150 λέξεις

Πουτάνα

Μπαίνει στο μπαρ σαν ηλιαχτίδα τα μεσάνυχτα, σαν ανεμοστρόβιλος ρουφάει τα βλέμματα των άλλων ανδρών. Την ενδιαφέρω μόνο εγώ.

Κάθεται στο διπλανό σκαμπώ και γνέφει στο μπάρμαν να της δώσει δυο λεπτά. "Όλα καλά," μου κελαηδάει. "Ο Ζεντ είναι στον πάτο του Τάμεση."

Αγκαλιαζόμαστε σφιχτά. "Σ'ευχαριστώ για όλα," της λέω, και με μια κίνηση που δεν καταλαβαίνει κανείς εκτός από την ίδια βάζω το φάκελο με τις εκατό χιλιάδες στην τσάντα της.

"Scotch," παραγγέλνει τελικά, "make it a family one." Ανάβουμε ταυτόχρονα ένα τσιγάρο, πίνουμε και καπνίζουμε αμίλητοι.

"Έλα μαζί μου," λέει μετά. "Νιώθω μόνη."

Γυμνή στο κρεβάτι της ψιθυρίζει, "ντρέπομαι που το ένα στήθος μου είναι μεγαλύτερο απ'το άλλο," και προσπαθώ να καταλάβω τη διαφορά στο σκοτάδι, ψηλαφίζοντας. Αποτυγχάνω και απλώς τσιμπάω δυνατά την αριστερή της ρόγα, τα χείλη μου στο λαιμό της, εκεί που ο σφυγμός της τρέχει ακατάστατα σα τρομαγμένο περιστέρι.

Πηδιόμαστε μέχρι που ξημερώνει βρέχοντας.

 

Βριζει καθως κλεινει πισω του την πορτα του δωματιου, του ιδιωτικου νοσοκομειου που νοσηλευεται η μανα του και πληρωνει ο ιδιος χρυσαφι. Εξω ειναι νυχτα, η ωρα που καπνιζει και πινει Midleton Very Rare (δουλευει σαν το σκυλι, το αξιζει) και οσο και να μην το παραδεχεται, ονειρευεται. Σκεφτεται αν θα καλεσει βιζιτα αποψε, οταν εμφανιζεται μπροστα του μια ξυπολητη κοπελα.“Εχεις τσιγαρο; Δεν με αφηνουν να καπνισω”. “Δεν εχουν καποιο καλο λογο για αυτο;” κανει συνοφριωμενος. “Δεν ειναι πως δεν θα πεθανω ουτως η αλλως” λεει εκεινη και γελαει. Δεν θα 'ταν πανω απο 25. Καπνιζουν μαζι στο μπαλκονι και λιγο αργοτερα πηδιουνται αγρια. Καθε νυχτα για μερες. Κωλωνει να τη ρωτησει ποσο της δινουν οι γιατροι, της λεει πως την εχει ερωτευτει. Μια μερα παει να τη βρει και το 317 ειναι αδειο. Παει σπιτι να πιει μεχρι λιποθυμιας, οταν ακουει το μηνυμα της στον τηλεφωνητη. Του λεει πως ειναι υγειης. Πως τον ξερει. Πως του ειπε ψεμματα γιατι μονο καταδικασμενο ερωτα θα επετρεπε στον εαυτο του να ζησει. Του λεει πως τον αγαπαει.

Δεν της τηλεφωνει ποτε.

 

Καθοταν και κοιταγε την βροχη απο το παραθυρο να λουζει την σκοτεινιασμενη πολη...
Οταν γυρισε σπιτι αυτο ηταν αδειο...ειχε φυγει......
ενιωσε λες και το νερο που επεφτε ειχε πεσει πανω του και παγωνε.
χαμογελασε πικραμενος...του το ειχε πει οτι θα εφευγε αλλα...
αλλα τι?τοσο συντομα?με αυτον τον τροπο?τι?
σηκωσε το χερι του και εφερε στο στομα το ποτηρι με το ουισκι.
κατεβαζοντας το ολο πεταξε το ποτηρι με δυναμη και το ακουσε να σπαει
σε χιλια κομματια σε καποιον κοντινο τοιχο....
"γαμωτο!"
φυσικα και ειχε προσπαθησει να την παρει τηλεφωνο και παντα εβγαινε ο καταραμενος ο τηλεφωνητης...
της ειχε αφησει πολλα μυνηματα....ισως ποιο πολλα απο οσα θα επρεπε....
γυρισε και προχωρησε προς την πορτα..βγαινοντας εξω απο το δωματιο και απο το σπιτι....
το μονο που εμεινε ηταν ο δυνατος ηχος της πορτας που εκλεινε.

