6+9=8

Αν μου επιτρέπεις...

Όσοι αισθανόμαστε αδύναμοι έχουμε ανάγκη μια πιστοποίηση, αυτό μπορεί να είναι ένα πτυχίο, ένα ISO ή έστω, ένα "μπράβο". Όσοι αισθανόμαστε δυνατοί δε θέλουμε παρά την σωματική επαφή, ένα χάδι, ένα φυλί, κάτι από το άτομο που υπολογίζουμε. Μπορεί αυτό το άτομο να είναι κυρίραχο ή όχι. Και αυτό ισχύει για κυρίαρχους και υποτακτικούς. Μια σχέση (όπως έχω ξαναγράψει) αμφισήμαντη, μια εξίσωση, όπως λέμε στα μαθηματική, αμφίδρομη. Αυτή είναι και η σχέση του bdsm. Δεν διαφέρει, σε αυτό, σε τίποτε από τις άλλες. Με τα πάνω της, τα κάτω της, τις ανασφάλειές της. Εμείς αισθανόμαστε μια χρά σε αυτή. Όποιος το έχει ζήσει μπορεί να το καταλάβει, Για τους άλλους τους εύχομαι ολόψυχα να το βιώσουν, ειλικρινά! Σε όσα πάρτι έχουμε κάνει (ή στο erotica) και είχαμε αυτό που λέμε "play" (το οποίο κατ΄εμέ λέγεται σχέση) το έχουμε βιώσει όσοι συμμετέχουμε ενεργητικά ή μη, σα μια μυσταγωγία. Εκεί είναι το όλο θέμα. Είναι μια μυσταγωγία. Για να γίνω πιο σαφής: Όταν η Αφέντρα μου έχει ρίξει κερί στο κορμί μου και με έχει μαστιγώσει, αν σταματήσει για λίγο, τότε δεν θέλω με τίποτε στον κόσμο να με ακουμπήσει άλλο άτομο, όποιο και να είναι αυτό: αυτό το πλησίασμα είναι βέβηλο, αυτή και μόνο αυτή τη στιγμή.

Ηλία, πιστεύω, ότι με καταλαβαίνεις.

Πάντα την αγάπη μου.

 

Σ' ευχαριστώ για το βήμα  

Πήγες – πράγμα διόλου ασυνήθιστο για σένα – πάλι σε πολύ βαθιά νερά. Υποψιάζομαι, πως όλο αυτό δεν διαφέρει από την προαιώνια πάλη των ανθρώπων για επιβίωση, στολισμένη με όλα τα δημιουργήματα της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους και τελικά του «σύγχρονου πολιτισμού». Η γεννετήσια πράξη έχει ως αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό, ο πολλαπλασιασμός την ισχύ, η ισχύς την επιβίωση. Το έντσικτο αυτό μας οδηγεί ακόμα και σήμερα ποικιλοτρόπως στην επιδίωξη του εντυπωσιασμού του εν δυνάμει συντρόφου. Στις μέρες μας τείνουμε να χρησιμοποιούμε το λόγο ως άλλο «ρόπαλο» ή φανταχτερό ένδυμα κλπ κλπ - πόσο μάλλον σε ένα χώρο όπως αυτόν, που στηρίζεται εξ’ ολοκλήρου στο λόγο. Κάθε άλλο λοιπόν, παρά απορίας άξια η επιδίωξη καταξίωσης ή (όπως το θέτεις) πιστοποίησης, παρόλο που προσωπικά και εντελώς υποκειμενικά δεν την ασπάζομαι ως τακτική. Όχι επειδή είμαι υπεράνω, αλλά κυρίως επειδή είμαι οπαδός και θιασώτης άλλων, ίσως αντίστοιχα «καλών» , «κακών» ή «μέτριων» πρακτικών.

Όσο για την αντροπή της ηθικής, επέτρεψε μου να δανειστώ μία δική σου πολύ ωραία έκφραση. «Πρέπει να έχεις περπατήσει πολλά χιλιόμετρα γυμνός για να εκτιμήσεις τα ρούχα που επέλεξες να φοράς». Αναγκαία ως εκ τούτου η υπέρβαση του Εγώ, καθώς και νουθεσιών συνειδητών ή ασυνείδητων που μας έχουν συνοδέψει στο διάβα μας. Όποιος έχει το σθένος και τη δύναμη... υποκλίνομαι!

 

Υπάρχει ένα ρίσκο Γιάννη όταν αποζητάς την πιστοποίηση. Στην προσπάθεια να κερδίσεις την εύνοια, να υποπέσεις στο σφάλμα να προσπαθήσεις να ικανοποιήσεις κριτήρια που έχουν τεθεί και δεν έχουν μεγάλη σχέση με τα θέλω σου. Είναι μία ανθρώπινη αδυναμία και κατανοώ τους λόγους ύπαρξης της. Είναι όμως μία από τις αδυναμίες που μπορούν που μπορούν σχετικά εύκολα να χειραγωγηθούν.

