150 λέξεις

Με διατάζει να γλύψω τα πόδια του. Υπακούω. Μου αρέσει.
Σηκώνεται. Τον ακολουθώ. Μου κατεβάζει το παντελόνι και με βάζει να σταθώ στα 4. Πάει μέσα.
επιστρέφει. Νιώθω κάτι λεπτό και σκληρό να χαϊδεύει τις τρύπες μου. Το νιώθω να ακουμπάει πάνω στον κώλο μου.
Ξύλο. Βέργα.
Το πρώτο χτύπημα έρχεται γρήγορα. Δεν φωνάζω. Το σώμα μου συσπάται και κλαψουρίζω. Την ακουμπά πιο πάνω και έρχεται το δεύτερο.
Αντιδρώ το ίδιο. Με πονάει αλλά δεν θέλω να το δείξω. Δεν τα καταφέρνω. Ξέρει.
Συνεχίζει...
Μου λέει να σηκωθώ και με σπρώχνει στον τοίχο. Συνεχίζει να με κτυπά. Τα μπούτια μου αποκτούν κόκκινες παράλληλες γραμμές. ο κώλος μου το ίδιο . Ακουμπά την βέργα στο στήθος μου. Με χτυπά. Μια πιο ψηλά από τις ρώγες, μια κάτω τους και μια ακριβώς πάνω τους.
Με πονάει.
Θέλω να κοιτάξω το πρόσωπό του. Δεν το κάνω.
Τον θέλω μέσα μου. Δεν μου αξίζει.

 

7 μέρες, 2 νύχτες και μία ώρα. Αυξήθηκαν οι μέρες ή λιγόστεψαν οι νύχτες; Και αυτή η ώρα... που δεν περνά. Αρχίζει, σταματάει, φωνάζει, φεύγει. Κι εγώ ακίνητη. Να με κοιτάω από ψηλά. Δεν θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού τώρα, παρά μόνο στο ταβάνι. Ή μήπως είμαι πιο πάνω;
"Άσε με, κράτα με, ξέχνα με, αγάπα με... κοίτα που χάλασα... όλα γυρίζουν σαν τρελά..." Τραγουδάνε οι φλέβες και χορεύει το αίμα μου. Το βλέπω να κυλάει. Δεν το νιώθω. Απλά το βλέπω. Από ψηλά. Και απλώνω το χέρι να με αγγίξω. Να το σκουπίσω. Ο ώμος του μπροστά μου. Τον ματώνω κι εγώ. Και πέφτω. Και γίνομαι πάλι ένα. Μέσα του. Κι αυτός σε μένα. Αλλά μαζί.
Και μετά φεύγω. Γιατί το τέλος είναι η αρχή.
Ανοίγω τα μάτια και τεντώνομαι. Πότε ξημέρωσε κιόλας;

 

Όλα λάθος τα έκανα. Κατ'αρχήν δεν ξεκίνησα τις διαδικασίες για να σηκωθώ να φύγω την ώρα που κέρδιζα δυο χιλιάρικα, μετά την έπεσα στη γυναίκα του Αφεντικού. Πιο παλιός από 'μένα στις αλητείες, το εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο. Γύρισα σπίτι με τα πόδια αφού είχα μόνο δύο ευρώ και η ελάχιστη διαδρομή με το ταξί κοστίζει τρία. Ξύπνησα μεσημέρι. Ανάσαινα ακόμα ουίσκι. Βρήκε την πόρτα της πολυκατοικίας ανοιχτή και το πρώτο πράγμα που άκουσα ήταν τα νύχια της να χτυπάνε την πόρτα του διαμερίσματος. "Λυπάμαι που έχασες χθες," μου λέει, "νιώθω τύψεις, ίσως αν δεν είχα βγάλει το παπούτσι μου για να σου χαϊδέψω το καβλί με τα δάχτυλα των ποδιών μου να είχες χειριστεί εκείνο το full house καλύτερα." Της λέω οτι τη συγχωρώ. Γαμιόμαστε μέχρι να βραδιάσει. Με ταϊζει στο Αγορά, Αλεξάνδρας και Σούτσου. "Χόρτασες;" με ρωτάει. "Δε θα έλεγα όχι σε μια παβλόβα," απαντάω. "Οκ," χαμογελάει, "αλλά μετά, είσαι μόνος σου."

