150 λέξεις

Απάντηση: Re: 150 λέξεις

Τι θέλω και το ανοίγω το ρημάδι το στόμα μου!?!?

Πολύ ... απαλό δε θα είναι το χτύπημα με τρίχες; Δεν το έχω δοκιμάσει βέβαια.

 

Re: Απάντηση: Re: 150 λέξεις

Αν ειναι βρεγμενες και εχουν πλεχτει σε πολυ λεπτες κοτσιδες φανταζομαι θα αφηνουν καλυτερο σημαδι. Και μπορει να πλεχτουν και ανα δυο σειρες οποτε θα εχεις flogger με διπλασιο μηκος και κομπο ενδιαμεσα για καλυτερο αποτυπωμα. Why not experiment? Κριμα να πανε χαμενες τοσες τριχες.  

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: 150 λέξεις

{Αντί άλλης απάντησης ...}

Προσπάθησε να μείνει ακίνητη. Έτρεμε όμως. Και τα δάκρυά της έφταναν ως το πηγούνι, κι από εκεί στο λευκό λαιμό της.
Όταν τελείωσε το ξύρισμα των μαλλιών της με τη μηχανή, το πάτωμα είχε γεμίσει ξανθές τρίχες, μήκους περίπου 40 πόντων. Κοίταζε κάτω πώς έπεφταν, τούφα-τούφα.

Ξέκλεψε μια ματιά στον καθρέφτη.
"ΚΑΤΩ τα μάτια!"
"..."

“Απόψε, θα τις πλέξεις σε κοτσιδάκια. Αύριο θέλω να έχω τουλάχιστον 10, πλεγμένα ανά δύο σειρές.”
“Μάλιστα, Αφέντη μου”.
“Επίσης, θα βρεις μια ξύλινη λαβή, περίπου 30 πόντων και 2-3 μέτρα δέρμα. Αποφάσισα να φτιάξω το πρώτο μου μαστίγιο”.
“...”
“Έχεις αντίρρηση;”
“Καμία, Αφέντη μου!”
“Τότε, γιατί κλαις;”
“Υποθέτω ... από τη χαρά μου, Αφέντη μου”.
“Και γιατί χαίρεται τόσο πολύ η πουτάνα μου;”
“Επειδή ... τα μαλλιά της θα χρησιμεύσουν σε κάτι;”
“Και πρώτα χρησίμευαν, μου άρεσε πολύ να τα τραβάω”.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Ξαφνικά ένα χέρι βούτηξε το τηλεκοντρόλ και ένα μεγάλο βάρος έσκασε άτσαλα κάνοντας τον καναπέ να βογγήξει σα καβλωμένος αρκούδος.

«Έχει φόρμουλα ένα.»

Άλλαξε το κανάλι πριν προλάβω να τον αποτρέψω. Κρατούσε και ένα μεγάλο ουίσκι.

«Στις εννιά θα το αλλάξουμε,» του είπα. «Μπασκετάκι.»

«Ε δες το στην άλλη.»

«Ήρθες εδώ για να έχεις παρέα μέχρι να σου περάσει η καούρα για τη γκόμενα. Δε θα με στέλνεις και στο κρεβάτι απ’τις εννιά.»

Το μετάνιωσα αμέσως.

«Άντε ρε μαλάκα, πλάκα σου κάνω, φόρμουλα θέλω να δω κι εγώ.»

Όταν ξαναγέμισε το ποτό του έβαλε και για ‘μένα. Σκέτο, ούτε πάγο ούτε τίποτα, όπως το πίνει αυτός.

Κάθισα και τον χάζεψα δυο-τρεις φορές, τον παιδικό μου φίλο. Ανέκφραστος έπινε και κοίταζε την οθόνη, το μυαλό του γεμάτο αλκόολ και μικρά πράγματα δικά της.

