150 λέξεις

BDSM καθημερινότητας

Ξυπνητήρι νωρίς.
Έλεγχος κινητού.
Καθημερινή προετοιμασία. Καμία διαφορά.
Λάθος κίνηση. Πόνος.
Τσιγάρο στο παράθυρο.
Πρωινό τραπέζι γεμάτο συνεργασίες.
Άγχος.
Μισή κούπα δυνατού καφέ. Φίλτρου.
Τσιγάρο έξω.
Στομάχι κόμπος, από τα νεύρα.
Κρύο, χωρίς βροχή.
Μετακίνηση. Έλεγχος κινητού.
Τσιγάρο έξω.
Check in, register, χάρτης, κατάλογος.
Mέρες μέσα σε κουβούκλια.
Φωτισμός φθορισμού.
Περπάτημα, ψάξιμο.
Διάλειμμα, τσιγάρο έξω.
Πολύ περπάτημα.
Χρώματα, σχήματα.
Ήχοι από τα μεγάφωνα.
Διάλειμμα, τσιγάρο έξω.
Κόσμος, χειραψίες, χαμόγελα.
Λάθος κίνηση. Πόνος.
Θόρυβος, ζαλάδα, πονοκέφαλος.
Τελευταία συνεργασία.
Τσιγάρο έξω.
Αναχώρηση. Έλεγχος κινητού.
Συζήτηση πεπραγμένων.
Νύχτες παρέας.
Προγραμματισμός αυριανής μέρας.
Αλλιώτικη κουζίνα. Καλή όμως.
Ευγενικά γκαρσόνια.
Πολλά ποτά.
Τσιγάρο έξω.
Συμπαθητική μουσική, όχι τέλεια.
Θόρυβος, ζαλάδα, βαβούρα.
Έλεγχος κινητού.
Καλό tip.
Ταξί.
Τσιγάρο στο παράθυρο.
Σεντόνια λευκά, καλοσιδερωμένα.
Ξυπνητήρι για αύριο.
Έλεγχος αυριανού προγράμματος.
Άγχος, κούραση.
Κόκκινα μάτια.
Ένα ακόμα.
Τελευταίο τσιγάρο.
Μαξιλάρια πουπουλένια, άβολα.
Έλεγχος κινητού.
Απίστευτη κούραση.
Λυτρωτικός ύπνος. Από την αριστερή πλευρά.
Καληνύχτα!

 

ensemble ... ou non

Οικογενειακό τραπέζι, όπως κάθε Κυριακή. Παιχνίδι με τα πιτσιρίκια, ίσως καμία βόλτα για καφέ, συζήτηση για τα σχολεία, ερωτήσεις για την κατάσταση των πιο ηλικιωμένων μελών της οικογένειας. Και sms.
Αργότερα, σπίτι. Σκοτεινιάζει.
Εκείνος είναι στον καναπέ {του} με το μποξεράκι κι ένα T-shirt. Λάπτοπ στο ξύλινο τραπεζάκι.
Εκείνη στο κρεβάτι {της} με νυχτικό, αρκετά μακρύ για να καλύπτει τα κόκκινα σημάδια στο σώμα της. Λάπτοπ στα πόδια.
“Νομίζω με πείραξε εκείνο το τσιγάρο.”
“Ωχχ, είσαι καλά;”
"Μα, βλέπεις τι μαλακίες λέει ο χαζός; Είναι δυνατόν να τον πιστεύουν;"
"Ναι, οι ψηφοφόροι δεν παίζονται."
"Θα ξεράσω!"
"Στη ΝΕΤ έχει ταινιούλα!"
"Χαζή σειρά είναι, αλλά τη βλέπω κι εγώ!"
"Το ξέρεις ότι δε βλέπω ποτέ μόνη θρίλερ, έτσι;"
"Θέλω το φάντασμα να βιάσει την αραπίνα!"
"Φυσικά και θα το ήθελες! Ανώμαλος δεν είσαι?"
“Πειράζει πολύ αυτό;”
“Τους άλλους δεν ξέρω, εμένα πάντως καθόλου!”