 

Οι δυνάμεις σου τείνουν πλέον στο ναδίρ. Πανέμορφο, κατακόκκινο, σημαδεμένο αντρικό σώμα. Σου ζητώ να καθίσεις απέναντι μου και να φτάσεις μόνος σου στον πολυπόθητο οργασμό μια κι αυτή θα είναι απόψε η μοναδική σου ευκαιρία να τελειώσεις. Είναι ευδιάκριτο πως ντρέπεσαι και σου ζητώ να με κοιτάς στα μάτια καθώς το κάνεις. Τώρα είσαι μόνο ένα παιχνίδι μου. Όλο σου το είναι, η ζωή, η θέληση σου έχουν χαθεί τη στιγμή ετούτη μέσα στις δικές μου διαθέσεις. Ήταν η μεγαλύτερη σου επιθυμία, ο πόθος κι ελεύθερη απόφαση δική σου να μου παραδοθείς. Και τώρα είσαι εκεί, εκτεθειμένος στο διερευνητικό μου βλέμμα και το προκλητικό μου χαμόγελο να προσπαθείς να ικανοποιήσεις πρώτα εμένα και έπειτα το πονεμένο σου κορμί. Οι κινήσεις σου γίνονται πιο γρήγορες, η ανάσα βαριά και τα μάτια κλείνουν. Σε σταματώ απότομα, ψυχρά, στρίβοντας τη ρόγα σου. «Όχι ακόμα, επειδή τώρα υπάρχεις μόνο για μένα.»

 

Μετά από τόσο ψάξιμο να χωθεί ο ένας μέσα στον άλλο, όλα να αναποδογυρίζουν, όλες οι αποχρώσεις να ξετυλίγονται, να ενώνονται και να συναντιώνται, να οσμίζονται και να διαλέγονται, όλα τα μέλη να πονάνε από την προσπάθεια, το μυαλό να πονάει από τη διάσταση μέσα στο χρόνο και το χάος του εαυτού και του άλλου, όλες τις παλιές πληγές να πυορροούν και να γιάνουν, μετά την οδύνη και της γέννας της νέας στιγμής μαζί, μετά την ιερή στιγμή της ζωής, ο χρόνος επανέρχεται, ο χώρος ξαναεμφανίζεται πάλι, αργά γύρω.

Το φως που πέφτει από τη λάμπα δίπλα και οι σκιές στο ανεπαίσθητα χαμογελαστό πρόσωπο με τα κλειστά βλέφαρα της απόλυτης ηρεμίας μου θυμίζει παλιούς πίνακες με ιδανικά τοπία που χρυσίζουν. Σαν εκείνο το βαθύ, μακρινό, αέρινο, ιδανικό όνειρο που έβλεπα, ξύπνια, όταν ήμουν μικρή.

Πώς να εξηγήσεις... Αυτά δεν εκφράζονται με λέξεις...


​

 

Σε 150 λέξεις να προλάβεις πόσα πρέπει…
Ας κάνουμε μία ζωγραφιά και θα φτάσει παραπέρα …
Θέμα η ζωή κύκλους κάνει…

Ένας σκύλος που γαβγίζει και μοιράζει πασατέμπο, ανάμεσα σε πτώματα που είναι ακόμα ζεστά. Ο Χρόνος έχει συναυλία με τίτλο “life” και παίζει τις καλύτερες του επιτυχίες. Την συναυλία την δείχνει στην τηλεόραση και στο σπίτι του Γιάννου. Ο Γιάννος είναι απασχολημένος με το να απαυτώνει τη γυναίκα του. Αυτή είναι ήσυχη, διόλου παράξενη αφού είναι νεκρή. Ο Γιάννος στην κάψα του πιέζει το κινητό και αυτό καλεί σε μία χώρα άγνωστη. Το σηκώνει ένας παππούς που στα πόδια του βαστάει την εγγονή του, ακούει τις φωνές και καυλώνει. Ο εγγονή του όταν μεγάλωσε έγινε πρόεδρος σε μία χώρα με πολλά όπλα. Ο αντίπαλος πρόεδρος της μισητής χώρας έμοιαζε στο παππού της και αυτή δε δίστασε καθόλου να πιέσει το «κουμπί». Δέκα χρόνια μετά ο τελευταίος άνθρωπος στη γη ξεψύχησε ενώ το παλιό του μουσικό κουτί έπαιζε παλιές επιτυχίες του Χρόνου.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

