150 λέξεις

Ένας καλλιτέχνης πριν την απεικόνιση. Ποια απεικόνιση όμως; Του προσώπου ή της ψυχής; Ή και των δύο; Αυτός δεν τα ξεχώριζε, νόμιζε όμως ότι αυτή τα ξεχώριζε και αυτή η αμφιβολία είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό του. Αυτή το κατάλαβε. Της άρεσε. Το αμήχανο αγόρι που, κατά τα άλλα, ήταν πολύ δυνατό. Πάλευαν. Ποιος θα κυριαρχίσει σε ποιόν; Κανείς δεν ήθελε στην πραγματικότητα να είναι κυρίαρχος, η φύση τους όμως τους οδηγούσε σε αυτόν τον ανούσιο αγώνα. Είχαν αφεθεί και είχαν παρασυρθεί σε ένα πρωτόγονο αγώνα. Η γυναίκα και ο άντρας. Μπροστά στα μάτια τους πέρναγε το παρελθόν τους, το οποίο ερχόταν σε αντιπαράθεση με το παρόν: με αυτόν και αυτή. Μια πάλη που τους άρεσε και δεν έκαναν πίσω. Τα πρόσωπά τους ήταν γαλήνια και η σκληράδα δεν υπήρχε πουθενά, ο αγώνας είχε γίνει άμιλλα. Σου ανήκω. Μου ανήκεις. Έλεγε εκείνος, έλεγε και εκείνη και δεν ήξεραν τι ακριβώς ήθελαν. Είχαν αφήσει τη φύση τους να αποφασίσει, σίγουρα αυτή ήξερε καλύτερα. Αυτή έκανε την πρώτη κίνηση. Τον φίλησε πίσω από το αυτί και τον τράβηξε προς το μέρος της, μετά του άφησε χώρο να κάνει την επόμενη κίνηση, σα να έπαιζαν ένα είδος σκάκι. Ο αγώνας τους ήταν πνευματικός.

(Σε Αυτή που επέστρεψε πριν λίγες μέρες.)

 

Bleeding for you

I wish I can forget you
and never feel deep pain
I wish I can bury our memories
And never dreaming you
I try to hold back my tears
Trying so hard to erase you from my black heart
But I can’t, I am to weak on you!
I just lay here and bleeding for you
And waiting to death knock on my door, to take me away
Why are you in my dreams?
Why can’t you just let me to die into your arms
to feel my heart heat
but you just leaving me all alone with loneliness
bleeding is the only way I can forget you
bleeding is the only way I can kill my pain
walking through the endless dark path
yearning to taste my fears
and as I was walking through my endless path
I just open my arms and letting death taking me into his arms
And leaving all behind
And yet again, you are to blind to see how much I love you
You are even to blind to feel I have touched your black heart
I am bleeding for you
I am bleeding for your love
I wish you can drown in my love
And to feel my broken heart into little peace
I wish you can burn into flames
To feel real pain in your heart and grace
Why can’t I let you go of my heart?
And never feel sorrow again!
Laying here alone in dark
Watching Moon and stars dancing outside of my window
Shading this last tears for you
And bleeding for you, so deep
So deep to feel sorrow for you.

''Aνήκει στην Kornelija Hajek's''

 

Nα σας πω,

150 = δεκαπέντε δεκάδες
150 = δέκα δεκαπεντάδες
150 = πενήντα τριάδες

Το 150 είναι μικρότερο από το 151 και απο όλα τα μεγαλύτερα του 151.

Το νήμα έχει τίτλο "150 λέξεις", γιατί σκοπός είναι να γράφουμε πράγματα 150 λέξεων. Ο περιορισμός στις λέξεις στοχεύει να μας ωθήσει σε γραφή πιο μεστή και αφαιρετική. Έχει, δηλαδή, πραγματικό λόγο ύπαρξης.

Μπορείτε να ανοίξετε κι εσείς δικό σας νήμα στο οποίο ο αριθμός των λέξεων θα είναι όσο θέλετε. Σ'αυτό είναι 150.

You know who you are  

Χαιρετισμούς,
DocHeart

 

Ωχ. Μας μαλωσε.

Συγνωμη κυριε Doc, δεν θα ξαναγινει. Μονο παρακαλω μην στειλετε σημειωμα στη μαμα μου γιατι την τελευταια φορα που εγραψα 150αρα bdsm ιστορια με 213 λεξεις, μου απαγορεψε να μπαινω στο φορουμ για μια ολοκληρη εβδομαδα. Ουτε τα pm μου δεν με αφηνε να δω.

 

Έγραψες 150άρα με 213 λέξεις;; Εσένα δε σε είχα πάρει καν χαμπάρι! Κι εσύ Βρούτε??

Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Προτείνω στη διαχείριση εγκατάσταση λογισμικού στο forum engine το οποίο θα κάνει το υπολογιστικό σύστημα του χρήστη να μπλοκάρει όταν γίνεται post μια ιστορία με 151 - 170 λέξεις, να κρασάρει εντελώς στις 171 - 250, και να ανατινάζεται στις 251 και άνω.