Και μείναμε σιωπηλοί για πολλή ώρα, έτσι όπως κάνουν καμιά φορά οι άντρες.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

“Εντάξει, θα το δοκιμάσουμε!”
Τρεις μήνες αργότερα, είχε κανονίσει τις δουλειές του και ήταν έτοιμος να μετακομίσει μαζί της. Τον υποδέχθηκε στο αεροδρόμιο. Φορούσε ό,τι της είχε υποδείξει, μύριζε όπως της είχε παραγγείλει, κοίταζε χαμηλά, παρόλο που ψοφούσε να τον κοιτάξει στα μάτια.
Στο αυτοκίνητο, έκαναν ευγενική κουβεντούλα, για την πτήση, τα διαδικαστικά, το τελωνείο. Δεν ήταν μόνοι, άλλωστε.
“Να Σας ετοιμάσω ένα μπάνιο, Κύριε;”
“Ναι, να φύγει από πάνω μου η βρώμα του ταξιδιού.”
Όλα ήταν ονειρεμένα, όπως περίπου τα είχε φανταστεί χιλιάδες φορές. Του πρόσφερε τις πιο καλές πετσέτες, φρεσκοσιδερωμένες, του ετοίμασε φαγητό, άναψε κεράκια, έβαλε μουσική, είχε φτιάξει το αγαπημένο του γλυκό.
Εκείνος βγήκε από το μπάνιο, και κατευθύνθηκε στο σαλόνι. Καλοκάθησε στον καναπέ. Έτρεξε να γονατίσει μπροστά του.
Και τότε, έγινε κάτι που της έδειξε πέραν πάσης αμφιβολίας, ποιος ήταν το αφεντικό πλέον στο σπίτι: πήρε στα χέρια του το τηλεκοντρόλ.

{Γιατρέ, αν δεν έφευγα τις επόμενες μέρες, κι αν έπαιρνα την άδειά Του, θα πρότεινα να "παίξουμε" σε συνέχειες ... Έχει πολλή πλάκα αυτό το νήμα τελικά!}

---------- Post added at 21:47 ---------- Previous post was at 21:15 ----------

“Έλλλααααα! Δώστο!”
“Όχι!”
“Δώστο μου, είπα!”
“Τσου!”

Τη δάγκωσε στο μπράτσο. Αλλά τα χέρια της ήταν μακριά, δεν έφτανε να της το πάρει.

“Δώστο και θα σου κάτσω!”
“αχαχαχαχαχα! Ναι, λες κι αν δε στο δώσω, δε θα μου καθόσουνα!”
“Είσαι απαίσια!”
“Ναι, αλλά έχω το τηλεκοντρόλ!”
“Τουλάχιστον βάλε ...{κανάλι}...”
“Μμμμ ... τι είσαι πρόθυμη να κάνεις;”
“Τι θέλεις;”
“Θέλωωω ... ένα ραντεβού με τη Τζίνα Γκέρσον!”
“Κάτι εφικτό;”
“Θέλω ... να μη διακόψουν την εκπομπή της Έλεν Ντι Τζένερες.”

Την ξαναδάγκωσε. Αυτή τη φορά στο λαιμό, δυνατά. Όπως ήταν ξαπλωμένες στον καναπέ, είχε τέλεια πρόσβαση στο λαιμό της.

“Μη! Έχω μάθημα αύριο!”
“Ε, και; Φοβάσαι μη ζηλέψει καμία μικρούλα;”

Την κοίταξε στα μάτια.

“Το ξέρεις ότι είσαι ανυπόφορη, εε;”
“Ναι, αλλά κάθε Τετάρτη, εδώ γυρίζεις!”
“Εγώ φταίω!”
"Μμμμμ!"

---------- Post added at 22:06 ---------- Previous post was at 21:47 ----------

“Και τι είπαν οι δικοί σου, δηλαδή;”

“Νομίζω χάρηκαν. Ο πατέρας μου είπε “Ελληνίδα;! Τουλάχιστον αυτοί έχουν πολιτισμό!” ... η μάνα μου δε σχολίασε.”

Χαμογέλασε αυτάρεσκα. Ένοιωσε περήφανη για την καταγωγή της. Αλλά την προσγείωσε απότομα.

“Μην το παίρνεις πάνω σου. Είχαν φοβηθεί ότι θα μπλέξω με κανένα τσόλι.”

Της ανταπέδωσε την κακία σε χρόνο dt.

“Τόσο λίγο εμπιστεύονται την κρίση σου;”

Χαμογέλασε. Τράβηξε τζούρα. Κοίταξε τα παπούτσια της.

“Αν είχες δει τις προηγούμενες, θα καταλάβαινες.”

“Συγνώμη. Δεν ...”

“Δεν πειράζει, δεν ήξερες.”

“Όποτε θέλεις ... μπορείς να μου πεις ...”

“Δεν ... εγώ ... εμ ... θυμάσαι που πρότεινες να μου βάλεις τις χειροπέδες;”

“Ναι.”

“Η τελευταία που το έκανε αυτό, μετά σνίφαρε κόκα απ' την κοιλιά μου.”

