8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Κορνήλιε, λέγοντας ότι όταν εγώ δίνομαι,δεν μου δίνονται και vice versa,εννοώ ότι δεν υπάρχει αμοιβαιότητα συναισθημάτων και αυτό που λέμε 'χημεία' , όχι ότι δεν έχω να δώσω ή οτι ο άλλος δεν έχει να δώσει.Απλά δεν υπάρχει ταύτιση στο τι ζητάει ο ένας και τι ο άλλος, δεν υπάρχει εκπομπή στο ίδιο μήκος κύματος κτλ.

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Νομίζω ότι υπάρχει μια λέξη που είναι δύσκολο να ψελλίσουμε σε αυτό το νήμα. Είναι η λέξη συντροφικότητα και εαν και πώς συνδιάζεται με μια άλλη λέξη που θεωρούμε επίσης δύσκολη. Την λέξη έρωτας. Μιλάμε, δηλαδή για βαθιές πανανθρώπινες ανάγκες για τις οποίες συχνά ντρεπόμαστε να αρθρώσουμε, μήπως και θεωρηθούμε τί άραγε?

Σε προσωπικό επίπεδο και σε αντιδιαστολή με την νηματοθέτρια, από μικρή ένα και μόνο κριτήριο είχα. Να με κάνει ο άλλος να γελάω. Πολύ μινιμάλ κριτήριο θα έλεγα και πέρα για πέρα αντιεπιστημονικό αλλά παράξενα μέσα στα χρόνια που πέρασαν, αλλάζοντας και εγώ, αλλάζοντας πιθανόν και τα κριτήριά μου, το να γελάει η καρδιά μου με τον άλλον παρέμεινε ο πυρήνας. Δεν το έχω μετανιώσει. Αποδείχθηκε από τη ζωή ότι αυτό το κριτήριο πατούσε μέσα μου, πατούσε και έξω μου.

Αν όμως κάτι ίσως βοηθούσε τη συζήτηση, είναι ότι η θεωρία του "κλικ" είναι μια φαντασιακή θεωρία, χωρίς να αποκλείω κάποτε και μια φαντασιακή θεωρία να βρεί έρεισμα σε μια πραγματικότητα. Τί είναι αυτό το μυστηριώδες κλικ? Γιατί σα λέξη δε λέει και τίποτε. Ίσως όμως ακριβώς αυτό να λέει. Τίποτε. Το 'κλικ' που μας κάνει ο άλλος συνήθως είναι γιατί πάνω του αναγνωρίσαμε τη μύτη του μπαμπά μας, τα μάτια της μαμάς μας και το μέτωπο της θείας μας της Κούλας που μας έφτιαχνε όμορφα κουλουράκια όταν έιμαστε παιδιά. Αυτή η αναγνώριση ενός ο ι κ ε ί ο υ χαρακτηριστικού, πυροδοτεί όλα εκείνα τα συναισθήματα που μας προκάλεσε το οικείο πρόσωπο. Είναι κακό αυτό? Όχι, αρκεί να μπορούμε να το παρατηρήσουμε. Και αρκεί να ξέρουμε ότι ο άλλος είναι ένας πολύ άλλος σε σχέση με το πρόσωπο με το οποίο μοιράζεται το κοινό χαρακτηριστικό.

Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας είναι κα η τύχη. Να βρεθεί στη διαδρομή μας ένας άνθρωπος με τον οποίον το μαζί να είναι όμορφο και εφικτό. Για να είμαι ειλικρινής, για τον καθένα/καθεμία αντιστοιχεί παραπάνω από ένας τέτοιος άνθρωπος. Υπάρχουν αρκετοί για τον καθένα μας. Αλλά άμα είναι έτσι γιατί άντρες και γυναίκες νιώθουν βαθύ παράπονο και νιώθουν και αρκετά απογοητευμένοι?

