150 λέξεις

Τελικά με πείθει να μείνω σπίτι της για το βράδυ. Κουβεντούλα και βότκα, a girls’ sleepover is a darlin’, really, και όλο και σκύβει προς το μέρος μου. Χαμένοι έρωτες και φαντασιώσεις. Μελαγχολεί, και της κλέβω τα χείλια, ντροπαλά. Ανταποκρίνεται· αποτραβιέμαι.

-Συγγνώμη, είμαι ηλίθια. Είμαι τόσο…
Κοιτάζω δραματικά στο κενό. Σχεδόν έχω δακρύσει. I’m too fucking good.

-Μη ζητάς συγγνώμη.

-Και ο Κ.;

Χαμογελάει και με φιλάει παθιάρικα.

--

Μου σφίγγει κι άλλο τον κορσέ. Σχεδόν κλαίω από την προσμονή. Έχω μαγευτεί από το πόση δύναμη κρύβει στο ανορεξικό της σωματάκι. Χαϊδεύει σχεδόν αθώα το strap-on της.

-Έχω προφυλακτικά στο παλτό…
Και θα της το είχα ήδη φορέσει, αν τα χέρια μου ήταν ελεύθερα. Με κοιτάει με νόημα.

-Good girl.

Αργεί επιτηδευμένα να επιστρέψει, και όταν το κάνει δε μιλάει άλλο. Μου τραβάει τα μαλλιά για αντίσταση, και εγώ ουρλιάζω από τον πόνο.

Ακριβώς όπως το είχα σχεδιάσει.


150 to the word.

 

Τρεις χιλιάδες εφτακόσιες εξήντα δύο Μέρες Βροχής

Μια αδυσώπητη βροχή λιώνει τις μέρες μου. Κι εγώ, βαρύθυμη μέσα στη μυρωδιά παλιού ξύλου, ξεχνάω να κοιτάξω στον καθρέφτη σημάδια σου.

Τη δεύτερη ώρα με ακολουθείς παντού. Σε σπρώχνω, κάποτε θύμωνα. Την τέταρτη ώρα προσμένω. Ξεχνάω να σηκώσω το τηλέφωνο κι όμως η φωνή σου είναι παντού. Την ώρα του μεσημεριανού το μήνυμα σου μου γράφει όσα περίμενα να ακούσω. Θολώνω. Ο ομφάλιος λώρος τραβιέται βίαια· σπαράζω. Βελούδινα μαξιλάρια σβήνουν τον ήχο του κινητού. Το σαράκι οικειοποιείται τις ώρες της ανάπαυσης, κι εγώ απομένω να κοιτάω στο τζάμι τη μορφή σου που απομακρύνεται. Αργά το απόγευμα μου χαμογέλασες. Σταγόνες παγώνουν στη ραχοκοκαλιά μου. Ουρλιάζω. Την εικοστή τρίτη ώρα σου ζητάω να διαλέξεις.

Την εικοστή πέμπτη ώρα επιστρέφουμε στο βυθό της πισίνας. Μοιραζόμαστε εκείνο το πρώτο, ανέγγιχτο από το χρόνο, παγωτό κεράσι.


Σήμερα ο ήλιος με ξυπνάει, καίει στο πίσω μέρος των βλεφάρων μου το νόημα της Άνοιξης, που είναι

 

Συνομιλία με μια τραγουδίστρια

"Ξέρεις," μου είπε προβληματισμένη, κοιτώντας τον πάτο του άδειου ποτηριού της, "με κατηγορούν οτι ακούγομαι πολύ μαύρη, πολύ Ella Fitzgerald, και οτι θα έπρεπε να πατάω περισσότερο στα χνάρια της Diane Schuur και της Rosemary Clooney."

Έγνεψα στο μπαρμαν να την κεράσει άλλο ένα. Αυτή συνέχισε.

"Δε νομίζω οτι έχει να κάνει με τη φωνή μου. Είναι ψυχολογικό. Νιώθω ενοχές που είμαι λευκή και ξανθιά, ντρέπομαι να κινηθώ πίσω και μπροστά απ'τις νότες με τρόπο βορειοδυτικό, αισθάνομαι οτι πρέπει να τοποθετώ τη φωνή μου εκεί που είναι ευδιάκριτες οι Αφρικανικές επιρροές."

Τη διέκοψα. "Πάμε να κάνουμε εκείνο το φετιχιστικό που μου έλεγες οτι σ'αρέσει;"

----

Ο ήχος του κουδουνιού με κάνει να τιναχτώ απ'την καρέκλα σαν ελατήριο. Τρέχοντας προς το θυροτηλέφωνο σκοντάφτω στην τσάντα του laptop μου.