“Άουτς!”

“Κάνοντας τις γραμμές με το ξυραφάκι, πάνω μου.”

Τη χάιδεψε στην κοιλιά.

“Σσσς! Ηρέμησε!”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Έστησε το λάπτοπ με την κάμερα από το πρωί. Έκανε δοκιμή: το πλάνο έπιανε το μεταλλικό κρεβάτι του.
Κατά τις οκτώ γύρισε σπίτι, με τη Λίτσα. Της έταξε κάτι “διαφορετικό”. Ξεντύθηκαν στο σαλόνι, κι άρχισαν τα προκαταρκτικά. Της έδεσε καλά τα μάτια με ένα μαύρο μαντήλι. Εκείνη παραξενεύτηκε, αλλά δεν είχε επιλογή.
Την οδήγησε στο δωμάτιο κι άναψε το λαπτοπ. Skype, video-call ... ωραία! Έβλεπε τη σκλάβα του. Είχε εντολή να περιμένει, γυμνή, με τα “εργαλεία” δίπλα της και να επαναλαμβάνει ό,τι έβλεπε.
Τοποθέτησε τη Λίτσα στα τέσσερα, να κρατά τα κάγκελα. Παρακολούθησε την αχόρταγη πουτάνα του, εκτός από το δονητή στο μουνί, να βάζει και το buttplug. Της έκανε νόημα ότι θα φάει πολύ ξύλο όταν την πιάσει στα χέρια του.
Του χαμογέλασε, έβγαλε μια γενναία δόση από τα υγρά της, έγλειψε τα δάχτυλα και έστειλε φιλάκια.

“Έχυσες κιόλας;” απόρησε η Λίτσα.
“Σκάσε!”

---------- Post added at 09:23 ---------- Previous post was at 09:22 ----------

“Ω, Θεέ μου ... έσπασε!”
“Είσαι σίγουρος;”
“Ναι, κοίτα!”
“Γαμώτο! ... Αυτό μας έλειπε τώρα!”

Είναι σίγουρη ότι είδε μια λευκή τρίχα να φυτρώνει μέσα στα σκούρα καστανά μαλλιά του. Αποφάσισε να τον καθησυχάσει.

“Καλά, ηρέμησε!”
“Μα ... τώρα ... τι θα κάνουμε;!?;!?”
“Χαλάρωσε, είπα!”
“Να ξέρεις, αν ... θα σε στηρίξω οικονομικά!”

Τον είδε να τρέμει. Κυριολεκτικά να τρέμει.

“Σόρι κιόλας, δεν έχεις ξανακούσει το χάπι της επόμενης μέρας;”
“...”
“Κλαις;”
“...”

Σκέφτηκε “γαμώ την Καθολική Εκκλησία Σας, μέσα, ανάπηροι!” αλλά δεν το είπε. Ο σίγουρος και αυτάρεσκος τύπος που το έπαιζε cool γαμιάς στα κορίτσια, μόλις είχε συρρικνωθεί σε ένα τόσο δα ανθρωπάκι. Ήταν η τελευταία φορά που έκανε σεξ μαζί του.

Ήθελε να φύγει, αλλά ήταν αργά. Πήγε στο ψυγείο για αναψυκτικό.

“Κάνε μόνο ένα τεστ για HIV, έτσι προληπτικά, ΟΚ?”

---------- Post added at 09:35 ---------- Previous post was at 09:23 ----------

Ντύθηκαν καλά, ήταν τα γενέθλιά της Σιμόνε και θα πήγαιναν στην καλύβα του ψαρά, περίπου 10 άτομα. Μεταξύ τους ο Ντομένικο, ένας Παναμέζος. Το έπαιζε πολύ άντρακλας, στυλ που ίσως έπιανε, στη χώρα του. Στην πραγματικότητα ήταν παιδάκι.

“Εσύ τι θα φας;” τη ρώτησε.

“Κοτόπουλο.”

“Κρίμα που δεν τρως θαλασσινά! Εκτός από υγιεινά, είναι και αφροδισιακά ξέρεις!” είπε σε μια απόπειρα να την πατρονάρει.

“Δε μου λες, αγόρι μου ... κοίταξέ με καλά!” του είπε, δείχνοντας το σώμα της όπως κάνουν τα μοντέλα, με το χέρι, από πάνω ως κάτω.