Νομίζω ότι είναι ένας συγκερασμός συνθηκών και εσωτερικών διεργασιών που βρίσκονται μεταξύ τους σε αιτιώδη συνάφεια. Μια ζωή, μια κοινωνία που ορθώνεται σκληρή, κυνική και γκρίζα με τρομερές μέχρι και συνθλιπτικές απαιτήσεις.Και δυστυχώς οι σχέσεις, ο έρωτας θέλουν χρόνο. Χρόνο να είμαστε ήρεμοι, χρόνο να μπορούμε να είμαστε ευδιάθετοι, χρόνο να ασχοληθούμε με τον άλλον και κυρίως χρόνο και υπομονή να τον γνωρίσουμε. Αλλά έτσι που τρέχουμε στην πίεση, το μόνο που απομένει είναι νεύρα, ανυπομονησία και κατανάλωση. Από την άλλη αυτή η ίδια κοινωνία δεν αφήνει τους ανθρώπους να ωριμάσουν συναισθηματικά και ψυχικά. Να διαχωρίσουν το σημαντικό από το ασήμαντο. Στην Ελλάδα μάλιστα είμαστε και λίγο αστείοι σε αυτό, αν σκεφτεί κανείς πότε τα "παιδιά" φεύγουν οριστικά από το σπίτι τους.

Διαβάζοντας το αρχικό πόστ της νηματοθέτριας, αγχώθηκα και σκέφτηκα ότι αν ήμουν άντρας θα το είχα βάλει στα πόδια χωρίς να γυρίσω να ρίξω ούτε μια δεύτερη ματιά. Ποιος άντρας θέλει να φορτωθεί όλες αυτές τις ιδιότητες? Όπως και αντιστοίχως ποια γυναίκα θέλει να φορτωθεί όλες τις άλλες ιδιότητες που τις φορτώνουν κάποιοι άντρες?

Πάντως αν για κάποιο είμαι πεισμένη, είναι ότι η λαχτάρα και η έλλειψη είναι κάκιστοι οδηγοί. Κι αν κάτι μπορώ να πω υποκειμενικά, είναι αυτό που είπε κάποτε ο Picasso μιλώντας για την τέχνη του. "Δεν ψάχνω. Βρίσκω". Και ο έρωτας και η συντροφικότητα είναι τέχνη. Μια τέχνη που δυστυχώς δεν μας έμαθε κανείς και πολλοί άνθρωποι ταλανίζονται κάπου εκεί έξω.

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Μην ψάχνεις το τέλειο... Βρες το ημιτελές και τελειοποίησε το με την αγάπη σου. ωραία και γλυκανάλατη ατάκα που όμως ταιριάζει.
Εκτός και εάν είσαι τέλεια οπότε keep looking.

Πάντως το cosmopolitan έχει κάνει τεράστιο κακό. όλα κατηγοριοποιημένα και ταμπελοποιημένα. και είναι και ύπουλη φυλλάδα η γαμημένη. διεισδύει ακόμα και σε γυναίκες που δεν ξέρουν το όνομά του.

το ό,τι σε τρέφει σε καταστρέφει μαζί με το ότι είσαι κυκλοθυμική πάντως απαντούν από μόνα τους σε πολλά ερωτήματά σου.

θα συνέχιζα να γράφω αλλά μετά ο άλλος μου εαυτός, ο τσίπης 8α μου φωνάσκει που δεν ζήτησα λεφτά για τις πολύτιμες συμβουλές μου.

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Νομιζω το ν'αναρωτιεσαι ποτε θα βρεις το ταιρι σου ειναι σαν ν'αναρωτιεσαι ποτε θα πεθανεις. Δεν μπορεις να ξερεις. Το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να εισαι οσο πιο ετοιμος γινεται για οταν θα συμβει...

Ενα αλλο που φοβομαστε να πουμε ειναι οτι μπορει αυτος ο ερωτας να μην ερθει ποτε, ή να μην ερθει οπως εμεις τον θελουμε και τον φανταζομαστε.
Δεν υπαρχει καποιο μονοπατι που αν το ακολουθησεις θα σε οδηγησει στον ερωτα. Χαραζεις τον δικο σου δρομο και αναλαμβανεις την ευθυνη.

