150 λέξεις

Σβήσε το φως. Όχι από τον διακόπτη, απ τα μάτια σου. Άκου μόνο την φωνή μου που σαν καρφί θα τρυπαει το μυαλό σου.

Σε δένω γύρω απ το λαιμό ανάμεσα από τους γλουτούς και από τους αστραγάλους.
Εδω θα μείνεις ακίνητη και σιωπηλή θέλω να ακούω μόνο τον αναστεναγμό και τα βογκητά σου...

Αρχίζω να σε χαϊδεύω να σε χτυπάω απαλά στην αρχή για να ζεσταθείς. Σε νιώθω να καις από την ηδονή που σου δημιουργεί η παρούσα σκηνή.

Περασε αρκετή ώρα. Έχει μουδιασει όλο σου το κορμί και λύνω το (εμπόδιο) Που χώριζε εσένα από μένα. Σήκω και στάσου στον τοίχο. Να με κοιτάς στα μάτια συνέχεια. Απόψε θα τελειώσεις μόνο με το βλέμμα μου.

Κάτι ψιθιρισες και ένα δυνατό χτύπημα προσγειώθηκε στα μάγουλα σου... Ήταν και αφορμή για να τελειώσεις και να χαθείς στην αγκαλιά μου... Ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο για το τελος!!!

 

Ο χρόνος σταμάτησε.

Μυρίζω τη σκόνη στην ατμόσφαιρα, σκόνη και σπέρμα.

Ο ολόσωμος καθρέφτης απέναντί μου είναι αμείλικτος. Για σένα είναι παράθυρο, όχι παράθυρο... οθόνη.

Ο χρόνος ξεκινάει και πάλι, αργά αυτή τη φορά. Πολύ αργά.

Όνειρο θα είναι.

Νοιώθω πόνο, στο δέρμα μου, στα κόκκαλα, στο μυαλό μου.

Με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Η στιγμή είναι κακή,
σταματάει, ξεκινάει, κρατάει ώρες ή μόνο δευτερόλεπτα.

Πρέπει να μου το μάθεις αυτό το κόλπο, σου λέω.
Ακόμη περιμένω.

Η στιγμή ξεκίνησε κακή, κι' ήταν βράδυ. Το πρωί έμοιαζε με όνειρο αλλά στο μυαλό μου υπήρχε ησυχία.
Για λίγο έστω.

Προσπαθώ να κοιτάξω μέσα από το παράθυρο αλλά βλέπω μόνο την οθόνη.

Κάποια στιγμή θα το μάθω αυτό το κόλπο και θα κρατάω όλες τις στιγμές σαν ταινία, θα τις προβάλλω στην οθόνη για να τις βλέπεις μέσα από τα μάτια μου.

Ελπίζω μόνο να μην είναι καθρέφτης.

Ο χρόνος ξεκίνησε, κράτα τον εσύ. Εμένα πάντα μου ξεφεύγει.

 

Στέκομαι μπροστά από ένα κοινό περίπου 300 με 400 ανθρώπων, οι περισσότεροι από τους οποίους μου είστε εντελώς άγνωστοι. Ομοίως, δεν ξέρω όλους τους ανθρώπους που οργάνωσαν και δούλεψαν για αυτή την εκδήλωση Δεν ξέρω τον πιλότο και το πλήρωμα του αεροπλάνου που με έφερε εδώ, χθες, στο Λονδίνο. Δεν ξέρω τους ανθρώπους που εφηύραν και κατασκεύασαν αυτό το μικρόφωνο και αυτές τις κάμερες, που καταγράφουν αυτά που λέω. Δεν ξέρω τους ανθρώπους που έγραψαν όλα τα βιβλία και τα άρθρα που διάβασα για να προετοιμαστώ για αυτή την ομιλία Και σίγουρα δεν ξέρω όλους τους ανθρώπους που μπορεί να βλέπουν αυτή την ομιλία μέσω διαδικτύου, κάπου στο Μπουένος Άιρες ή στο Νέο Δελχί.

