150 λέξεις

Δε θυμόταν πού και πώς την είχε γνωρίσει. Μπορεί απλά να στοίχειωνε τα όνειρά του, τις φαντασιώσεις του. Πάντα η ίδια γυναίκα: δυναμική, έξυπνη μα πάνω απ’ όλα παθιασμένη. Την προτιμούσε από αυτές που ήταν έτοιμες να του δοθούν μεμιάς, να υπακούσουν σε κάθε του νεύμα, σε κάθε του εντολή. Ήξερε πως ήταν δύσκολο να την κατακτήσει. Ένας ανελέητος αγώνας για κατίσχυση. Ένα ερωτικό παιχνίδι για δυνατούς παίχτες, χωρίς όρια, χωρίς κανόνες. Πάνω απ’ όλα όμως, χωρίς νικητές και ηττημένους. Μόνο έντονα αισθήματα: πόνος, πάθος, ηδονή.

Ξύπνησε ιδρωμένος. «Όνειρο ήταν και πέρασε», σκέφτηκε. Κι όμως, το λευκό της κορμί, γεμάτο από τα σημάδια του ήταν εκεί, δίπλα του. Κοιμόταν ήσυχη, σαν μικρό παιδί. Ίσως κατά βάθος αυτό να ήταν: ένα κακομαθημένο παιδί, έτοιμο να αρπάξει αυτό που θέλει, χωρίς να λογαριάζει τίποτα και κανέναν. Χαμογέλασε αυτάρεσκα και ξεκίνησε τη μέρα του…

 

Καπνίζει στο μπαλκόνι κοιτώντας την πόλη. Ο άνεμος χαϊδεύει το κόκκινο φόρεμά της. Την αφήνω να μ'ακούσει να πλησιάζω.

“Τί βαρετό πάρτι.”

“Δεν ήρθα για το πάρτι. Ήρθα για σένα. Είσαι ότι χρειάζομαι. Τα μάτια σου.”

“Τί βλέπεις στα μάτια μου;”

“Βλέπω μια αλλόκοτη ηρεμία. Βαρέθηκες να κρύβεσαι. Είσαι έτοιμη να αντιμετωπίσεις αυτό που έχεις να αντιμετωπίσεις. Αλλά δε θέλεις να το κάνεις μόνη.”

“Έχεις δίκιο. Δε θέλω να το κάνω μόνη.”

Ο αέρας σφυρίζει σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Είναι απαλή και ζεστή στα χέρια μου. Τα χείλη της τρέμουν καθώς τα παίρνω απαλά στο στόμα μου. Της λέω οτι όλα θα πάνε καλά. Οτι θα την πάρω να φύγουμε. Της λέω οτι την αγαπώ.

Ο σιγαστήρας κάνει τον πυροβολισμό ψιθύρισμα. Σωριάζεται στα χέρια μου. Την κρατάω αγκαλιά μέχρι να σταματήσει να αναπνέει. Ποτέ δε θα μάθω τί τι στοίχειωνε.

Θα εξαργυρώσω την επιταγή το πρωί.

(Adapted from Sin City by Frank Miller)

 

Ανοίγω τη ντουλάπα του, ώστε να πάρω τις πυζάμες μου. Βρίσκω ένα σετ εσωρούχων χμμ δεν είναι στο νούμερό μου σκέφτομαι. Ματάκια τι είναι αυτό. Σιωπή... Για σένα γλυκιά μου. Βρε μαλάκα από πότε φοράω σουτιέν Νο 3 και δεν το ξέρω. Σιωπή..θα έκανα λάθος. Πες μου τίνος είναι το σουτιέν. Της αδερφής μου. Βρε μαλάκα με δουλεύεις? Αφου αδερφό έχεις. Νιώθω ότι θα εκραγώ. Κάνω μασούρι την κιλότα και του την χώνω στο στόμα. Μην βγάλεις άχνα. Πάω στο μπάνιο ανοίγω το συρτάρι και βλέπω ένα λυπαντικό χρησιμοποιημένο. Ματάκια τινος είναι αυτό? Σιωπή. Κάθομαι και σκέφτομαι που έχω φταίξει.. Μήπως φταίει ότι το νούμερο του σουτιέν μου είναι μετά βίας το Νο1 ή φταίει οτι δεν τον πέρνω απο πίσω. Έφταιξα που άνοιξα την ντουλάπα. Σιωπή. Πέρνω τα εσώρουχα μαζί μου και φεύγω. Μα που πας? Άντε γαμήσου. Σαγαπώ.. Και εγώ.. αλλά πια δε σε γαμώ.