Αναρωτιέμαι…

Αν ελέγξεις μία γυναίκα ικανή στο να γεννάει την σεξουαλική επιθυμία, πόσους άντρες θα μπορούσες να ελέγξεις μέσα από αυτήν; Σε τι ποσοστό θα μπορούσες να διαμορφώσεις ή να επηρεάσεις την άποψη της μάζας; Θα μπορούσες άραγε να «ευνουχίσεις» άνδρες για να έχεις ένα πιο εύκολο έργο στο μέλλον;

Αν ως άνδρας δημιουργήσεις ένα ισχυρό πρότυπο κυρίαρχου που αποκτήσει θηλυκούς οπαδούς, πόσοι άλλοι θα προσπαθήσουν να το μιμηθούν αμελώντας την δική τους αλήθεια και δείχνοντας στο τέλος σαν καρικατούρες, να ενισχύουν ακόμα περισσότερο το πρότυπο που αρχικά πλασαρίστηκε;

Άραγε πόσοι άνδρες απλά ποδολάγνοι στην κούρσα τους να κόψουν πρώτοι το νήμα για τα πόδια μίας αφέντρας, δεν εκχωρούν θέσεις τους στον βωμό της υποτακτικότητας;

Πόσα μοντέλα σωστών υποτακτικών ή κυρίαρχων δεν έχουν επιτυχημένα εδώ και καιρό πλασαριστεί και πόση η απογοήτευση που γεννιέται στην κατάρρευση που ακολουθεί την πράξη; Πόσες σχέσεις του bdsm, έχουν μία συνήθως μικρή χρονική διάρκεια για τον παραπάνω λόγο;

Πόσοι συμβιβ(ι)ασμοί;

 

Πόσο βαριές μπορεί να είναι οι αλυσίδες που επιβάλλει μία κοινωνική ομάδα, στο άτομο; Στη σχέση του; Στην ευτυχία του; Πόσο θα μετανιώσει όταν στο τέλος της ζωής του συνειδητοποιήσει ότι ο χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω και ότι άλλη ευκαιρία δεν πρόκειται να έχει;

 

Σημείο δεύτερο.

Δεν μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις, θα δείξω τότε ότι αυτό που θέλεις είναι λάθος, άρρωστο, ανώμαλο. Δεν είμαι σαδιστής/μαζοχιστής αλλά σε θέλω μικρή/λατρεμένη μου μαζοχίστρια/σαδίστρια. Θα σε θεραπεύσω λοιπόν πρώτα.

Πριν από πολλά χρόνια μία γνωστή μου ζήτησε την βοήθεια μου. Ήταν ερωτευμένη με έναν gay και ήθελε να τον επαναφέρει στον «σωστό» δρόμο. Το είχα βρει χαριτωμένο. Τώρα πια δε το βρίσκω καθόλου.

Είμαι σαδιστής, για αυτό και εσύ θα μάθεις να υποφέρεις.

Σε αρκετές σχέσεις που είχα προσπάθησαν να με αλλάξουν, να με κάνουν να νιώσω κολλημένο, άρρωστο, καταπιεστή, να αποτινάξω τον σαδισμό μου. Όμως δεν μπορούσα να καυλώσω, να μου σηκωθεί αλλιώς, να αποδείξω τον «ανδρισμό» μου. Όντας αρκετά γαϊδούρι για να καταρρακωθεί η αυτοπεποίθηση μου η σχέση κατέληγε σε μία είτε ανηλεής μάχη μέχρι εσχάτων. Στο τέλος ο σαδισμός μου βρίσκοντας διέξοδο σε ένα «θεμιτό» μονοπάτι επιβίωσης, έβρισκε την λύτρωση μέσα από τον τραυματισμό της ψυχολογίας του άλλου.

