150 λέξεις

Είναι φορές που θέλω να γίνω κομμάτια. Το έχω ανάγκη. Να βάλω μουσική, να αγκαλιάσω τα γονατά μου, να έχω στα χέρια μου ενα ποτήρι κι ένα τσιγάρο, και να είμαι μόνη μου... Θέλω να νιώσω δάκρυα στα μάτια μου, να δω το χέρι μου να τρέμει, να αισθανθώ οτι καίγομαι και γεννιέμαι ξανά απο τις στάχτες μου, πιο δυνατή.
Δε θέλω να με δεις ομως. Θα περιμένω ένα βράδυ, που θα' χεις κοιμηθεί νωρίς, και θα το κάνω. Όμως θα βάλω ακουστικά να μη σε ξυπνήσει η μουσική, και αν μου' ρθει να ουρλιάξω, θα το κάνω κοπανώντας το πληκτρολόγιο... Δε θέλω να με δεις. Δε θέλω να με ρωτήσεις.

 

Κι έτσι βρέθηκα να κρατιέμαι απ'τα κάγκελα του μπαλκονιού της, 16 μέτρα πάνω απ΄την Rue de Rivoli. Κόντευε να ξημερώσει και έβρεχε. Οι σταγόνες έμπαιναν ανάμεσα στα δάχτυλά μου και τα κάγκελα, δυσκολεύοντας συνεχώς την προσπαθειά μου να αποφύγω την πτώση στο κενό. Αυτή είχε ανοιχτά τα πατζούρια και άκουγα απο μέσα το "The Good Life" του Tony Bennett. Ήθελα να φωνάξω βοήθεια αλλά δεν ξέρω Γαλλικά, και έτσι κι αλλιώς όλοι οι γείτονες είχαν κοιμηθεί προ πολλού.

Χρησιμοποιώντας το σεντόνι της, μου έδωσε γραμμή ζωής. Σκαρφάλωσα. Τα πόδια μου πάτησαν μπαλκόνι.

"Μην το ξανακάνεις ποτέ αυτό στον κώλο μου," μου είπε αυστηρά.

"Πού έμαθες τζούντο;" ρώτησα με γνήσια περιέργεια. Και όταν δεν πήρα απάντηση, τη φίλησα. “Έχεις ένα μοναδικό τρόπο να ορίζεις τα όριά σου.”

“Έχω μάθει να προσέχω,” μου απάντησε, και με οδήγησε στο κρεβάτι για να πάρει τον πούτσο μου βαθιά στο στόμα της.

 

Κάθομαι και τα πίνω νομίζοντας ότι καταφέρνω κάτι. Αναπολώ τις μέρες που χάθηκαν, προσπαθώντας να νικήσω τα θεριά του μυαλού μου, τις εμμονές μου. Και τελικά τι. Απάντηση δεν παίρνω και δε νομίζω να πάρω ποτέ. Την είδα έπειτα από 5 μήνες. Ήταν τόσο λαμπερή και χαμογελαστή όπως στην αρχή της ολέθριας σχέσης μας. Δυο αγρίμια ενώθηκαν και έγιναν ένα. Όχι για πολύ.. πως ήταν δυνατόν. Γκρίνια, μουρμούρα, ζήλια, πάθος, μίσος, αγάπη.. όλα τα ένιωσα κοντά της και μετά τι.. Κοιτώ το χαμόγελό της και ξεχνάω όλα τα άσχημα μονομιάς. Νιώθω ότι την βλέπω για πρώτη φορά στη ζωή μου. Δε ξέρω εάν την αγαπώ πια ή τη μισώ. Δεν ήμουν άξιος να την κρατήσω όσο και να την αγαπούσα τότε. Απλά την άφησα να φύγει, ήθελα να ελευθερωθεί από το αρρωστημένο μου μυαλό και το πάθος μου. Ακόμα και τώρα που της κρατώ τα παγωμένα χέρια της….Έπρεπε?