"Συγγνώμη κύριος, γκαβός είσαι; Μου πατάς το πόδι!"
Κατεβαίνοντας απ' το λεωφορείο, επανέλαβα την τρυφερή της φράση είκοσι φορές. Μου βγήκε 160 λέξεις....

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Μα σε 150 λεξεις πως να χωρεσει μια ολοκληρη εικονα;

Καθεται στον καναπε και απολαμβανει το ποτο του,εκεινη στα γονατα πανω στο μαξιλαρι του γλυφει τα δαχτυλα προσπαθωντας ηδονικα να τον ξεκουρασει...το κανει καλα ετσι ακριβως οπως του αρεσει!Δεν την κοιταει,εκεινη βλεπει μονο τα δαχτυλα του.Εχει στο μυαλο της την ικανοποιηση του με οποιον τροπο.
Ξαφνικα την αρπαζει απο τα μαλλια,τρομαζει...Τα ματακια της τρεμοπαιζουν γρηγορα.Τη φιλαει στο στομα παθιασμενα και εντονα.Τη δαγκωνει συγχρονως.
Τη σηκωνει απο τα μαλλια και τη στηνει στα τεσσερα πανω στο τραπεζακι.Υγρα πλημμυριζουν τα μπουτια της.Το μουνι της αρνειται να την υπακουσει και συνεχιζει να σταζει αργα πανω στο τραπεζακι.Ηταν σαν να μην βρισκοταν εκει,σαν να μην το ζουσε εκεινη,σαν φντασιωση μεσα της...
Τιναχτηκε οταν ενιωσε κατι παγωμενο πισω της,αλλα εκεινος την καθησυχασε μ ενα χαδι στο ιδιο ακριβως σημειο.Ηξερε την υφη του χεριου του και τον εμπιστευοταν.Ηρεμησε αμεσως και εμεινε να το απολαυσει....
(154) 

 

Καταραμένο ταξί έρχεσαι πάντα την λάθος στιγμή. Σε κάλεσε κανείς? Λάθος! Το κάλεσες. Έπρεπε…Φθάνει σπίτι της… Χαϊδεύει τα σημάδια της. Τα γλύφει. Είναι σημάδια από το δικό της λυσσασμένο στόμα. Είναι τα σημάδια από τα κοφτερά του δόντια. Ακόμα καίνε. Της αρέσει. Τα κοιτά στον ολόσωμο καθρέφτη που έχει στο υπνοδωμάτιο. Έχει κάτι δικό του. Την μυρωδιά του κορμιού του. Της ανάσας του. Η καρδιά της χτυπά δυνατά. Τα πόδια και τα χέρια της τρέμουν ακόμα. Από ευχαρίστηση και ηδονή. Τελικά τι είναι αυτό που μένει? Τα σημάδια ή η εικόνα από τη νύχτα που πέρασε? Και τα δυο. Η ραχοκοκαλιά κουνιέται ακόμα νομίζοντας ότι ανασαίνει πάνω της…ή την αγγίζει με τα παγωμένα θεϊκά χέρια του. Τη φιλά. Αγγίζει το στήθος της με απαλές κινήσεις.. Όχι πάντα. Έχει τον τρόπο του. Εκεί που την χαλαρώνει μονομιάς την κάνει να βγάζει ήχους που ούτε εκείνη το φανταζόταν. Την κοιτά και παγώνει..