 

Συγνώμη DocHeart,δεν θα ξανασυμβεί,μη μας μαλώνετε ναι; 
 

 

...Γιατί αρχίζω να πιστεύω ότι το κάνουν επίτηδες στα πλαίσια της τακτικής "ωωω...ημουν άτακτο κορίτσι, νομίζω πως μου αξίζει μια τιμωρία κύριε" ;
.. όταν βλέπω να ομολογούν κι αυτές που δεν κατηγορήθηκαν,(αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα ότι μια χαρά ξέρουν να μετράνε τις λεξούλες) πραγματικά μπαίνω σε σκέψεις  

 

Τα δακρυα τρεχουν και το χερι του βρισκετε τυλιγμενο στον λαιμο μου πριν καν καταλαβω τι συμβαινει...
οι φωνες και ο ολος τσακωμος με εχουν αναστατωσει και το μυαλο μου αδυνατει να αντιδρασει απλα κλαιω κι ομως καθως νιωθω τα πνευμονια μου να πονανε απο την ελειψη οξυγονου τρεμω αλλα νιωθω πως ειμαι ακινητη.
Τα βλεφαρα βαρυα και κλεινουν και ενω θα επρεπε να με φοβισει να πανικοβληθω εγω απλα εμενα εκει ακινητη.Ευχομουν να μου πει εκεινη την μικρη λεξουλα για να αφεθω να με ταξιδεψει κι ομως δεν εγινε....
Ανασα......

 

Απλα ζηλευεις που κανεις δεν σου ζητησε ουτε μια τοση δα τιμωριουλα στο θρεντ με τις σακουλες.

Να σου πω ρε συ, αν αρχισω να πεταγομαι σε θρεντ στα οποια δεν εχω γραψει ποτε και να τη λεω σε κοσμο που εχει χυσει ιδρωτα και αιμα εκει, λες να την αρπαξω επιτελους εκεινη τη σφαλιαρα;

 

γενικά με τον ιδρώτα την αρπάζεις εύκολα, για τα άλλα τι να σου πω... θα το μελετήσω θα σου απαντήσω με 150 λέξεις που θα είναι 3.487

 

"Αχ Κυριε Dolcett_Cabana μην με ειρωνευεστε ετσι...Εκανα κατι που σας προσεβαλλε, μιλησα καταλαθος στον ενικο, ειπα εκεινο το "Αχ" πιο δυνατα η πιο σιγα απο οτι επρεπε; Ναι, νομιζω τα εκανα ολα αυτα. Οχι, οχι, ΟΧΙ την σακουλα! Δεν θα το αντεξω! Σας παρακαλω σταματηστε! Θα κανω οτι μου ζητησετε!"

Την βαζει στην μεγαλη μαυρη σακουλα του, ενω αυτη με δακρια στα ματια τον παρακαλαει να μην το κανει. Δειχνει αποφασισμενος. Η σακουλα την κανει να νιωθει φθηνη και αναλωσιμη σαν χθεσινη καποτα, σαν προχθεσινη μπατονετα, σαν παραπροχθεσινη διαβασμενη εφημεριδα. Το παρατραβηξε. Τον εφτασε στα ορια του, οσα reputation points και να του εχει δωσει στο παρελθον, οσα σχολια και να ειχε αφησει στο προφιλ της. Ηταν πια αργα.

Οπως την βαζει με προσοχη στην σακουλα, παρατηρει ενα ορμητικο ρυακι να χυνεται στο εσωτερικο των μηρων της. Δεν μπορει να του κρυψει, ποσο χρειαζοταν τελικα εκεινη την τιμωρια.

(150 ακριβως)

Happy now; Ειδες που ξερω να ικανοποιω δυο αντρες ταυτοχρονα;

 

H αλήθεια είναι ότι τον είχε προειδοποιήσει. «Ι ‘m a cat person” του είχε πεί με αυτή τη συχνή καταφυγή της στα αγγλικά που ήξερε ότι τον εκνεύριζε.
“Αnd the first thing to know about cats: έρχονται κοντά σου μόνο όταν αυτές θελήσουν» συνέχισε, αναμειγνύοντας αυτή τη φορά τις δύο γλώσσες στην ίδια πρόταση: το τζακ-πότ του εκνευρισμού του.
Θεωρητικά είχε δεχτεί αυτή την εξήγηση..Ως ένα σημείο του συντηρούσε και το ενδιαφέρον (συν την εικόνα του «κυνηγού» που πίστευε ότι κατα βάθος γουστάρουν τέτοιου είδους γυναίκες: οι γυναίκες που δηλώνουν «cat persons”).
Αλλά αυτή τη φορά είχε σπάσει το προσωπικό τους ρεκόρ. Δεν θα της το παραδεχόταν ποτέ, αλλά ήδη είχε στερητικό σύνδρομο.
Τραβούσε το παιχνίδι στα άκρα; Διεκδικούσε δυναμικά το πάνω χέρι; Αναζητούσε αλλού «τροφή»;
(«στα σκουπίδια», σκέφτηκε αυτάρεσκα, «εκεί αρέσκονται να τρώνε οι γατ.....)
“ΜΑΛΑΚΙΑ!” αναφώνησε.
Στο τελευταίο session τους, είχε ξεχάσει να τη βγάλει απ΄ τη σακούλα.


(150 ακριβώς: είδες ότι το μέγεθος μετράει; )