 

Έπρεπε; Έπρεπε να την πληγώσω έτσι; Μια σχέση όλο πάθος, φωτιά, πως μπόρεσε να καταλήξει έτσι; Έπρεπε... Αλλά τι σημασία έχουν τώρα όλα αυτά τα "έπρεπε"; Σημασία έχει ότι δεν μπόρεσα να την ευχαριστήσω και για αυτό, πιο πολύ, προσπαθώ να πνίξω τον καημό μου στο πιοτό. Και πίνω μόνος μου. Δίπλα μου η φωτογραφία της. Αγέρωχη και όμορφη. Τώρα θα είναι αλλού και θα χαρίζει σε άλλον την "παράξενη" θαλπωρή της. Η σιωπή... Σε αυτη θα κατοικώ μέχρι να βρω την πυξίδα για να βρω το δρόμο μου. Ελπίζω να με βοηθήσει με τον τρόπο της.

 

- Νυστάζω… Πάψε επιτέλους να βάζεις το χέρι σου μέσα στο βρακί μου.

- Σε θέλω τώρα που είσαι νυσταγμένη.

- Μα δεν μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου.

- Ακόμα καλύτερα. Σε θέλω τώρα που δεν έχει αντιστάσεις το κορμί σου και το μυαλό σου.

- Ξέρεις ότι δεν μπορώ να το κάνω έτσι. Θέλω όταν γίνεται να έχω πλήρη επίγνωση.

- Φρόνημα.

- Μη μου λες φρόνημα. Το ξέρεις ότι με ενοχλεί…

Με αγνοεί εντελώς…

- Θέλω να σε γαμήσω και θα το κάνω. Στο τέλος θα με ευχαριστείς.

- Δεν υπάρχει περίπτωση. Μουλάρωσα.

- Δεν πα να λες…

Το χέρι του μπαίνει όλο και πιο μέσα…. Γίνομαι μούσκεμα.. εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι μου αρέσουν τα δάχτυλα..

- Είσαι καθίκι.

- Το ξέρω.

Μου κλείνει το στόμα με το άλλο χέρι… Μπαίνει μέσα μου. Αργά αργά. Επίτηδες το κάνει. Είμαι έτοιμη…

- Καληνύχτα αγάπη μου.

- Αρχίδι…..

 

Και μετά άρχισε να ταξιδεύει προς τη μακρινή χώρα της ηδονής. Εκεί που όλα είναι γεμάτα χρώματα, ζωηρά και όμορφα, ωραίες μουσικές αργοπαίζουν και φρέσκοι χυμοί σκορπούν τις ευωδιές τους παντού. Και ήθελε να μείνει εκεί. Για πάντα.

Όμως ένα χέρι την προσγείωσε ξανά στην πραγματικότητα. Έπεσε κάνοντας έναν κρότο που τρόμαξε και αυτόν που την είχε αναγκάσει να έρθει πάλι πίσω. Την ήθελε κοντά του ίσως γιατί έτσι αισθανόταν πιο ασφαλείς. (Αλήθεια πόσο ανασφαλείς είναι οι κυρίαρχοι; Πολύ, είναι η απάντηση.)

Χάρηκε γιατί έκανε ένα ταξίδι σε έναν ονειρεμένο κόσμο.

 

Δύο τη νύχτα.

Τηλέφωνο; Ξυπνητήρι; Συναγερμός; Ή απλά κουδουνίζουν τ'αυτιά μου; Όνειρο είναι, είμαι στο σχολείο και χτυπάει το κουδούνι για να αρχίσει το μάθημα.

Γυρίζω πλευρό. Ζεσταίνομαι. Πετάω το πάπλωμα. Βλέπω όνειρα.

Εφτά το πρωί.

Σηκώνομαι τρεκλίζοντας. Ο τηλεφωνητής μου ανοιγοκλείνει το μάτι.

“Εγώ είμαι,” η φωνή της - στ'αλήθεια; Κι όμως, μόνο η φωνή της κάνει τα φώτα να τρεμοπαίζουν έτσι. “Σας χρειαζόμουν άμεσα – νιώθω οτι κάτι έχει σπάσει μέσα μου και ήθελα να μου πείτε τί είναι. Δεν είσθε διαθέσιμος, καταλαβαίνω, δεν πειράζει.”

Μπροστά απο τη συσκευή ένα ποτήρι με λίγο ουίσκι. Το χαστουκίζω και το βλέπω να γίνεται κομμάτια στον τοίχο. Έξι μήνες περίμενα τη στιγμή που θα άρχιζε το ερωτικό παιχνίδι μας. Έπρεπε να ήμουν έτοιμος. Έπρεπε να κοιμάμαι με το ένα μάτι ανοιχτό και το τηλέφωνο δίπλα στο αυτί μου.