 

Διάλογος

"Μμμ, γεια σου κουκλίτσα μου... κάτι μυρίζει ωραία."

"Λαζάνια του Χορτοφάγου."

"Θα αστειεύεσαι!"

"Έχεις παχύνει τώρα τελευταία."

"Βάλε μου λίγη σαλάτα ακόμα."

"Περίμενε να σου βάλω και λίγο έξτρα balsamico που ξέρω οτι σ'αρέσει. Μην πίνεις άλλο."

"Ανησυχείς για μένα, κοριτσάκι μου;"

"Αμάν, μ'αυτά τα πούρα. Θ'ανοίξω το παράθυρο. Λίγο. Που πας; Θα σου βάλω ένα κονιάκ."

"Γέμισέ το μου πάλι."

"Μάλιστα, Άντρα της ζωής μου."

"Κρυώνεις;"

"Λίγο."

"Μπορείς να βάλεις τα ρούχα σου."

 

"Προτιμώ να βγάλεις τα δικά σου"
"Δεν είμαι τόσο εύκολος, κουκλίτσα"
"Όλοι οι άντρες είστε εύκολοι" είπα την ατάκα μου.

Χαμογέλασε. Πλησίασα, γυμνή, μπροστά του. Γονάτισα. Χαμογέλασε ξανά.
Το στόμα μου ακούμπαγε το τζιν του.

"Δεν σε νιώθω πάνω απο το τζιν"
"Το ξέρω, αλλά μπορείς να νιώσεις τη δόνηση της φωνής μου, δεν μπορεις??"

Σφίχτηκε. Το ένιωσα. Χαμογέλασα, σαν την γάτα που κατάπιε το καναρίνι.

"Ξεκουμπώσου" του είπα
"Τσου"
"Σήμερα θα σου λέω εγώ τι θα κάνουμε" είπα κ το τρανταχτό γέλιο του δόνησε τον χώρο.
"Έφαγα τα λαζάνια του χορτοφάγου, μην το παρατραβάς"
"Θέλω τώρα, να σε πάρω στο στόμα μου" είπα πάνω στο καυλί του, πάνω στο παντελόνι του κ το βογκητό του ακολούθησε το βιαστικό ξεκούμπωμα του παντελονιού του.
"Τελικά είσαι εύκολος" είπα πάνω στο καυλί του, την ώρα που χανόταν μέσα στο στόμα μου...

 

Ξυπνησαμε αγκαλια και φυσικα ολο το βραδυ
μου εδειξε και με εκανε να μετανιωσω εκεινη την ατακα μου...
"ευκολος ε?"
ειχε ρωτησει καποια στιγμη το βραδυ.
Τα ιδρωμενα μας κορμια τα πηρε ο μορφεας καπου τα χαραματα και
αν δεν χτυπαγε αυτος ο διαβολος που ειχε πανω στο κομοδινο του
δεν θα ξυπνουσαμε καθολου...
τεντοσα το κορμι μου και γουργουρισα καθως τα δυο μεγαλα πρασινα ματια του
με κοιταγαν παλι πεινασμενα...
"πρεπει να φυγεις ε?"
τον κοιταξα και μουρμουρισα απαλα πως επρεπε...εκεινος συνεχιζε να με κοιταει...
ηξερε πως δεν επρεπε, αλλα ηταν σαν μια μυστικη συμφωνια μεταξυ μας...
μολις εβγαινε ο ηλιος εφευγα....μαζευα τα πραγματα μου και τον αφηνα....
σηκωθηκα και αρχισα να ντυνομαι ενω εκεινος μισο σκεπασμενος με το σεντονι και
εχοντας αγκαλια το μαξιλαρι με παρατηρουσε....
"μεινε......για μια φορα μεινε...."
δεν με παρακαλουσε...απλα το ζητουσε...
γυρισα και τον κοιταξα καθως κουμπωνα το ασπρο πουκαμισο....δεν απαντησα...
χτυπησε την γροθια του στα μαξιλαρια καθως με ειδε να περνω την τσαντα μου και να
κατευθυνομαι στην πορτα...΅
Υστερα απο τοσους μηνες ηθελα να μεινω....

