό σας. Η Φανή σε ένα χρόνο πρέπει να επιστρέψει Αμερική, Stefan, και πλέον η ζωή μας είναι εδώ. Μέχρι και οι γονείς μου ήρθαν εδώ αντί να πάνε να αγοράσουν σπίτι στη Florida. Είτε είναι στο MIT, είτε στο Princeton, είτε στο Berkeley, είτε στο Stanford, είτε στο UCLA δεν μπορεί να μείνει εδώ και το ξέρεις. Θα είναι 16 χρονών, χωρίς καμία κοινωνική δεξιότητα, που όταν αποροφιέται ξεχνάει να φάει και να πιει... Τι θα κάνουμε;"
- "Και θα πάει, Κατερίνα. Δε χρειάζεται να το κάνει στα 16 της."
- "Και τι θα κάνει εδώ Stefan; Στα έχουν πει οι καθηγητές της όπως τα λένε και σε μένα, η Φανή είναι πέρα από τις δυνάμεις τους να τη διδάξουν. Το κυριότερο πράγμα το οποίο η Φανή χρειάζεται από το σχολείο είναι αυτό στο οποίο η κόρη μας είναι σκράπας. Μπορεί το Asperger της να μην την κάνει δυσλειτουργική αλλά it's nothing to sneer on."
- "Λες να μην το ξέρω;" μου απάντησε.
- "Stefan, you cannot be serious if you think what I'm thinking."
- "But, i do, Catherine."
- "This is hubris. This is really hubris!"
- "Be that as it may."
- "Stefan..."
- "You have to trust me on this, Catherine."
- "I do trust you Stefan... but... this is more than you and me. If this doesn't kill you it will most certainly kill Evi."
- "Don't be dramatic, Catherine. Neither one of us is going to get killed. You see exactly what I'm seeing."
- "I'm not this cold-blooded" του απάντησα.
- "I *do* care about Ευδοκία. Are you out of your mind?"
- "Have you ever thought of asking her?"
- "I don't have to, Catherine. That's the whole point. I know it will be better for her to return to US and I will give her one more reason to do it. Trust Fani to her. She loves Fani, she is seeing her as her sister she never had."
- "What about you, Stefan?"
- "What about me, Catherine?"
- "You are falling for her."
- "And?"
- "..."
- "Κατερίνα μου" είπε γυρίζοντας στα ελληνικά. "Ακόμα και αν αυτό με κατέστρεφε -που δε θα το κάνει- νομίζεις ότι δε θα θυσίαζα ευχαρίστως οτιδήποτε δικό μας για τον Τόμας ή τη Φανή;"
- "Η Εύη δεν είναι κάτι δικό μας."
- "Δεν θα την θυσιάσω, Κατερίνα. Θέλω να γίνει μέρος της ζωής μου και να παραμείνει. Ακόμα και αν το ότι υπάρχει μεταξύ μας τελειώσει θα μας δένει η Φανή."
- "Stefan... είναι ύβρις! Είναι ύβρις!"
- "Είναι αυτό που είναι. Αλλά είναι αυτό που σε φοβίζει ή ότι θα περνάω το μισό μου χρόνο στην Αμερική;"
- "Δεν... δεν το είχα σκεφτεί έτσι."
- "Ακριβώς έτσι το έχεις σκεφτεί."
- "Όχι... όχι Στέφανε. Την ξέρεις... την ξέρεις τόσο λίγο καιρό... πως... πώς είσαι σίγουρος;"
- "Όπως ήμουν με εσένα. Μία εβδομάδα μου πήρε να καταλάβω ότι αυτή η χαριτωμένη πρωτοετής καστανούλα που συνάντησα στο πάρτι θα ήταν η γυναίκα της ζωής μου. Όταν σου είπα ότι δεν βλέπω την Εύη σαν απλή play partner μου είπες <<I didn't see this coming>>. Το είπες γιατί ήξερες τι ακριβώς σημαίνει αυτό που σου είπα."