Ωστόσο, αν και δεν γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο, δουλεύουμε μαζί για να δημιουργήσουμε αυτή την παγκόσμια ανταλλαγή ιδεών. Αυτό είναι κάτι που οι χιμπατζίδες δεν μπορούν να κάνουν. Επικοινωνούν, βέβαια, αλλά δεν θα βρείτε ποτέ έναν χιμπατζή να ταξιδεύει σε μια μακρινή ομάδα χιμπατζήδων για να δώσει μια ομιλία για μπανάνες ή για ελέφαντες, ή οτιδήποτε άλλο που μπορεί να ενδιαφέρει τους χιμπατζίδες. Η συνεργασία βέβαια δεν είναι πάντοτε καλή. Όλα τα φρικτά πράγματα που έχουν κάνει οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της ιστορίας – κι έχουμε κάνει μερικά πολύ φρικτά πράγματα – όλα αυτά βασίζονται επίσης στην συνεργασία σε μεγάλη κλίμακα. Οι φυλακές είναι ένα σύστημα συνεργασίας. Τα σφαγεία είναι ένα σύστημα συνεργασίας. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι ένα σύστημα συνεργασίας. Οι χιμπατζίδες δεν έχουν σφαγεία και φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης.

 

Χορεύει ο καπνός, μαζί του ταλαντεύομαι κι εγώ.
Κάποιο παρανοϊκό τραγούδι ακούγεται ίσα ίσα να γεμίσει τη σιωπή. Κάποια στιγμή θα την πάρω αγκαλιά αλλά όχι απόψε.

Είναι από αυτές τις βραδιές που ευχόμουν να υπήρχε κάποιο μπουκάλι με σοβαρό αλκοόλ στο σπίτι. Ίσως κάποιο δώρο Χριστουγέννων... ανοιγοκλείνω με θόρυθο τα ντουλάπια της κουζίνας. Τζίφος.
Καπνός λοιπόν, έστω.

Έχω μάθει να μουδιάζω αλλιώς, να χάνομαι στις σκέψεις μου ή ίσως στις σκέψεις σου. Σε βλέπω να κοιμάσαι, θέλω να σε ξυπνήσω με μανία αλλά δεν θα το κάνω. Ίσως το κάνω.
Ίσως μιλήσω, ίσως κλάψω, ίσως χύσω, ίσως βγω... μπα δεν θα βγω.

Πέφτω στο πάτωμα και βγάζω έξω τη γλώσσα μου για να σε δελεάσω, πρέπει να σου φαντάζομαι γελοία. Ένα βήμα πριν την διάλυση. Έστω.

Γιατί όχι; Χαμένο παιχνίδι παίζω ούτως ή άλλως. Έτσι με έχω συνηθίσει, έτσι με έμαθα.

Ανοιγοκλείνω κι εγώ με θόρυθο, σαν τα ντουλάπια. Αναρωτιέμαι εάν ακούγεται.

 

Έλα από το σπίτι. Βάζω εγώ το αλκοολ.

 

- Στάσου στην άκρη...
- Ναι
- Κλείσε τα μάτια.
- Ναι
- Το έκανες;;
- Ναι.
- Ωραία... πήδα.

Κάποιο τραγούδι έλεγε ότι θα άλλαζε η τύχη μου και το πίστεψα. Δεν αρμόζει στην ηλικία μου να πιστεύω σε στίχους τραγουδιών. Λένε ψέματα ή μάλλον, δεν λένε ποτέ όλη την αλήθεια.
Ήταν μουσικός, έπαιζε κιθάρα κι εγώ ευχόμουν να έπαιζε ντραμς... ή μήπως ήταν το ανάποδο; Δεν θυμάμαι πια..
Μου μίλαγε με μισές αλήθειες κι εγώ τον πίστευα τυφλά.

Το πρόβλημα όταν στέκεσαι πάντα στην άκρη είναι ότι όσο αυτοσυγκράτηση και να έχεις κάποια στιγμή θα κοιτάξεις κάτω, στο τίποτα. Το τίποτα αργά ή γρήγορα θα σε σπάσει.

Κράτα τις μισές αλήθειες για τον εαυτό σου, του είπα, και δείξε μου το καβλί σου.
Εγώ θα ανοίξω τα πόδια μου καλά και θα ξορκίσουμε το τίποτα παρέα.

Στέκομαι στην άκρη μαζί σου αλλά με άφησες να πηδήξω μόνη μου στο κενό. "Είσαι καργιόλης..." σου φώναξα, γύρνα πίσω. Τίποτα.

 

Στεκόταν στην άκρη του κρεβατιού, το σώμα της είχε πάρει μία παράξενη στάση... σχεδόν σα σπασμένο.
Αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που την έσπασε. Αναρωτιόμουν εάν ήμουν εγώ αυτός που την έσπασε, όταν άνοιξε το στόμα της και προσπάθησε να σχηματίσει λέξεις.

Μου είπε κάτι ακαταλαβίστικο το οποίο αμέσως κατάλαβα.