 

Με εκνεύρισε που πάλι έφυγε.
Μόλις ακουσα την πόρτα να κλεινει, πεταχτηκα πανω.
Εφτιαξα καφέ, άναψα τσιγάρο κ σκεφτόμουν... την ήθελα πίσω...τωρα...ξανα.
Ήθελε να μείνει...
Έστειλα ενα σμς... «Αν γυρίσεις, θα κανουμε ότι θες σήμερα, μέχρι το βράδυ»
Η απάντηση ηταν αμεση. «ΟΤΙ ΜΑ ΟΤΙ ΘΕΛΩ? ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ?»
Ήμουν? Ποτέ δεν ήμουν για τίποτα σίγουρος μαζι της, παρά μόνο για την καύλα που μου πρόσφερε απλόχερα.
Τα πάντα πάνω της, γύρω της, κοντά της με καύλωναν.
«Ναι, αλλά δεν θέλω να με πονέσεις»
Μου έστειλε μια φατσούλα που γέλαγε.
Κ ενα ακομα σμς.
«ΕΤΟΙΜΑΣΕ ΜΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΠΛΟ, ΣΚΕΤΟ. ΣΕ 10’ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ.
ΘΑ ΕΧΕΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΜΕΡΑ»
Όταν άκουσα το κουδούνι, ένα αυτάρεσκο χαμόγελο καρφώθηκε στο στόμα μου.
Της άνοιγα κ σιγοτραγούδαγα «εχω τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων σου,
του οργασμού, της πείνας σου, της μάρκας των τσιγάρων σου...»

 

“Σε περιμενα μια ωρα. Ειχες πει μιση. Ημουν ετοιμος να φυγω.”

“Sorry. Δεν εβρισκα ταξι. Και μετα δεν εβρισκα τσιγαρα. Ενα καπνιστο παρακαλω. Με παγο."

“Τι καπνιστο; Πολλα ουισκι ειναι καπνιστα!”

“Παντα ετσι το παραγγελνω.”

“Εισαι η μονη.”

“Καλα.”

---------------------------

"Ποτε πετας;"

"Σε τεσσερις ωρες"

"3 το πρωι;"

"Δεν ειχε αλλη πτηση."

---------------------------

"Εισαι μετρια. Εχεις χοντρη μυτη. Και χοντρες γαμπες. Πεταχτα αυτια. Και εχεις παρει κιλα στην περιφερεια. Εχεις τα πιο ασχημα ματια που εχω δει ποτε. Τα μαλλια σου ειναι χαλια. Και τα φρυδια σου. Εχεις λιπαρο δερμα. Ανυπαρκτα βυζια. Ναι...τα αυτια σου ειναι τα πιο ασχημα αυτια στον κοσμο. Εισαι πανασχημη. Εισαι ομορφη μονο και μονο επειδη εγω σε βλεπω ετσι."

"......"

"Ενταξει. Το ξερουμε και οι δυο. Εισαι πανεμορφη"

"......"

"Ποτε θα πηδηχτουμε;"

"Ποτε."

"......"

"Καλα εισαι γενικα;"

"Δεν φευγουμε σιγα σιγα;"

 

«Και…που να πάμε...?» γουργούρισα αλλάζοντας ξαφνικά στάση.
Το σώμα μου έγειρε στο δικό του.

«Με τρελαίνεις, κ ειλικρινά δεν ξέρω ποιος από τους δυο μας το απολαμβάνει περισσότερο» είπε κ το στόμα του καταβρόχθισε το δικό μου.

«Πρέπει σε 2 ώρες να φύγω...θα κρατήσεις 2 ώρες??» του είπα χαμογελώντας πάνω στο στόμα του.

«Αν παίξουμε με τους δικούς μου κανόνες, χαλαρά»

«Δηλαδή, θα πρέπει να κάτσω να με δέσεις?» του είπα μειδιάζοντας...

«Και όχι μόνο, κ όχι μόνο...» είπε με το ύφος που με αποσυντονίζει κ κάνει μια ανατριχίλα να κόβει βόλτες στην σπονδυλική μου στήλη...

«Πως γίνεται να με κάνεις να φοβάμαι κ να καυλώνω, ταυτόχρονα κ με την ίδια ένταση...?» αναρωτήθηκα...φωναχτά ή από μέσα μου?

Τα δάχτυλά του, έψαχναν, γλιστρούσαν, «μούσκεμα είσαι κιόλας, απόψε θα πρέπει να κρατήσεις κ εσύ 2 ώρες» είπε για να εισπράξει το βογκητό της απογοήτευσής μου για αυτό που άκουσα...

κ εγώ να εισπράξω το σατανικό του γελάκι...

 

Αναψα τσιγαρο και εκατσα στην πολυθρονα μπροστα απο τον υπολογιστη.