 

Σήμανση αυτού του μηνύματοςη χρηση της ραπτομηχανής στις αρχες του 20αιώνα

διηγείται ο pouillet συνιστά όχι μονάχα αιτία αλλα και μέσο αυνανισμού..Κάποτε στη διάρκεια μιας επίσκεψης σε εργοστάσιο υπήρξε μάρτυρας της ακόλουθης σκηνής.μέσα στον ομοιόμορφο θόρυβο που παραγόταν απο ραπτομηχανές αντιληφθηκα ξαφνικά ότι μια απο αυτές λειτουργούσε πιο γρήγορα απο τις υπόλοιπες .Κοιταζα το άτομο που στεκόταν πισω της:ήταν μια καστανή κοπέλα το πολυ εικοσι χρονών.ενοσω εργαζόταν μηχανικά το πρόσωπο της φωτιζόταν το στόμα και τα χέρια της άνοιγαν ενω η κίνηση των ποδιών της πάνω στα πετάλια της μηχανής γινόταν ολο και πιο γοργή.Σε λίγο είδα τα ματια της να διαστελλονται τα βλεφαρα της να χαμηλωνουν το προσωπο της να χανει το χρωμα του το κεφαλι της να πεφτει πισω τα χερια και τα ποδια της να χαλαρωνουν.Η πνιχτη κραυγη που αφησε ο βαθυς αναστεναγμος που την ακολουθησε έσβησαν μεσα στην πολυβουη αιθουσα.Για μερικες στιγμες η κοπελα εμοιαζε να εχει χασει τις αισθησεις της.σχεδον αμεσως ομως τραβηξε το μαντιλι της και σκουπισε τους κροταφους της που γυαλιζαν απο τον ιδρωτα.το βλεμμα της μεθυσμενο ακομα σταθηκε στις συναδελφους της τις κοιταξε ντροπιασμενη και επεστρεψε στην εργασια της ...
Οι γιατροί αφαιρούν διάφορα παράξενα σώματα απο τη φυλακη του κόλπου.βελόνες ,καρφιτσες και σε αυτη την εποχη οι ανδρες δεν υπολειπονται στην ευρηματικοτητα των γυναικων.Χρησιμοποιουν για τη διείσδυση μια ευρεια γκαμα σωματων οπως το στρωμα του κρεβατιου...
Αποσπασμα απο το εγκωμιο στον αυνανισμο

 

να φεύγει πριν με βαρεθεί ...

“Την Πέμπτη, στις 15.00.”
“Ορλί;”
“Ναι.”
“Θα περιμένω στο Mercure.”

Έστειλε μήνυμα με τον αριθμό δωματίου. Πάντα το ίδιο γινόταν: της έλεγε το αεροδρόμιο, του έλεγε το ξενοδοχείο. Ήταν το τελετουργικό του ζευγαρώματός τους.

Όργωνε την υφήλιο για τη ναυτιλιακή εταιρεία. Ήξερε όλους τους καπετάνιους με τα μικρά τους ονόματα. Φρόντιζε να πάνε όλα ρολόι, με ΚΑΘΕ μέσο και ΚΑΘΕ τρόπο. Αν έκανε κάτω από πέντε ταξίδια το μήνα, θεωρούσε ότι είχε μείνει πολύ στο σπίτι.

Εκείνη είχε βάση στο Άμστερνταμ. Στη σύμβασή της είχε ρητό όρο πως θα λείπει για όσες μέρες χρειάζεται, για προσωπικούς λόγους. Δούλευε υπερωρίες, Σαββατοκύριακα κι αργίες, για να προλαβαίνει τις διορίες.