"Ναι;"

"Καλημέρα σας, διαφημιστικά μοιράζω."

"Άμα κατέβω κάτω και σου βάλω τα διαφημιστικά στον κώλο, θα σου πω εγώ."

"Ααααχχχχχχχχ..."

 

Εσύ εκεί με την πλάτη γυρισμένη.. εγώ απλά στέκομαι. Δε θέλω να με δεις.. μόνο όταν σου πω.. παίζω μαζί μου.. με ακούς το νιώθεις. Βγάζω τους δικούς μου ήχους. Ήχοι ευχαρίστησης.. Σε ρωτώ, τι ακούς, τι νιώθεις, τι μυρίζεις. Μου λες ένα ξερό Εσένα. Σου χαμογελώ. Βάζω τα δάχτυλά μου στο στόμα σου. Αυτό χάνεις.. όμορφε. Ξερογλείφεσαι. Απομακρύνομαι. Αναστενάζεις. Μου στερώ αυτό που κάνεις εσύ καλά . Αργά ή γρήγορα η γλώσσα σου θα γίνει ένα με μένα.. Έχεις τον τρόπο σου.. να τρικλίζω και να χάνομαι… Σου δίνω το σήμα να χαθείς μέσα μου και εγώ εκεί να σε αποθεώνω… για όσο θες εσύ.. υγραίνομαι λες και κάτι με λούζει.. αργά και σταθερά.. Τελικά τι είναι? Η τέχνη σου στο γλείψιμο? Οι καύλες μου? Ή το γεγονός ότι μου τις προκαλείς εσύ από τη στιγμή που σε άκουσα?


Δεν γαμείς ότι και αν είναι!! Σιγά μη το ψάξω..

 

Ξημερώματα Σαββάτου.. δεν έχω ύπνο.. Αποφασίζω να εγκαταλείψω την tv και το telemarketing και να γεμίσω την μπανιέρα με ζεστό νερό, μήπως καταφέρω να παραδοθώ στα μπράτσα του Μορφέα.

.. κλείνω τα μάτια και απολαμβάνω την αίσθηση του ζεστού νερού να διαπερνάει κάθε γωνιά του σώματός μου.

Ασυναίσθητα αρχίζω να παίζω με τις καυλωμένες ρώγες μου και τα κρικάκια που ξεπρόβαλλαν παιχνιδιάρικα, μέσα από τις σαπουνάδες.

Άρχισα να τα τραβάω. Απαλά στην αρχή.. μ’άρεσε. Πιο δυνατά τώρα.. πονούσα. Λίγο ακόμα ...και άλλο λίγο… Καύλωσα..

Γλίστρησα το άλλο μου χέρι ανάμεσα στα μπούτια μου.. Ανασήκωσα τη λεκάνη μου ώστε να μπορώ να βλέπω το μουνί μου.. Έβαλα 2 δάχτυλα στη κλειτορίδα μου και την έσφιξα ανάμεσά τους.. Πόνεσα.. Χαλάρωσα τα δάχτυλα μου και άρχισα να τη χαϊδεύω. Είχε ερεθιστεί αρκετά.. ένιωθα τα υγρά μου να γαργαλάνε τον κόλπο μου καθώς κυλούσαν..

Έβγαλα το χέρι μου έξω από την μπανιέρα, αναζητώντας τη ζώνη
.​

 

Κραυγές και σπαρακτικές οιμωγές από μακριά, βουτάω τα πόδια στη λάβα περπατώντας ανάμεσα στα μαύρα βουνά. Σκοτεινά παντού εκτός από το φως της καυτής κόκκινης φωτιάς που ρέει στα πόδια.


Προσπερνάω έναν μαυροντυμένο στρατιώτη στα αριστερά μου. Με χαιρετάει και συστήνεται ως θεός του θανάτου. Μιλάει σπαστά, με ισπανική προφορά. Προτείνει να μου δείξει τις κόκκινες λίμνες.


Έρχεται ο καλός μου, σαρκαστής, φίλος και πάμε μαζί. Ο φίλος αμέσως βουτάει κι επιπλέει ακίνητος, στο δροσερό βαθυκόκκινο, σαν αίμα, υγρό. Βουτάω τα πόδια μου κι ακούμε τις σταγόνες να πέφτουν στη σιωπή, φωτισμένοι από το φως πέντ’-έξι κεριών. Ο Χάροντας απαριθμεί τα θαυμαστά του κατορθώματα, κι εμείς τον χλευάζουμε. Ο Χάροντας, γεμάτος έπαρση, είναι ένα νεαρό, χαζό και clueless αγόρι. Ο φίλος διασκεδάζει στο φουλ και συνεχίζει το δούλεμα. Τσαλαβουτάω αμέριμνα ακόμα λίγο μεσ’ το κόκκινο σκούρο.