Εαν κατσω να κοιταξω τις σχεσεις που εχω κανει ως τωρα, θα πρεπει να παραδεχτω πως ειμουν παντα μονη. Και οσο και τρομαχτικη να ειναι η περιπτωση του να συνεχισω να ειμαι, γνωριζω πως εχω την δυναμη να ειμαι μονη. Αν μη τι αλλο, τουτη εδω η ζωη ηταν ενα ταξιδι με τον εαυτο μου. Δεν θα μπορουσα να ζητησω μεγαλυτερη προκληση.

Βρε τι καθομαι και σκεφτομαι πρωι πρωι...
Εναν καπουτσινο στο 3!

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

στον έρωτα και στο θάνατο είμαστε μόνοι ,έγραψε ο Ρίτσος ..

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Για το θανατο, δε θα μαθω μεχρι να ειναι πολυ αργα...Ευτυχως!

 

Προς assassina:
Πάμε άλλη μία   https://www.greekbdsmcommunity.com/...κά-αναστοχαστική-προσέγγιση-3.html#post337101 (Δώσε ιδιαίτερη προσοχή στο υστερόγραφο).

 

1.  

2. Έκανα bold κάποια κομμάτια του ποστ σου. Αυτά είναι η μία πλευρά του "προβλήματος". Υπάρχει όμως κι άλλη. Πιο σημαντική (για μένα τουλάχιστον). Η πρώτη και η τελευταία πρόταση που έκανα με bold. Τί γίνεται όταν "αναγκάζεσαι" να επιλέξεις κάποιον, ο οποίος δεν σου ταιριάζει πλήρως; Δεν λέω ότι είμαι τέλεια (far from it) και δεν περιμένω/θέλω να είναι κι ο άλλος τέλειος. Με αποκαρδιώνει πολύ όμως η ιδέα ότι down the line θα συνειδητοποιήσω ότι δεν είμαι ευτυχισμένη μαζί του και ότι σπατάλησα ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου προσπαθώντας να με πείσω ότι είμαι ή/και προσπαθώντας να make the best out of a bad situation (πράγμα το οποίο ήξερα εξ αρχής). Οπότε και αναρωτιέμαι: Τί νόημα έχει;
Από αυτά που διαβάζω στις απαντήσεις ως τώρα καταλαβαίνω ότι ο συμβιβασμός είναι αναπόφευκτος. Συνεπώς, ναι όντως. Δεν υπάρχει δίλημμα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το πρόβλημα λύθηκε.

-----------

Επειδή στη δική μου περίπτωση το θέμα είναι ότι δεν έχω θάψει ακόμα τον πεθαμένο και επίσης ότι παίρνω μόνο calculated risks, όπως το κόβω η μόνη λύση είναι να το πάρω απόφαση και να get on with it.
Τα ποστς της alnair και (ιδιαίτερα) της elfcat με ενθάρρυναν. Τις ευχαριστώ  

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Παραβλέπεις τη συνέχεια που είναι σημαντικότερη...

" Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου."

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

"Καλά τη Δευτέρα. Αλλά το Σάββατο; Πώς γίνεται να μη με αγαπάς το Σάββατο;;;;"
γκραφιτωμένο σε τοίχο της Σουλτάνη​

Το αρχικό ποστ ανήκει στην πλούσια κατηγορία των εν των φόρουμ ποστ που μου προκαλούν την αντίδραση: se non e vero, e ben trovato (και τα δύο e, τονούμενα - σε ελεύθερη απόδοση, "αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να το εφεύρουμε")

Μετά από μια εποικοδομητική ανταλλαγή απόψεων με την elfcat κατέληξα σε μια απάντηση συγχρόνως λακωνική και λακανική:

-- Υπάρχει ο γαμιάς / σύντροφος / πατέρας κλπ. κλπ.