 

- Έλα μέσα μικρό.
Το σκυλάκι ήρθε σιγά-σιγά και κάθισε μπροστά στα πόδια του. Αυτός άρχισε να του χαϊδεύει το κεφαλάκι και τον σβέρκο του και εκείνο κουνούσε ευχαριστημένο την ουρά του. Κάθισαν λίγη ώρα έτσι βλέποντας τηλεόραση. Εκείνος κάπνιζε και το μικρούλι απολάμβανε τα χάδια του.
- θέλεις σήμερα να πάμε βόλτα?
Το σκυλάκι γαύγισε χαρούμενα. Του άρεσε πολύ όταν πήγαινε βόλτα με τον Κύριό του.
Πήγε λοιπόν στο σκυλοσπιτάκι του, πήρε το λουράκι του και βγήκε στον κήπο να περιμένει τον Κύριό του.
Αλλά ξέχασε κατά λάθος την πόρτα ανοικτή, και φύσηξε ένα βοριαδάκι και την έκλεισε με θόρυβο πίσω του.
Δεν φοβήθηκε ούτε στιγμή, ήξερε ότι σε λίγο ο Κύριός του θα έβγαινε για να πάνε την βόλτα που του υποσχέθηκε.
Μια πεταλούδα πήγε και κάθισε αυθάδικα στην μυτούλα του.

View attachment 6173


Απορροφήθηκε τόσο πολύ στο να την χαζεύει που δεν άκουσε την παλιά κλειδαριά που έτριξε πίσω του.

 

Τελειώσαμε το παιχνίδι ξημερώματα. Είχα προλάβει στο τσακ να ρεφάρω, αυτός ήταν εκνευρισμένος που τελικά δε θα άφηνε το τραπέζι με τα κλειδιά της Μπουίκ μου στην τσέπη του.

Αποφάσισα να του πω την αλήθεια.

“Ήμουνα όλο το πρωί με τη γυναίκα σου.”
“Μπα; Και πού την ξέρεις τη γυναίκα μου;”
“Δε με πειράζει να σου πω. Νόμιζε οτι κάποιος με πλήρωνε για να βρω μια γυναίκα με την οποία έχεις πάρε-δώσε.”
“Έτσι είναι;”
“Όχι.”
“Τότε γιατί ήρθες;”
“Για να καταλάβω για ποιό λόγο η γυναίκα σου νόμιζε οτι κάποιος με πλήρωνε για να βρω μια γυναίκα με την οποία έχεις πάρε-δώσε.”
“Και το κατάλαβες;”
“Όχι.”

Ήπιαμε μαζί άλλο ένα ουίσκι στο μπαρ, χωρίς να πούμε πολλά.

(Loosely based σε διάλογο από το The Big Sleep του Raymond Chandler)

 

Μεσημέρι. Σ΄ένα χαζο-σίξτιζ αισθητικής τραπέζι στο "in" μπαρ-καφέ-γκαλερί που ξέραμε κι οι δύο. Απεχθάνομαι την ατμόσφαιρά του από την πρώτη φορά που το 'δα απέξω. Υπεροπτική, σνομπ, χαϊκλασάτη, δήθεν... Κι όμως, έτυχε τελικά να τον φάω στη μάπα το χώρο αυτό, μέχρι που οι σχετικές αναμνήσεις γλύκαναν την αηδία. Εκτός από τον βαριεστημένο ψηλολέλεκα πίσω από τη μπάρα, δεν ήταν κανείς εκεί.

Άνετη και οικεία, είχα πάρει καφέ και τασάκι όταν ήρθε. Αδύνατος και λίγο αδύναμος. Τα μπλε χάντρινα μάτια φωτιά και πάγος. Κυρίως τον άκουγα, τον κοίταγα, το μυστήριο τύπο που παραμένει "μύθος" σε κάποιους χώρους.

"Είδες, τελικά δεν αρκεί η πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση για να ανοιχτεί κανείς." Είναι το μόνο που θυμάμαι ξεκάθαρα πως είπε. Το χέρι του έτρεμε καθώς έριχνε την ΕΨΑ στο ποτήρι. Τον άφησα να φύγει πρώτος. Άφησε μια αύρα μαγείας πίσω του.

Μετά, χαθήκαμε. Είναι μοναχικός άνθρωπος και μάλλον έχει λίγους φίλους. Ποιος ξέρει τι τον βασανίζει. Κράτησε το μύθο... Ας είναι καλά.