Βαριέμαι το απομονωμένο σκοτάδι -- ας συνεχίσουμε την εξερεύνηση της καταναλωτικής κόλασης. Εικονικά, πάντα.


​

 

The Big Fat Bill

Σιχαινομαι τα επαγγελατικα γευματα. Απο αγνο μαζοχισμο τοτε φτανω παντοτε νωριτερα; Καταφθανουν τα στελεχη, με τις ασχημες γυναικες τους, πειραγμενες μυτες, πλαστικα βυζια. Σε βλεπω. Μια Αφροδιτη αναμεσα σε κοινους θνητους. Προχωρας προς το τραπεζι μας. Για να μου μιλησεις; Οχι, σε κραταει καποιος απο τον ωμο...ο γενικος διευθυντης. Ποτε δεν το πηγα το αρχιδι. Τι κανεις μαζι του; Σωστα. Ξεχασα. Ειναι η δουλεια σου.

Δεν μπορω να τραβηξω το βλεμμα μου απο πανω σου ολο το βραδυ. Σηκωνεσαι να πας στην τουαλετα. Ακολουθω. Το χερι μου στο κωλο σου. “Τι θες; Συνοδευομαι” κανεις ψυχρα. “Τωρα μπορουν να αγοραζουν το μουνι σου και νεοπλουτα σκουπιδια; Τοσο χαμηλα εχεις πεσει;” Με χαστουκιζεις. Αμαζονα μου. Βαλκυρια μου. “Θα εισαι παντα δικη μου”. Βρισκομαι βαθια μεσα σου. Νιωθεις τη φλογα; Θα μας καψει ζωντανους. Θα μας αποτελειωσει. Ο κοσμος δεν ειναι φτιαγμενος για τη δικη μας φωτια.

Κουμπωνω το παντελονι μου. “Σ' αγαπω. Παντα” σου ψιθυριζω. Ανοιγω την πορτα. “Παντα και ποτε” μουρμουρας. Αν χρειαζοταν να πεθανω για εσενα αποψε, θα το εκανα.

-Eμπνευσμενο απο το Sin City- The Βig Fat Kill

 

Τα κατάφερα και σήμερα! Τέλειωσα τη δουλειά πολύ γρήγορα και μπορώ να πάω εκεί που η καρδιά μου με τραβάει.

.....................................................................................................................................................

Χτυπάω το κουδούνι της. Έτσι όπως μου είχε πει. Συνθηματικά. Ανοίγει την πόρτα. Φτάνω και βλέπω μισάνοιχτη την πόρτα του διαμερίσματος. Ξέρω θα πρέπει να βγάλω τα ρούχα μου και να την περιμένω γυμνός στα τέσσερα, με το κεφάλι στο πάτωμα. Αυτό κάνω. Ακούω τα βήματά της και βλέπω να πλησιάζει με τις γόβες της. Για την ακρίβεια τις γόβες της βλέπω. Πέφτει το ματίγιό της στην πλάτη μου, σήμα ότι πρέπει να περιποιηθώ τα πόδια της.

Κάθεται. Βγάζω τη γόβα της με τό στόμα μου και προσπαθώ να βγάλω το καλσόν της με το δόντια μου, χωρίς να την τραυματίσω. Τα καταφέρνω μετά αρκετά λεπτά. Δεν την ικανοποίησε ο χρόνος και με τιμωρεί βάζοντας δύο clips στις ρώγες μου. Ένα παιχνίδι που της αρέσει. Ξέρει πότε θα της βγάλει και της έχω εμπιστοσύνη. Μου ΄δείχνει τα πόδια της και ξεκινάω να τα λατρέψω. Η καλύτερη στιγμή της ημέρας μου. Το ξέρει και με αφήνει να το απολαύσω. Το απολαμβάνει και η ίδια. Το ξέρουμε πόσο καυλώνουμε μόνο από αυτή την περιποίηση.

 

Νιώθω το κάθε σημάδι που μου άφησες τόσο έντονα.. Σαν να μην πήρες το στόμα σου ποτέ από πάνω μου.. Τα κοιτώ, τα αγγίζω και βλέπω εσένα! Το κορμί μου έχει τη δική σου μυρωδιά…και αυτό είναι που με τρελαίνει. Με έκανες να νιώσω όπως δεν έχει καταφέρει κανείς. Τα χάδια σου, τα φιλιά σου, τα χέρια σου, τα δόντια σου. (αχ αυτά τα δόντια). Το χαμόγελό μου είναι αφιερώμενο στη δική σου μορφή και οντότητα..