 

Απολαμβάνω την αίσθηση… Μπορώ να νιώσω την παραμικρή αντίδραση του κορμιού σου, καθώς σε έχω βάλει μπρούμυτα πάνω στα γόνατα μου. Την καρδιά σου να χτυπάει σε γρήγορους ρυθμούς, το χέρι σου να γραπώνεται σχεδόν στη γάμπα μου σε κάθε χτύπημα, ο κορμός σου να συσπάται, τα πόδια σου να τρέμουν και ο ερεθισμός σου να μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο. Χαμογελάω… δεν μπορείς να με δεις. Σηκώνω το χέρι μου, που με δύναμη προσγειώνεται ξανά στα καπούλια σου. Το δέρμα κοκκινίζει και τα δάχτυλα μου αφήνουν τα σημάδια τους επάνω σου. Επαναλαμβάνω την κίνηση και η ανάσα σου γίνεται βογκητό. Η αρμονία του πόνου και της ευχαρίστησης. Κλείνω τα μάτια και συνεχίζω. Χτύπημα… σπασμός… βογκητό… ερεθισμός… το δέρμα να καίγεται, ολοένα και πιο πορφυρό και ο ιδρώτας σου που στάζει και κυλά ανάμεσα μας. Αυτή είναι η μυρωδιά, ο ήχος, η γεύση, η όψη, η αίσθηση της απόλαυσης…

 

Απάντηση: 150 λέξεις

.............................
Δακρυα αναμεμιγμενα με γελιο .. μια ψυχη κοιταει το φεγγαρι ..ποιον να σκεφτετε αραγε..εκεινον ποΥ την πληγωσε? εκεινον που ηρθε να την λυτρωσει απο την αγωνια της? εκεινον που αγαπαει ισως ..την ομορφη αγαπη της? τον Αφεντη της?? τι ειναι ..αραγε..?που ειναι γιατι δεν ειναι μαζι της ? μπερδεμενη ειναι..Στα ποδια σκορπισμενα τα τσιγαρα της κανει κρυο αποψε ...περπαταει χαμενη στις σκεψεις .ο Λευκος Πυργος .. το λιμανι της τραγουδα εκεινη του κλινει το ματι.. βυθιζεται παλι στις σκεψεις της Κοιταει ενα νεαρο ζευγαρι αγκαλιασμενο.. και της ζεστενεται η καρδια ΔΙΩΞΕ ΜΑΚΡΥΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΚΡΥΒΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ και ειναι τοσο ομορφα ΔΩΣΕ ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΣΟΥ... ΖΗΣΕ ... ΚΑΝΕ ΤΟ ΑΕΤΟ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙ ΠΑΛΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ...
σε μενα και σε μια σκια...

 

Τα παντζούρια στο δωμάτιο κλειστά. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι, αισθάνομαι από πάνω μου το ιδρωμένο του σώμα. Κλείνω τα μάτια, βυθίζομαι στις σκέψεις μου. Το τρίξιμο του κρεβατιού με αποσπά.
Ύστερα τον παρατηρώ την ώρα που κοιμάται πλάι μου, την ώρα που πίνει τον καφέ του, την ώρα που είμαι εκεί δίπλα του, δίχως περιστροφές, δίχως αποδράσεις. Εκείνες ακριβώς τις στιγμές που είμαστε αυτό που είμαστε.
Του χαμογελώ. Αυτή η τεράστια σιωπή αναμεσά μας. Αυτές οι λέξεις που δε λέγονται και που συχνότερα παραφράσοντε, βολεύουν.
Σκέφτομαι συχνά, οτι ίσως και να μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη μαζί του. Δική του. Να περιμένω την επόμενη αφιξή του, τα χάδια του, το βλέμμα του την ώρα που με πηδάει, την ανάσα του την ώρα που κοιμάται. Ένα αστείο. Τινάζουμε τις στάχτες απο τα τσιγάρα μας . Η ώρα περνάει. Τον αποχαιρετώ στην εξώπορτα του σπιτιού μου πάντα με ενα φιλί. Πάντα επισκέπτης στο μικρό μου χώρο