Βγαίνω απ'την Staromestska και υποκρίνομαι, για λίγα δευτερόλεπτα, οτι τη διακρίνω μέσα στο πλήθος.

 

Μόλις έχει ξυπνήσει. Σηκώνεται με δυσκολία. Η χτεσινή νύχτα ήταν δύσκολη. Βόλτα στα μπαράκια μαζί της. Είναι τυχερός, ανήκει σε μια γυναίκα που δεν αισθάνεται την ανάγκη να τον καταπιέζει με τα ατέλειωτα θέλω της. Αισθάνεται άνετος και μπορεί να την υπηρετεί πιο άνετα.

Έχει αγοράσει, του είπε, ένα νέο μαστίγιο. Το μαθαίνει για να το δοκιμάσει στο κορμί του. Αυτός δε θέλει τίποτε άλλο από να την υπηρετεί. Όσο μπορεί καλύτερα και πιο πιστά. Και όταν οι αναθεματισμένοι ρυθμοί της ζωής τους δεν το επιτρέπουν, τότε είναι δυστυχισμένος.

Ο χρόνος σταματά όταν είναι μαζί. Και όταν είναι άλλοι μπροστά, είναι μόνος με αυτή, απομονώνεται, μπορεί αυτή να μην το ξέρει, αλλά έτσι είναι. Ότι κάνει είναι για αυτή. Αυτό, αυτή το ξέρει. Η σχέση τους είναι τόσο χαλαρά πλεγμένη και για αυτό δεν μπορείνα τρομάξει με κάθε τρέμουλο ή ένα δυνατό φύσημα του αέρα.

Και είναι καλά.

 

Τα χέρια μου εξερευνούν το γυμνό σου κορμί σπιθαμή προς σπιθαμή έτσι όπως στέκεις με χέρια και μάτια δεμένα. Πόσο όμορφος είσαι αλήθεια… Και πόσο πολύ σε θέλω… Προσπαθείς να χαϊδευτείς. Δεν σ’ αφήνω. Όχι ακόμα. Σου μιλάω βρώμικα. Μου αρέσει. Σου ζητώ να τουρλώσεις το πανέμορφο κωλαράκι σου. Αφήνω τη βίτσα να σκάσει επάνω του. Αυτήν που αγοράσαμε μαζί το πρωί. Μετράς. Λατρεύω να ακούω τη φωνή σου σπασμένη από καύλα. 16. Γιατί 16? Έτσι, χωρίς λόγο. Αφήνω τη βίτσα στην άκρη και σιγά σιγά όλα μπερδεύονται. Χέρια, γλώσσες, σώματα, φωνές, αρώματα, γεύσεις… Κι έπειτα εκείνη η πρώτη στιγμή που σε νιώθω μέσα μου. Εκείνο το γλυκό κύμα που ανεβαίνει μέχρι το κεφάλι λες και θέλει να δραπετεύσει από τη ρίζα κάθε τρίχας. Σε θέλω… να πονάς, να ερεθίζεσαι, να με ικανοποιείς, να σε νιώθω να χάνεσαι. Έκσταση…να ζωγραφίζω επάνω σου τον πόθο μου με κάθε ηδονικό τρόπο…

 