Σε ευχαριστώ..

 

Η πλατη σου δειχνει υπεροχη υπο το φως των κεριων. Η μαλλον υπο των κεριων. Κυριολεκτικα. Δεν αντεχεις αλλο ακινητος. Κατι ψελλιζεις. Κουνιεσαι, καυτο κερι χυνεται στην πλατη σου... τρεχει σε ολα τα λαθος σημεια. Πονας, ζητας συγγνωμη. “Μη με κοιτας!” Σε χαστουκιζω. Σε χτυπαω με τη ζωνη. Ο γειτονας μας εδενε τους γιους του στο κρεβατι και τους χτυπαγε με τη ζωνη. Μαλλον ετσι εμαθα πως γινεται σωστα. Σε βαζω να ασχοληθεις με τα ποδια μου. Να βρεις 50 επιθετα να τα χαρακτηρισεις. Ευτυχως, εισαι ευφραδης. Με χαιδευεις, με φιλας, με γλειφεις. Δεν ξερω για ποση ωρα, στο παραδεισο δεν εχουν ρολογια. Σταματας. Μεσα απο μισοκλειστα ματια σε βλεπω να με κοιτας. “Ρε μαλακισμενο, δεν σου 'πα να μη με κοιτ...” Πριν το καταλαβω τρωω αγκωνιες, κλωτσιες, μπουνιες και βρισκομαι μπρουμυτα στο κρεβατι, αμιλητη. “ΑΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΚΟΥΝΗΘΕΙΣ ΜΩΡΗ ΚΑΡΙΟΛΑ ΘΑ ΣΕ ΓΑΜΗΣΩ! ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΕΞ ΚΑΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ, ΜΟΝΟ ΞΥΛΟ!”. Την επομενη νυχτα ειχες δεμενους τους αστραγαλους στα αρχιδια σου. Δεν κανω ποτε το ιδιο λαθος δυο φορες.

 

Ειναι 6 το πρωι και η πολη αργα, απροθυμα, σιγα σιγα ξυπναει. Οι πρωτοι της ηχοι με βρισκουν χυμενη σε μια σταση λεωφορειου. Μου χαιδευεις τα μαλλια, κολλημενο πανω τους ξεραμμενο αιμα. Δικο μου αραγε; Ποναω παντου. “Γιατι το κανεις αυτο στον εαυτο σου;” Με ρωτας γλυκα. Αθωα. Αυτο το τελευταιο με σκοτωνει. “Απο περιεργεια;” συμπληρωνεις. “Οχι, δεν ειναι αυτο, οχι αυτη τη φορα”. “Τοτε;” “Θελω να νιωσω κατι αλλο. Αλλο απο αυτο. Και τιποτα αλλο δεν ειναι αρκετο για να με αποσπασει. Καταλαβαινεις;” Οχι, πως θα μπορουσες ποτε να καταλαβεις; Ειπαμε, εισαι εντελως αθωα...σκληρη και χαρουμενη. Παιδι για παντα. Σε αφηνω στη σταση και παω πισω, για τον επομενο γυρο. Ουτωσι αλλως, δεν ειχα εισητηριο.

 

Αντικρύζοντας σε, αντίκρυσα τη φιγούρα που στοίχιωσε τα όνειρά μου καιρό πριν. Γευόμενος εσένα, γεύτηκα γεύσεις άγνωστες μα τόσο δελεαστικές. Παίρνω φως από το φως της ψυχής σου, ζωή από τον αέρα ελπίδας που μου έχεις εμφυσήσει, βιώνω το άγνωστο το πρωτόγνωρο μα αντί για το έρεβος διακρίνω μόνο το φως.
Τώρα πια έχω αφιερωθεί στο να σε αποθεώσω, να σου δώσω όλα όσα μου ζητήσεις, να λάβω και αν σου δώσω την απόλυτη ηδονή. Όχι εγωιστικά,, καμιά ιδιοτέλεια δεν κρύβουν τα λόγια μου, μόνο αγάπη και αφοσίωση σε αυτό που μου δίνεις, το απόλυτο, το ονειρικό.
Έχεις σημαδέψει την ψυχή μου βαθύτερα από τα σημάδια που γέμισες το κορμί μου, και όμως δεν νιώθω πως με έχεις υποτάξει, αντίθετα με έχεις κάνει να αποζητώ ακόμα βαθύτερες πληγές . Μέχρι χθες ήμουν μια ενέργεια δίχως προορισμό! Τώρα θέλω μόνο να είμαι η ενέργεια που θα ερεθίζει το είναι σου.