​

 

150(-) Εντολές και Ψέματα

Διάβασε.
Σπούδασε.
Έχε εμπιστοσύνη στους πρεσβύτερους, στους εκλεγμένους του λαού, στο στρατό, στην αστυνομία, στη δικαιοσύνη, στην πρόνοια, στη δημοκρατία.
Έχε υπομονή.
Μην είσαι επιθετικός.
Μη θυμώνεις.
Μη ζηλεύεις.
Μη μπλέκεις.
Μη μισείς.
Μην εκδικείσαι.
Πίστευε στο Θεό.
Πίστευε στον Άνθρωπο.
Αυτό είναι καλό.
Αυτό είναι κακό.
Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι καλός.
Αυτό είναι λειτούργημα.
Η σιωπή είναι χρυσός.
Πέρνα απαρατήρητος.
Πρώτα φταις εσύ και μετά οι άλλοι.
Πίστευε αυτό.
Να σκέφτεσαι «έτσι»
Ο άνθρωπος πρέπει να έχει κάνει αυτά μέχρι να πεθάνει.
Το sex πρέπει να απαγορεύεται.
Το sex πρέπει να επιβάλλεται. Κάνε το έτσι, αύριο κάνε το αλλιώς.
Οι φίλοι δεν προδίδουν.
Αγάπα το συνάνθρωπό σου.
Ξέχνα τους και προχώρα, θα το «βρουν» από το Θεό.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν κοιτούν τα λεφτά, οι κακοί μόνο.
Τρώγε αυτό.
Υπάκουσε τον εργοδότη για να μη μείνεις χωρίς δουλειά.
Η ζωή είναι δύσκολη αλλά δίκαιη για όλους.

 

Ξύπνησα ξημερώματα, δίπλα της. Τα λεπτά περνούσαν περπατώντας με τις μύτες των ποδιών, και με το δάχτυλό τους πάνω απ'τα χείλη τους.

Κοιμόταν γυμνή, ξεσκέπαστη. Μύριζε όπως πρέπει να μυρίζει η άνοιξη. Της φίλησα απαλά τα χείλη. Πήρε μια βαθιά ανάσα, το χέρι της έψαξε το σώμα μου. Βρήκε το πρόσωπό μου, ακούμπησε το μάγουλό μου.

Έφερα μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι και κάθησα. Δεν σκεφτόμουνα κάτι. Ήμουν ένας κενός άνθρωπος. Δεν είχα πρόσωπο, ούτε προσωπικότητα, ούτε όνομα. Ήμουνα η χθεσινή εφημερίδα στον σκουπιδοτενεκέ. Την κοίταζα. Στο λαιμό της ήταν ορατός ο σφυγμός της, ένας αργός ρυθμός που θα υπνώτιζε και καβλωμένη μέλισσα το Μάιο. Η ανατολή έμπαινε με το ζόρι μέσα απ'τις γρύλιες για να ζωγραφίσει τρεις ρίγες στον κώλο της, τονίζοντας τα σημάδια από την πόρπη της δερμάτινης ζώνης.

Δεν ήθελε καφέ. “Πρέπει να φύγω,” είπε. “Καταλαβαίνω,” απάντησα.

Πέρασα την υπόλοιπη μέρα καπνίζοντας στο σαλόνι.

 

Είμαι έξω από το σπίτι του μένα κουτί γλυκά. Βρέχει. Ανύπαρχτη η ομπρέλα. Είχαμε ραντεβού στις 3:00μμ. Η ώρα 2:45.Τον κάλεσα στο τηλέφωνο. Ξέρω ότι είχαμε πει στις 3 αλλά.. Έχω γίνει μούσκεμα. Μου αρέσει αλλά τα γλυκά στάζουν στα παπούτσια μου. Ανοίγει την πόρτα της εισόδου. Καλώ το ασανσέρ. Έμενε στον 4 όροφο. Φθάνω. Χτυπώ το κουδούνι καθώς σκούπιζα το πρόσωπό μου από τις στάλες τις βροχής. Ανοίγει. Μου τα χώνει επειδή έφθασα νωρίτερα. Μείνε εδώ. Μου κλείνει την πόρτα κατάμουτρα. Τι τρόπος!!! Στέκομαι κουράζομαι. Κάθομαι στο πάτωμα έξω από την πόρτα. Ρουφώντας τη μύτη μου. Κόβεται το ρεύμα στην πολυκατοικία. Σκοτάδι. Παραμένω χάμω σα άπορο. Θέλω να φάω τα γλυκά. Δεν το κάνω ήταν για κείνον. Άφαντος...Με πέρνει ο ύπνος.Ανοίγει την πόρτα. Μου δίνει ένα ποτήρι με καφέ. Πιες τον και τράβα για δουλειά. Μα...μαμούνια. Πάω στο γραφείο. Είμαι και βρεγμένη και σιροπιασμένη από τα γαμημένα τα γλυκά.