ΟΧΙ

-- Να συμβιβαστώ κλπ. κλπ.

ΟΧΙ

Εδώ θα μπορούσε να τελειώσει η απάντησή μου.

Αλλά, αν το παρελθόν βοηθάει την προετοιμασία για το μέλλον, φοβούμαι πως όλο και κάποιος θα ρωτήσει τί θέλει να πει το ποιητή.

Σε αυτόν / αυτήν που ρωτάει λέγω: το ποιητή θέλει να πει ότι αυτό που ψάχνεις ΔΕΝ υπάρχει, γιατί από την κατασκευή του (από σένα, που το ψάχνεις) ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να υπάρχει: το έφτιαξες έτσι για να μην μπορεί να υπάρχει, να είναι υπερ-άνθρωπο, κι ακόμη κι αν εμφανιστεί μπροστά σου δεν θα διστάσεις να αλλάξεις αμέσως τους προσδιορισμούς σου, για να βγει το ενώπιόν σου ανεπαρκές.

Επίσης, πιστεύω πως ενώ δεν έχεις επιλογή παρά να συμβιβαστείς με την εξωτερική πραγματικότητα (αλλιώς θα αναλάβει ο νόμος ή/και η φαρμακοχημεία να σε συμβιβάσουν) δεν πρέπει καθόλου να "συμβιβαστείς" μέσα σου με το "λίγο", δλδ. να "συμβιβαστείς" όχι με έναν συμβιβασμό-ρεαλισμό αλλά με έναν συμβιβασμό-ήττα που θα σε οδηγήσει να περάσεις μια ζωή στη μίζερη μυξοκλαψία και την κατάθλιψη.

Για δύο λόγους: πρώτον, ποιός είμαι εγώ που να ξέρω ότι δεν υπάρχει; Στα 6 δις ανθρώπων που κυκλοφορούν στον πλανήτη, μπορεί και να υπάρχει. Αν έχεις συμβιβαστεί, με την έννοια να έχεις "κλείσει" (τα μάτια και ... γενικότερα), αποκλείεται να τον βρεις.

Δεύτερο, και πιθανοθεωρητικώς σημαντικότερο, αυτά που ζητάς είναι ρόλοι, δεν είναι φυσικές ιδιότητες, μετρήσιμες αντικειμενικά. Δεν λες, ας πούμε, "μακρυψώλη, άνω των 32 πόντων και διαρκώς σκληρό", λες καλός γαμιάς. Οι ρόλοι έχουν σχεδιαστεί από σένα και είναι πιθανόν (αλλά όχι και πολύ...) να βρεθεί κάποιος που τους πληροί ή να είναι διατεθειμένος να τροποποιηθεί για να τους πληρώσει (με τη ζωή του...)

Αυτός ο κάποιος (που ισχυρίστηκα πως, με μαθηματική βεβαιότητα, δεν υπάρχει) ίσως να "βρεθεί", είτε επειδή η φυσική κόπωση θα λυγίσει τους πήχεις σου, είτε επειδή οι προβολές σου θα στρεβλωθούν καταλλήλως.

Οπως και να 'χει, εσύ θα περάσεις ένα υπέροχο ταξίδι, κι αυτοί που λένε ότι ο Καβάφης έχει κάψει κόσμο, ας θυμηθούν το παιδικό τραγουδάκι με το μικρό καράβι που ήταν (αλλά δεν έμεινε!) αταξίδευτο.

Γιατί είναι λακανική αυτή η απάντηση; Επειδή ο Λακάν είναι διάσημος, μεταξύ άλλων, και για τη ρήση του: "Δεν πειράζει να ζούμε με ψευδαισθήσεις, αρκεί να το ξέρουμε ότι είναι ψευδαισθήσεις". Ή κάπως έτσι.