Σαν τακτική άρχισα να λέω τα πάντα από την αρχή να γίνομαι όσο πιο ξεκάθαρος και ωμός γίνεται. Με έβρισκαν ακόμα πιο ελκυστικό και προσπαθούσαν να υιοθετήσουν από την αρχή ένα ρόλο που δεν ήθελαν για να με έχουν κοντά τους. Μου ήταν ακόμα πιο δύσκολο να διακρίνω την αλήθεια στα θέλω του άλλου. Αυτό που νόμιζα ότι θα μου δώσει την λύση, η ειλικρίνεια και η αλήθεια από την πρώτη στιγμή, προκαλούσε τρόμο, γοητεία και υποδούλωση. Δύο φορές βρέθηκα στο νοσοκομείο να στέκομαι δίπλα από μία κοπέλα που είχε προσπαθήσει να αυτοκτονήσει εξαιτίας μου. Γιατί δεν άντεχε και γιατί δεν μπορούσε να ξεφύγει. Δεν αναρωτήθηκα τι είχα κάνει λάθος, ήξερα. Δεν αντιλαμβανόντουσαν το ασυμβίβαστο στα θέλω μου και στα δικά τους θέλω. Και το λάθος μου ήταν το εξής: Τρομοκρατημένος από την μοναξιά που μπορεί να με οδηγούσαν τα δικά μου θέλω, δεν της άφηνα ελεύθερες. Δεν το έχω ξεπεράσει, δεν έχω την δύναμη να ξεπεράσω αυτή μου την αδυναμία. Αλλά μπορώ να πω, να τονίσω το ολέθριο αυτού του σφάλματος.

Δεν έχει νόημα, δεν φέρνει ευτυχία, μόνο δυστυχία, βάλτε το καλά στο μυαλό σας και αν έχετε την δύναμη, κάντε τις σωστές επιλογές. Αυτό που πραγματικά σας ταιριάζει και όχι αυτό που θα κινήσετε γη και ουρανό για να σας ταιριάξει, με τη βία.

 

Απάντηση: 6+9=8

Ηλία
απολύτως συμφωνώ. Αλλά δεν αισιοδοξώ. Ουδείς θα πράξει όπως υπαινίσεσαι, ουδέ μισός θα αποστεί των αξιώσεων κατίσχυσης - ακόμα και αν του κοστίσουν το κεφάλι, με τις απόπειρες αυτοκτονίας και τα συναφή.

 

Οτι σπερνει ο καθενας θεριζει...Χρονια συμβαινει αυτο παντου.Γιατι να αλλαξει τωρα?Δεν γινεται να αλλαξεις τον αλλον αν ο αλλος δεν το θελει.

P.S. Πολυ ομορφο νημα Ηλια

~ Κωνσταντινος

 

Δύσκολες οι σχέσεις των ανθρώπων, εγωιστικές, ανταγωνιστικές, δήθεν. Κλασσικό θέμα του να μη δεχόμαστε τους άλλους όπως είναι αλλά να προσπαθούμε να τους αλλάξουμε όπως εμείς νομίζουμε. Τα αποτελέσματα ειναι συνήθως καταστροφικά....

 

Άργησα λίγο ε? Επανήλθα όμως!

Δυστυχώς πολύ βαριές. Ανάλογα με την εξάρτηση που έχει κανείς από το περιβάλλον στο οποίο ζει και κινείται. Η εξάρτηση μπορεί να είναι οικονομική, συναισθηματική ακόμα και κοινωνική και να παίξει καθοριστικό ρόλο, ειδικά όταν κανείς δεν έχει το σθένος να υπερβεί εαυτόν, πράγμα διόλου καταδικαστέο κατά την άποψη μου, δεδομένων βέβαια πάντα των συνθηκών. Το αν θα το μετανιώσει τελικά, νομίζω πως είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον τελικό απολογισμό που θα κάνει ή θα πρέπει να κάνει. Αν λοιπόν τα όσα έχει κερδίσει θυσιάζοντας αυτό το ένα είναι περισσότερα ή μεγαλύτερης σημασίας, ίσως τελικά να θεωρήσει πως βγήκε κερρδισμένος/η.

Και τώρα που επανήλθα και πήρα φόρα δε λέω και να σταματήσω!

Ίσως παλιότερα, σε μικρότερες ηλικίες, όταν εμείς και οι συνομήλικοι μας ήμασταν ακόμα εύπλαστοι, να ήταν πιο εύκολο να «φέρουμε κάποιον στα μέτρα μας» και εδώ που τα λέμε αγαπητέ Ηλία, είναι ένα παιχνίδι που προφανώς απολάμβανες κι εσύ όσο κι εγώ. Μεγαλώνοντας πιστεύω πως τα πράγματα αλλάζουν. Όχι μόνο οι άνθρωποι που κινούν το ενδιαφέρον μας έχουν λίγο έως περισσότερο σχηματισμένη προσωπικότητα και ως γνωστόν you can't teach an old dog new tricks, αλλά κι εμείς οι ίδιοι δύσκολα πλέον θα ξεβολευτούμε θέτοντας εαυτόν σε ανάλογη διαδικασία. Δεν αποκλείω εντελώς το ενδεχόμενο να θέλει ή να μπορεί κανείς να το κάνει, αλλά ειλικρινά θα θαύμαζα την υπομονή και την όρεξη του/της. Depersonalization σε bdsm ικη ορολογία, αλλά προσωπικά δεν με αφορά πλέον το θέμα. Θέλω ο άλλος ευθύς εξαρχής να είναι στο μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό συμβατός με εμένα. Πιστεύω- και τα όσα έχω βιώσει μου έχουν αποδείξει, πως ο δικός μου τόρνος έχει σκουριάσει πια και πως όλες οι προσπάθειες να επιβάλλω αλλαγές αποβαίνουν εις μάτην και εις βάρος και των δύο.