"Κάνουμε πολύ παρέα εμείς οι δύο" της είπα περιπαιχτικά καθώς της αφαιρούσα το φίμωτρο από το στόμα. Πλησιάσα το μπουκάλι με το νερό στα χείλη της.
Ήπιε αργά και προσεκτικά αρκετή ποσότητα, τόσο αργά και προσεκτικά που με έκανε να της πετάξω το υπόλοιπο νερό στο κεφάλι. Με κοίταξε ξαφνιασμένη και χαμογέλασε.
Της ξαναέβαλα το φίμωτρο κι έμεινα στη σιωπή να κοιτάζω το σπασμένο σώμα της, δεμένο στο καλοριφέρ από όλες τις γωνίες. Τα μάτια της κλειστά κι αυτά.

Έμεινα στη σιωπή, έκανα αυτό που ήθελα. "Τώρα με ποιόν θα μιλήσω;" σκέφτηκα. Το μόνο που με παρηγορούσε ήταν η θέα από τις εκτεθειμένες της τρύπες.
"Τι πουτάνα που είναι", σκέφτηκα και ξαναβυθίστηκα στις σκέψεις μου.

 

Μαύρες βόλτες χαρωπές ως το ξημέρωμα. Ανακάτεμα το μαλλί, κι απ΄το σβερκούδι για ύπνο.
-"Ποιος την αγαπάει αυτή..;"

Πόσα όνειρα εφιάλτες. Νεφέλες ταχα να καλύπτουν βουνά απο αυταπάτες.
Ο έρωτας σε αυθυποβολή, ντυμένος νταντελωτά "μουτς" στο απαύγασμα μιας ουτοπίας αμοιβαίων συναισθημάτων και η αξιοπρέπεια να τα φυλάει, μέχρι να βρω τον εαυτό μου κάπου ανάμεσα σε άμυνες, υποσχέσεις κι απροσδιόριστες κραυγές ζοχάδας.

-"Μάλλον λόγω ηλικίας έχεις τέτοιες αντοχές. Διαφορετικά, θα είχες γίνει κοτούλα.."

Εκμυστηρεύσεις σε sotto voce επειδή η μαμα ξυπνάει και τρέχω στην βεράντα με σκουφί και κασκόλ για το βήχα και το κόλλημα που δεν κρύβεται.

Το ενδιαφέρον, λέξη αμφίσημη. Τα μαλλιά που κάνουν γκριζόλευκα δαχτυλίδια, σαν τον καπνό που φυσάει. Όλα θολά, συγκεχυμένα, γκριζα.
Η μονταζιέρα των ποθούμενων δουλεύει υπερωρίες κι εγώ αναρωτιέμαι αν θα καεί στην ίδια τη φωτιά που την έλκει.

-"Ξανανακάτεμα το μαλλί και χάιδεμα στις πλατούδες. Ζωάκι μου. Έχεις και γαμώ τους επεξεργαστές."

Πρώτη μου φορά. Ραλίστες και συνοδηγοί. Δρόμοι στροφές κι ανάσες. Να κυλώ σαν το νερό, να προσαρμόζομαι χωρίς τριβές, χωρίς μπλα μπλα, μάχες και αυταπάτες.

Άραγε ποια διαδρομή μας έφερε τόσο κοντά στο τέλμα, τρια χρονια συνδρομητές στο άβατο, μ' εγωισμό κεραία να πιάνει σήμα απ' το μηδεν ως το άπειρο, της μαλακίας το τέρμα..

 

Ρομαντικό.

- Δείξε μου τον κώλο σου..

Μου αρέσει πως υπακούει, πως εμπιστεύεται, πως ξεφτιλίζεται, πως κλαίει, πως με καβλώνει αλλά δεν πρόκειται να της το πω ποτέ.

- Κάτσε στα τέσσερα, κοίτα με στα μάτια. Τι θες;

Δεν της είχα επιτρέψει να μιλήσει και το ήξερε. 'Επρεπε ν' ακούσει τη μαγική λέξη.

- Γιατί μου κάνεις γκρίνιες;

Με κοιτούσε με παράπονο και κουνούσε την ουρίτσα της, αλλά δεν μιλούσε.
Θα την τσακίσω την πουτάνα, πόσο με καβλώνει... αλλά δεν θα της το πω ποτέ.

- Έλα δω, ανέβα.

Υπάκουσε.

- Ανέβα πάνω στον πούτσο μου.

Υπάκουσε.

- Όχι από αυτή την τρύπα, την πίσω.