- "Με ρώτησε σήμερα η Εύη πώς ξέρω ότι μπορώ να σε εμπιστευτώ. Της απάντησα πως δεν ξέρω και πως αυτό ακριβώς σημαίνει εμπιστοσύνη. Στέφανε, βλέπω για ποιο λόγο κάνεις αυτό που κάνεις. Δε θέλεις να μας ξεσηκώσεις όλους να επιστρέψουμε Αμερική λόγω της Φανής αλλά... αυτός ο τρόπος... Πώς... πώς μπορείς να είσαι τόσο δολοφονικός;"
- "Δεν είμαι, Κατερίνα. Δεν είναι δολοφονικό ένστικτο αυτό. Είναι ότι πιο κοντά στο πίτα ολόκληρη και σκύλο χορτάτο μπορώ να έχω."
- "Τότε ποιος ο λόγος να φοβάσαι τα κίνητρά σου πίσω από την επιθυμία σου να την έχεις στα πόδια σου;"
- "Ο ίδιος για τον οποίο θέλω η ευγνωμοσύνη της Εύης να μην είναι ο λόγος που θέλει να βρεθεί σε αυτή τη θέση. Αν γίνει για λάθος λόγους τότε δε θα κρατήσει και το διακύβευμα είναι το well being της Φανής και μπορεί να είμαι διατεθειμένος να ρισκάρω τα πάντα αλλά όχι τη Φανή και τον Τόμας."
- "Και αν το πλάνο σου δεν δουλέψει;"
- "Τότε θα βρούμε κάτι άλλο, Κατερίνα."
- "Και θα την πετάξεις την Εύη στην άκρη έτσι απλά;"
- "Ποιος σου είπε ότι θα την πετάξω στην άκρη, Κατερίνα; Σοβαρά τώρα, μετά από 25 χρόνια αυτή τη γνώμη έχεις για μένα;"
- "Όχι... Σου ζητώ συγνώμη. Απλά... απλά... ο τρόπος που σκέφτεσαι ώρες ώρες με τρομάζει."
- "Αν για όποιους λόγους δεν πάει η Εύη σε δύο χρόνια με τη Φανή στην Αμερική θα πας εσύ. Ή θα πάω εγώ. Η Φανή δεν είναι δυσλειτουργική, απλά για τα πρώτα χρόνια θα πρέπει να έχει κάποιον πλάι της. Ήταν δικό μας το λάθος, την βάλαμε σε ένα χρυσό κλουβί, εγώ από θαυμασμό και εσύ από φόβο. Αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει, Κατερίνα."
- "Η Φανή μας έχει γίνει σχεδόν γυναίκα, Stefan. Εντυπωσιακή γυναίκα που... που δεν ξέρει και δεν μπορεί να διαβάσει τους άλλους ανθρώπους ούτε να ελέγξει εύκολα τις συναισθηματικές της αντιδράσεις... όπου και όταν αυτές υπάρχουν. Φαντάσου... φαντάσου κάποιον άλλον εκτός από τον Πέτρο να της γεννούσε τέτοια αισθήματα."
- "Και τι θέλεις να κάνουμε Κατερίνα; Να την κλείσουμε σε μοναστήρι; Θα πρέπει να ζήσει τη ζωή της, θα πρέπει να μάθει από τις ήττες της, δεν θα είμαστε εδώ για πάντα. Δεν τη φοβάμαι τη Φανή, Κατερίνα. Θα τα βρει τα πατήματά της, μπορεί να της λείπει η εμπειρία αλλά είναι πιο έξυπνη και από τους τρεις μας μαζί. Η Ευδοκία είναι ακριβώς η επιρροή που θέλω να έχει στη ζωή της. Όσο και αν μου αρέσει σα γυναίκα, το μυαλό της είναι αυτό που με ελκύει περισσότερο και δεν αναφέρομαι στις μαθηματικές της ικανότητες. Η Ευδοκία είναι μια ενήλικη Φανή αν δεν το έχεις ήδη καταλάβει."
- "Το μυαλό σου δουλεύει σε στροφές που αδυνατώ να παρακολουθήσω Stefan. Αυτό είναι που με τρομάζει καμιά φορά. 160+ iq και είμαι το καθυστερημένο μέλος της οικογένειας..." είπα με πίκρα.
- "Κατερίνα, γδύσου και κάτσε στα τέσσερα."
- "Μάλιστα" του είπα και έκανα αυτό ακριβώς.
- "50 τις οποίες θα μετράς μία-μία. Και μην σε ξανακούσω να το πεις αυτό που είπες. Κατάλαβες;"
- "Μάλιστα" του απάντησα.