Το βλέμμα του ακολούθησε την κίνηση της παλάμης της. Φορούσε μία κολλητή και ημιδιάφανη μπλούζα, με μία στενή και μακριά φούστα, που άνοιγε με εκατό κουμπάκια από μπροστά, αποκαλύπτοντας τον παράδεισο.

“Σου φαίνομαι να χρειάζομαι αφροδισιακά;!”

Ξεροκατάπιε, πνίγοντας έναν κόμπο στο λαιμό του: “...”

“Έτσι μπράβο! Τώρα, κλείσε το στόμα!”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Συναντήθηκαν σε ένα μπαράκι.
Το ένα ζευγάρι ήταν στα 40+, εμφανίσιμοι, χαμογελαστοί, πολύ καλοί για παρέα. Είχαν τρία μεγάλα αγόρια. Εδώ και χρόνια βρήκαν αυτό τον τρόπο για ποικιλία στη συζυγική ζωή τους.
Το δεύτερο ζευγάρι ήταν σαφώς πολύ νεότερο, αλλά πρόθυμο να βουτήξει στα βαθιά. Επίσης φιλικοί.

Μετά την πρώτη γνωριμία, οι “έμπειροι” πρότειναν να συνεχίσουν σε ένα πιο προχωρημένο στέκι. Με το κατάλληλο χαρτονόμισμα βολεύτηκαν σε ένα σεπαρέ. Στρογγυλός καναπές, ποτά, καπνός, στριπ-σόου ... τα χέρια άρχισαν να μπλέκονται, τα πόδια, τα κεφάλια ... Ευτυχώς, οι φούστες ήταν κοντές και φαρδιές, σηκώνονταν εύκολα.
Οι θαμώνες άρχισαν να παίρνουν μάτι, μία την πίστα που είχε παραδοθεί σε ουκρανικό ρυθμό, μία το σεπαρέ που είχε γίνει ... ψιλο-αραβικό {“κουλουβάχατα”}.

Ακολούθησε πρόσκληση για ένα Σαββατοκύριακο στο εξοχικό τους.
“Δε θα πάμε!”
“Γιατί;”
“Γιατί δεν αντέχω να πηδάω την κάργια επί δύο μέρες!”
“... κρίμα!”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Εκείνη και εγώ (task post από τον Αφέντη)

Δίπλωνε αφηρημένο τα σεντόνια. Εκείνη, την αγκάλιασε από πίσω. Πήρε τα χέρια της, τα σταύρωσε μπροστά της και κρατώντας τα σφιχτά, πίεσε με δύναμη το σώμα της.

Το κορίτσι ξαφνιάστηκε.

"Τί κάνει η πουτανίτσα σήμερα;" ρώτησε, ψιθυρίζοντας σχεδόν, αναπνέοντας αργά μεσ' τ' αυτί της.

Δεν πρόλαβε να απαντήσει, βρέθηκε να γονατίζει πάνω στο κρεββάτι, αριστερό μάγουλο στο σεντόνι, χέρια τεντωμένα μπροστά.

Το κορίτσι καύλωσε.

Εκείνη γονάτισε από πάνω της. Γυμνή, έφερε τη λεκάνη της μπροστά, της ρώγες της στην πλάτη της, τον αριστερό αγκώνα να καθηλώνει τα μαλλιά.

Το κορίτσι ακινητοποιήθηκε.

Τα νύχια της άρχισαν να κάνουν αφηρημένες διαδρομές πάνω στο δέρμα.

"Θα με ικανοποιήσεις σήμερα τσούλα, έτσι δεν είναι;" συνέχισε λάγνα, ανασαίνοντας στο λαιμό της.
"... μάλιστα Κυρία..."
"Καλό κορίτσι" είπε και έσυρε τα νύχια της. Βαθύτερα τώρα.

Έπειτα ξάπλωσε ανάσκελα, άνοιξε νωχελικά τα πόδια της και πήρε το βιβλίο.

"Ξεκίνα."

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Ήταν ένας δεσμός που ξεκίνησε ανάποδα. Αντί να τη βγάλει έξω, να την “ρομαντζάρει”, του την έπεσε εκείνη. Κοιμήθηκαν μαζί από το πρώτο βράδυ. Μετά άρχισαν να γνωρίζουν ο ένας τον άλλο.

Επί 15 μέρες έπιναν “καφέδες” που κατέληγαν στο μονό ξύλινο κρεβάτι της. Ώσπου ήρθε η στιγμή να βγουν: οι παλιοί, θα τους πήγαιναν στο “καλύτερο μαγαζί” της πόλης, μεγάλη παρέα.