Υπάκουσε και ο πόνος άρχισε να παραμορφώνει το γλυκό της πρόσωπο. Είχε πιάσει ρυθμό και ανεβοκατέβαινε αργά και βαθιά...
θα με έκανε να χύσω και δεν το ήθελα. Προσπάθησα να σκέφτομαι άσχετα πράγματα αλλά οι ανάσες της δεν με άφηναν.. πόσο βρώμα είναι;
Δεν γινόταν να μην ενδώσω.

- Κοίτα με στα μάτια και χύσε.

Υπάκουσε και ήρθε στην αγκαλιά μου με τα χύσια μου να τρέχουν από τον κώλο της.
Η πιο ρομαντική εικόνα.

 

μάθε να μετράς τα μήλα. μέτρα, και κράτα την αναπνοή σου. ένα σπρώξιμο, το τράνταγμα που θα σε κάνει να ανθίσεις.

ήσουν σχεδόν παιδί, περισσότερο κι απ' όσο έμοιαζες. και το ενδιαφέρον μου για σένα : να διώξω τα αγκάθια. να ανθίσεις.

όσο πιο πολύ σε τραντάζω, τόσο θα φεύγεις πιο πίσω. ώσπου κάποια στιγμή δεν θα έχεις πιο πίσω να πας. θα φύγεις, αμα δεν θα είσαι μαλάκας και επιτέλους θα ανθίσεις.

ο άρχοντας των δαχτυλιδιών δεν είναι κάποια περίτεχνη ονειροφαντασιακή ιστορία : μορφή χωρίς περιεχόμενο. επιτήδευση που αφαιρεί γραμμάρια απ' το βίωμα που γράφεις.

το δαχτυλίδι σε σφιχτή μπουνιά συμβολίζει την νίκη του έρωτα στο πεδίο. το έπαθλο λίγο πριν το τέρμα στον τελικό, με μεγάλο δρασκελισμό.
στον αγώνα των παθών, τα οικογενειακά κειμήλια όλο και λιγοστεύουν, ενώ χαρωπά τουρλώνεται ο εσωτερικός κόσμος σε πλήρη άνθιση.

γονάτισε λοιπόν. και πήγαινε απο το μπάνιο ως την κουζίνα. σε κρατώ απ το λουρί, απ τα μαλλιά κι απ την ψυχή. πως νιώθεις;

σε αγαπάω, όχι σε αγαπώ. σε βρίζω, σε χτυπώ, γελάω μαζί σου -όχι γελώ- και περιμένω να ανθίσεις.

συνέ χυσε να μ αγαπάς, δεν θέλω να με αποχαιρετίσεις. εγώ είμαι εδώ, όπου ποτέ δεν θα σαι.

ξανανακάτεμα στο μαλλί, πιπέρι στα χείλη και το καλώδιο, όπως κι εσύ, στον πάτο. ευχαριστώ να μου πεις και να γυρίσεις μπρούμυτα.
ο φωτισμός αναδεικνύει τις στρογγυλεμένες γωνίες που μ αρέσουν. μια μπουμπουδόφατσα που χαμογελά στο ατέρμονο σκοτάδι μας.

παλιονεφέλιους, παλιοσβομπίριον, ανθυπο σπόρε που άνθισες τελικά, κάτω απ' την παραμυθονειρική σαπίλα.

 

θέλω να με κοιτάς. μ' αρέσει η συστολή σου. "χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία" κι απ' την ζωή κρατήσου.
να με κοιτάς. και να σε βλέπω να ταλαντεύεσαι ανάμεσα σ΄εκείνο που θα θελες κι εκείνο που πάντα ήταν. ανάμεσα στην γη και στα σύννεφα απ' τα οποία βρέθηκες για πρώτη φορά δεμένη.
έντονη δαγκωματιά και στροφή επιτόπου. τα μαλλιά σου τυλιγμένα στη γροθιά μου. ανάσες στο σκοτάδι, φωτιές που τρώει η νύχτα.

θέλω να με κοιτάς. μπλέ του μεθυλενίου που ξορκίζει το μαύρο. με μια γερή κλωστή δεμένη εκεί, λίγο πριν από τα σύνορα του ανέφικτου
λίγο μετά την ψευδαίσθηση μιας καποιας ελευθερίας.
..ξανά και ξανά..σα να πετώ..
να γίνομαι ένα με το φως σου, να αιωρούμαι ξανά και να κρατιέμαι εκεί, για όσο..

 

 

νομισα οτι ειναι νεα ελληνικη τηλεοπτικη σειρα