Ο Stefan δεν είναι σαδιστής και αυτό δεν ήταν παιχνίδι. Έσφιξα τα δόντια και τα χτυπήματα με τη ζώνη του άρχισαν να πέφτουν απανωτά...

Στέφανος

- "Ντύσου" της είπα όταν τελείωσα.
- "Μάλιστα" μου απάντησε.
- "Πώς πήγε ο απογευματινός καφές;"
- "Καλά πήγε. Είχες δίκιο όπως πάντα, οι ενοχές της δεν είναι παρά η δικαιολογία. Αν θες την γνώμη μου Στέφανε δεν πρέπει να ξεκινήσεις μαζί της από τα βαθιά."
- "Δεν σκοπεύω να το κάνω. Το γεγονός ότι ξέρω τον προορισμό δεν σημαίνει θα ξεκινήσω από τη μέση."
- "Ένας λόγος παραπάνω."
- "Στέφανε... πότε... πότε κατάλαβες ότι η Εύη... πότε κατάλαβες ότι δεν την βλέπεις σαν απλή play partner?"
- "Τη βραδιά που τη γνώρισα στο τέλος κατόρθωσε και με έκανε Τούρκο. Πέρασα όλο το βράδυ αναρωτιώμενος γιατί με εξόργισε η αντίδρασή της, εννοώ ότι συνήθως δεν δίνω δεκάρα τι σκέφτονται οι υπόλοιποι. Δεν μπορώ να σου προσδιορίσω το πότε ακριβώς αλλά είχα αυτό το nagging feeling που εμφανίστηκε από την ώρα που κέρδισα το στοίχημα μαζί της. Την κοιτούσα μέσα από την οθόνη του laptop και ενώ είμαι λάτρης του γυναικείου στήθους, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι εντυπωσιακό σαν της Ευδοκίας δεν ένιωσα ούτε ίχνος σεξουαλικής διέγερσης. Ήταν κάτι στο πως χαμήλωσε το βλέμμα... κάπως στο πως στάθηκε γυμνή απέναντι στην κάμερα... Όχι μόνο τη στιγμή της φωτογραφίας αλλά και μετά. Η ανεξήγητη οργή που ένιωσα μαζί με αυτό το nagging feeling μου έλεγε ότι το ασυνείδητό μου κάτι έχει πιάσει και το επεξεργάζεται και είμαι άνθρωπος που έχω μάθει εμπιστεύομαι τη διαίσθησή μου. Δεν μπορώ να σου πω επακριβώς τη στιγμή που αυτό έγινε συνειδητή βεβαιότητα αλλά όταν σου είπα ότι την βλέπω όπως τη βλέπω είχα αυτή τη βεβαιότητα όσο και αν ακόμα δεν είχα πλήρως συνειδητοποιήσει τους λόγους. Η καθημερινή μας τριβή από τη στιγμή που ήρθε στο πολυτεχνείο απλά την επιβεβαίωσε και ο μόνος μου φόβος ήταν τα κίνητρά μου και τα κίνητρά της."
- "Για τα πρώτα σου έχω απαντήσει" μου είπε
- "Για τα υπόλοιπα;"
- "Δε θα πάψει ποτέ να νιώθει ευγνωμοσύνη, Stefan, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που θέλει να πέσει στα πόδια σου."
- "Δεν έχω ακόμα σιγουρευτεί ότι αυτό πραγματικά θέλει." της είπα.
- "Αυτό ακριβώς θέλει αλλά είναι άνθρωπος που έμαθε να ζει μόνος του και ανεξάρτητος. Φοβάται και τρέμει αυτό ακριβώς που επιθυμεί αλλά όχι για τη φύση του αλλά τη διαδρομή προς την απόκτισή του."
- "Στην προκειμένη περίπτωση πρέπει να καταλάβει ότι η διαδρομή ξεκινάει με την συνειδητοποίηση της ελείψεως εναλλακτικών, Κατερίνα"
- "Εμείς δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει, Stefan."
- "Όχι, απλά οδηγούμασταν σχεδόν από ένστικτο. Όμως το ένστικτο έγινε γνώση, Κατερίνα. Και δεν λέω ότι το ένστικτο είναι άχρηστο αλλά ακόμα και την καλύτερη αίσθηση προσανατολισμού να έχεις, το GPS δεν είναι περιττό."
- "Όταν έχεις δίκιο έχεις δίκιο..." μου είπε.
- "Τι άλλα είπατε;"
- "Μου μίλησε για τη ζωή της αλλά φαντάζομαι ότι αυτό το έχει κάνει και με σένα. Και μετά φυσικά ρώτησε για τη δική μας σχέση. Αν δεν ταιριάζατε δε θα συμπεθεριάζατε, διασταύρωση έκανε."
- "Και πολύ καλά κάνει, από τη μεριά της. Η εμπιστοσύνη Κατερίνα μου είναι κάτι που πολύ δύσκολα αποκτιέται και πολύ εύκολα χάνεται."
- "Δεν ισχυρίζομαι το αντίθετο."
- "Γδύσου και κάτσε στα τέσσερα." της είπα.
- "Μάλιστα" μου απάντησε και γδύθηκε πάλι και κάθισε στα τέσσερα.
- "Ξέρεις γιατί είσαι στα τέσσερα;"
- "Επειδή μου το ζήτησες."
- "Ακριβώς" της είπα. "Πάρε με στο στόμα σου."