Να παραδίνεσαι στις αισθήσεις σου.
Ν’ αφήνεις τα χέρια να σε ψάξουν. Να σε ανακαλύψουν. Να τρέξουν πάνω σου.
Να κλείνεις τα μάτια να μην δεις τους πόθους.
Ν’ ανατριχιάζεις από τις ανάσες που πλανιούνται στο δέρμα σου.
Να δίνεσαι κι ύστερα να αποτραβιέσαι πίσω.
Να μιλάς ψιθυριστά και να εκστομίζεις λέξεις που δεν είχες ποτέ αποτολμήσει.
Να γίνεσαι τολμηρή κι ύστερα να κρύβεις το πρόσωπο σου.
Να γεύεσαι τα στόματα.
Να έχεις στην άκρη της γλώσσας σου την πίκρα και την αλμύρα των χυμών του άλλου σώματος.
Να δίνεσαι κι ύστερα να αποτραβιέσαι πίσω.
Να μπλέκονται τα δάχτυλα στα μαλλιά σου κι ύστερα να εισέρχονται στις σκοτεινές άκρες του κορμιού.
Να μαζεύονται οι στάλες του ιδρώτα στο μαξιλάρι.
Να οσφρίζεσαι τις εντάσεις.
Να μυρίζεις και να μυρίζεσαι.
Να στραγγίζεις.
Να ουρλιάζεις.
Να σωπαίνεις.
Κι ύστερα πάλι να δίνεσαι και ν’ αποτραβιέσαι πίσω.
Κι εκείνη πάντα εκεί, στην ασπρόμαυρη εικονική της πραγματικότητα.
Με το βλέμμα της να καρφώνεται πάνω μου.
Να σταυρώνει ηδονικά τις γάμπες της.
Να παίζει παιχνίδια λαγνείας με τον φακό.
Κι εγώ να μαζεύω τις ανορθόγραφες λέξεις της ηδονής μου, να θάβω ζώντες και τεθνεώντες έρωτες, και να κρατάω πάντα σφιχτά στο χέρι τα κλειδιά μου.

Δεν ξέρω σε ποιον ανήκει, το βρήκα τυχαία, αλλά μου φάνηκε ενδιαφέρον.

 

“Αγάπη μου, νομίζω πως έχασα το κατεψυγμένο μπιφτέκι στον κώλο σου.”

“Τί εννοείς; Μπήκε μέσα;”

“Ναι, κόπηκε και το μισό χάθηκε μέσα.”

“Ρε Χρήστο! Αμάν πια!”

Σηκώνεται γρήγορα και πάει προς την τουαλέτα. Την ακολουθώ γυμνός στο μισοσκόταδο, κοπανάω το μικρό δάχτυλο του ποδιού μου στην άκρη της πόρτας.

“Έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι, θα το βγάλεις αργότερα.”

“Είσαι τρελός; Ωμό μοσχάρι; Ξέρεις τί μικρόβια ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουνε μέσα μου αυτή τη στιγμή;”

Σφίγγεται και βογγάει στην τουαλέτα, γυμνή και αυτή, οι κοιλιακοί της συσπώνται σαγηνευτικά με κάθε σπρώξιμο.

“Πρέπει να μου κάνεις κλύσμα.”

“Αλήθεια το λες;”

“Σε παρακαλώ, κόψε την πλάκα. Άντε, ετοίμασέ το γρήγορα.”

“Νόμιζα οτι δε θα μου το ζήταγες ποτέ.”

Με αγριοκοιτάζει. “Δε στο ζητάω επειδή το απολαμβάνω, στο ζητάω επειδή θέλω να μην πάθω δηλητηρίαση.”

“Πειράζει να το απολαύσω εγώ;”

“Καθήκι!” Την πιάνουν τα γέλια, και μου πετάει μια οδοντόβουρτσα στο κεφάλι.

 

Απάντηση: 150 λέξεις

-Τι είναι αυτό που σε βασανίζει μωρό μου;
-...
-Πες μου θα νιώσεις καλύτερα, εγώ είμαι εδώ μη φοβάσαι.
Μπορείς να μου πείς τα πάντα.
-Πήγα με άλλον.
Σιωπή.
-Πες κάτι σε παρακαλώ.Μίλα μου.Βρίσε με μόνο πες κάτι.
Το πρόσωπο του είχε αλλάξει.Δεν τον ήξερα αυτόν τον άνθρωπο.
-Μίλα ρε γαμώτο.Ξέσπασε πάνω μου.Είμαι ηλίθια έλα πες το.
Σιωπή.Καμία κίνηση.Βγαίνω από το αυτοκίνητο και χορεύω στον δρόμο.
Βγαίνει και ανάβει τσιγάρο.Είναι συντετριμένος.
-Πάρε με εδώ πάνω στο καπό σε παρακαλώ θέλω να σε νιώσω μέσα μου.
Σε ικετεύω πάρε με.
Αγκαλιαζόμαστε σφιχτά.
-Πες οτι θέλεις μόνο μίλα, πες το είμαι πουτάνα.Δείρε με. Κάνε κάτι δεν αντέχω
άλλο έτσι.
-Μπες μέσα θα κρυώσεις...
Μπες μέσα θα σε πάω σπίτι σου.
Σιωπή.