Εξακολουθουσα να αναρωτιεμε αν ηθελα να συνενεσει η οχι.

Καθε αποψη ειχε κατι που με εξιταριζε.

Θα γινοταν ετσι η αλλιως,αυτο το ειχα αποφασισει.

Αν συνενουσε,ο ελεγχος ισως περνουσε και λιγο στα δικα της χερια και αυτο ηταν κατι που η αντρικη μου ματαιοδοξια δεν εβλεπε σαν καλο,

αλλα παλι ειχε και τα πλεονεκτηματα του με κυριοτερο οτι θα ειχα παραπανω χρονο-αυτον που θα εξοικονομουσα απο τις αναγκαστικες

προσπαθειες να την κανω να υποταχθει.

Αν οχι,θα επρεπε να συμμετασχω περισσοτερο στην φαση και αυτην την φορα προτιμουσα να ειμαι απλος θεατης.

Οπως και να εχει το σκηνικο ειχε οργανωθει ηδη και σε λιγο θα αρχιζαν να καταφθανουν καθενας απο τους 5 φιλους που θα την επαιρναν

αποψε.

Αφησα για λιγο την καταγραφη των σκεψεων μου και χωρις να με αντιληφθει εριξα μια ματια στην κρεββατοκαμαρα.

Ηταν ακριβως οπως της ειχα πει να ειναι.

Γυμνη,ανασκελα σε σταση'' βιτρουβιου ανθρωπου'',φοροντας μονο τις κοκκινες γοβες paccioti που της ειχα φερει μολις προχθες απο το Μιλανο

και με το μαυρο but-plug αναμεσα στους γλουτους της.

Θαυμασα την υπομονη της,ηταν ηδη 35 λεπτα σε αυτη την θεση και στοιχηματιζω δεν ειχε κουνηθει καθολου.

Ισως να επρεπε να την ειχα προειδεασει για το τι σκοπευα,αλλα παλι τωρα ηταν αργα....

Το κουδουνι χτυπησε και πηγα να ανοιξω.....

 

Διαβαζω εδω και μηνες αλλα δεν ειχα ποσταρει ποτε...το παραπανω ειναι η πρωτη μου αποπειρα για δημοσιευση εδω.
Θαυμαζω το επιπεδο μερικων συζητησεων και θα παραμεινω φιλος του forum ακομα και αν δεν -λογω χρονου-συμμετεχω οσο ενεργα θα επρεπε...καλως σας βρηκα και δια ζωσης φωνης,αφου απο τα κειμενα σας σας ξερω εδω και καιρο..

 

Μ' έψηνε καιρό με το θέμα και το 'χα βαρεθεί, το 'χε καταλάβει, κι είχε πάψει να το αναφέρει. Μιλούσαμε για οτιδήποτε άλλο.

Περπατούσαμε μισο-άσκοπα, όπως για ώρες κάθε μέρα. Μια ξανθούλα στεκόταν στη γωνία δίπλα στον γκρίζο τοίχο.

"Πώς σου φαίνεται;"

Δεν απάντησε. Τα ξανθά της μαλλάκια φαινόντουσαν πράσινα στο νυχτερινό, άρρωστο φως της παλιάς λάμπας του δρόμου.

"΄Εχει όμορφο λαιμό", σχολίασε με δυσκολία.


Προχωρήσαμε. Το δέρμα του παλτού του στο μπράτσο μου. Κοίταζα τον αρρενωπό λαιμό του που παλλόταν. Στο επόμενο στρίψιμο της γωνίας το σκοτάδι κυριαρχούσε. Απαλά τον σταμάτησα και τον έσπρωξα να ακουμπήσει στον τοίχο. Το χαμόγελό του αποκάλυψε τους λαμπερούς, μυτερούς, περίφημους κυνόδοντες. Κατάλαβε πως ήταν η στιγμή. Δε μίλησε. Έβγαλε το στιλέτο και το πέρασε γρήγορα και ξώφαλτσα από τη βάση του λαιμού του. Σηκώθηκα στις μύτες, και κόλλησα τα χείλη μου εκεί, ρουφώντας. Έγειρε το κεφάλι πίσω στον τοίχο. Σίγουρα χαμογελούσε, με το στιλέτο ακόμα στο χέρι. Τον μύριζα, τον άκουγα να ανασαίνει, ένιωθα όλο το σώμα του, δεν έβλεπα παρά κόκκινο, αυτό που γευόμουν. Μείναμε ένα, για ώρα έτσι.


​