Χαμογελώντας με πήρε στο στόμα της και με ρούφηξε βαθειά ενώ η γλώσσα της περιποιούνταν τον πούτσο μου. Ωστόσο δεν ήθελα αυτό, όχι τώρα. Την σταμάτησα και πήγα και έκατσα πίσω της. Τον ακούμπησα πίσω της και με λίγο κόπο κατάφερα να μπω πίσω της. Είχα καιρό να την πάρω από τον κώλο και κατά τα φαινόμενα οι περιπέτειες στη Βιέννη δεν της άφησαν καμιά σοβαρή αβαρία.

Βοστώνη, Μασαχουσέτη. 25 χρόνια πριν

Είμασταν δεν είμασταν ένα μήνα μαζί. Ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και αυτό ήταν για μένα πρωτόγνωρη αίσθηση. Την παρθενιά μου την είχα χάσει σχετικά μικρός, στα 15 και από τότε είχα πολλές παρτεναίρ οπότε οι εμπειρίες δεν μου έλλειπαν. Δεν είχα ερωτευτεί όμως ποτέ μου. Η Κατερίνα ήταν παρθένα. Δεν... δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που με μαγνήτιζε στους τρόπους της, πάντα οι σεξουαλικές μου παρτεναίρ ήταν πρόθυμες να ικανοποιήσουν με όποιο τρόπο θελήσω αλλιώς δεν έμεναν ούτε στιγμή σε αυτή τη θέση. Ελληνοαμερικάνα δεύτερης γενιάς από το Σαν Φρανσίσκο και μεγαλωμένη σε φιλελεύθερο περιβάλλον η Κατερίνα ήταν οτιδήποτε εκτός από αυτό, διέθεται ένα έμφυτο συντηρητισμό που αντί να με αποτρέψει με μαγνήτιζε να τον διαλύσω. Δεν ήταν απλά παρθένα, δεν είχε φιλήσει καν αγόρι. Και τώρα, ούτε καν ένα μήνα αργότερα από τη γνωριμία μας, καθόμουν αναπαυτικά στον καναπέ με την Κατερίνα γονατισμένη μπροστά μου τσιμπουκώνοντάς με με ενθουσιασμό. Δεν είχε μάθει να με παίρνει όλο στο στόμα της αλλά το προσπαθούσε φιλότιμα.

Μου έκανε πίπα πρώτη φορά στο πρώτο μας σοβαρό χαμούρεμα. Δε χρειάστηκε να κάνω τίποτα περισσότερο από να την πιέσω ελαφριά και εκείνη κατέβηκε και με πήρε στο στόμα της. Έτσι απλά. Κατάπιε πρόθυμα και χωρίς να αιφνιδιαστεί ή ν' αηδιάσει. Με ικανοποιούσε πάντα όποτε ήθελα χωρίς να ζητάει ανταπόδωση. Την είχα ρωτήσει γιατί το κάνει αυτό. "Γιατί σου αρέσει Stefan. Γιατί αυτό το χαμόγελό σου είναι ότι ανταπόδωση χρειάζομαι."

Δε συνηθίζω να μασάω τα λόγια μου αλλά ενώ ήθελα να της πάρω την παρθενιά του κώλου της, πριν αυτή του μουνιού της, δίσταζα να το ζητήσω. Αποφάσισα ότι μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει. Τη σταμάτησα. Με κοίταξε στα μάτια. "Κάνε με ό,τι θέλεις" μου έλεγε το βλέμμα της. Ή μήπως έβλεπα αυτό που ήθελα απλά να δω;

- "Κατερίνα..." της είπα.
- "Δε το κάνω καλά ακόμα, Stefan αλλά..."
- "Όχι... όχι δεν είναι αυτό."
- "Τότε;"
- "Θέλω... θέλω κάτι άλλο."