“Δεν κουράστηκες να με συναντάς για λίγες ώρες κάθε φορά;”
“Αν με βλέπεις κάθε μέρα, θα με βαρεθείς, καλέ μου. Έτσι ξέρω πως με αποζητάς.”
“Τετάρτη, στο Σπλιτ.”
“ΟΚ, θα σε ενημερώσω πού.”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

«Μην αργήσεις θα πάρω πάλι σε λίγο »
«Μάλιστα Γ. Μου»
Πρέπει να ντυθώ δεν έχω χρόνο .
Το τηλέφωνο χτυπά.
«Βλέπω μια πινακίδα … Που στρίβω.»
Γαμώτο άργησα έχασε την στροφή πρέπει να τον καθοδηγήσω μέσα στην πόλη .
«Μείνε εκεί , Φορώ παπούτσια & έρχομαι !!»
Πάρε τα κλειδιά ΓΡΗΓΟΡΑ .
Κατέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά βγήκα στο σκοτάδι τα μαλλιά μου υγρά ,βρέχει .
Ποιος γαμάει κ την βροχή. Πέρασα το πάρκο σε 30sec τέτοιες επιδόσεις ούτε όταν ασχολούμουν με στίβο, τρέχα. Τα πνευμόνια μου πονούν , σκάσε και τρέχα , σκυλιά μου γαβγίζουν η βροχή δυναμώνει . Δεν μπορώ να πάρω ανάσα , μην σταματάς.

Κάποιος στο σκοτάδι με ένα κοστούμι και μια ομπρέλα , Εσύ είσαι ;
Ναι Εσύ Είσαι !!!!!

Άνοιξες τα χέρια σου χώθηκα μέσα , βρήκες τα χείλη μου απάντησα στο φιλί σου ξέπνοη με όλη μου την ψυχή .
Καλώς με βρήκες …

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Πέρασε απαλά τα χέρια του γύρω μου .
«Κλάψε» είπε «εγώ είμαι δω για σένα»
Το δέρμα μου καίει, τρέμω ολόκληρη. Κάθομαι στην αγκαλιά του. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά.
Κλαίω. Γιατί πονούσα; Γιατί επιτρέπω αυτό τον πόνο;
«Ήμουν σχεδόν έτοιμη να σε σταματήσω» του είπα.
«Έτσι ε;» μου απάντησε χαμογελώντας.
Χαμογέλασα κι εγώ διστακτικά.
«Πάρε θέση» με διέταξε.
Τον κοίταξα στα μάτια σαστισμένη. Γύρισα, έσκυψα.
«Μέτρα» με διέταξε.
Η ζώνη έπεσε στους ήδη ερεθισμένους από πριν γλουτούς μου.
«Ένα»
Πονάει…
«Δύο»
Γιατί πονάω;
«Τρία»
Το διάλεξα. Το ήθελα. Ήθελα Εσένα.
…
«30»
Το κορμί μου θα δεχτεί ό,τι και αν θέλεις να του κάνεις.
…
«40»
Έτσι λέω εγώ το «σ’ αγαπώ» μου.
…
«50»
Το δέρμα μου καίει μα είσαι εκεί και με δροσίζεις. Μου βάζεις κρέμα και με χαϊδεύεις τρυφερά.
«Σ’ ευχαριστώ» μου λες. «Γιατί;» ρωτάω.
«Γιατί με κάνεις άνθρωπο…» μου απαντάς. «Γιατί διώχνεις τη Νύχτα»

Σ’ αγαπώ.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Δέκα χρόνια. Δέκα χρόνια πέρασαν.

Έμενε ένα βράδυ. Ένα βράδυ.

Το φεγγάρι σκορπίζει τα σκοτάδια. Μία μέρα ακόμα.

"ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ" ούρλιαξε ο δαίμονας μέσα μου.

Ξέρω γιατί είμαι σαδιστής. Ξέρω γιατί κουβαλάω τη νύχτα μέσα μου.

"ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ. ΕΣΥ ΕΣΥ ΕΣΥ"

Πώς είναι δυνατόν να ερωτευτώ έναν άνθρωπο μέσα σε μερικές μέρες; Δέκα χρόνια είχαν περάσει από τη μέρα που απαρνήθηκα τη Γαλάτεια.

Σα να την έβλεπα μπροστά μου.

ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;;; ΤΙ ΠΑΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ; ΤΙ ΠΗΓΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΕ;

Σηκώνομαι μέσα στη νύχτα και πάω να την βρω. Να βρω την γυναίκα που σκορπίζει τα σκοτάδια μου.

Έρχεται τρέχοντας μέσα στη βροχή. Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία.

Μου χαμογελάει. Με έχει συγχωρήσει. Νιώθω τόση ευτυχία που νομίζω ότι θα σκάσω.

ΜΥΡΤΩ Σ' ΑΓΑΠΩ.

 

χρυσός κανόνας

Γνωρίστηκαν στο φροντιστήριο. Βγαίνανε μαζί στα κλεφτά. Η επαρχία δεν συγχωρεί πολλά-πολλά. Δεν είχε ακόμα κλείσει τα 15 της. Εκείνος ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερος. Είχε βελούδινη φωνή. Περνούσε πολλά βράδια με το walkman στο αφτί, ακούγοντάς τον να της κάνει αφιερώσεις, σε πειρατικό σταθμό της εποχής.

Τα νέα για τους δυο τους, κυκλοφόρησαν γρήγορα από σχολείο σε σχολείο. Όπως και οι φήμες, που, ως συνήθως, οργίασαν.

Στο διάλειμμα, την πλησίασε μία φίλη, στο προαύλιο του σχολείου.
“Ξέρεις τι είπε χθες στον {...} ο {...} από το {...} λύκειο;”
“Τι;”
“Ότι σε πήδηξε και ότι είσαι, λέει, έγκυος!”

Το σκέφτηκε για λίγα δευτερόλεπτα. Απάντησε με κάθε σοβαρότητα:
“Ε, ναι! Δεν είδατε που έκοψα το ποτό και το τσιγάρο; Δεν κάνει, τώρα με την εγκυμοσύνη!”

Η φίλη έμεινε αποσβολωμένη να την κοιτάζει, μέχρι που κατάλαβε τι εννοούσε: οι γελοίοι άνθρωποι, αυτογελοιοποιούνται αρκετά από μόνοι τους. Πάντα!

 

διαπραγμάτευση

“Αλήθεια, θα ήθελες να ...”
“Α, ναι! Φυσικά!”
“Κι εγώ, τι θα λάβω σε αντάλλαγμα;”
“Θα σου στείλω {...} αν και θα παραξενευτεί λίγο!”
“Το ξέρεις πως, σε μια διαπραγμάτευση, ο πρώτος που ορίζει τίμημα, έχει ήδη χάσει, έτσι;”

{Σοβαρό επαγγελματικό ύφος. Το κατέχει το άθλημα.}
“Έχεις δίκιο, θα έπρεπε να είχα πει {...}”

{Χαμόγελο. Δεν το ξέρεις, αλλά μόλις με έφτιαξες!}
“Ακριβώς! Τώρα, πρόσφερέ μου κάτι περισσότερο από το αρχικό!”

{Πήρες φόρα, έτσι;}
“Κανονικά θα έπρεπε να μου δώσεις ένα ντέμο και {...}”

{i *luv* this game!}
“Επειδή θα χάσουμε το χρόνο μας έτσι, κι επειδή, βαριέμαι να ετοιμάσω ντέμο {ναι, μπορώ!} κάνε μου άλλη προσφορά!”

“ΟΚ, θα {...} Κι αν αυτή η ατάκα βγει παραέξω, σε σκότωσα!”
“Μμμμ ... σε λατρεύω γι' αυτό που μόλις είπες!”
“Λύγισα!”
“Check your mail!”

 

Αποφάσεις

“Μμμμάλιστα!”
“Αυτάαα ...”

{Παύση. Αμηχανία. Θλίψη.}

“Αργά ή γρήγορα, θα το μετανιώσει. Και θα υποστεί τις συνέπειες.”
“Καλά, μαλάκας είσαι; Ποιος σου είπε ότι θέλω να το μετανιώσει!?;”
“...”
“Τι νόημα θα είχε;?! Δεν έχει νόημα να παραδεχτεί ότι έκανε λάθος ... *Αν* έκανε! Γιατί, τελικά, μπορεί και να μην έκανε!”