 

Σημείο τρίτο.

Ουδέποτε κατάλαβα γιατί θεωρούνται οι σχέσεις κυρίαρχου/υποτακτικού, σχέσεις ανισότητας. Είναι σχέσεις που αλληλοσυμπληρώνονται και το κάθε μέλος της αξίζει το ίδιο, στο σαδομαζοχιστικό σύστημα αξιολόγησης. Σε ένα vanilla σύστημα μπορεί αυτές να μοιάζουν ανισότιμες, όπως και οι vanilla με την σειρά τους στο σαδομαζοχιστικό δείχνουν ως σχέσεις άκυρες. Είναι σφάλμα με την οπτική του ενός να κρίνουμε το άλλο.

Εκμεταλλευόμενοι ίσως ένα vanilla παρελθόν, μπορεί να χρησιμοποιήσουν την ανισότητα στην οποία νιώθει ότι βρίσκεται το άτομο, λόγω της μη αποτίναξης ακόμα των vanilla αντιλήψεων του, καθαρά ως σαδομαζοχιστικό παιχνίδι και μόνο. Τίποτε παραπάνω.

Οπότε με αυτά τα δεδομένα οποιαδήποτε συμπεριφορά ενός σαδομαζοχιστή που δείχνει να πιστεύει ότι είναι κυρίαρχος ή σαδιστής γιατί είναι ανώτερος, το μόνο που τελικά σημαίνει είναι, ότι λειτουργεί ακόμα με vanilla αντίληψη. Κατανοώ φυσικά το παρελθόν που έχουμε όλοι και πιθανόν οι νέες γενιές ανθρώπων να τα δουν τελείως διαφορετικά και ίσως και πιο καθαρά.

 

Οπτική μιας βανίλλα λοιπόν --


Δεν ξέρω καμία απολύτως σχέση ισότητας. Ούτε στο βανίλλα ούτε σε κανέναν άλλο κόσμο. Τα ίσα δικαιώματα είναι μια υπεργενίκευση και ένα κατασκεύασμα του Διαφωτισμού. Οι σχέσεις αλληλοσυμπλήρωσης δεν είναι σχέσεις ισότητας. Δεν νομίζω όμως πως έχει σημασία η ισότητα, ούτε πως είναι το ζητούμενο, σε οποιαδήποτε σχέση. Η λειτουργικότητα, η ισορροπία, η βιωσιμότητα, η αμοιβαία απόλαυση και ικανοποίηση, όχι όμως απαραίτητα επί "ίσοις όροις". (Βρίσκω, για παράδειγμα, απολύτως γελοία έως ανισόρροπη την απαίτηση ζευγών για ίσο αριθμό οργασμών και των δύο. Ούτε η φυσιολογία, ούτε η ορμονική κατάσταση, ούτε οι εντάσεις είναι ίδιες, άρα η ποσοτική ισότητα είναι, σε τελική ανάλυση, παράγων ανισότητας, μονοδιάστασης έως παράνοιας.)



Το κάθε μέλος μιας σχέσης (βανίλλα ή bdsm) ΔΕΝ αξίζει το ίδιο. Αν γενικολογήσουμε, ως ανθρώπινη ζωή, ναι, θα συμφωνήσω. Μέσα σε μια σχέση όχι. Και μόνο η διάσταση της αξίας εκάστου στη σεξουαλική αγορά αρκεί για να ανατρέψει την άποψή σου αυτή. Το πως εντάσσεται μέσα στη σχέση κάθε μέλος είναι ένα αρκετά πιο σύνθετο ζήτημα. Το αν θα βρεθεί μια "δίκαιη", αρμονική, λειτουργική ισορροπία εξαρτάται επίσης από πολλά ζητήματα. Αυτό όμως, άνθρωποι με διαφορετικών αξιών, μπορούν να το επιτύχουν και να είναι ευτυχισμένοι.



​

 

Τα ίδια έλεγα και εγώ στις σχέσεις και με κοιτούσαν με μισό μάτι  

Πάντα μιλώ για την σεξουαλική τοποθέτηση των δύο ατόμων. Συμφωνώ με αυτό που λες, αν και είναι κάτι που σχεδόν ποτέ δεν αναφέρεται φωναχτά ανάμεσα σε δύο άτομα, από την αρχή. Η συναίνεση εκεί επιβάλλεται από την δυναμική και πολλές φορές σε αντίθεση με το θέλω του ενός από τους δύο.