Σηκώθηκα και την έβαλα να σηκωθεί. Με ακολούθησε υπάκουα στο κρεββάτι. Ξαπλώσαμε και οι δύο και αρχίσαμε να φιλιόμαστε. Η Κατερίνα ήταν γυμνή από πάνω, το χέρι μου της χούφτωσε το δεξί της στήθος. Της τσίμπησα δυνατά τη ρώγα και μετά την πήρα στο στόμα μου. Συνεχίζοντας να τη φιλάω κατέβηκα πιο χαμηλά. Τράβηξα το κιλοτάκι της να κατέβει και ανασήκωσε τη λεκάνη της να με βοηθήσει. Κατέβηκα πιο χαμηλά και άρχισα να τη γλείφω ενώ τα χέρια μου μαλλάζανε και τα δυο της στήθη. Μετά σταμάτησα και κάθισα ξάπλα στο μαξιλάρι. "Κάτσε στα τέσσερα και πάρε με στο στόμα σου" της είπα. Γύρισε στο πλάι και με πήρε στο στόμα της. Της χούφτωσα τα κωλομέρια και την πίεσα ώστε να στρίψει λίγο προς τα εμένα. Μετά σάλιωσα το δάχτυλό μου και χωρίς κανένα δισταγμό το κάρφωσα όλο στο υπέροχο κωλαράκι της. Η Κατερίνα κοκκάλωσε για μια στιγμή. "Μη σταματάς της είπα" και με λίγη δυσκολία συνέχισε να με τσιμπουκώνει ενώ εγώ τη γαμούσα με το δάχτυλο. Τη σταμάτησα μετά από λίγο μετά γιατί αν το συνέχιζα θα έχυνα όπως ήμουν και δεν ήθελα τώρα να χύσω στο στόμα της.

- "Γύρνα προς τα εμένα και μείνε στα τέσσερα."

Δεν απάντησε απλά με υπάκουσε. Ανασηκώθηκα και πήγα από πίσω της. Η Κατερίνα μπορεί να μην είχε μεγάλο στήθος, κάτι μεταξύ b-cup και c-cup αλλά ο κώλος της ήταν άλλο πράγμα. Και τώρα αυτός ο κώλος θα γινόταν δικός μου.

- "Θέλω... θέλω το κωλαράκι σου" της είπα.
- "Δικό σου είναι" μου είπε και δε χρειάστηκε να μου πει τίποτε άλλο. Παρά τον φυσικό πόνο που της προκάλεσε ο ενθουσιασμός μου δεν κουνήθηκε ρούπι, ούτε διαμαρτυρήθηκε ούτε μου ζήτησε να πάω πιο σιγά. Όχι ότι την παίδεψα και πολύ ώρα, ήμουν τόσο καυλωμένος από την πράξη και ακόμα περισσότερο από τη στάση της που ούτε δύο λεπτά δεν μου πήρε να χύσω.
​

Ρέα, σήμερα.

Καρφώθηκα για μια τελευταία φορά μέσα της τελειώνοντας με σπασμούς. Την άφησα και πήγα στο εσωτερικό WC του δωματίου μας και πλύθηκα. Όταν βγήκα η Κατερίνα που περίμενε υπομονετικά απ' έξω μπήκε με τη σειρά της. Ο κώλος της ήταν ακόμα κόκκινος από τη ζώνη, ούτε καν τον είχα προσέξει. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και σε λίγο ήρθε και εκείνη. Άνοιξα την αγκαλιά μου και χώθηκε μέσα της και ξεκίνησα αφηρημένος να χαϊδεύω τα μαλλιά της.

- "Σ' ευχαριστώ" μου είπε.
- "Εγώ σ' ευχαριστώ" της απάντησα.
- "Λοιπόν... τι θα κάνεις με την Εύη;"
- "Θα την κάνω να συνειδητοποιήσει ότι το πρόβλημα δεν είναι στο φόβο αλλά στο να του επιτρέψεις να σε παραλύσει."
- "Και πώς θα το καταφέρεις αυτό, Stefan;"
- "Με τον τρόπο που γίνονται αυτά τα πράγματα, Κατερίνα. Όταν το καρότο δεν λειτουργεί ακολουθεί το μαστίγιο."

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

 

……

 

Σήμερα με πρόλαβες εσύ  

 

@Arioch Παντως ετσι οπως το πας, γινεται ενα ωραιοτατο βιβλιο, μη σου πω και μπεστ σελλερ!   Τοχεις και το παραεχεις, νασαι καλα!

 

Έχω βάσιμες υποψίες ότι είναι βαλτός τελικά.
Θα το ψάξω. 

 

Ε, να σε αφήσω να ηρεμήσεις τότε.

Και έλεγα να γράψω και το 16 σήμερα.

Σας αφήνω να τα πείτε με την @sapfw, την @lexy και την @margarita_nikolayevna στην πτήση των Ithaca airlines 

 

Πως το εννοείς το εγκεφαλικό κάψιμο σε αυτή την περίπτωση; Την προκαλεί το απλό ή η δυσκολία που αυτό μπορεί να ενέχει; 'H κάτι που μου διαφεύγει;

 

Να την αφήσεις, να την αφήσεις...

Οι υπόλοιποι τι σου φταίμε; Κιχ δεν έβγαλα!!!