Αυτό, που ακούγεται σαν σοφιστεία, υπονοεί μια ζωή "ως εάν", δλδ. μια ζωή που μπορούμε να ζούμε "ως εάν" να ίσχυαν κάποια πράγματα (εν προκειμένω, ότι αυτός ο άνθρωπος με τις άπειρα καλές ιδιότητες υπάρχει κι οσονούπω έρχεται). Αρκεί να ξέρουμε ότι δεν ισχύουν (δε θα 'ρθει) και να ζούμε, στο μεταξύ, τη ζωή μας. Οχι με την προσμονή του, αλλά με την πιθανότητά του (τη μικρή, χαμηλή, κοντα-μηδενική, πιθανότητά του).

Αυτή είναι μια απάντηση στο (συντριπτικό, συνομολογώ) ερώτημα: "όλα ή τίποτα;"

Αυτός είναι ένας τρόπος να υπάρχουμε, σε μια σχετική ισορροπία του μέσα με το έξω.

Δεν είναι ο μοναδικός.

Αλλά αν τα βρείτε σκούρα, δοκιμάστε τον.

Dream

ΥΓ. Δεν ξέρω ποιό από τα άλλα σετ απαντήσεων είναι το χειρότερο: το ΝΑΙ - ΟΧΙ ή το ΟΧΙ - ΝΑΙ.

ΥΓ2. Ο Λακάν γέρασε και πέθανε, ζητώντας να μην διαβάζουμε για τον Φρόιντ, αλλά τον Φρόιντ. Θα έχω σίγουρα την ίδια κατάληξη, οπότε μπορώ να του σκαρώσω ένα μεταθανάτιο αστείο επαναλαμβάνοντας διαρκώς: μη διαβάζετε για τον Λακάν, διαβάστε Λακάν.


----------
Πριν ζητήσει τραγουδάκι η alnair:
"You can't always get what you want, but if you try, you may find, you get what you need..."
με την παλιά φωνή του Μικ.

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

Με παρέσυρε ο συρμός τόσες μέρες.
Όπως όλοι (πλην του ναρκοθέτη, νομίζω )
διάβασα την αρχική μοιρμοιριά, κοπάνησα την αυτοαναγωγή,
τρόμαξα
και βιάστηκα να συμφωνήσω στα περί superman.

Γαμώ την πουτάνα μου!

Όταν δηλαδή θέλω ένα φαγητό έτσι, αλλιώς και αλλιώτικο, στα γούστα τα δικά μου
τι κάνω;
Βάζω ποδιά, ανοίγω τσελεμεντέ, παίζω με τα υλικά, το παλεύω δηλαδή
ή παραγγέλνω L’ Artigiano ;

Θα μάθουμε ποτέ να μαγειρεύουμε της προκοπής εδώ μέσα;

Ξέρεις κάτι φόνισσα;
Το έτερο ιδανικό δεν θα το βρεις ποτέ pret- a - porter.
Θα ψωνίσεις ένα όσο πιο καλοραμμένο
κι’ έπειτα λίγο το ρεβέρ, λίγο φάρδεμα στον ώμο, κάτι ο καβάλος,
θα το σιάξεις για να σου’ ρθει γάντι.
Το ζήτημα είναι,
νοιώθεις κομματάκι από ραπτομηχνή;
Πιάνουν καθόλου τα χέρια σου από βελόνα και κλωστή;
Ή έπαιζες μόνο τις κούκλες από μικρή
και τώρα σα γνήσια Bi-bi-bo ψάχνεις με το φανάρι τον John-John;


Υ.Γ.
Κι' άμα δείτε το Λακάν, πέστε του να πάει να γαμηθεί.
Α μα πια εδώ μέσα!

 

Απάντηση: 8 χρόνια περιπλανήσεων...μια κριτικά αναστοχαστική προσέγγιση

επαιτία είναι η συνέχεια ...

μου θυμίζει διάφορα και αποφεύγω να τη θυμάμαι ...