 

Ανεβαινει στο τρενο. Δεν εχει θεση, καθεται εξω απο την τουαλετα. Βγαζει το κινητο απο την τσαντα για να του στειλει μηνυμα. Συνηθισμενα πραματα. Ανυπομονουν να βρεθουν ο ενας διπλα στον αλλον. Το τρενο ξεκινησε. Ξαφνικα, μια χαμογελαστη φατσα διπλα της. Παγωσε.
-Που στελνεις μηνυμα;
-Στην Ρ.
- Για να δω.
- Μολις τελειωσε η μπαταρια κ εκλεισε.
-Δεν τον χωρισες τελικα.
-Τον χωρισα μωρο μου. Εσυ πως κ βρισκεσαι εδω;
-Ηρθα να σου κανω εκπληξη, να κατεβουμε μαζι.
-……..
Παυση. Μεχρι να φτασουν δεν της ειπε τιποτα γι αυτο το θεμα. Αυτη ομως ειχε τρελαθει…..Το κρανος, θα δει το κρανος και τα πραματα και θα χουμε παλι φασαριες……
Φτανουν ξημερωματα κουρασμενοι….
Μπαινουν στο σπιτι….
Αρχιζει και ψαχνει, ειναι σιγουρος οτι του ειπε ψεματα και δεν τον χωρισε….Καπου θα βρει τα πραματα……Γιατι του το ξανακανε αυτο; Γιατι ειναι ακομη μαζι της;
Δεν βρισκει τιποτα…..
-Ειδες που δεν με πιστευες; Σου ειπα οτι τελειωσε……
-Συγγνωμη………


Ευτυχως ειχε τα κλειδια και ηξερε οτι αν ολα ηταν καλα, δεν θα χε κλειστο το κινητο της.

 

Για μια ακόμη φορά άυπνος. Καπνίζει και πίνει στην κουζίνα και αναπολεί τις μέρες & τις νύχτες που χάθηκαν. Γιατί! Γιατί τον πονά ακόμα? Φταίει το βασανισμένο του μυαλό ή η πονεμένη του καρδιά. Τι πρέπει να κάνω. Πρέπει να γίνω πιο δυνατός. Σκέφτηκε. Ίσως να χρειάζομαι βοήθεια. Μα δε θέλω. Πιστεύω πως θα τα καταφέρω. Δεν είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που.. Αρπάζει τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Φθάνει. Πονάει. Δακρύζει. Είναι εγωιστής δεν αφήνει το δάκρυ να γίνει κλάμα. Ίσως να έπρεπε. Κοιτάει δεξιά & αριστερά μήπως τον βλέπει κανείς. Θόρυβος. Κάποιος του κορνάρει. Μια ολοκαίνουργια μπουλντόζα. Τα θεμέλια τρέμουν. Θα πέσουν. Πέφτουν. Σύννεφο σκόνης. Βήχει. Και όμως κλαίει. Αναμνήσεις 40 χρόνων. Κατεδαφίστηκε…Έχασε το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε.. Για πάντα. Ήταν αυθαίρετο. Έτσι του είπαν. Επιστρέφει στο διαμέρισμα. Το χλωμό του πρόσωπο θα παραμείνει χλωμό για ώρες ίσως και μέρες.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

Δεν ένιωθε ποτέ μοναξιά… δεν ένιωθε συχνά την ανάγκη να είναι με άλλους…. Της άρεσε η ατέλειωτη σιωπή και το σκοτάδι, όπως μπορούσε να χαίρεται και τη βοή της ανθρώπινης επαφής. Ένιωθε χαρούμενη και πλήρης μόνη και με τους άλλους. Πάντα την ξάφνιαζε το γεγονός ότι οι άνθρωποι αναζητούν εναγωνίως άλλους ανθρώπους, διαρκώς, διακαώς, αδιάκριτα, ανέλεγκτα… λες και αν μείνουν μια στιγμή ακίνητοι, σιωπηλοί, μόνοι, θα βιώσουν θάνατο…Δεν μπορούσε να το καταλάβει…

Μα σήμερα, με τα μάτια ανοιχτά κοιτούσε το ταβάνι και για πρώτη φορά δεν έβλεπε σχήματα, (το αγαπημένο παιχνίδι της) ο ήχος των σεντονιών έτριζε σκληρά στα αυτιά της, και στο ραδιόφωνο η μουσική δεν την ταξίδευε πουθενά. Ένιωθε το ανείπωτο μουντό και βαρύ… ένα δάκρυ ξέφυγε άθελα και κύλησε λυπημένο στο μάγουλο…

Ένιωθε μόνη, πολύ μόνη…
Μοναξιά, απέραντη μοναξιά, μέσα στην αγκαλιά του. Την πιο φριχτή μοναξιά….