Φόρεσε το στενότερο φουστάκι της, τις μοναδικές ψηλές γόβες της και πουκαμισάκι. Στα 18 της, ήταν γυναίκα, μα ακόμα παιδί. Στα 19 του, ήταν άνδρας, και πολύ περισσότερο παιδί. Το διαπίστωσε όταν άρχισαν να του “τρέχουν τα σάλια” στην πρώτη πίστα {στριπ σόου} του μαγαζιού.

Εκνευρίστηκε, αλλά δεν είχε σκοπό να το δείξει. Τον παράτησε, έκλεισε ένα τραπέζι κι άρχισε να πίνει. Σε 10' είχαν μαζευτεί γύρω της πολλοί πρόθυμοι αντικαστάτες του. Στα 20' ήρθε κι απολογήθηκε.

Στη μία ώρα τον είχε συγχωρήσει.

---------- Post added at 16:23 ---------- Previous post was at 15:57 ----------

Την Πέμπτη το απόγευμα, σχόλασαν και πήραν το δρόμο για το σπίτι της. Χεράκι χεράκι. Της κουβαλούσε τα βιβλία, ή τις σακούλες με τα ψώνια. Είχε καλούς τρόπους από το σπίτι του και αυτό τον είχε ξεχωρίσει από το σωρό των αγενών. Της άνοιγε πάντα την πόρτα, της τραβούσε την καρέκλα να καθήσει κλπ.

Εκείνο το απόγευμα, την παρέσυρε σε ένα ανθοπωλείο. Διάλεξε ένα όμορφο μπουκέτο με λουλούδια και της το χάρισε. Του χαμογέλασε ξαφνιασμένη και το δέχτηκε. Λίγο ψυχρά είναι αλήθεια. Περίμενε να διακρίνει μεγαλύτερο ενθουσιασμό.

Γύρισαν σπίτι, έβαλε το μπουκέτο στο ανθοδοχείο, στην μικροσκοπική της κουζίνα, με τη μαγική θέα. Έβλεπε τον παράδεισο από εκεί: έως και δυο χιλιόμετρα πέρα από το ποτάμι, όταν ήταν διαυγής η ατμόσφαιρα.

Δεν άντεξε, ρώτησε.

“Σου αρέσουν τα λουλούδια;”

“Εεεεεεεχμμμμ ... ναι, ναι!”

Τι να του εξηγήσει τώρα; Ότι ο πρώην της, κουβαλούσε το ανθοπωλείο κάθε βράδυ; Δε λέει!

---------- Post added at 16:40 ---------- Previous post was at 16:23 ----------

“Και γιατί χώρισαν;”

“Ε, να μωρέ ... την είπε σκύλα κι εκείνη τσαντίστηκε ...” κουτσομπόλεψε ο πρώτος.

“Λογικό!” απάντησε ο δεύτερος της παρέας, σίγουρα παρθένος, μελαμψός, με έντονα εκκλησιαστικά βιώματα.

“Καλά του έκανε! Δεν την αδικώ!” είπε ένας τρίτος. Επίσης μελαμψός, προσευχόταν πέντε φορές τη μέρα και τα ρέστα.

Εκείνη, η μοναδική κοπέλα στην παρέα των έξι, παρακολουθούσε τη συζήτηση χωρίς να σχολιάσει.

Δυο-τρία βράδια αργότερα, στο κρεβάτι με τον πρώτο από τους νεαρούς.

“Μμμμμ, ξέρεις ... θέλω να ...”

“Τι;”

“... θέλω νααα ... να με πεις κι εμένα έτσι ...”

“Πώς;”

“Όπως λέει ο Σιντ την Νάντια!”

Δεν κατάλαβε στην αρχή. Τελικά, θυμήθηκε.

“... Πώς τη λέει; ... Σκύλα;”

Οι ρώγες της τινάχτηκαν.

“... μμμμμμμμμ, ναι! ... Πάλι!”

“Είσαι μια σκύλα! ... Μια σκύλα που τη γαμάνε και χύνει!”

“Δως το μου! Τώρα!”


{Αυτό έπρεπε να έχει τίτλο: Τριλογία "Screw the roses send me the thorns"}

 

Απάντηση: 150 λέξεις

"Πες μου!"

"Μην επιμένετε, Σας ικετεύω. Αυτά, είναι ... κτερίσματα."

"Τι είναι;!?"