{Παύση. Αμηχανία. Δυσπιστία.}

“Ό,τι πεις εσύ, κοριτσάρα μου!”
“Να σου πω κάτι; Μακάρι να μην έκανε!”
“Άλλο αυτό! Δεν ευχήθηκα κάτι τέτοιο.”
“Το ξέρω ... Σόρι, δε σε κατηγορώ. Δεν ήθελα να ακουστεί έτσι ... Ασχέτως αν, καθαρά εγωιστικά, θα ήθελα πολύ να είχαμε δοκιμάσει κάποια πράγματα.”

{Παύση. Αμηχανία. Μια μικρή θλίψη.}

“Μάλιστα! Και τώρα;”
“Τώρα, τίποτα. Τώρα, συντονιστείτε στην ΕΡΤ και συνεχίζουμε με το ποικίλο μας πρόγραμμα.”
“Έτσι σε θέλω!”
“Έτσι είμαι.”

{Παύση. Αμηχανία. Προβληματισμός.}

“Θα τα πούμε από κοντά.”
“ΟΚ.”

 

Απάντηση: 150 λέξεις

- "Στη θέση σου, μαϊμού" της λέω παιχνιδιάρικα.

Τσακίζεται να γονατίσει φορώντας αυτό το χαμόγελο που κάνει την καρδιά μου να λιώνει. Είναι διαφορετικό χαμόγελο. Δεν ξέρω πως να το περιγράψω, είναι διαφορετικό. Λάμπει το πρόσωπό της.

Μου αγκαλιάζει τα πόδια, γέρνει το κεφάλι της και με κοιτάζει στα μάτια, μ' αυτό το χαμόγελο.

- "Σήκω πάνω να κάνουμε σκληρό SM" τη διατάζω.

Σηκώνεται. Με κοιτάζει. Παίρνω τη ζώνη.

- "Σκύψε" τη διατάζω.

Σκύβει.

Παρατάω τη ζώνη και αρχίζω να τη γαργαλάω στη μέση όπως είναι σκυμμένη. Χάνει την ισορροπία της και μαζί την χάνω κι εγώ και πέφτουμε στο κρεββάτι και γελάμε σαν παιδάκια.

Την κάνω δικιά μου.

- "Μου αποσπάς την προσοχή! Θα τιμωρηθείς γι αυτό!"

Ξαναρχίζω το γαργάλημα.

Αχ, έρωτα!

 

Pitch black

“Μαύρο, κατράμι, πίσσα!”
“Σοβαρά μιλάς;”
“Ματζίκα ντε Σπελ!”
“Απαιτώ φωτογραφία!”
“Θα την έχεις, αύριο το πρωί.”
“Γιατί όμως τώρα;”
“Επειδή τώρα μπορώ!”
“Δηλαδή; Τι άλλαξε τώρα;”
“Το χάπι.”
“Σόρι. Είναι λίγο θλιβερό.”
“Ε και; Το πρώτο είναι; Ή το τελευταίο;”
“Ώρες ώρες απορώ πώς αντέχεις, ρε φιλενάδα!”
“Έχω γερή κράση.”
“Σε βλέπω να έρχεσαι με το πλοίο της γραμμής. Να θυμηθώ να σου βγάλω αντικλείδι, να μπεις αν έχω υπηρεσία.”
“Νομίζω είναι το πιο γλυκό πράγμα που μου έχεις πει, εδώ και τρεις μήνες!”
“Θα σε φροντίσω. Θα σε φροντίζω.”
“Ναι, καλό μου, θυμάμαι. Σε ευχαριστώ, ειλικρινά. Το εκτιμώ απεριόριστα, αλλά δε θα χρειαστεί. Έχω και για αλλού αντικλείδια.”
“Δεν επιμένω. Εσύ ξέρεις!”
Δε χρειαζόταν να πει άλλα.
“Btw, σε περιμένω για εκείνον τον καφέ όταν ανέβεις.”
“Deal!”