"Είναι υλικό που θα πάρω μαζί μου, στον τάφο."

"Δεν έχεις επιλογή, θα μου πεις, επειδή στο ζητάω!"

"Αφέντη μου, Σας ικετεύω, μην επιμένετε!"

"Θέλω να ξέρω."

"Ρωτήστε ό,τι θέλετε για μένα. Αλλά μη με ρωτάτε γι' αυτόν ... δεν μπορώ να πω."

"..."

Είχε αρχίσει να τον εκνευρίζει αυτή η μυστικοπάθεια. Οι περισσότερες γκόμενες δεν είχαν πρόβλημα να θάψουν άνετα τους πρώην τους, είτε BDSM είτε vanilla. Απ' τα νεύρα του, της άστραψε μερικά χαστούκια. Δεν αντιστάθηκε. Δεν έβγαλε κιχ.

"Πες μου τουλάχιστον γιατί!"

"Αφέντη μου, μπορώ να ρωτήσω κάτι;"

"Ακούω!"

"Όταν με ρωτήσει ο επόμενος για Σας ... τι πρέπει να κάνω; Πώς θέλετε να απαντήσω;"

Παρόλο που ήξερε πως είχε δίκιο, τον βασάνιζε η περιέργεια. Δεν απάντησε. Αυτό το εξέλαβε ως αποδοχή του επιχειρήματός της. Τον ευχαρίστησε και κατέβασε πάλι το βλέμμα.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

“Σήμερα έχει γενέθλια.”

“Και;”

“Δεν τα περάσαμε ποτέ μαζί.”

“...”

“Ξέρω, μην το πεις!”

“Δεν είπα!”

“Σήμερα θα τα περάσει με τη γυναίκα και τα παιδιά. Θα τους πάει στης μάνας του, θα είναι κι ο αδελφός του με την Έλενα.”

“...”

“Τα καλοκαίρια τους πάει συνήθως στη ντάτσα. Φέτος, λογικά δεν τους πήγε, λόγω της φωτιάς.”

“Έχουν περάσει τόσα χρόνια. Πρέπει να ξεκολλήσεις.”

“Ε, και; Πολλά πράγματα πρέπει να κάνω, αλλά τα γράφω στ'αρχίδια μου!”

“...”

“Δεν έχω τόσο μεγάλα αρχίδια ... κάνω μικρά γράμματα!”

Γέλασε πικρά με την κρυάδα της.

“Αυτοτραυματίζεσαι.”

“Δε βαριέσαι! Ο πόνος μας θυμίζει ότι ζούμε. Φαντάζεσαι να είχα πεθάνει και να μην το είχα πάρει είδηση;”

Ξαναγέμισε το ποτήρι.

“Ναζντρόβια!”

Εξέπνευσε και το κατέβασε, μορφάζοντας. Κάηκε στο λαιμό, αλλά αυτός ήταν ο μικρότερος πόνος που ένοιωθε.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Η Επανάληψη

"Έλα" είπε, "με το ΚΤΕΛ."
Ωχ!

Τον βρήκα στο νησί.
"Εδώ θα κοιμάσαι. Και μην περιμένεις να σου ανάψω το θερμοσίφωνα."
"Εμ, ναι... φυσικά... αφού το λες εσύ..."

------------------------------

Δεκαεννέα καλοκαίρια πέρασαν. Το ίδιο παράθυρο, το ίδιο ταβάνι.

Το "εσύ" έγινε "Εσείς"
Το "ναι, καλά" έγινε "μάλιστα Κύριε"
Η καρέκλα, μαξιλάρι
Το κρεββάτι, στρώμα
Το βραχιόλια μου... δυό κορδέλες
Το κολιέ... μιά αλυσίδα
Το σώμα μου; όργανο υποταγής
Και "εγώ";
Ότι ορίσετε Αφέντη!

------------------------------

Πλησιάζει η επέτειος της Τελετής. Ήταν όμορφη μέρα. Δύσκολη. Οι αναμνήσεις ξεχειλίζουν: τατουάζ, κολλάρο, πόνος, δάκρυα χαράς και ευτυχίας.

Στα πόδια Σας και πάλι:
"Κύριε; Μπορεί η σκλάβα να Σας υπηρετήσει άλλους δώδεκα μήνες;"

------------------------------

Τόσα χρόνια Κύριε! Καταπίνω ένα δάκρυ... έχουμε πια κοινό παρελθόν...

Αιώνια αιχμάλωτή Σας,

σκλάβα